बर्याच वेळाने, ती उठली. त्याची झोप लागली.
अंघोळ उरकून ती किचनमध्ये गेली. अजूनही आजच्या प्रणयाची धुंदी गेली नव्हती. तिला एकही वस्त्र अंगावर नको होते. ती तशीच अंग पुसून नागडीच किचनमध्ये आली. खिडकी समोर भरपूर झाडी असल्यामुळं, पुढच्या बिल्डिंगमधल्या कुणालाही काहीही दिसण्याची शक्यता नव्हती. अन आज स्वर्गीय सुखाची धुंदी एवढी होती की, कुणी पाहिलं तरी तिची हरकत नव्हती. तिने शांतपणे, अंडाकरी आणि पोळ्या, भात बनवला. तेल वगैरे उडू नये म्हणून फक्त किचन एप्रोन तिने घातला होता. ती किचनमध्ये असताना, लेक उठून आला. त्याने जॉकी घातली होती. मम्मीचा मागचा उघडा भाग पाहून मागून येऊन चिकटला.
“आता नको शोन्या, आधी जेवण करून घे.”
तरीही तो तिला मागून चिकटून, अप्रोन मध्ये हात घालुन, छातीला कुरवाळत राहिला. तिने कसंबसं जेवण डायनींग टेबल वर नेऊन ठेवलं. अन त्याला जेवायला बसवलं.
“हे बघ बाळा, मी तुला सगळ्या गोष्टीला परवानगी दिलीय की नाही, मग तु आता त्या गोष्टीतला आनंद घेऊन, अभ्यासावरही लक्ष केंद्रित केले पाहिजे. “
“हो ग मम्मी, मी आता अजिबात इकडे तिकडे लक्ष देणार नाही… फक्त अभ्यास अन अभ्यास… पण मग मधून कधीतरी…”
असं म्हणत, तो गोड हसला. अन त्याच्या नग्नावस्थेतल्या मम्मीनं त्याला जेवणाचा पहिला घास भरवला.
जेवणं झाली. ती पुन्हा सिंककडे वळली. कामवाली येण्याची आज शक्यता नव्ह्ती. त्यामुळे तिने स्वतःच क्लीनिंग अप्रोन चढवून कामाला सुरुवात केली. पण तोवर जॉकी काढून, मागच्या नग्न भागाला चाचपायला रोहित हजर होता. ती पुढं भांडी स्वच्छ करत होती. अन तो तिच्या मागच्या गोलाईतून आत घुसण्याचा मार्ग शोधत होता. पाचदहा मिनिटं त्याची चाचपणी, चालल्यावर, तीही पुन्हा पेटली.
अन तिने वाकून भांडी स्वच्छ करायला घेतली. पाय फाकवले. मध्येच हात धुवून घेतला. मागे हात घातला. अन मागून गुलाबी दरवाजात कस घुसायचं हे नीट दाखवून दिलं. हा मागच्या बाजूने पुढच्या प्रेमद्वाराचा खेळ तिला फार आवडायचा. त्यामुळं आतला बुळबुळीत मार्ग चांगला रगडून निघायचा.
त्याने सावकाश नेम धरून प्रवेश केला. अन आत बाहेर हालचाल सुरू झाली. समोर पाण्याची धार सुरू होती. ती मधून डोळे झाकत, कधी भांड्यांकडे लक्ष देत काम करत राहिली. अन तो मम्मीच्या मागच्या स्पंजच्या गादीवर दणक्यावर दणके देऊ लागला.
आता रोहित जोमाने अभ्यासाला लागला होता. इच्छा झाली की आता घरातच कामदेवी available होती. रात्री दिवसा, कधीही जा अन तिचा गाऊन वर करा… फक्त घरात दोघेच असले पाहिजेत. त्यामुळं त्याचे फालतू मित्र सुटले. मार्क्स खूपच सुधारले. त्यामुळं ती देखील आनंदी होती.
पण त्या दिवशी, नाना जगतापचा फोन आला.
“आपल्या बॅच चं गेट्टूगेदर करू या” म्हणत होता.
“हो पण मुक्कामी करू या रे… पाचगणीला वगैरे…”
महेशबाबूला देखील ही आयडिया पसंत पडली. त्यानं भिलार सुचवलं. स्वस्तात मस्त रूम्स मिळतील. खूप मरायचा शाळेत असल्यापासून… पण बोलण्याचं धाडस झालं नाही त्याचं. तोही गावाच्या जवळपास एमआयडीसी मध्ये कामाला होता. चांगला पगार होता. पण कधी भेटून बोलायचं डेरिंग त्याने केलं नाही,… अगदी लग्नानंतरही नाही. पण आता बोलून टाकायचं, त्यानं पक्के केलं.
नानाला ही गोष्ट माहीत होती. पण त्याने लग्नानंतर मैत्री वाढवून, स्मिताला अंगाखाली घेतली होती. GTला महेशबाबू सोबत तिला शेअर करावं लागणार हे त्याला माहित होतं. कारण स्मिताचा पण महेशबाबू विषयी सॉफ्ट कॉर्नर होता. हळूहळू विषय वाढत गेला. भिलारला GT पक्क झालं. सुरुवातीला १० मुली अन ८ मुलं तयार झाली. पण मग हळूहळू, अगदी शेवटी, ४ मुली अन ६ मुलं शिल्लक राहिली. मुक्कामी GT म्हटलं की हळूहळू सगळे कटले.
स्मिता वैशाली शैला अन अंजली एवढयाच मुली (खरंतर आता अनुभवी बायका) उरल्या. आणि पुरुषांमध्ये महेशबाबू नाना प्रशांत श्रेणीक भरत आणि नंदन एवढेच उरले.
अर्थातच, पुण्याहून नानाच्या गाडीतून, महेशबाबू अन स्मिता निघाले. तिने चक्क शॉर्ट फ्रॉक घातला होता… गुडघ्याच्या वर येईल एवढा. ती मस्तपैकी नानाच्या शेजारी फ्रंट सीट वर बसली. नानाची पॅन्ट तिच्या नितळ उघड्या मांड्या पाहूनच फुगायला लागली होती. मागे बसलेल्या महेशबाबूला तेवढं दर्शन नव्हतं. कितीही पुढे सरकून गप्पा मारल्या तरीही, त्याला तिच्या स्लीवलेस शिवाय काहीही दिसत नव्हतं. तिच्या दंडावरच्या वॅकसिनेशनच्या जुन्या खुणा पाहूनच त्याला दंड चाटावा वाटत होता. तोही फुगायला लागला.
नानाला तिच्या सवयी माहीत होत्या. शिंदेवाडी जवळपास तो वाइन शॉप समोर उतरला. ती आता बाबूशी मागे वळून गप्पा मारू लागली. त्यामुळं तिने उजवी मांडी फोल्ड करून सीटवर घेतली.
तसा त्याला मांडीच्या वरच्या भागात असलेला तीळ जो सहज दिसला नसता तो दिसला. तो त्याच्यासाठी शुक्रताराच होता. त्यामध्ये तो हरवून गेला. ती जी बडबड करून इतर मुलींच्या कुचाळक्या करत होती, त्या सगळ्याला तो फक्त हम्मम खरंय एवढंच उत्तर देत होता. बाकी त्याचं लक्ष तो शुक्रतारा कधी जिभेला लागतोय एवढंच लक्ष होतं.
तोवर नाना आला. त्याने तिच्या पायाजवळ वाईन आणि रमच्या बाटल्यांची सॅक ठेवायला, डावा दरवाजा उघडला. अन तिने सॅकसाठी जागा करायला पाय हवेत उचलले. अहाहा… तिचा सिल्की फ्रॉक सुळकन खाली कमरेपर्यंत गेला,… अन उघड्या मांड्यांच्या मागच्या बाजूने तिने thong घातली हे स्पष्ट दिसलं. त्याने सर्व आसनात तिला भोगली होती. पण thong मध्ये कधी तिचे टरबूज पाहिले नव्हते. तो बॅग ठेवण्याच्या निमित्ताने खाली वाकला होता. अन दोन टरबुजांच्या मधुन जाणारा लाल धागा निरखत होता. ती लाल पतली दोरी, तिचं सुकलेलं अंजीर झाकू शकत नव्हती. पुढचा लाल त्रिकोणी कपडा तिची पूर्ण भेग झाकू शकत नव्हता. तिच्यामध्ये ती पातळ मऊ वातीसारखी दोरी रुतली होती, अन तिला चेतवत होती…
एकूणच त्याची अवस्था फार टाईट झाली. कसाबसा पॅन्ट ऍडजस्ट करत, पुन्हा ड्रायव्हिंगला बसला. अन ती एक मांडी वर करून मागे रिकलाईन होऊन बसली. छानपैकी एसी व्हेन्ट ची गार हवा फ्रॉकच्या आत घुसत होती. अन तिने इनर वेअरला लावलेला सेंट त्या दोघांना धुंद करत होता.
“तुला माहिती ना, मला किती गर्मी होते…”
नवर्याला सगळ्या सवयी माहीत असाव्यात, अगदी तशी ती नानाला म्हणाली.
भिलारला पोहोचल्यावर वेगळाच थाट होता. महेशबाबूने स्पेशल रिसॉर्ट बुक केला होता. त्याच्या नातेवाईकांचा असल्यामुळे, प्रायव्हसी आणि प्राइझ दोन्हींची चिंता नव्हती. अर्थातच, दोघा दोघांना रूम्स शेअर करायच्या होत्या.
ज्यांना जो पार्टनर हवा तो सोबत घ्या, मुलगी म्हणून मुलगीच पार्टनर घेतला पाहिजे असं काही नाही…
बाबूने काउंटरवरच सांगून टाकले.
आणि सगळे लॉनमधल्या खुर्च्यांवर येऊन बसले. वेटरने काहीही न बोलता, सरळ छोट्या छोट्या थंड बिअर आणून ठेवल्या. मुलांनी लगेच उचलल्या. स्मिता अन अंजलीने पण उचलली. शैला अन वैशु थोड्या लाजून नको म्हणायला लागल्या. पण मग नंदनने आग्रह केल्यावर दोघीही तयार झाल्या. नंदन मुलींच्या फार विश्वासातला. तो सांगेल ते मुली करायच्या. तो पहिल्यापासून कलाकार होता. गाणी म्हणेल, कविता करेल, चित्रं काढेल,… हरहुन्नरी माणूस. त्यामुळं मुलींमध्ये फेमस माणूस. अर्थात त्याची कलाकारी इतर काही क्षेत्रातदेखील पसरली होती. पण ते मुलींना अजून कळायचं होतं. ते कळल्यावर काय होणार हेच बाकीच्यांना पहायचं होतं.
नाना अन महेशबाबू दोघांनाही स्मितासोबत रूम शेअर करायची होती, म्हणजे खरंतर झोपायचं होतं. पण असं स्वतः कस म्हणणार. बाकी कुणाचं कुणाशी लफडं नव्हतं. ते कित्येक वर्षांनी भेटले होते. मग हा प्रश्न सुटणार कसा ?… नंदनने त्यांचा प्रॉब्लेम ओळखला होता. त्यानेच बिअर पीत पीत पुढाकार घेतला, अन गमतीत म्हणाला,
” वैशु आपण रूम शेअर करू… तुला काय वाटतं ?”
वैशु नाही म्हणणार हे पक्के होते. पण त्यामुळं विषयाला तोंड फुटून हे दोघे स्मिताच्या कुशीत घुसणार होते.
पण झालं उलटंच, शिकून सवरून पण नोकरी न करता, गावठी बायको बनून संसार करणारी, वैशु झटक्यात तयार झाली.
“हा नंदया, मस्तच, आपण मज्जा करू रात्रभर…”
नंदन आता दचकला. पण ठीक आहे, गावरान गंगू का होईना, तेवढीच ऊब म्हणून, तो तयार झाला.
तिकडे भरत अन शैला एकमेकांकडे पाहू लागले.
“तुमचं काय ? बोला आता मनातलं दाबून ठेवू नका… गेले शाळा कॉलेजचे दिवस… आता तरी बोला.” नंदनने जोर लावला.
“आम्हाला एक रूम चालेल… दोघेही लाजत बोलून गेले. तिकडे अंजली श्रेणीकजवळ जाऊन बसली. त्यामुळं ते दोघे एकत्र झोपणार हे पक्कं झालं.
“स्मिता, मला तुझ्यासोबत रात्रभर गप्पा मारायच्यात ग…”
“बर मग ये, पण नानाला पण घेऊ सोबत… चालेल ?”
“हो चालेल, मला काही प्रॉब्लेम नाही.”
हे तिघे असल्यावर फक्त गप्पाच होतील, हे इतरांच्या लक्षात आलं.
अन उरलेले प्रशांत आणि निलेश दोघेही पक्के बेवडे असल्यामुळं रात्रभर बीअर मारत राहणार हे पक्के झालं. मग ते रूम मध्ये पित बसतील किंवा लॉन मध्ये लोळतील त्यांना काही फरक पडणार नव्हता.
