काही वेळाने दोघांच्या श्वासाची गती सामान्य झाली. त्याचा एक हात अजूनही तिच्या स्तनावर आणि दुसरा हात योनी बाहेर सारिकाच्या ज्यूसनी बरबटून गेला होता. तिने मागे वळून पाहिले. आणि आतापर्यंतचा मिळालेला आनंद एका क्षणात विकीला पाहून तिच्या चेहर्यावरून उडाला होता.
सारिकाने पाहिले विकी तिच्यासमोर अर्ध लीबलीबीत लिंगाला घेऊन नग्न उभा होता. त्याला ह्या अवस्थेत आपल्या मागे पाहून तिचे हातपाय पूर्णपणे क्षीण पडले होते. तिला हे सर्व एक वाईट स्वप्न वाटत होते. पण ते एक वास्तव सत्य होते. कधी न बदलणारे. सारिकाचा बदलेला चेहरा पाहून विकीची चांगलीच फाटली. ती काही बोलण्याच्या आधीच विकीने कपडे उचलले आणि नागडाच बाथरूमच्या बाहेर निघून गेला. त्याने घड्याळ पाहिले. २५ मिनिट तो सारिकाबरोबर बाथरूममध्ये आनंद घेत होता. विशाल कुठल्याही क्षणी येण्याची शक्यता होती… त्याने लगेच कपडे घातले आणि घराच्या बाहेर धावत निघून गेला.
सारिका घाबरत घाबरत बाथरूमच्या बाहेर आली. आणि विशालला शोधू लागली. तो घरात नव्हता. तिने कपडे घातले आणि विशालची वाट पाहू लागली. तिला स्वतःवर खूप राग येत होता. आज विकीने जे केले त्याच्यामुळे तिला खूप वाईट वाटले होते.
आ पण विकीला ह्यासाठी माफ करू की नाही ह्याचे उत्तर आताच्या या क्षणाला सारिकाकडेही नव्हते.
विकी निघून गेल्यावर सारिका विचारात पडली. आ पण कुठल्या दिशेने चाललो आहोत हे तिला कळत नव्हते. आज मानसतज्ज्ञ स्वतः च्याच मनाची घालमेल ओळखू शकत नव्हती. आपल्यामध्ये झालेले बदल हे तिलाही जाणवत होते. मुलांना योग्य दिशा दाखवताना आ पण तर आपला रस्ता चुकत तर नाही ना?? तेवढ्यात दरवाजाची बेल वाजली. विशाल परत आला होता.
सारिका: (रागाने) कुठे होतात तुम्ही??
विशाल: अगं मी आदेश सरांच्या मुलीला पैसे द्यायला गेलो होतो.
सारिका: मग मला सांगून जाता येत नाही का?
विशाल: मी तुला सांगूनच गेलो होतो… मी बोललो होतो ना… आय एम कमिंग इन सून.
सारिका: व्हाट डु यु मीन दॅट?
विशाल: सॉरी हनी… तू शॉवर खाली माझा वेट करत होतीस. पण आताशी सातच वाजलेच आपल्याकडे भरपूर वेळ आहे.
सारिका: माझा मूड गेला आता. आय डोन्ट वॉन्ट टु डु.
विशाल: सॉरी बाबा.
सारिका तिच्या चेहर्यावरचा राग विशालला दाखवत नव्हती. विकी बरोबर झालेला प्रसंग तिला विशालला कळू द्यायचा नव्हता.
विशाल: चल आ पण परत जाऊ शॉवर खाली.
सारिका: नो नेव्हर…
विशाल: एवढा राग… बापरे.
सारिका: ह्म्म्म. डोन्ट टॉक टु मी…
विशाल: अरे हो… विकीला पुस्तक मिळाल का?
सारिका: (गोंधळून) विकी??
विशाल: हो… जेव्हा मी बाहेर गेलो तेव्हा हॉलमध्ये विकी होता. पुस्तक शोधायला आला होता.
सारिका: मला नाही माहिती. मी जेव्हा बाथरूम मधून बाहेर आले तेव्हा इथे कोणच नव्हते.
विशाल: ओके.
डिंग डाँग
विशाल: जेवणाचं पार्सल आल असेल. थांब मी बघताे.
दोघेही रात्रीचे जेवण आटपून १० वाजेपर्यंत बेडरूममध्ये आले. सारिका सुद्धा आदीला दूध पाजून बेड वर आडवी झाली.
विशाल: माझे डोळे मिटत आहेत.
सारिका: ह्म्म्म… माझा पण आज मूड नाही आहे.
विशाल: अजून राग गेला नाही वाटत.
सारिका: तुम्ही राग येण्यासारखं वागता कशाला?
विशाल: सॉरी बोललो ना. तुला माहिती आहे आदेश सर किती इम्पॉर्टन्ट आहेत ते. त्यांनीच मला प्रमोशन दिल आहे. आणि नवीन ब्रँचच मला हेड बनवले आहे. त्यांची मुलगी प्रॉब्लेममध्ये होती मला जाणं भाग होते.
सारिका: सॉरी विशाल… तुम्ही जाऊन योग्यच केलं.
विशाल: इट्स ओके.
सारिका: आदेश सरांनीच तुम्हाला प्रमोशन दिले?
विशाल: त्यांनी कन्फर्म केले. फक्त आता हेड डिपार्टमेंट मधून फायनल डाॅक्युमेंट्स साईन करायचे बाकी आहेत. फेब्रूवारीच्या महिना अखेर होऊन जाईल.
सारिका: आणि तुम्ही मला अहमदाबादला सोडून निघून जाल.
विशाल: तुलाच थांबायचं होते. मी तर तुला आणि आदीला घेऊन जायला तयार आहे.
आजचा विकी बरोबरचा प्रसंग घडल्यावर सारिकाला सुद्धा आतां थांबायची इच्छा नव्हती.
सारिका: नाही… मी माझा निर्णय बदलला आहे. मी सुद्धा तुमच्या बरोबरच येते.
विशाल: दॅट्स ग्रेट.
सारिका: मला वाटते मी मुलांना हवी ती मदत केली आहे. फेब्रूवारीच्या शेवटी राजीनामा द्यायला काहीच हरकत नाही.
विशाल: गुड. आणि डोन्ट वरी… तुझे स्टुडंट्स पास होतील. तू खूप मेहनत घेतली आहे. आणि जर कोणी पूर्ण वर्षभर अभ्यास केला नसेल तर अखेरच्या दिवसात तू तरी काय करणार.
सारिका: बरोबर आहे. मी त्यांची मॉरल सपोर्ट आहे.
विशाल: बघ बाबा. काय निर्णय घ्यायचा तुझ्यावर आहे. नंतर मला दोष देऊ नकोस.
सारिका: ह्म्म्म.
विशाल: बर… आतां एक छोटासा राऊंड करायचा का?
सारिका: विशाल खरंच मूड नाही. आ पण उद्या करू ना?
विशाल: ओके. निदान तुला मिठी मारून तर झोपू दे.
सारिका: ते तर तुम्ही कधीही करू शकता.
दोघांनी एकमेकांना मिठीत घेतले आणि दीर्घ चुंबन दिले. विशाल तिला मिठीत घेऊन झोपी गेला. सारिका मात्र विचारात पडली फेब्रूवारी की मार्च? तिला आतां निर्णय घ्यायचा होता.
सकाळी उठल्यावर…
सारिका: विशाल माझा निर्णय झालाय. मी तुमच्या बरोबर येते.
विशाल: नीट विचार केला आहेस ना?
सारिका: येस. मी तुमच्या बरोबरच येते. मला एकटीला येथे नाही जमणार.
विशाल: गुड. आपल्याला त्याप्रमाणे प्लॅन करायला लागेल. मूवरस अँड पॅकेरस आजच बुक करतो मग आपल्याला सोपं जाईल.
सारिका: काय ते तुम्हीच बघा. मला मुलांच्या अभ्यासाकडे बघायचे आहे. निदान ही मुले पास तर व्हायलाच पाहिजेत.
विशाल: मी कामाला लागतो.
डिंग डाँग
आकाश: मॅडम तुम्ही… आत या ना.
सारिका: हेलो आकाश.
आकाश: सॉरी मॅडम… घरामध्ये थोडा पसारा आहे. तुम्ही येणार माहिती असते तर घर स्वच्छ करून ठेवल असतं. हाहाहा.
सारिका: त्याचीच तर मला भीती वाटते. माझ्याशिवाय तुम्ही मुले परत वाईट मार्गाला जाल. आयुष्यात चुकीचे निर्णय घ्याल.
राहुल: नो मॅडम… आम्ही चांगली मुले बनूनच राहु. खूप अभ्यास करून चांगल करियर बनवु आम्ही.
सारिका: लेट्स सी… अच्छा… मी तुम्हाला काहीतरी सांगायला आले आहे.
विकी सारिकाचा आवाज ऐकताच आपल्या रूम मधून बाहेर येतो.
विकी: काय सांगायचय?
सारिका: मी ह्या फेब्रूवारीच्या शेवटीच नवीन जागेत शिफ्ट होते आहे. आपल्याकडे फक्त आता अभ्यासासाठी एक महिना उरला आहे. त्यामुळे मेहनत करा. आणि चांगल्या मार्काने पास व्हा.
राहुल : पण मॅडम तुम्ही तर आणखी एक महिना थांबणार होता ना?
सारिका: हो. पण मला आतां इथे सुरक्षित वाटत नाही. (विकीकडे पाहत)
विकी: (घाम पुसत) क… का?? काय झाल? कोणी तुम्हाला त्रास देतय का??
सारिका: हो.
आकाश: तुम्ही नाव सांगा मॅडम… त्याचे हात पायच मोडतो.
सारिका: शांत हो आकाश… त्याची काय गरज नाही. मी असच बोलत होते. पण ह्या महिन्याच्या अखेर पर्यन्तच मी ह्या शहरात आहे. मूवरस आणि पॅकरस सुद्धा बुक केले आहे.
राहुल: ओह नो.
आकाश: मॅडम आम्हाला वाटलं होत… तुम्ही आणखी एक महिना आमच्या बरोबर असणार आहात.
सारिका: मी पण तसाच विचार केला होता. आता परिस्थिती बदलली आहे. (विकीकडे पाहत)
असे म्हणत सारिका तिथून निघून गेली. तिचा विकी वर अजून ही राग होता. त्याला टाळण्यासाठीच तिला शहरातून बाहेर पडायचे होते. आता गोष्टी बदलू शकत नव्हत्या.