लेखन – शीतल
दोन आठवडे भराभर उलटून गेले. काही मुली सोडल्या तर सर्व मुलांनी सहलीला जायचे ठरवले. सारिका मॅडम येणार म्हणून सर्व विदयार्थी खूप उत्साहित होते. राहुल, आकाश, विकी तर एकदम आपल्या टीचरला लुभवण्यासाठी अचूक संधीची वाटच पाहत होते. आणि ह्यावेळेस त्यांना अधिक फुरसतमध्ये ही संधी प्राप्त झाली.
त्यांनी ह्यावेळेस विशेष असा काही सारिकासाठी प्लॅन आखला नव्हता. पण त्यावेळची परिस्थिती बघून ते संधीचा पुरेपूर फायदा उचलण्यास तयार होते.
सर्वजण शुक्रवारी संध्याकाळी जाण्यासाठी शाळेत जमले. दुसर्या दिवशी पहाटे ते आपल्या निश्चित केलेल्या जागी पोचणार होते. विशालने सारिकाला शाळेत आणून सोडले.
आदीला सोडून खरंतर तिला ट्रिप यायची इच्छा नव्हती. परंतु प्रिंसिपल सरांनी तिला खूप आग्रह केला. ती ह्या क्षेत्रात नवीन असल्याने तिला एक नवा अनुभव मिळेल असे सांगून तिला तयार केले होते. म्हणून विशालशी चर्चा करून शेवटी होकार कळवला होता.
सारिका फिकट निळ्या रंगाची साडी आणि मॅचिंग ब्लाउज घालुन अगदी टवटवीत आणि सुंदर दिसत होती. सर्वजण तिला पाहून खूष झाले. तिच्या हातात कपड्यांची बॅग आणि ट्रिपसाठी लागणारे जरूरी सामान तिने घेतले होते.
सारिकाला येताना पाहताच विकी धावत धावत तिच्याजवळ गेला आणि तिची बॅग त्याने जबरदस्तीने घेतली. आणि बसकडे चालत येताना तो मुद्दामुन सर्वाना आ पण सारिका मॅडमच्या किती क्लोज आहोत हे दाखवत होता. त्यादिवशीच्या घटने नंतर खरं तर सारिकालाही तो अगदी आपल्या जवळचा वाटत होता. तिच्या मनात त्याच्याबद्दल एक प्रेम आणि आपुलकीचे नाते जोडले गेले होते.
आकाश आणि राहुल सारिकाच्या जवळ गेले. आणि तिला अभिवादन केले.
राहुल: हेलो मॅडम… कश्या आहात?
सारिका: हेलो राहुल… हेलो आकाश… मी मस्त… तुम्ही कसे आहात… ट्रिपसाठी एक्सायटेड आहात की नाही?
राहुल: येस मॅडम… व्हेरी एक्सायटेड.
आकाश सुद्धाने सामान घेतलेल्या विकीला पाहून सारिकाला इंप्रेस करण्यासाठी पुढे सरसावला
आकाश: हे… विकी… सामान खूप जड दिसतंय. माझ्याकडे दे… पडशील बीडशील… एवढा काय स्ट्रॉंग नाही आहेस तू…
विकीला त्याच्या मित्राचे मध्येच लुडबुडणे आवडले नाही. तो गंभीर होत त्याला म्हणाला.
विकी: शट अप… तू जर स्ट्रॉंग असशील तर तुझ्यापेक्षा मी जास्त स्ट्रॉग आहे. सामानाबरोबर मी तुला सुद्धा माझ्या पाठीवर उचलू शकतो. बघायच आहे का?
सारिका दोघांच्यामध्ये पडली.
सारिका: अरे… काय हे… माझ्या बॅग वरून भांडण नकोत… द्या ती बॅग माझ्याकडे. मीच उचलते.
विकी: नाही मॅडम… आम्ही मस्करी करतोय… मी उचलतो.
असे म्हणत विकी त्याच्याकडे रागाने पाहू लागला आणि आकाश त्याच्याकडे पाहून शेळपटपणे हसला.
विकीने सामान बसच्या ट्रंकमध्ये व्यवस्थित लोड केले आणि प्रत्येकजण बसमध्ये चढू लागला. सारिकाने मुलींच्या घोळक्यातली एक रिकामी जागा पकडली. आणि मुले मागच्या सीटवर जाऊन बसले. त्यांनी बसमध्ये गाण्याच्या भेंड्या, गेम्स खेळले. एका ठिकाणी जेवणासाठी थांबले आणि गाडीत येऊन झोपून गेले.
सारिकाने पूर्ण वेळ मुलींमध्ये घालवल्याने त्रिकुटांना तिच्याजवळ काही जाता आले नाही.
दुसर्या दिवशी पहाटे ५.१५ वाजता ते आपल्या मुक्कामच्या जागी पोचले. बस थांबली तेव्हा सर्वजण झोपेतच होते. बाहेर गारवा पडला होता. एक एक खाली उतरताच थंडीने सर्वांची झोप उडाली.
ते रिसेप्टशन एरियाकडे चालत गेले तशी त्यांची थंडीतून सुटका झाली. रिसॉर्टच्या स्टाफने सर्व मुलांचे आणि शिक्षकांचे स्वागत गेले.
चेक इनची औपचारिकता होताच स्टाफने त्यांना मुक्कामाची आणि त्यांच्या होणार्या उपक्रमाची माहिती पुरवली.
स्टाफ: बाहेर एकूण स्टुडन्टसाठी एकूण १० तंबू तयार करण्यात आले आहेत. ८ मुलांसाठी आणि २ मुलींसाठी असतील. प्रत्येक तंबूत पाच मुले राहतील.
राजेश: ओके
स्टाफ: शिक्षकांसाठी २ वेगळे तंबू तयार केले आहेत. लेडीज आणि जेन्टस दोन वेगवेगळे टॉयलेट बाथरूम आहेत.
स्टाफ: आजचा उपक्रम असा असणार आहे. तुम्ही आपापल्या तंबूत जा… फ्रेश व्हा… आणि थोडा वेळ आराम करा. बरोबर ८ वाजता ब्रेकफास्ट तयार असेल. त्यानंतर आ पण ट्रेकिंगला जाणार आहोत. आ पण लंच वरती टेकडीवर करणार आहोत. तिथे एक मंदिर आहे त्याला भेट देऊन परत आपापल्या तंबूमध्ये परतायचे आहे. ओके.
मुले: ओके
सर्वांनी आपापल्या बॅग्स उचलल्या आणि रिसॉर्ट स्टाफच्या मागे नेमून दिलेल्या तंबूमध्ये जाऊ लागले. बाहेर अजूनही अंधार आणि थंडी होती.
राहुल: सारिका मॅडमच्या तंबू जवळ आपला तंबू असला पाहिजे… तुम्हाला कळतय ना काय मी बोलतो आहे ते.
आकाश आणि विकी यांनी विचार केला. आणि त्यांच्या चेहर्यावर वर हास्य उमलले.
आकाश : पण आपल्याला कसा मिळेल तो?
राहुल: ते बघू आपण… पहिले तंबूचे वाटप केलेला कागद मिळवला पाहिजे.
राहुलने रिसॉर्ट स्टाफकडून तो कागद मिळवला. पहिले २ तंबू मुलींसाठी दिले होते. त्यानंतर सारिका मॅडमचा तंबू. नंतर मुलांचे ८ तंबू एका रांगेत होते. शेवटी राजेश सरांचा तंबू होता. यादीमध्ये त्यांना आणखी दोन मित्रांबरोबर ६ नंबरचा तंबू मिळाला होता.
विकी: आपला ६ वा तंबू आहे आणि सारिका मॅडमचा तिसरा.
राहुल: ४ था कोणाचा आहे बघ.
आकाश: त्या चुत्या गोपाळ आणि गँगचा आहे.
राहुल: झालं काम मग… आ पण तंबू त्याच्याबरोबर आदलाबदल करू या.
गोपाळ आणि गँगनी अगोदरच तंबूत प्रवेश केला होता. सारिका मॅडम आणि राजेश सर रेसेप्शन वर स्टाफकडून माहिती घेत होते. राहुल, विकी, आकाश यांनी गोपाळ अँड गँगच्या तंबूत प्रवेश केला. आणि त्यांना आपल्या तंबूमध्ये राहण्याची ऑफर केली. गोपाळ जेव्हा नकार दिला. तेव्हा राहुलने त्यांना धमकावले आणि तंबू सोडण्यास जबरदस्ती करू लागला.
राहुल: गोप्या… दात आले का… निघायचं इथून… हा तंबू आता आमचा आहे.
गोपाळ: अरे यादीमध्ये हा तंबू आम्हाला दिलाय.
राहुल: त्या यादीची सुरळी करायची आणि गांडीत टाकायची. तुम्हाला पाहिजे तर दोघजण येथे राहू शकता. एका तंबूत पाचजन राहायला परवानगी आहे.
गोपाळ: नाही आम्ही निघतो… बाकी कोणी दोघ असतील तर त्यांना पाठवतो. आम्हाला तुमच्याबरोबर राहायचे नाही.
राहुल त्यांच्याकडे बघून हसला.
गोपाळ: राहुल हे बरोबर नाही हा… पण तुला ह्याच तंबूत का राहायचंय.
राहुल: गोप्या सांगितल तेवढं करायच… नसत्या चौकश्या नको.
गोपाळ निघून गेला आणि त्यांच्या बरोबर राहायला तयार असलेली दोन मुले त्यांच्या तंबूत आली.
प्रत्येक तंबूमध्ये २० मिटरचे अंतर होते. आजूबाजूला घनदाट झाडी आणि लहान लहान झूडपे वेढली गेली होती.
आकाशने सारिका आणि राजेश सरांना बोलत बोलत तंबूकडे येताना पाहिले. त्याने विकी आणि राहूला सारिका येत आहेचा सिग्नल दिला. राहुल आणि विकी आतमध्ये बाकीच्या दोन मुलांना त्यांचे धूम्रपान होईपर्यंत तंबूमध्ये राहण्याची तंबी देत होते.
राहुल आणि विकी बाहेर येऊन आकाशजवळ उभे राहिले. सारिका तिच्या तंबूमध्ये गेली. आणि राजेश सर त्यांच्या दिशेने येताना दिसले. त्यांचा तंबू सर्वात शेवटच्या टोकाला होता.
राजेश सर: हे… तुम्ही लोक बाहेर काय करत आहात. जा जरा… झोपून घ्या. ८ वाजता ब्रेकफास्टसाठी तयार राहायचंय… थोडा आराम करा… जा
राहूल: आम्ही थंडीची थोडी मजा घेतोय. किती सुंदर जागा आहे ना सर.
राजेश सर: ह्म्म्म… शहाण्यासारखं रहा… कोणाला त्रास देऊ नका.
विकी: नाही सर… आम्ही शहाण्यासारखंच वागू… आमची काळजी करू नका.
राजेश सर: ओके… गुड… नाश्त्याला भेटूया
आकाश: सी यु सर…
असे म्हणत राजेश सर त्यांच्या तंबूत निघून गेले.
आकाश: आता काय करायच?
राहुल: मी विचार केलेला सारिका मॅडम थोड्या वेळ गप्पा मारल्या असत्या… पण त्या तर आतमध्ये गेल्या.
विकी: आ पण त्यांच्याशी नंतर बोलू… आता बाहेर थंडी आहे… मला झोप पण आली आहे.
राहुल: चला एक दम मारूया यार… जाम तलप लागलीय… नंतर झोपू.
आकाश: हो… मला पण सिगरेट मारायची आहे.
विकी: जायचं कुठे पण… इथे मारली तर आ पण पकडले जाऊ.
राहुल: अंधार तर आहे… कोणाला झाट काय दिसणार नाही.
आकाश: ये… ते बघ त्या झूडपाच्या मागे जाऊ. तिथे बरीचशी जागा पण आहे बसायला.
विकी: आजूबाजूला सर्व जंगल आहे यार… साप वैगरे नसतील ना.
राहुल: लवड्या… एवढी काय फाटते तुझी… जास्त लांब जाणार नाही आहोत. चला आपल्या तंबूच्या समोरच जाऊया.
तिघेजण कोणाच्या लक्षात न येता सावकाशपणे झाडांच्या दिशेने चालू लागले.
