त्या सूनसान रस्त्यातल्या प्रणयक्रिडेने माझ्या बायकोचं अख्ख आयुष्य ड्रायव्हरच्या सहवासात उजळून निघालं.
माझी बायको पहायला तशी खरंच रूपवान होती.
तिची स्निग्ध गोरी गोरी त्वचा, रसिले ओठ, मादक डोळे, ऊन्मत उरोज, भरीव नितंब, पुष्ठ मांड्या, भरलेली देहयष्टी पाहून कोणीही पुरूष तिच्यावर आसक्त झाल्याशिवाय राहत नसे. तिच्या शरीरयष्टीची ठेवण आकर्षक होती.
पुरूषांनी तिच्या सौंदर्याचा मनसोक्तपणे आस्वाद घ्यावा म्हणूनच की काय तिला निसर्गाने इतके सुंदर घडवले होते.
माझी बायको आतासाठीच्या वयात पोहचली होती, पण अजूनही टवटवीत उमललेल्या फुलासारखी दिसत होती. जसे फुलाचा मोहक वास घेण्याचा मोह कुणालाही आवरता येत नाही, तसंच तिचं सौंदर्य पाहल्याशिवाय कुणाला राहवत नव्हतं.
अशीच गत त्या हँडसमची झाली होती.
हँडसम म्हणजे आमच्या गाडीचा ड्रायव्हर… मी आणि माझी बायको असे आम्ही दोघेच शहरात राहतो. बायकोचंं माहेर दोनशे किलोमीटर दुर असलेल्या एका खेड्यावर होतं. तेथे आम्ही काही काम निघालं की अधूनमधून कार घेऊन जात होतो.
माझी सासूबाई एकट्याच खेड्यावर राहत होत्या. सासरेबुवा दहा वर्षापूर्वीच वारले होते. त्यांच्या स्मृतीदिनाच्या दिवशी बाहेर गावी राहत असलेल्या त्यांच्या विवाहित मुली दरवर्षी जमत होत्या. यावेळी मला महत्वाचे काम निघाल्याने मी जाऊ शकत नव्हतो. नाहीतर मीच नेहमीप्रमाणे कार चालवत बायकोला घेऊन गेलो असतो.
बायकोला जाणे जरूरीचे असल्याने तिला जाण्यासाठी ड्रायव्हर करावा लागला. हाच तो ड्रायव्हर ज्याचं मी नाव ठेलेलं होतं, ‘हँडसम’…
तो खरंच म्हणजे खरंच, नावाप्रमाणे हँडसम होता… तो जेव्हा घरी आला तेव्हा त्याला पाहून मी अचंबितच झालो.
आकर्षक शरीरयष्टी, भरदार छाती, तजेलदार चेहरा, गोरागोमटा, रेखीव नाक… इतका देखना पुरूष पण असू शकतो याचे मला नवल वाटले. माझ्यासारखा माणूस त्याला पाहून भारावून जात असेल तर स्त्रीया बिचार्‍यांची… काय गत होत असेल याची कल्पनाही करता येत नाही. मला त्याचा खरंच हेवा वाटत होता. त्याची सुंदरता पाहून एक मात्र कळून चुकलं की, सौदर्यवान असणं हे केवळ स्त्रियांची मक्तेदारी राहीली नसून पुरूष पण सौंदर्यवान असू शकतो हे अधोरेखित झालं.
तो वेळेच्या आधीच खाली गाडीजवळ येऊन थांबला होता. बायको जायची तयारी करीत होती.
मी एकेक सामान गाडीत नेऊन ठेवत होतो. मागे मामीजी आमच्याकडे आल्या होत्या; तेव्हा त्यांनी घरी नेण्यासाठी भरपूर सामान खरेदी करून ठेवले होते. त्यांना पण बायकोसारखीच झाडांची खूप आवड होती. त्यांनी नर्सरीतून निरनिराळ्या फुलझाडांच्या सहा कुंड्या घेऊन ठेवल्या होत्या. त्यातील लहान आकाराच्या कुंड्या गाडीतील मागच्या सिटच्या खाली ठेवल्या व ज्या मोठ्या होत्या, त्या सिटवर ठेवल्या. मामीजींनी काही घरगुती वापराचे भांडे-कुंडे घेतल्या होत्या. त्यात मिक्सर, पाण्याचे फिल्टर, गंज व काही चिल्लर भांडे होते. ते पण मी गाडीत टाकले. त्यांनी आणखी खिडक्या-दरवाजाचे पडदे घेतले होते. त्याचा मोठा गठ्ठा असल्याने सिटवर ठेवला. मामीजींना मागे गावाला पोहोचले होते, तेव्हा हे सामान नेता आलं नाही. म्हणून आता गाडी जातच आहे तर हे सामान पण घेऊन जाता येईल असा विचार केला. त्यांची एक बॅग आमच्याकडेच होती. ती मी डिक्कीत टाकली. बायकोच्या दोन बॅगा होत्या. त्यापैकी एक डिक्कीत बसवली व दुसरी सिटवर ठेवली. इतकं सामान भरल्यावर लक्षात आलं की, बायको आता बसणार तरी कुठे? कारण मागची सिट पूर्णपणे भरून गेली होती. पंचाईतच झाली होती…
घरात आलो. पाहतो तर बाई खूपच नव्या नवरीसारखी नटून थटून सजली होती.
तिने ओठाला गुलाबी रंगाची लिपस्टिक लावली होती. त्यामुळे तिचे ओठ अधिकच मऊ, मुलायम आणि चमकदार दिसत होते. चाफेकळीसारखे रेखीव नाक, चंचल हरिणीसारखे टपोरे डोळे, खळखळून हसतांना तिचे दिसणारे पांढरेशुभ्र मोत्यासारखे दात आणि एकटदुकट पिकलेल्या केसांना डाय केलेले काळेभोर केसं आकर्षक वाटत होते.
तिने फिकट हिरव्या रंगाची काठपदराची साडी अन् त्याच रंगाचा मॅचींग ब्लाॅऊज घातल्याने तिच्या सडपातळ बांध्याला शोभून दिसत होता.
हातात हळदी रंगाच्या टिकल्या असलेल्या बांगड्या खणखणत होत्या. तिच्या रूंद कपाळावर लाल रंगाची चंद्रकोर आकाराची टिकली उठून दिसत होती.
डोक्याच्या मागे मुलायम केसाचा सैलसर अंबाडा घातला होता. कानात सोन्याचे रिंग लटकत होते. नाकातली अगदी छोटीसी नथ तिच्या चेहर्‍याला अधिकच शोभून दिसत होती. दोन पदरी सोन्याचं, नक्षीदार पदक असलेलं मंगळसूत्र उरोजापर्यंत लोंबत होतं. पायातल्या शोभिवंत तोरड्या आणि माशाची नक्षी असलेली बोटातील जोडवे लक्ष वेधून घेत होतं. या आभुषणांमुळे तिचे सौंदर्य अधिकच झगझगीत बनलं होतं. हाताचे अन् पायाचे नखं नेलपाॅलीशने रंगवल्याने नखाचे सौदर्य वाढले होते.
एकंदरीत तिच्या डोक्याच्या केसापासून ते पायाच्या नखापर्यंतचं सौंदर्य बघून जणूकाही अप्सरा भासत होती
माझ्या तोंडातून सहज उद्गार निघाले,
‘व्वा… काय सुंदर दिसतेस…!
मला ‘तुही रे’ या मराठी सिनेमातील गाणं आठवलं.
” हे गुलाबाची कळी कशी हळदी न माखली…
आली लाली गोर्या गाली उतू उतू चालली…
नटून थटून लाजते जणू चांदणी…’
घराचा दरवाजा बंद करून आम्ही गाडीजवळ आलो. ड्रायव्हरच्या सुंदरतेकडे पाहून बायको पण भारावून गेल्याचे तिच्या चेहर्‍यावरून स्पष्टपणे दिसत होते. गाडीतील मागची सिट पूर्णपणे भरलेली पाहून ती उसळून म्हणाली,
‘मी कुठे बसू?’
‘हो.ना… सामानच इतकं झालं की, तुला बसायला जागाच उरली नाही. हे सामान पण नेणं जरूरीचं आहे, ना… किती दिवस आपल्याकडे ठेवणार? म्हणून मी भरलं… आता तुला ड्रायव्हर जवळच्या समोरच्या सिटवर बसावं लागेल…’
‘मी समोर कशी बसू? मी नाही बसत…’
ती पुढे बसायला का-कू करीत होती.
‘अग, काही हरकत नाही. बस समोर…’
मी समजावण्याच्या सुरात तिला बोललो.
ड्रायव्हर पण धीर देत तिला म्हणाला,
‘ बसा मॅडम पुढे… काही काळजी करू नका…’
शेवटी एकदाची ती पुढल्या सिटवर जाऊन बसली.
मी ड्रायव्हरला म्हणालो,
‘गाडी सावकाश घेऊन जा. जास्त वेगात चालवू नका. मॅडम जास्त स्पिडला घाबरते.’
असं म्हणून त्यांना निरोप दिला.
‘खूप गरम होत आहे, नाही का…?’
असे म्हणून ड्रायव्हरने काचं बंद करून एसी सुरू केला. एसीने लगेचच गाडीतील हवा थंडगार करून टाकली.
हँडसमने मॅडमकडे हळूच नजरेचा कटाक्ष टाकला. मॅडमचं त्याच्याकडे लक्ष जाताच ती खुदकन हसली.
मॅडम चांगले मराठी भावगीतं असतील तर लावा ना…’
‘हो. लावते…’
तिने म्युझिक सिस्टीमला पेनड्राइव्ह लावून गाणे सुरू केले.
त्या गाण्यात उमटलेले सुमधुर भाव अगदी हृदयाला जाऊन भिडत होते.
“तू असा जवळी रहा…
आज तू डोळ्यांत माझ्या, मिसळूनी डोळे पहा… प्रीतीचे झुळझुळ पाणी…
मलमली तारूण्य माझे, तू पहाटे पांघरावे…
मनाच्या धुंदीत लहरीत ये ना…
दोन जिवांनी एक असावे, मस्त हो‍ऊनी धुंद फिरावे…”
असे एकाहून एक सरस भावगीते मनाच्या भावपटलावर आदळत गाडीतील वातावरण मंत्रमुग्ध व रोमांटिक करीत होते.
काहीही म्हटलं तरी ड्रायव्हर जवळील सिटवर कोणीही बसलं की, गेअर बदलवितांना नकळत दोघांचाही एकमेकांना स्पर्श होतोच होतो… गाडी चालवण्याच्या ओघात असा ओझरता स्पर्श सारखा दोघांमध्ये होत होता. हा स्पर्श जेव्हा जेव्हा होत होता, तेव्हा तेव्हा दोघेही एकमेकांच्या नजरेला नजर भिडवीत होते. दोघेही अगदी रोमांचित होत होते. मॅडम तर लाजेने चूर होत होत्या. तिच्या मनात तर गुदगुल्याच्या उमाळ्या फुटत होत्या.
तिच्या सौंदर्याने त्याला भुरळ पाडली होती.
त्यांच्यात नकळत प्रणयभावना उमलत चालल्या होत्या.
रंगारूपाने मुसमुसलेली व कामातूर स्त्री जवळच बसली असेल तर पुरूषांच्या कामवासना चाळविल्या जाणे नैसर्गिकच होते. तिचं अलौकिक लावण्य बघून हँडसम अक्षरशः वेडापिसा झाला होता. त्याच्या मनात कालवाकालव सुरू झाली. पुरूषांच्या कामवासना फार प्रबळ असते, असे म्हणतात. म्हणून त्याने किती वेळ आपल्या मनात उचंबळलेल्या कामूक भावना दाबून ठेवाव्यात? शेवटी तो माणूसच होता ना… आता त्याला अधिक वेळ स्वस्थ बसून राहवत नव्हतं. त्याचा संयम तुटत चालला होता. त्याच्या ह्रदयाची स्पंदनं वाढली होती.
शेवटी त्याच्या मनाचा बांध फुटला.
मॅडमला कसे पटवायचे याचा तो मनातल्या मनात विचार करत होता.
संवादातून मॅडमच्या मनाचा कौल घेऊन पहावा असे त्याने ठरविले.
‘मॅडम, तुम्ही किती खुबसुरत दिसता…? तुमचा चेहरा अन् डोळे अतिशय बोलके आणि मोहक आहेत… पुरूषांना खेचण्याची त्यात शक्ती आहे… तुमची अंगकाठी… इतकी आकर्षक आहे की कोणीही पुरूष तुम्हाला पाहून पाघळून जाईल…’
तो तिची तारीफ करत तिला म्हणाला…
त्याच्या स्तुतीमूळे मॅडम सुखावून गेल्या.
‘हो का… तुम्ही पण तितकेच खुबसुरत दिसता… खरं म्हणजे तुमच्यासारखे देखणे पुरूष मला भारी आवडतात…’
हे ऐकून तो चमकून गेला. मारलेला बान अगदी ह्रदयात जाऊन रूतला याची त्याला बेहद्द खुषी झाली.
त्याने आणखी मॅडमला आजमावण्याच्या दृष्टीने मुद्दामच मॅडमच्या मांडीवर आपला हात ठेवण्याची हिंमत केली.
‘साॅरी, मॅडम… माझ्या ध्यानीमानी नसताना माझा हात तुमच्या मांडीवर पडला. माझी बायको तुमच्यासारखीच जवळ बसून असली की, तिच्या मांडीवर हात ठेवायची मला सवय आहे. त्यामुळे असं घडलं.’
