सारिकाने विकीकडून बॉटल घेतली आणि सीप घेऊ लागली. त्यांनी गेट ओपन केले आतमध्ये प्रवेश केला. फार्महाऊसच्या आजूबाजूला मोठी जागा होती. ठीकठिकाणी गुरूजींची माणसे उभी होती. कंपाऊंडमध्ये एक टेम्पो आणि चार- पाच उच्च प्रतिच्या कार पार्क केल्या होत्या. निर्मला दरवाज्या मध्येच उभी होती. तिने अंगावर गुडघ्यापर्यंत एक पांढरी साडी लपेटली होती. तिचे स्तन साडीने फक्त बांधले गेलेले दिसत होते. भरगच्च स्तनाचा उभार गुळाच्या ढेपे सारखा ओबड धोबड दिसत होता. त्यामानाने निर्मलाने आतमध्ये काही घातले नसावे हे सहज जाणवत होते.
विकीला आजूबाजूचे वातावरण जरा संशयास्पद वाटत होते.
विकी: ही माणसे कोण आहेत? आणि ह्या गाड्या.
सारिका: मला वाटतंय ट्रस्टी आले असतील. आणि ही जागा पण त्यांचीच दिसते.
पण विकीला ते पटले नाही. त्याला वेगळाच संशय येत होता. ज्याप्रमाणे निर्मलाने त्याला ब्लॅकमेल केले होते. त्याप्रमाणे ही नक्कीच काही साधी बाई नाही आहे. हे त्याच्या आतापर्यंत लक्षात आले होते
विकी: (मनातल्या मनात) भेंचो, काहीतरी लोचा आहे. ह्या निर्मलाच्या मनात काहीतरी मोठं षडयंत्र शिजतय. हिला जर मॅडमबरोबर फक्त सेक्स करायचा असता तर तिने एवढं मोठं ढोंग नसतं केलं. सरळ तिने मॅडमना घरी बोलवून डाव साधला असता. पण हे पूजेचं नाटक करून हिला नक्की साध्य करायचय? नाही… नाही मॅडमच्या केसानाही मी धक्का लागून देणार नाही. जरा आतमध्ये जाऊन बघू काय करते ती बया!! नाही तर राडाच घालतो.
निर्मलाने सारिकाला फंटा पिताना पाहिले. विकीने आपले काम बरोबर चोख बजावले असे तिला वाटले. तिने विकीकडे पाहून स्मित केले. विकी हसला नाही. त्याला आतून सारिकासाठी भिती वाटत होती. पण आता काही बोलू शकत नव्हता.
निर्मला: ये सारिका, तुझीच वाट पाहत होते.
सारिका: पूजा चालू झाली?
निर्मला: नाही. तुझीच वाट बघत होते.
सारिका: माझी??
निर्मला: अगं… पूजा सवाशीन बाईच्या हातून व्हायला हवी असे गुरूजीं बोलले. म्हणूनच तुला गाडी पाठवून बोलवून घेतलं.
सारिकाने आतमध्ये प्रवेश केला तेव्हा ती हॉलमध्ये आली. उजवीकडे आणि डावीकडे छोट्या छोट्या रूम होत्या. कोपर्यात लहानसे किचन होते.
हॉलच्या मधोमध अग्नीकुंड ठेवलं होते. घरामध्ये धूप अगरबत्तीने धूर तयार झाला होता. सारिकाला काहीसं अस्पष्ट दिसु लागले. तिने डोळे खिळखिळे करून पाहिलं. समोर दोन मुली सफेद साडीमध्ये उभ्या होत्या. त्यांचा पेहराव निर्मला सारखाच होता. त्यांच्या साडीच्या आतमधला अंतवस्त्राचा अभाव तिला लगेच जाणवला. त्यांचे खान्दे ऑफ शोल्डरच्या ड्रेस प्रमाणे उघडे होते. अग्नीकुंडासमोरच गुरूजी बसले होते. सारिकाला मागून त्यांची फक्त पाठच दिसत होती. दोन्ही मुली गुरूजीना पूजेचे साहित्य पुरवत होते.
सारिका: मॅडम… शाळेचा स्टाफ कधी येणार आहे.
निर्मला: मी फोन केला होता. ते सर्व स्कूल बसने निघणारच होते. तुला तर माहिती आहे… पालक कसे आहेत. शाळा बंद ठेवली असती तर त्यांनी नुसता प्रश्नाचा भडीमार केला असता.
सारिका: हो, मी समजू शकते.
निर्मला: पूजा सुरू होण्याआधी आपल्याला एक छोटा हवन करायचा आहे. गुरूजींच्या मंत्रोच्चराने आपल्या आजूबाजूच्या वाईट गोष्टींचा नायनाट होईल. आपला आत्मा शुद्ध होऊन आपली पूजा सफल होण्यास मदत होईल.
सारिका: मॅडम, तुम्ही शाळेचा आणि विद्यार्थांचा खूप विचार करता… खरंच तुम्ही पुण्यांच काम करत आहात.
निर्मला: नाही सारिका, हे तर माझं कर्तव्य आहे.
सारिका: ठिक आहे… मी हवनजवळ जाऊन बसू का?
निर्मला: नाही असं जाऊ नकोस. खूप पवित्र जागा आहे ती. थांब… मी जयरामला बोलावते, जयराम… जयराम.
सारिका: जयराम पण इथेच आहे?
निर्मला: अगं मीच बोलवून घेतलं. कामं भरपूर होती ना म्हणून. त्याची खूप मदत झाली एकदम निरागस बालकासारखा वागतो.
जयराम एका रूम मधून बाहेर आला. त्याच्या अंगावर धोतरशिवाय काहीच नव्हते. त्याच्या शरीरावर काळ्या- पांढर्या केसाचे जाळे पसरले होते. सारिकाने त्याचे उघडे बंब शरीर पाहून चेहरा दुसरीकडे वळवला.
जयराम: काय मॅडम.
निर्मला: अरे अंगावर काय घ्यायचं तरी, तसाच निघून आलास, तुझं राक्षसासारखं शरीर पाहून पोरगी लाजली ना.
जयराम: सॉरी मॅडम,
निर्मला: सारिका जयराम तुला मदत करेल. मी गुरूजीना काय हवं नको ते पाहते.
सारिका: ठिक आहे मॅडम.
निर्मला: आणि हो तुझी पर्स आणि मोबाईल माझ्याकडे देऊन ठेव. तू हवनला बसणार आहेस ना जाताना तुला देते.
सारिकाने पर्स निर्मलाकडे सोपवली.
निर्मला: विकी… तुझा पण मोबाईल ह्या पर्समध्ये टाकून ठेव.
विकी: माझा मोबाईल कशाला??
निर्मला: मला तुमच्या मुलांची सवय माहिती आहे, उगाच फोटो काढत बसाल. गुरूजीना फोटो काढलेलं आवडत नाही.
विकी : पण मी फोटो नाही काढणार.
निर्मला: सारिका आता तूच सांग त्याला, तुझा विद्यार्थी आहे… तुझं ऐकेल.
सारिका: विकी… मॅडम बोलतायत ना… दे बघू.
विकी : पण मॅडम…
सारिका : पण नाही बिन नाही… आधी मोबाईल पर्समध्ये ठेव.
विकीने नाईलाजाने आपला मोबाईल पर्समध्ये ठेवला.निर्मला विकीकडे पाहून हसली. आणि पर्स एका रूममध्ये घेऊन गेली.
सारिका: हा जयराम काय करायचय.
जयराम: मॅडम, तुम्हाला साडी नेसावी लागेल.
सारिका: जयरामजी, मी जी नेसली ती साडीच आहे.
इतका वेळ गुपचूप बसलेला विकी आतामध्ये पडला.
विकी: मॅडम जरा थांबा हा. मी जरा जयरामशी बोलतो.
विकी जयरामला घेऊन बाजूला गेला.
विकी: जयराम, भेंडी काय चाललंय हे सगळं? आणि हा भेंचो भोंदू बाबा कोण आहे??
जयराम: जपनाम, जपनाम… अरे मोठे महंत गुरूजी आहेत. त्यांच्याबद्दल असं अभद्र काही बोलू नकोस, त्यांच्या शिष्यांनी ऐकलं ना तर तुझी काही खैर नाही.
विकी: शिष्य?
जयराम: हो… बाहेर जे आहेत ना ते गुरूजींचे शिष्य आहेत. आणि बॉडीगार्ड सुद्धा. तुझी बॉडी कुठे गायब करतील तुला कळणार नाही…
विकी: मादरचोद
जयराम: जपनाम, जपनाम. ह्या पवित्र जागेत शिव्या देणं मनाई आहे. तुला तर खुश व्हायला हवं. तुला तर तुझा हिस्सा मिळणारच आहे. हेहेहेहे
विकी: हिस्सा?? कसला हिस्सा?
जयराम: हो… हिस्साच… तुला निर्मला मॅडमने तुला जसं हिस्सा देण्याचं कबूल केलंय ना तस मला पण माझा हिस्सा देणार आहेत. त्यासाठीच तू सारिकाला इथं घेऊन आला आहेस. विसरलास?
विकी: हरामखोरा… सारिका मॅडमला काही केलंत ना इथे कोणाला जिवंत सोडणार नाही.
जयराम: हाहाहाहा… तू तुझी काळजी कर, इथे सारिकाला तुच घेऊन आला आहेस ना. मग कशाला हिरोगीरी करतोयस.
सारिका: विकी काय झालं?
जयराम: काही नाही मॅडम, ते मी धोतर घातलंय ना म्हणून विकी माझी मस्करी करतोय.
सारिका: अरे काय रे तुम्ही मुलं, त्यांची सारखी टेर खेचत असता. जयराम तुम्ही इकडे या, कशाला त्याच्या नादी लागताय…
जयराम: आलो मॅडम.
विकीने बाहेर उभे असणार्या माणसांकडे एक नजर फिरवली. आ पण मोठ्या जाळ्यात फसलो आहे हे त्याला कळून चुकले होते. निर्मला असा डाव साधेल त्याला अजिबात कल्पना नव्हती. त्याला सुद्धा सारिका हवी होती. पण आ पण खूपच चुकीचं वागलो याची त्याला जाणीव झाली. निर्मलाच्या बोलण्यात यायला नको होतं. आता तर निर्मलाने त्याच्याकडून मोबाईल सुद्धा काढून घेतला होता. नाहीतर त्याने राहुल आणि आकाशला बोलवून घेतले असते. सारिकाला आ पण स्वतःहून ह्या दलदलीत घेऊन आलो ह्याचा त्याला पश्चाताप होऊ लागला. आज सारिकाला काय झालं तर तो स्वतःला कधी माफ करू शकणार नव्हता. त्याला कसेही करून सारिकाला ह्या राक्षसांच्या तावडीतून सुरक्षित बाहेर काढायचे होते. विकी थंड डोक्याने विचार करू लागला. तो आता फक्त योग्य संधीची वाट पाहणार होता.
