दोघेही खोलीमध्ये प्रवेश करतात. जयरामची खोली अस्ताव्यस्त होऊन पडली होती. खोलीमध्ये विशिष्ट कुबट वास येत होता.
सारिका: जयराम काय हे… रूम किती गलिच्छ करून ठेवली आहे. शाळेतला स्टाफ रूम स्वच्छ ठेवता ना… मग स्वतःचे घर स्वच्छ ठेवायला नको.
जयराम: सॉरी मॅडम.
सारिका: तुमच्याकडे मी दिलेली बॉटल असेल ना.
जयराम: हो… आता देतो.
जयरामने किचनमध्ये ठेवलेल्या फ्रिज मधून काढून सारिकाच्या हातात बॉटल ठेवली.
सारिका: ओके. आतां प्लिज जरा बाहेर थांबा… आणि परत एकदा सांगते. हे फक्त मी तुमचा आजार बरा होण्यासाठी करते… ह्यातल कोणाला काही सांगायच नाही.
जयराम: मॅडम… जीव गेला तरी… मी…
सारिका: हो समजलं… आतां बाहेर जाऊन थांबा.
जयराम खोलीच्या बाहेर जाऊन थांबतो. सारिकाला असे जयरामच्या खोलीमध्ये येऊन थोडं विचित्र वाटत होते. जयराम गेल्यावर तिने दरवाजा ढकलून बंद केला. ती आपला पदर खाली खेचत ब्लाउजची बटने काढु लागली. ब्लाउजची दारे उघडत ब्राची खालची दोन बटणे उघडी केली आणि ब्राला वर करून दोन्ही स्तन उघडे केले. आदीला दूध पाजून आठ तास होऊन गेले होते. तिचे स्तन दुधाने भरगच्च भरले होते. सारिकाने बॉटलचे झाकण काढले आणि आपल्या निप्पलभोवती बॉटलचे तोंड जवळ केले. हाताने स्तनाला ती जोरात पिळू लागली. दुधाची धार हळू हळू बाटलीमध्ये जात होती.
दहा मिनटात बॉटल पूर्ण भरली गेली. हाताने दाबून बाटली लगेच भरल्याने ती खुश झाली. ब्रेस्ट पंपापेक्षा हाताने दुधाला बाहेर काढणे खूप कठीण होते. ब्रेस्ट पंप स्तन चोखल्या सारखे दुधाला बाटलीमध्ये खेचते. तिचे काम वेळेपेक्षा आधी झाले. तिने बॉटल बाजूला करून ठेवली. आणि ब्रा खाली घेऊन ती हुक लावु लागली. अचानक तिच्या पायावर तिला काहीतरी चढल्याची जाणीव झाली. तिने पाय घाबरून वरती घेतला. पण तिच्या कोपर बाजूला असलेल्या दुधाने भरलेल्या बॉटलला लागले. कपडे घालण्याच्या नादात तिचे बॉटलला झाकण लावायचे राहून गेले होते. बॉटलला कोपर लागताच दूध पूर्णपणे जमिनीवर सांडले गेले.
सारिका: ओह शिट्…
जयराम: (बाहेरून) काय झालं मॅडम… तुम्ही ठीक आहात ना.
सारिका: माझ्या हातून दूध सर्व जमिनीवर सांडलं.
जयराम दरवाजा उघडून सरळ आतमध्ये आला.
सारिका: सॉरी… माझ्या चुकीने सगळं दूध जमिनीवर सांडलं.
जयराम: काळजी नका करू… मी सर्व दूध चाटून घेतो.
जयराम लगेच खाली वाकला. आणि जमिनीवरचे सांडलेले दूध जिभेने चाटू लागला. सारिका स्तब्ध होऊन त्याच्याकडे पाहू लागली.
सारिका: शी… जयराम तुम्ही काय करताय. अहो तुमची लादी पूर्ण घाण आहे. प्लिज नका करू असं.
जयराम: हे खूप मौल्यवान आहे. तुम्ही ह्यासाठी खूप मेहनत घेतली आहे मॅडम. मी हे वाया जाऊन देणार नाही.
सारिका: थांबवा हे आधी… मला तुम्हाला पाहून रडायला येतंय… प्लिज जयराम… थांबा म्हणते ना.
जयराम थांबतो आणि उभा राहतो.
जयराम: सॉरी मॅडम.
सारिका: मूर्ख आहात का… तुम्हाला कळत तरी का तुम्ही काय करत होतात ते. जमीन पूर्ण घाणेरडी आहे.
तुम्ही तस करायला नको होत. द्या इकडे… मी परत बॉटल भरून देते.
जयराम: तुम्हीच परत भरू शकता का?
सारिका: हो… अजून दूध निघेल… काळजी करू नका.
जयराम: ठीक आहे मी तुम्हाला वाटी आणून देतो.
जयरामने तिला आतां वाटी आणून दिली.
सारिका: ओके… आतां तुम्ही बाहेर जा.
जयराम: मॅडम प्लिज काळजी घ्या… हे आतां सांडवु नका.
सारिका: नाही… मी व्यवस्थित काळजी घेते आतां… तुम्ही जा.
जयराम बाहेर जायला निघतो. आणि मध्येच थांबतो.
जयराम : पण मी काय म्हणतो… मॅडम मी डायरेक्ट तुमच्या दुधाला तोंड लावल तर… म्हणजे तुमचा पिळण्याचा त्रास वाचेल.
सारिका: किती निर्लज्जपणे तुम्ही बोलताय जयराम तुम्ही. खरंच तुम्ही एक मूर्ख माणुस आहात. तुम्हाला काडीची अक्कल नाही आहे.
जयराम: मॅडम मी तुमच्या वेदना फक्त कमी करण्याचा प्रयत्न करत होतो.
सारिका: बाहेर निघा आधी.
सारिकाने त्याच्या हातातून वाटी घेतली. जयराम सुद्धा खोलीबाहेर गेला. ती आपले ब्लाउज आणि ब्रा उघडून स्तनांना जोरजोरात पिळू लागली. आतां दूध काही केल्या बाहेर निघत नव्हते. तिला जयरामची खूप दया आली. बिचारा दुधासाठी जमीन चाटत होता. तिला जयरामसाठी खूप असहाय वाटू लागले. बर्याच वेळ कष्ट घेऊन वाटीत खूप कमी प्रमाणात दूध जमा झाले.
एका हाताने स्तन पिळणे आणि दुसर्या हाताने वाटी पकडणे तिला अवघड जात होते. सारिकाने स्वतःला झाकले आणि जयरामला हाक मारली. तिचा आवाज ऐकताच जयराम खोलीमध्ये आला.
सारिका: जयरामजी एवढच दूध बाहेर आलंय. आजच्या दिवशी एवढं चालवून घ्या.
जयराम: एवढं तीन दिवसांसाठी नाही पुरणार.तरी पण धन्यवाद… तुम्ही माझ्यासाठी एवढे कष्ट घेतले.
सारिका: ह्म्म्म… अजून दूध बाहेर आल असत… पण मला एका हाताने वाटी पण धरायची होती. त्यामुळे प्रॉब्लेम होत होता.
जयराम: मग मी वाटी धरतो… मॅडम.
सारिका: काही काय बोलताय. तुमच्या समोर मी ब्लाउज उघडून बसू का आतां?
जयराम: मी डोळे बंद करून वाटी धरून ठेवेन.
सारिका: अजिबात नाही… तुम्ही मध्येच डोळे उघडले तर… मी ह्यागोष्टीला अजिबात तयार नाही.
जयराम: मग मी डोळ्यावर पट्टी बांधतो… एकदम घट्ट… नाही तर तुम्हीच माझे डोळे बांधा.
असे म्हणत त्याने दोन कपड्याच्या पट्ट्या आणल्या आणि दोन्ही आपल्या डोळ्यावर बांधल्या.
जयराम: हे बघा… आतां मी आंधळा झालो… हॅहॅहॅ
सारिका: तरी पण मी नाही करू शकत.
जयराम: मॅडम… मला खरंच काही दिसत नाही… तुम्हाला हवं असेल तर तुम्ही अजून काहीतरी माझ्या डोळ्यांवर बांधा.
सारिका: जयराम माझा तुमच्यावर पूर्ण विश्वास आहे… पण मला खूप विचित्र वाटतंय.
जयराम काहीच बोलला नाही. तो तिच्या प्रतिक्रियेची वाट बघत होता.
सारिका: अच्छा ठीक आहे… तुम्ही वाटी घट्ट पकडा. आणि जास्त हालचाल करू नका.
सारिकाने त्याचा हात पकडून आपल्या स्तनाजवळ आणला. वाटीला निप्पलच्या रेषेत घेऊन आली. मग तिने तिचा पदर खाली घेतला. तिचे ब्लाउज आधीच उघडे होते. तिने ब्रा वर केली आणि निप्पलला बरोबर वाटीजवळ आणून स्तनांना जोरात दाबू लागली. दुधाची धार वाटीमध्ये जात होती. शाळेच्या शिपायाबरोबर एका बंद खोलीत आपले स्तन दाबताना सारिकाला खूप विचित्र वाटत होते. जयरामच्या डोळ्यावर पट्टी असली तरी तिची अवस्था खूप वाईट होती. आ पण नक्की काय करतोय तिला काहीच कळत नव्हते. सारिका दोन्ही हाताने आपल्या स्तनांना पीळत होती. पण तिची मेहनत कमी पडली. स्तनामधून खूपच कमी दूध वाटीमध्ये पडत होते. स्तनांना दाबून दाबून तिला थकायला झाले.
सारिका: जयरामजी… अर्ध्या वाटीपर्यंत दूध आलय. आतां मी नाही करू शकत.
जयराम: काही प्रॉब्लेम नाही मॅडम… अर्धी वाटी दोन दिवस पुरेल… आजच्यासाठी मी जमिनीवरच दूध चाटून घेतो.
सारिका: नो… जयराम खबरदार तुम्ही जमिनीवरच दूध प्यायलात तर.
