सोमवारी सारिका जयरामसाठी दुधाची बॉटल घेऊन शाळेत पोचली. ती आतां सर्व बाबतीत सकारात्मक विचार करत होती. जयरामच्या घरी झालेली चुक परत आपल्या हातून होऊ द्यायची नाही. असे तिने ठरवले. पण त्याचा उपचार होणे पण महत्वाचे होते. म्हणूनच जयरामला दूध देण्याचे तिने बंद केले नाही.
जयराम: गुड मॉर्निंग मॅडम
सारिका: गुड मॉर्निंग जयरामजी तुमच तोंड कस आहे?
जयराम: तुमचं औषधं काम करत आहे मॅडम.
सारिका: गुड.
सारिका जयरामला दूधाची बाटली हातामध्ये सोपवत होती तितक्यात प्रिंसिपल निर्मला मॅडमनी सारिकाच्या केबिनमध्ये प्रवेश केला. आज सकाळीच जयरामला दमदाटी करून सारिकाबद्दल त्यांनी सर्व माहिती काढून घेतली होती. सारिका प्रिंसिपल मॅडमना अचानक पाहून गोंधळून गेली.
निर्मला मॅडम: हे काय मी ऐकते सारिका… तू डॉक्टर सुद्धा आहेस.
सारिका: नो… नो मॅडम… आय नॉट अ डॉक्टर.
निर्मला मॅडम : पण जयराम तर म्हणत होता… तुझ्या औषधाने त्याचा आजार बरा होतोय.
सारिका: नाही तसं. काही नाही.
निर्मला मॅडम: एक काम कर… माझ्या ऑफिसमध्ये ये जरा.
असे बोलून निर्मला मॅडम तेथून निघून गेल्या.
सारिका: जयरामजी तुम्हाला सांगितल होत ना… ह्यातल कोणाला सांगायचं नाही म्हणून.
जयराम: नाही मॅडम… मी कोणालाच काही बोललो नाही.
सारिका: मग प्रिंसिपल मॅडमना कस कळलं?
जयराम: खरंच नाही माहित मॅडम.
सारिका: अच्छा ठीक आहे… तुम्ही जा आतां.
जयराम गेल्यावर सारिका प्रिंसिपलच्या ऑफिसमध्ये जायला निघाली. बाहेर विकी उभा होता.
विकी: हेलो मॅडम.
सारिका: विकी… काय झालं… वर्गात का नाही आहेस तू.
विकी: मॅडम… माझ्यावर रागावलात का?
सारिका: मी?? नाही विकी… मी कशाला रागावू तुझ्यावर?
विकी: गेले दोन आठवडे तुम्ही माझ्याशी व्यवस्थित बोलत पण नाही आहात
सारिका: अरे तस काही नाही… मी तुझ्याशी बोलतेच आहे ना.
विकी: बोलता आहात पण… मला असं जाणवलं की तुम्ही फक्त माझ्याशी अभ्यासा पुरते बोलत आहात.
सारिका: विकी… आतां बाकीच्या गोष्टी विसरून जायच्या आणि बोर्डाच्या परीक्षेकडे लक्ष दे.
विकी: पण… असं कस विसरायला होईल मॅडम… मला खूप त्रास होतोय.
सारिका: हे बघ… आ पण शाळेत आहोत. संध्याकाळी घरी ये… आ पण बोलू. मला प्रिंसिपल मॅडमनी बोलावलय… मला जायला हवं.
विकी: ओके मॅडम
सारिका रूष्कपणा पाहून विकी मान खाली घालुन वर्गात निघून गेला. सारिकाचे विकी बरोबरचे वागणे बदलून गेले होते. ती जास्त त्याला एकांतात भेटायला टाळायची. आणि भेटली तरी तिघांना एकत्र बोलवून घ्यायची. विशालने अहमदाबादला जाण्याचे सांगितल्यापासून तिने मनामध्ये एक निश्चय केला होता. मुलांना जास्त जवळ येऊन द्यायचे नाही. खासकरून विकी बरोबर जे संबंध निर्माण होत होते ते दोघांसाठी खूप घातक होते. उद्या आ पण अहमदाबादला निघून गेल्यावर विकी तो विरह सहन करू शकत नाही ह्याची तिला कल्पना आली होती. विकीच्या डोळ्यामधले वाढते प्रेम तिला स्पष्ट दिसत होते. आणि तिसुद्धा तितक्याच आपुलकीने विकीकडे आकर्षित होत चालली होती. त्यामुळे हे सर्व वेळेच्या आधी थांबणे गरजेचे आहे असे तिला वाटले. तरीही त्याला बोलावून एकदा नीट समजावले तर तो अभ्यासाकडे दुर्लक्ष करणार नाही याची सारिकाला खात्री होती. तिने डोक्यातले विकीचे विचार झटकले. आणि प्रिंसिपलच्या ऑफिसमध्ये पोचली.
सारिका: मे आय कम इन मॅडम?
निर्मला मॅडम: ये सारिका… आणि दरवाजा व्यवस्थित बंद करून ये.
सारिका येऊन समोरच्या खुर्चीत येऊन बसली.
निर्मला मॅडम: सारिका… मी जे ऐकलं ते खरं आहे का?
सारिका: नाही मॅडम… तुम्ही समजता तस काही नाही आहे.
निर्मला: मग?
संध्याकाळी विकी, आकाश, राहुल तिघेही सारिकाच्या घरी हजर झाले. सारिकाने दरवाजा उघडला तेव्हा ती तयार होऊन बाहेर जायला निघाली होती. तिने लाल रंगाचा स्लिवलेस वन पीस ड्रेस घातला होता. ड्रेस गुडघ्यापर्यंत आखूड असल्यामुळे त्तिघांची नजर सर्व प्रथम तिच्या गोर्या पायाकडे गेले.
डिंगडाँग…
सारिका: हे… हेल्लो बॉयज… खाली मान घालुन काय बघताय.
सारिका हसून तिघांना म्हणाली. तिला आतां मुलांची नजर कुठे कुठे पोहचते हे सहजपणे कळत होते.
आकाश: यु लुक रेड हॉटी मॅडम…
सारिका: थँक यु स्वीटहार्ट.
राहुल: मॅडम तुम्ही कुठे बाहेर चालला आहात का.
सारिका: अरे हो… मी आणि विशाल जरा शॉपिंगला चाललो आहोत.
विकी: ओह… सर आज घरी आहेत तर… रात्री उशिरा आले असतील ना.
विकी मुद्दामून गालातल्या गालात हसत म्हणाला. सारिकाने राहुल आणि आकाश समोर विकीकडे पाहायचे टाळले. दोघांच्या नजरेने एकमेकांना इशारे करून झाले होते.
सारिका: विशाल… ओ विशाल.
विशाल: येस… सारिका.
सारिका: मिट… माय बॉयज… विकी, आकाश, राहुल काल बिचारे… तुमची किती वाट पाहत होते.
विशाल: सॉरी बॉयज… काल आपली भेट होऊ शकली नाही. तुमच्या मॅडम तुमच खूप कौतुक करत असतात
विकी: सर… खरं कौतुक तर मॅडमचेच करायला हवं. आम्हाला मॅडम जे काही शिकवलंय… आम्ही आयुष्यभर विसरणार नाही.
सारिकाला विकीच्या बोलण्याचा अर्थ कळत होता. पण सर्वांसमोर ती त्याला काही बोलू शकली नाही.
विशाल: येस.मॅडमच तर कौतुक आहेच… म्हणून तर मॅडमनी तुमच्यासाठी माझ्याबरोबर यायला नकार दिला.
आकाश: नकार दिला म्हणजे?
विशाल: तुम्हाला मॅडमनी सांगितलं नाही?? आम्ही अहमदाबादला शिफ्ट होतोय.
सारिका शाळेतून घरी पोचली तेव्हा आदीला घेऊन तिची आई व्हरांड्यात येऊन फेर्या मारत होती. लिफ्ट मध्येच असताना सारिकाला आदीच्या रडण्याचा आवाज ऐकू आला. लिफ्ट मजल्यावर पोचताच तिने आदीला आपल्या जवळ घेतले.
आई: अग व्यवस्थित पाजून नव्हती गेलीस का.
सारिका: पाजलं होत आई… काही कळत नाही हल्ली खूप भुक भुक करत असतो.
आई: अग… वाढती भुक आहे त्याची. तुला अंगावरच व्यवस्थित येत ना.
सारिका: हो… पण ते पुरत नाही त्याला.
आई: हे बघ काही महिने अंगावरच ठेवायला लागेल. नंतर मऊ भात वैगरे चालू करता येईल.
सारिका: हो आई.
सारिका आदीला घेऊन घरात आली. सोफ्यावर बसत तिने ब्लॉउजमधल्या स्तनाला बाहेर काढले. आदी लगेच निप्पल तोंडात घेऊन दूध पिऊ लागला.काही क्षणातच आदी झोपी गेला. तिने त्याला पाळण्यात ठेवले. आणि मोबाईल घेऊन निर्मला मॅडमनी सांगितलेल्या इमेल वर तिने सप्लिमेंटसाठी मेल केला.
संध्याकाळी पाच वाजता विशालने तिच्या मोबाईलवर कॉल केला.
ट्रिंग ट्रिंग…
विशाल: हेलो… माय स्वीटी
सारिका: हॅलो… आज स्वारींचा मुड चांगला दिसतोय.
विशाल: येस… आज मी जाम खुश आहे.
सारिका: अचानक एवढं खुश होण्याच कारण कळेल का??
विशाल: आज ऑफिसिअली मला प्रोमोशन लेटर हातात मिळाल आहे.
सारिका: वाव… काँग्रट्स… मिस्टर पतीदेव.
विशाल: काँग्रट्स टू यू… बायको. मी पूर्ण वीकएंड फ्री आहे… आता.
सारिका: मग लवकर घरी या… नुसतं फोन वर का बोलताय.
विशाल: हो… हो… घरी तर लवकर येणारच आहे… त्यामुळेच कॉल केला…
सारिका: ओके… मग लवकर काम आटपा आणि या घरी.
विशाल: आणि ऐक ना?
सारिका: ह्म्म्म… बोला.
विशाल: आज मस्त तयार होऊन रहा.
सारिका: आ पण कुठं बाहेर चाललो आहोत का?
विशाल: अग मी डिनरबद्दल बोलत नाही आहे.
सारिका: मग?
विशाल: बरेच दिवसाची पेंडिंग कामे राहिलीत… म्हटलं आज पूर्ण करू या.
सारिका: (लाजत) ओ… हो…
विशाल: मस्त आज तुझं मसालेदार दूध पियाच आहे.
सारिका: ये दूध नाही… हा… आदीलाच पुरतं नाही
विशाल: बर… बाबा… त्याला आधी पाजून घे… मग उरलेले पतीदेवावर चढव… हाहाहाहा.
सारिका: आगाऊपणा पुरे झाला… आल्यावर मागच्यासारख… हॉल मध्येच चालू होऊ नका.
विशाल: त्याची गॅरंटी मी देऊ शकत नाही… आय कॅान्ट वेट.
सारिका: बट आय विल वेट… ओके.
विशाल: आणि… ऐक… खाली पूर्ण शेव पाहिजे हा… एक ही केस नकोत.
