सारिका दोघांच्या जवळ येऊन उभी राहिली. राहुलने आपल्या रागावर ताबा ठेवत विकीला म्हणाला.
राहुल: कुठे होतास… तू.आम्ही तुला किती शोधलं?
सारिका खाली बघत लाजत होती. तिच्या ओठावर हलकेच हसू आले. विकी सुद्धा त्यांच्या मित्रांकडे बघून काय बोलाव म्हणून हसत होता.
आकाश: विकी… एवढं दात काढायला काय झाल… कुठे होता तुम्ही दोघे? आम्हाला सांगून जाता येत नाही का?
सारिकाने आपले अस्थिर मन स्थिर करत आपल्या विद्यार्थ्यांना उत्तर दिले.
सारिका: उह… उह… एक्च्युअल्ली… हॉटेल स्टाफशी बोलून आल्यावर मी बाथरूममध्ये बघितले तर नळाला पाणी नव्हते. आणि गुहेतून आल्यावर माझे कपडे पूर्ण मातीने खराब झाले होते. आणि मला अंघोळ करायची होती. पण पाणीच नव्हते.
राहुल: मग?
सारिका: मग मी हॉटेल स्टाफशी बोलले… तेव्हा समजलं पाईपलाईनमध्ये काहीतरी प्रॉब्लेम झाला आहे. आणि पाणी यायला थोडा उशीर होईल.काय करायचे मला काही समजत नव्हते.
आकाश: ओके
सारिका: त्यांना माझी परिस्थिती समजली. त्यानी मला सांगितले की जवळच एक तलाव आहे आणि धबधबा सुद्धा आहे. तिथे आजूबाजूला कोणच नसते.
आकाश: हम्म… ओके
सारिका : पण मला एकटीला जायला तिकडे भीती वाटत होती. म्हणून मी विकीला बरोबर घेऊन गेले.
सारिकाचे शब्द आकाश आणि राहुलच्या कानावर आघात झाल्यासारखे पडले. ते मुर्खासारखे एकमेकांकडे पाहू लागले. आपले मित्र काय विचार करत आहेत हे विकीला लक्षात आले. त्याला सारिकाला त्यांच्यासमोर अजून लाजवायचे नव्हते. म्हणून त्यांनी काही विचारण्याच्या आधी विकीने त्यांना स्पष्टीकरण करण्याचा प्रयत्न केला.
विकी: अरे… मी फक्त मॅडम बरोबर सुरक्षितेसाठी गेलो होतो. आपल्या चांगल्या फ्रेंड आहेत त्या. त्यांच्या बरोबर जाण माझं कर्तव्यच होत. त्यांच्याबरोबर काही वाईट याची आ पण काळजी घेणारच ना… बरोबर की नाही?
सारिका: येस… तुम्ही तिघे माझे बेस्ट फ्रेंड आहात. मला माहिती आहे तुम्ही माझी किती काळजी घेता ते… थँक यु गायज.
राहुल थोडासा नाराज होऊन बोलू लागला.
राहुल: आम्ही तुमचे बेस्ट फ्रेंड आहोत तर… आम्हाला का नाही घेऊन गेलात.
आकाश: ह्याचा अर्थ… तुम्ही विकीवर जास्त प्रेम करता.
सारिकाला त्यांच्या बालिशपणावर हसू आले.
सारिका: हे… तस काही नाही… तुम्ही तिघेही सारखे आहात. मी तुम्हा तिघांवर सारखेच प्रेम करते.
आकाश: मग तुम्ही विकीला घेऊन गेलात? आम्हाला का नाही?
सारिका: अरे… मी जेव्हा आले होते तेव्हा तुम्ही दोघे गाढव झोपलेलात. आणि विकी जागा होता. म्हणून विकीला सोबत नेले. आता उगाच खेचत बसू नका.
सारिका: चला मी निघते… माझे केस पण ओले आहेत… नाही तर सर्दी होईल… चहाला भेटू या आपण… बाय
असे म्हणत ती तिच्या तंबूकडे जाऊ लागली. थोड पुढे जाताच ती मागे वळून म्हणाली.
सारिका: आणि… बाकीच्या स्टुडन्टसना प्लिज सांगु नका. नाही तर ते चुकीच्या पद्धतीने विचार करतील. आपल्याला माहिती आपले नातं किती पवित्र आहे ते. ओके
राहुल: ओके मॅडम… ही गोष्ट आपल्या मध्येच राहिल… काळजी करू नका.
सारिकाने त्यांना एक गोड स्माईल दिली. परत तंबूच्या दिशेने चालत राहिली. तिच्या हॉट फिगरकडे तिघेही अधाशाने पाहू लागले. ती खूप टवटवीत आणि सुंदर दिसत होती. राहुल तिच्या वक्र नितंबाकडे पाहून आपल्या पॅन्टमध्ये ताठ झालेल्या लिंगाला सरळ करू लागला.
ती तंबूमध्ये गेल्यावर राहुल आणि आकाश रागाने विकीकडे पाहू लागले. विकीला त्याला पूर्ण स्पष्टीकरण द्यावे लागणार होते.
विकी: हे बघा… मी तुम्हाला सर्व सांगतो. आ पण आधी तंबूत जाऊ. मी एका एका गोष्टीचे स्पष्टीकरण देतो.
राहुल: बरं होईल… तू खरं खर सांगशील तर… नाहीतर तुझं आज मी थोबाड फोडलच म्हणून समज.
आकाश: मला समजत नाही… ह्या भडव्यालाच सारखा सारखा चान्स कसा मिळतो.
विकी: कारण मी तुमच्यापेक्षा जास्त स्मार्ट आहे म्हणून हाहाहाहा
लगेच राहुलने त्याच्या पोटात एक बुक्का मारला.
राहुल: घंटा… स्मार्ट… तुझं फक्त लक साथ देतय… आमची सुद्धा वेळ येइल.
असे म्हणत राहुल आणि आकाशने त्याची कॉलर पकडली आणि त्याला तंबूत घेऊन गेले.
राहुल आणि आकाश विकीची कॉलर पकडून तंबूत घेऊन गेले.
राहुल: आता सांग… काय काय घडले ते.
आकाश: आणि ती एवढी लाजत का होती.
विकी: अरे सगळं सांगतो… बसा इथे
विकी आपल्या मित्रांना सारिकाबरोबर घडलेला प्रसंग सांगु लागला.
(विकी आणि सारिकामध्ये घडलेल्या प्रसंगाचे रेखाटन पुढे केले आहे)
गुहेतून आल्यावर फ्रेश होऊन तिघांना झोप लागली. विकीचा सुद्धा नुकताच डोळा लागला होता. अचानक त्याच्या कानावर सारिकाची हाक ऐकू आली. तो झोपेतून ताडकन जागा झाला. आकाश आणि राहुल गाढ झोपले होते. विकी बाहेर गेला. सारिका चिंताग्रस्त चेहरा करत उभी असलेली त्याला दिसली.
विकी: काय झाल मॅडम?
सारिका: विकी मला तुझी मदत हवी आहे.
विकी: बोला ना… तुम्ही खूप काळजीत दिसताय…
सारिका: एक मोठा प्रॉब्लेम झाला आहे.
विकी: काय?
सारिका: पाईप लाईन फुटल्याने पाण्याचा सप्लाय थांबवला आहे. आणि दुरूस्त होयला सुद्धा वेळ लागणार आहे.
विकी: हो… हॉटेलचा एक स्टाफ आम्हाला सुद्धा सांगायला आला होता.
सारिका: हो पण… मला अंघोळीला जायचे होते. गुहेत अंगाला आणि कपड्याना चिखल आणि माती लागलीय.
विकी: अहो पण… पण पाण्याशिवाय काहीच करू शकत नाही.
सारिका: मी स्टाफशी बोलले. त्यांनी मला सांगितले की इथे जवळपास १५ मिनिटाच्या अंतरावर एक तलाव आणि छोटासा धबधबा आहे… तेथे कोणीच नसते.
विकी: ओके
सारिका: मला एकटीला जायला तेथे भीती वाटते. तुझी हरकत नसेल तर… तू प्लिज माझ्यासोबत येशील का?
विकीच्या कानावर विश्वासच बसला नाही. सारिका त्याला अंघोळीला जाण्यासाठी त्याला विचारत होती. त्याचे हृदयाचे ठोके वाढले. त्याला डोळ्यासमोर अंघोळ करणारी सारिका दिसु लागली. तो आपल्या कल्पनेत एवढा रंगून गेला की सारिका पुढे काय बोलते ह्याच्याकडे त्याच लक्षच नव्हते.
सारिका: विकी… विकी.
विकी: हा मॅडम…
सारिका: सॉरी विकी… मी तुला झोपेतून उठवल… पण दुसर्या कोणावर मी विश्वास नाही ठेवू शकतो. तू असशील तर एकदम कन्फर्मटेबल वाटेल मला. प्लिज येशील माझ्याबरोबर…?
विकी भानावर आला. नॉर्मल वागू लागला.
विकी: अरे मॅडम… प्लिज नका म्ह्णू… फक्त ऑर्डर सोडा… लेट्स गो.
सारिका: ओके… एक मिनिट मी माझे कपडे आणि टॉवेल घेऊन येते. तू थांब इथे.
सारिका आपल्या तंबूत गेली. विकी तेथे आपल्या पॅन्ट मधले अवजार सरळ करत उभा राहिला. सारिका आपले कपडे आणि टॉवेल घेऊन लगेच बाहेर आली.
सारिका: ओके विकी… चल
विकी: तलाव आहे कुठे पण…
सारिका: अरे ते म्हणाले ह्या वाटेने सरळ जा… पंधरा मिनिटाच्या अंतरावर आहे.
दोघेही हॉटेलच्या स्टाफने सांगितलेल्या वाटेने चालू लागले.
विकी: मला नव्हत माहिती येथे धबधबा सुद्धा आहे.
सारिका: मला वाटत… छोटासा असेल.
विकी: हम्म
सारिका: थॅंक्स विकी
विकी: अरे मॅडम… नो प्रॉब्लेम… इट्स माय ड्युटी… पण तुम्ही ह्याआधी सांगितलं नाही की तुम्हाला माझ्याबरोबर कन्फटेबल वाटते.
सारिका हसली आणि तिने उत्तर दिले.
सारिका: तू तुमच्या तिघांमध्ये खूप निरागस आणि विश्वासू आहेस… आणि मागे तू म्हणालास… ना तसा सभ्य गृहस्थ आहेस.
विकी: अच्छा असं का वाटत तुम्हाला? आणि मी कधी म्हणालेलो?
सारिका: का तुला नाही माहिती?
विकी: मला कस माहिती असेल.
सारिका लाजली आणि पुढे म्हणाली.
सारिका: हे देवा… मला त्या दिवसाची आठवण सुद्धा नको… तुला खरंच आठवतं नाही… नाटक स्पर्धेचा तो दिवस… काय घडलं होत ते.
विकी जाणूनबुजून नाटक करू लागला. त्याला सारिकाच्या तोंडातून ऐकायचे होते.
