काही दिवसांनी संध्याकाकू गावाहून वापस आल्याचे मला कळले. मी त्यांना भेटण्याची संधी शोधु लागलो. तसा मी कधीही त्यांच्याकडे जावू शकत होतो पण उगाचच कुणाला शंका आली तर आलेली संधी दवडली जायची मला भिती होती.
तरीही न रहावून मी एक दिवस भरदुपारी संध्याकाकूंकडे पोहचलो. काकू कपडे धुवत होत्या. कल्पकने दार उघडले. “अरे कल्पक, कसा आहेस?” “ठीक.” असं म्हणत तो टि.व्ही. बघत बसला.
मी नेहमीप्रमाणे आत गेलो. बेडरूममध्ये डोकावलो तर बेडवर बॉग उघडी पडली होती. संध्याकाकूंचे काही ब्लाऊज व साड्या विखरलेल्या होत्या. एखादी वापरलेली निक्कर दिसते काय ते मी पहात होतो. इतक्यात संध्याकाकूंनी मला मागून आवाज दिला. मी मागे वळून पाहताच मला अपेक्षित धक्का बसला. संध्याकाकू माझ्यामागे उभ्या होत्या. साडीचा काठ वर कंबरेत खोला होता. त्यामुळे त्यांची गोरी-गुबगुबित डावी मांडी उघडी पडली होती. पाण्याने भिजल्याने चमकत होती. साडी अगदी वरपर्यंत खोचली असली तरी संध्याकाकूंची चड्डीमात्र दिसत नव्हती. मी क्षणभरात पुरता गरम झालो. संध्याकाकूंच्या डोळ्यात एक विचित्र आव्हान होते. मी पुढे सरसावून माझा एक हात संध्याकाकूंच्या घट्ट जुयात घातला व दुसरा हात उघड्या मांडीवर घासूलागलो. माझा हात संध्याकाकूंच्या मांड्यांवर सरकवत निक्करपर्यंत आला. निक्करच्या मऊमऊ कापडावरून मी एक बोट त्याच्या दाट झाटांच्या केसांत फिरवत फोदीच्या तोंडावर आणले.
इकडे ओठांवर ओठ ठेवणार इतक्यात संध्याकाकूंनी माझा हात झटकला व मागे सरकल्या.
“नको, इथे नको, कल्पक आहे घरात.” “तो टि.व्ही. बघतोयना हालमध्ये, या ना काकू आ पण पटकन आटोपुन घेवू” मी संध्याकाकूच्या फोदीला लावलेलं बोटं नाकाजवळ नेत बोललो.
“नको नको, मला आईची जबाबदारी महत्वाची आहे ह्यापेक्षा. मला स्पर्श करू नकोस”. त्यादिवशी माझा लवडा ओढुन फोदीत घुसवून घेणारी संध्याकाकू आज सती-सावित्रीचे ढोंग आणत होती. माझा रसभंग झाला. टणाटण फुगलेला लवडा हाताने नीट करत मी हिरमुसला होवून हालमध्ये आलो. काहीवेळ टि.व्ही. बघून मी संध्याकाकूंचा निरोप घ्यायला आत गेलो. संध्याकाकू अजूनही कपडे धुवत होत्या.
बाथरूममध्ये डोकावत मी सुर काढला, “येतो काकू मी” “निघालास काय?” संध्याकाकू माझ्याकडे न बघताच बोलल्या. “हो, तुम्ही नको म्हणताय तर थांबुन काय फायदा?”
संध्याकाकू उभ्या झाल्या. त्यांनी दोन्ही हात साडीच्या आत घालुन साडीवर उचलली, इतक्या दिवसांनंतर त्यांच्या दोन्ही गोच्या नरम मांड्याचे मला दर्शन झाले. संध्याकाकूंनी लगबगीने निक्करचे इलास्टिक कमरेतून सरकवले. त्यांची निक्कर गुढग्यापर्यंत येताच त्यांनी पहिले डावा व नंतर उजवा पाय उचलत तिला अंगावेगळे केले.
“आजच्या चुकीचे हे प्रायश्चित ” असं म्हणत संध्याकाकूंनी आकाशी-निळ्या रंगाची निक्कर माझ्या समोर धरली. मी ती निक्कर खिशात कोंबत त्यांच्या घराबाहेर पडलो. संध्याकाकूंनी माझा विक पाईंट बरोबर ओळखाला होता.
ऊन्हाळ्याच्या सुट्ट्या संपायच्या आधी आमच्या ओळखीतल्या ७-८ कुटुंबांना बिट्ट्या-पार्टीला बोलावण्याचे ठरवले गेले. मी मोठ्या उत्साहाने त्याला दुजोरा दिला. कारण सहाजिक होते. ७-८ कुटुंबांत सदोतेंचे कुटुंब हमखास असणार होते.
तो दिवस उगवला. मी सकाळी उठताच संध्याकाकूची आकाशी निळ्या रंगाची चड्डी संडासात नेवून चिकाने चिंब भिजवली. आज मी संध्याकाकूंना तब्बल २ महिन्यांनी भेटणार होतो. दुपारपासून संध्याकाळच्या कार्यक्रमाची तयारी सुरू झाली. “आजची संध्याकाळ खरंच माझ्यासाठी ‘संध्याकाळ ठरायला हवा’ हा निरधार मी मनोमन करून टाकला. दिवसभर संडासात जावून-जावून मी लवड्याला तिळाचे तेलाने मालिश करून त्याला ‘संध्याकाळच्या कार्यक्रमासाठी तयार करत होतो. प्रत्येक वेळी चिक बाहेर पडणार नाही ह्याची काळजी मी घेत होतो. संध्याकाकूंच्या काळ्या-कुरळ्या झाडांतून व गुबगुबीत गोर्या मांड्यांवरून ओघळणारा माझा चिक मला आज पुन्हा बघायचा होता.
दिवस मावळतीला लागेपर्यंत माझी पुर्ण तयारी झाली, बिट्ट्या बनवण्यासही सुरूवात झाली होती. दिवस मावळेपर्यंत काही लोक आलेत. पण संध्याकाकूची वाट पहात मी समोरच्या अंगणात काही लहान मुलासोबत उभा होतो. अंधार पडला असल्याने सर्व अंधुक दिसत होते. मागच्या अंगणात फोकस लाईटमध्ये सर्वांची बसायची सोय होती. बायकांसाठी व पुरूषांसाठी मोठ्या दोन सतरंज्या जमिनीवर टाकल्या होत्या. तेथेच मोठ्या चुलिवर ठेवलेल्या वांग्या-बटाट्याच्या मसालेदार भाजीचा सुगंध मला येत होता. मात्र माझ्या आठवणीत ताजा असलेला संध्याकाकूंच्या फोदीचा वास माझ्या लवड्याची भुक अधिक तिव्र करत होता.
थोड्या वेळाने मी सर्व लहान मुलांना मागच्या अंगणात पिटाळले. साडे सातच्या दरम्यान अंधारात एक स्कुटर येऊन घरासमोर थांबली. एक लहान मुलगा उतरून माझ्याकडे धावत आला. माझा विरह संपला होता, संध्याकाकू आल्या होत्या. “सुजित, इकडे येरे! जरा ही पिशवी धरू लाग मला” संध्याकाकूंनी अंधारातूनच आवाज दिला. स्कुटर उभी करून फाटकातून येत असलेल्या सरोदेकाकांना नमस्कार केला. मी स्कुटरजवळ ऊभ्या असलेल्या संध्याकाकूंकडे धावत गेलो. संध्याकाकूंना पायापासून डोक्यापर्यंत न्याहाळत मी विचारलं “संध्याकाकू, कशा आहात?” “ठिक, पण हे काय रे किती रोड झालास तू?” काकू एक डोळा मिचकावत म्हणाल्या “इतक्या अंधारात तुम्हाला माझं कायकाय दिसतय?” काकू काहीच बोलल्या नाही. नंतर संध्याकाकूंचा हात धरत त्यांच्या हातातील पिशवी घेतली. अंधाराचा फायदा घेत मी दुसरा हात त्यांच्या मऊमऊ पोटाला लावला.
“काय रे फारच धीट झालास? ऊघड्यावर मला स्पर्श करतोस?” “काकू, फार दिवस झालेत ना तुम्हाला भेटून म्हणून थोडा उतावळा होतोय” मी सफाई दिली
“त्या दिवसानंतर मलाही तुझी फार आठवण आली रे” “आज आ पण करायचना?” मी आपली मागणी सुरू केली.
मी संध्याकाकूंच्या बेंबीत बोट फिरवत फाटकातून आत आलो. अंधारात कुणाला दिसायची भिती नव्हती, तसेच बहुदा सर्वजण मागच्याच अंगणात होते.
मी चालता-चालता पिशवी खाली ठेव संध्याकाकूंच्या मागे आलो. त्यांची कंवर नीट धरली. मागून माझा एव्हाना ताठ झालेला लवडा त्यांच्या डोलदार ढुंगणावर दाबून घासत हिसडे देवू लागलो.
“अरे अरे. कुणी बघेल ना.असं काय माझ्या मागून तुझं ‘ते’ लावतोस” संध्याकाकूंनी अचानक झालेल्या हमल्याला घाबरत प्रत्युत्तर दिले. “कुणालाही दिसणार नाही अंधारात.”
तेवढ्यात कुणीतरी घरातून बाहेर येतांना दिसले. मी लगबगीने पिशवी धरून संध्याकाऊंसोबत घरात शिरलो.
संध्याकाकूंशी एकदा संभोग करण्यासाठी मी आतुर झालो होतो. समोर तलाव असूनही मी तहानेने कासाविस होत होतो.
थेट मागच्या अंगणात जाऊन संध्याकाकू बायकांच्या घोळक्यात बसल्या. मी उगाचच चुलीजवळ डोकावू लागलो. चोरून-चोरून मी संध्याकाकूंकडे पाहू लागलो. त्या मात्र गप्पांत गुंग होत्या.
“ह्या बायका म्हणजे निव्वळ गप्पाड्या असतात.” असा विचार करून मी अधिकच रागावलो. रागाच्या भरात मी चुलितील लाकडे मागे पुढे करत असताना कुणीतरी मला आवाज दिला. मागे संध्याकाकू उभ्या होत्या. मला आश्चर्य झालं.
“अरे सुजित, चल लवकर बाप्पाडेअरीतून आ पण श्रिखंड घेऊन येवू. असलेलं कमी पडणार इतक्या पाहूण्यांना”
संध्याकाकूंच्या डोळ्यात खट्याळ भाव होते. मी काय ते ओळखलं आणि मुकाट्याने संध्याकाकूसोबत निघालो. “पायी चलायचं की स्कुटरनी?” “काकांची स्कुटर चालवता येईलना तुला?” “काकांच्या सगळ्याच चीजा चालवता येतात मला” मी खट्याळपणा चालू केला.
मी स्कुटर सुरू करेपर्यंत संध्याकाकू श्रिखंडासाठी डब्बा घेऊन आल्या. मी अंधारात स्कुटर सुरू केली. संध्याकाकू माझ्याखांद्यावर हात ठेवून मागे बसल्या. हळूच मी गेयर टाकला आणि संध्याकाकूंचा हात माझ्या खांद्यावरून माझ्या ताठ लवड्यावर आला. संध्याकाकूंनी माझ्या पटची चेन उघडून हात आतमध्ये घातला. इकडे मात्र माझी परिस्थिती बिकट होत होती. हळूहळू संध्याकाकूचा हात माझ्या चड्डीच्या आत गेला व माझा लांब झालेला खुट्टा त्यांनी बाहेर खेचुन काढला. रस्त्यावरच्या टुबलाइटच्या प्रकाशातून मी मध्यम गतिने स्कुटर चालवत होतो. थंड हवेच्या झुळूकांसोबत डोलत माझा लवडा संध्याकाकूंच्या हाताने घासला जावू लागला. माझ्या लवड्याला चिक्कट पाणी (विर्य नव्हे!) सुटायला वेळ लागला नाही. संध्याकाकूंनी लवड्याच्या टोकावर बोट लावून पाण्याचा थेंब टिपुण घेतला.
“इथे थांबुन एकदा करायचं काय?” मी प्रस्ताव मांडला. “नको, मला अशीच जास्त मजा येते आहे.” ” पण माझं काय?” “बघूया नंतर.”
डेअरी आली, संध्याकाकूंनी जेव्हा त्याच बोटावर घेऊन श्रिखंड चाखलं तेव्हा मला स्वतःचा अभिमान वाटला. वापस निघतांना मी लवडा आधीच उघडा करून ठेवला. संध्याकाकू एका हातात श्रिखंडाचा डब्बा व दुसव्या हातात श्रिखंडाचे नळकांडे म्हणजे माझा लवडा घेऊन माझ्या मागे बसल्या. मी स्कुटर चालू केली.
यावेळी मात्र संध्याकाकू माझा लवडा खसा-खसा हलवू लागल्या. हलवतांना संध्याकाकूंच्या नाजूक हातातल्या काचेच्या बांगड्याचा खणखण वाजत होत्या. मीदेखील जोर लावून लवडा ताठ ठेवून होतो. सतत लवड्यातून वाहणार्या पाण्याने संध्याकाकूंचा हात ओला झाला.
“ह्यातून जितकं श्रिखंड निघेल तितकं तुमच्या डळ्यातून निघणार नाही.” मी स्कुटर दामटत जरा जोरातच ओरडलो. “माझ्याही डब्ब्यातून श्रिखंड बाहेर निघत आहे. तुला हवं तर वाटीत देते घरी पोचल्यावर.” काकूही सूनसान रस्ता बघून रंगात आल्या. “मला वाटीत नको, मी डळ्यालाच तोंड लावेल.” “बघ बरं सुजित, डळ्याला तोंड लावलं तर पुर्ण संपवावं लागेल. उष्ट मुळीच ठेवता येणार नाही.” माझा लवड्याच्या बोंडुसावर बोट फिरवत काकू म्हणाल्या. “एकदा डब्बा माझ्या तोंडासमोर द्या आणि मग बघा.”
मी एक हात मागे नेवून संध्याकाकूंच्या गुढग्यावर ठेवला. ते पाहून काकू घाबरल्या “अरे, हात काढ माझ्या गुढग्यावरून! तोल जाईलना.”
