शालिनीबाई अस्वस्थतेने आपल्या मुलाची वाट पहात होत्या. त्यांचा मुलगा सुरेश दोन दिवसांपूर्वी आपल्या बहिणीकडे राखीसाठी गेलेला होता. त्यांची मोठी मुलगी रमा लग्न होऊन गावातच असलेल्या आपल्या सासरी होती. तिच्या लग्नाला आता तीनेक वर्षे होऊन गेली होती. आता शालिनीबाईंना पण नातवाचे वेध लागले होते. पण तिच्याकडे तशी काहीच हालचाल नव्हती. मागच्या महिन्यात ती दोन दिवसांसाठी माहेरी आली होती. तेव्हा पण ती जरा नवर्यावर उखडलेलीच वाटत होती. शालिनीबाईंनी खोदून खोदून चौकशी करण्याचा प्रयत्न केला होता पण तिने दाद लागू दिली नव्हती. आता आपल्या मुलाला राखीसाठी तिच्याकडे पाठवताना त्यांनी त्याला हीच माहिती काढायची कामगिरी दिली होती. नीट बघायला सांगितले होते.
तसं रमाचा संसार चांगला चालला होता. जावई एका मोठ्या कंपनीत कामाला होते. त्यांचा जॉब पर्मनंट होता आणि पगारही चांगलाच होता. घरात कलर टीव्ही, वॉशिंग मशीन आदी गोष्टी होत्याच. परत राहता फ्लॅटही जावयांच्याच मालकीचा होता. जावई स्वभावाने चांगलेच आणि तसे रसिक रंगेल होते. बायकोला छान छान साड्या, कपडे वगैरे आणायचे. एकूण ती सुखी म्हणायला हरकत नव्हती. आता पाळणा हलायलाच पाहिजे. पहिले वर्षभर तिला त्यांनी टोकले तेंव्हा रमा म्हणाली की ‘ हे म्हणतात की इतक्यात नको.’ त्यांचं प्लॅनिंग चाललं होतं. आता स्थिर स्थावर झाले होते. गेल्या काही महिन्यांपासून त्यांनी मुलीच्या मागे मुल होऊ देण्यासाठी लकडा लावला होता. आसपासचे आणि ओळखीचे लोकही आडून आडून चौकशी करीत. त्यांना उत्तरं देता देता त्यांची पुरेवाट होइ.
मागचे वेळी ती जेंव्हा माहेरी आली होती तेंव्हा त्यांच्या मनात शंकेची पाल चुकचुकली होती. रमा एकदा सहजच म्हणाली होती की ‘जावयांना वेळच कुठे असतो हल्ली.’ म्हणजे त्यांना बायकोला जवळ घेऊन ‘ते’ करायलासुद्धा मिळत नाही की काय? दुर्लक्ष करतात म्हणे. आता आपणच लक्ष घालायला हवं असं त्यांना वाटत होते. मुलीच्या संसारासाठी काहीतरी करायलाच हवं असं त्यांना वाटत होतं. बर्याच वेळानंतर संध्याकाळी त्यांचा मुलगा सुरेश घरी परतला. घरात आल्यावर तो हात पाय धुवायला गेला आणि शालिनीबाईंनी चहा करायला ठेवला. तो कपडे बदलून बाहेर आला तोवर चहा झालेलाच होता. चहाबरोबर थोडी बिस्कीट ठेवून त्यांनी कप बशी सुरेशच्या हातात दिली. त्याने एक घोट घेताच ‘व्वा!’ म्हणत पसंती जाहीर केली. शालिनीबाईंना बरे वाटले.
“काय रे! काय म्हणते तुझी ताई?” “काय म्हणणार? मजेत आहे की.” “आणि जावई काय म्हणतात? ते कसे आहेत?” “अखिलेशराव पण आनंदात आहेत. आता त्यांना कंपनीत प्रमोशन मिळण्याचे चान्सेस आहेत.” “छान. छान. बरंच काम असतं का रे त्यांना?” “हां. म्हणजे, कधी कधी उशीर होतो. तरी ते रात्री आठ-नऊपर्यंत येतात घरी.”
शालिनीबाईंनी हिशोब केला. रात्रीचे आठ नऊ म्हणजे काही फार उशीर नाही काही. जेवणं आटोपून दहा-साडे दहापर्यंत झोपत असतील. म्हणजे बायकोकडे लक्ष द्यायला वेळ पुरेसा आहे. म्हणजे तशी काही अडचण दिसत नव्हती.
“सुरेश, तू नीट लक्ष देऊन बघितलंस का रे? म्हणजे मी सांगीतलं होतं तसं?”
“हो बघितलं की. मला काही वेगळं वाटलं नाही बॉ!”
“नाही म्हणजे त्यांच्यात काही भांडण वगैरे तर नाही ना? जावई नाराज तर नाहीत?”
“तसं मला काही सिरीयस वाटलं नाही. म्हणजे भाजीत मीठ कमी असलं तर ते ताईला बोलतात किंवा एखादी गोष्ट मागितल्यावर मिळाली नाही तर आवाज चढवतात पण असं तर चालायचंच. तसे तर आपले दादा पण तुला बोलतात.”
दादा म्हणजे मिस्टर शालिनीबाई. सुरेशचे वडील. ते पण रागावले की अद्वातद्वा बोलायचे. पण तसं क्वचितच व्हायचं. आणि शालिनीबाईंना ते कसं हॅण्डल करायचं ते चांगलं माहीत होतं.
“हां म्हणजे परवा जिजाजी आणि ताइचं रात्री कडाक्याचं भांडण झालं. आणि ते बाहेर हॉलमधे येऊन माझ्या बाजूला दुसर्या सोफ्यावर झोपले. बराच वेळ ताई आतून बडबडत होती.” आता शालिनीबाईंनी कान टवकारले. बेडरुममधलं भांडण! ‘हांsss म्हणजे काहीतरी गडबड होती खास.’
“काय म्हणत होती रे ती? म्हणजे कश्यावरुन झालं होतं?”
“आई गं खरं सांगू? मला एकतर झोप येत होती. आणि बेडरुमचं दार बंद होतं. मला काही नीट ऐकू येत नव्हतं. सकाळी मी विचारलं जिजाजींना काय झालं म्हणून. पण ते नुसतेच हसले. तुला नाही कळणार म्हणाले. पण नंतर दुसर्या दिवशी ते ताईशी चांगले वागत बोलत होते. संध्याकाळी आम्हाला दोघांना बाहेर चाट खायला घेऊन गेले. ताई खुष झाली होती. म्हणूनच तर मला काल येता नाही आलं. आणि आज ताई इडल्या करणार होती. त्यासाठी थांबलो होतो. काय मस्त सांबार केला होता ताईने. मी तर मस्त ओरपला आणि दुपारी ताणून दिली होती. संध्याकाळी उठलो आणि चहा पिऊन निघालो. म्हटलं तू वाट बघत असायचीस.”
“बरं केलंस तू. ठीक आहे.” शालिनीबाई उठल्या आणि आत जाऊन विचार करू लागल्या. अखिलेशराव म्हणाले सुरेशला ”तुला नाही कळणार” यात काही गोम होती खास. अधिक तपास केला पाहिजे. चहा संपवून सुरेश गेला कट्यावरच्या मित्रांना भेटायला.
रात्री शालिनीबाईंचे मिस्टर जरा लाडातच आले होते. हल्ली तसं त्यांचं लाडात येणं कमीच झालं होतं. कधीतरी दोन तीन महिन्यांतून एकदा त्यांना लहर यायची. शालिनीबाईंना पण नाही म्हणता आलं नाही. विचारांच्या तंद्रीतच त्यांनी कंबर उचलली. त्यांनी चड्डी काढून घेत त्यांची पुच्ची चोळायला सुरुवात केली. पण आज काही ती ओली होत नव्हती लवकर. मिस्टरांना पण ते जाणवले. शेवटी त्यांनी त्यांच्या मांड्यांत तोंड खुपसले आणि दाण्यावर जीभ टेकवली तेंव्हा शालिनीबाईंना भान आले.
“आई, गं. कसं करता हो तुम्ही? जरा हळू.”
“आज तुझं लक्ष दिसत नाहीये. कुठे हरवली होतीस तू इतका वेळ?”
त्यांनी आता दाण्याला जीभ लावत छेडायला सुरुवात केली. एक उत्तेजनेची लहर अंगातून दौडत गेली आणि शालिनीबाई बाकीचे सगळे विसरल्या. आता त्यांची पुच्ची पाझरु लागली.” या आता वर तुम्ही.” असे म्हणत त्यांनी मिस्टरांना वर ओढले. आत घुसत त्यांनी पार खोलपर्यंत घुसवला.
”आह… आज पण तुझी पुच्ची तेव्हढीच रेशमी आहे गं. आह… स्स…”
“अहो. आता काय राह्यलंय तिच्यामधे? एकतर एवढ्या वर्षात तुम्ही चोळामोळा करून टाकलाय तिचा!”
“मग मी ठोकणारच आहे. सोडतोय काय तुला? अगदी साठाव्या वर्षी सुद्धा माझा लवडा तुझ्या पुच्चीत घालून चोळामोळा करून टाकेन.”
हे ऐकून शालिनीबाईंना हसूच आले. अगदी रंगात आल्यावर ते नेहमीच हा डायलॉग बोलत. या नंतर जोरदार पाच सहा फटके हाणत ते स्खलित झाले आणि त्यांच्या बाजूला पडले. पण शालिनीबाई अजून तापलेल्याच होत्या. त्यांचं समाधान अजून व्हायचं होतं. त्यांची पुच्ची अजून आक्रोशात होती. तिला अजून एकदा लवड्याने कुटून घ्यायचे होते. परत एकदा नवर्याला चेतवायच्या इराद्याने त्यांनी शालिनीबाईंनी त्यांच्याकडे वळत कूस बदलली. त्यांचे बनियन वर सरकवत त्यांनी स्तनाग्रावरुन बोटे फिरवली. त्याबरोबर मिस्टरांनी सुद्धा कूस बदलत त्यांच्याकडे तोंड केले आणि शालिनीबाईंना जवळ ओढत एक ओलसर खोलवर चुंबन घेतले. शालिनीबाईंनी आता त्यांच्या छातीवर चेहेरा घुसळत बोलायला सुरुवात केली. दोन्ही बाजूला सरकत नवर्याचे निपल्स ओठांनी छेडले. पूर्वी असे केले की त्यांचा लवडा पटकन उठत असे. पण त्यांना नवर्याच्या शरीरात काही सळसळ जाणवली नाही. त्यांनी शेवटी विषय बदलला. पण आपला हात त्यांच्या जांघांमधे फिरवत त्या नवर्याचा लवडा चोळतच होत्या.
“अहो… मला रमाकडे काही गडबड वाटते. तिचं काही ठीक दिसत नाही.” झाटांमधुन आपली बोटे फिरवत त्या म्हणाल्या. “काय झालंय तिला? तब्येत बरी नाही की काय?”त्यांनी आता शालिनीबाईंच्या पाठीवरुन हात फिरवत ब्राच्या हूकशी खेळायला सुरुवात केली. हा त्यांच्या आवडीचा खेळ होता. आणि ते आता त्यांच्याकडे पूर्ण लक्ष देत आहेत याची निशाणी होती. शालिनीबाईंनी अधिकच जवळ सरकत बोलायला सुरुवात केली. आता मिस्टरांचा हात कमरेपर्यंत पोहोचत होता. त्या वाट पहात होत्या केंव्हा एकदा ब्राचे हूक सोडवून आपल्या नवर्याचा हात आपल्या मांड्यांमधे किंवा मागल्या भोका पर्यंत पोचतोय. आता त्यांनी दांडा मुठीत घेऊन चोळायला सुरुवात केली. थोडेसे ओलसर लागत होते त्यांना हाताला.
“तब्येत ठीक आहे हो. पण हल्ली त्यांची भांडणं होतात म्हणे. जावई लक्ष देत नाहीत तिच्याकडे.” “अगं नवरा बायकोत असं चालायचंच. त्यात काय मोठंसं? ते दोघे बघून घेतील. होइल सगळं ठीक आपोआपच.” “अहो, आता त्यांनी मुलाचा विचार नको का करायला? सगळे लोक विचारत असतात. तिला डॉक्टरकडे घेऊन जा असं सुचवतात.” “अगं होइल गं. काय घाइ आहे. अजून तीनेक तर वर्षच तर झाली असतील लग्नाला त्यांच्या. आणि मला काही प्रॉब्लेम आहे असं वाटत नाही. अखिलेश चांगला तगडा जवान आहे. तो करेल सगळं बरोबर.” पण सगळे वेळेवारी झालेलं बरं असतं बाई. आपलं कसं झालं? त्यांनी पण आता फार वाट पाहू नये. हल्ली रात्रीची भांडणं होतात आणि अखिलेशराव बाहेर हॉलमधे येऊन झोपतात. त्यांच्यात काही टेन्शन आहे असं वाटतंय.” “अगं काही काळजी करू नकोस. जरा बोअर झाले असतील. कंटाळवाणेपणा आला असेल त्यांच्या आयुष्यात. काहीतरी वेगळं करून बघायला सांग. नाहीतर परत एकदा हनीमुनला जायला सांग कुठेतरी.” आता त्यांचा हात त्यांचे नितंब कुरवाळत होता.
