वातावरण टाईट

स्थळ- ठाणे
रात्रीच्या अंधारात सारंगचे हात मोबाईलच्या स्क्रीन वर फिरत होते. नग्न अवस्थेत असलेल्या मॉडेल मोबाईल स्क्रीन मधून बाहेर येऊन त्याच्या मस्तकात रासक्रीडा खेळत होत्या.त्याचा रोजचा रात्रीचा कार्यक्रम होता तो. आपल्या बायकोच्या शरीराचा उपभोग घेऊन कदाचित त्याची सेक्सची इच्छा अधिक तीव्र व्हायची. त्यासाठीच डॉक्टरकडून tadalafil नावाची टॅबलेट त्याने लिहून घेतली होती. त्या टॅबलेटचा परिणाम त्याच्या लिंगा वर ३६ तास राहणार होता. श्वेता खरंच त्याच्या बरोबर सेक्स करताना मल्टी ऑरगॅसमचा आनंद लुटत असे.
”सारंग… झोप ना रे बाबू… किती वाजले बघ ना ” श्वेता झोपेतच सारंगला म्हणाली.
“तु दुसर्या राऊंडला तैयार अशील तर लगेच झोप येईल ” सारंग संधीचा फायदा उचलणार… तोच श्वेता परत आपल्या निद्रा अवस्थेत गेली.त्याची खरच निराशा झाली.सकाळी तिला लवकर उठून ऑफिसला जायचे असल्याने तो आता तिला उठवनार नव्हता. कोरोनाने सर्वच आयुष्य बदलवल होत. सारंगचे तर जॉब अडचणीत आला होता. पण श्वेता दादरला बँकेत असल्यामुळे तिला रोज नित्यनियमाने ऑफिसला जाणे भाग होते. म्हणूनच काय त्यांच्या एकुलता एक सपूत्र आयुष्यची पाठवनी श्वेताने आपल्या माहीमला आईकडे केली होती. सारंगने हेडफोन कानाला लावून पॉर्न व्हिडीओ चालवला. आपला ताठर झालेला लिंग शांत करूनच त्याचे डोळे झोपेने मिटत आले होते.

स्थळ- सांताक्रूज

ट्रिऽऽऽगं… घड्याळच्या अलार्मचा आवाजचा पूर्ण रूममध्ये घुमत होता …तरी रचनाचे डोळे उघडन्यास नकार देत होते. वैतागून तिने अलार्म बंद करून डोळे पुसत बेड वर बसून राहिली. तिची नजर घड्याळावर गेली. सकाळचे ६.२० झाले होते. रचनाला उठायला आज ही उशीर झाला होता.
“बापरे… मेली… ही झोप ना… कधीच वेळेवर उघडणार नाहीत” स्वतः चाच राग करत रचनाने आपल्या लांबलचक केसांचा बूचका वर बांधत बेडवरून वार्याच्या वेगाने सकाळच्या क्रिया उरकन्यास सज्ज झाली. सर्व वेळेनुसार रचना एक एक काम उरकत शेवटी बाथरूममध्ये घुसली. अंगावरचा निळ्या रंगाचा गाऊन काढून तिने खुंटिला टांगला. किती ही उशीर झाला असला तरी रचना अंघोळीला कधीच घाई करत नसे.काही झाल तरी ही तिची खाजगी स्पेस होती. तिने ब्राचे हुक खोलन्यासाठी डावा हात मागे नेला. क्षणातच तिची काळी ब्रा तिच्या गाऊन सोबत खुंटे टांगली गेली. तिचे दोन्हीही बुब्स मुक्त झालेल्या कबुतरासारखे डोलू लागले. वयाच्या ३४ व्या वर्षी ही तिचे उरोज एखाद्या टरबूज सारखे टणक आणि मऊ राहिले होते. गेली पाच वर्ष तिच्या ह्या मासल भागाला पुरूषी हात लागला नव्हता. समीरने पाच वर्षा पूर्वीच तिच्या जीवनातून साथ सोडली होती. पण ती त्याला विसरू शकली नाही. म्हणूनच आजपर्यंत तिच्या मनात दुसर्या लग्नाचा विचार किंचित ही आला नव्हता. पण आपली शारीरिक भूक भागवण्यासाठी रचनाला आपल्या बोटाशिवाय पर्याय नव्हता.

रचनाने शॉवर चालू केला.गरम पाण्याचा फवारा तोंडावर घेत पाणी मानेवरून तिच्या उरोजा मार्गे अंगावर असलेला एकमेव कपडा भिजवत जमीन वर सांडत होते. जणू तिच्या शरीराच्या एक एक स्वाद घेऊ लागले. तिची पॅन्टी ओलीचिंब करून गेली. रचनाचे हात तोंडावर फिरवत उरोजावर विसावले. हळुवार पणे ती स्वतःच आपल्या उरोजा ना सुखावू लागली. समीर बरोबर अंघोळ करतांना ती फक्त घट्ट डोळे मिटून असायची तो तिचे उरोज मागून अगदी कुस्करायचा.निप्पलला दोन्ही हातात घेऊन अगदी लालबुंद करायचा. रचनाने कमरेत बोट घुसवून आपली पॅन्टी खाली सरकवत पायातून बाजूला सारली.आता ती मनमुराद आपल्या शरीराचा आनंद घेऊ लागली. साबण घेऊन तिच्या नाजूक अवयव ना स्वच्छ करत होती.

” रचू …अग अजून किती वेळ त्या बाथरूममध्ये घालवायचा आहेस.किचन मधून रचनाच्या सासूबाईची हाक तिच्या कानावर पडली
“हो… आले आले आई” रचना लगेच उत्तर दिले. समीरच्या मृत्यू नन्तर ती समीरच्या आई बरोबर राहत होती. दोघींचे बॉण्डिंग अगदी आई मुली सारखेच होते.
रचनाने आपली अंगोळ उरकून छाती भोवती टॉवेल गुंडाळून बाहेर आली. गाऊन ब्रा आणि पॅन्टी तीने वॉशिंग मशीनमध्ये धुण्यास टाकले. ते काम ती संध्याकाळी घरी आल्यावर करत असे. ड्रेसिंग टेबल समोर येत ती आपले व्यवस्थित न हातालाळेला देह आरशात तिने पाहिला. तिचा एका अप्सरा सारखा कमनीय बांधा, काळे भोर डोळे रेखीव नाक, त्याखाली रसरशीत ओठ… कोणाची ही बघता क्षणीच तिला मिट्टीत घेण्याची इच्छा समीर शिवाय कोणाची पुरी झाली नव्हती.

अंगावरचा टॉवेल बेडवर टाकत कपाट उघडले. वरच्या कप्प्यातील फिकट परपल कलर फ्लॉवर डिजाईन ब्रा आणि डार्क परपल पॅन्टी काढली. सोबत पिंक कलरचा शॉर्ट टॉप, ब्लू जीन्स आणि ब्लॅक स्लिप काढून तीने भराभर कपडे चढवले. आरश्यात जाऊन हलकसा मेकप करत पिंक लिपस्टिक ओठांवरून फिरवली. केस विंचरून ते घट्ट पणे रबरने मागे घेऊन बांधले. हाथ वर करून deo तिने दोन्ही काखेत आणि टॉपच्या आतमध्ये हाथ टाकत अगदी ब्रापर्यंत स्प्रे उडवला. शेवटचा टच आरशात बघत ती बॅग उचलत किचनकडे वळली. आणि थेट डायनिग टेबल वर जाऊन नाश्ता करू लागली. सासूबाईनी तिच्या टिफिन आधीच रेडी करून ठेवला होता.

“आज संध्याकाळी जरा लवकरच ये बाई” सासूबाईनी टिफिन तिच्या बॅगेत भरत म्हटले.

” का हो… आई आज काय विशेष… रचना पोहयाचा घास तोंडात घेत म्हणाली.

” विशेष म्हणजे… त्या काळे बाईनी मॅट्रिमोनितून एक मुलगा सुचवलाय सातची अपॉइंटमेंट घेतलीय त्यांनी” सासूबाई ना नेहमीच रचनाच्या दुसर्या लग्नाची चिंता लागलेली असायची

” आई… मी तुम्हाला किती वेळा सांगितलय ह्या जन्मी तरी समीरची जागा कोणी घेऊ शकत नाही… रचनानेचा नाश्ता संपवून प्लेट बेसिनमध्ये टाकली

” अग असे किती वर्ष एकटी काढणार आहे. आयुष्य आहे पुढे तुझे… सासू चिंतेच्या स्वरात म्हणाल्या

” चला बाय … रचनाने उत्तर न देताच बॅग उचलली…” आणि हो उषा काकू ना काल फोन केलाय. तुम्ही भांडी घासू नका आज येतील त्या असे म्हणत ती दरवाज्याच्या बाहेर पडली.

ती भराभर जिने उत्तरू लागली. तिने घड्याळ बघितल. ७.५० झाले होते. आठ वाजता तिला लॅबची गाडी घ्यायला यायची. दोन वर्षा पूर्वीच तीला मुलुंडला thyrocare lab लॅब अशिस्टन्ट नोकरी लागली होती. आणि ह्यावर्षी मार्च महिन्यापासून देशात कोरोनाने जन्म घेतला होता. सर्व आर्थिक व्यवस्था खराब झाली होती. लॅब असल्यामुळे रचनाचा जॉब टिकून होता.

रिपरिप पाऊस चालू होता रचनाने बॅगेतून छत्री काढली. बिल्डिंगच्या गेटच्या बाहेर पडून ती हायवेच्या दिशेने पावले टाकत होती. पाच मिनिटातच ती हायवेला पोचली. रस्त्याच्याकडेला वायफर हलवत ब्लॅक स्कॉर्पिओ उभी होती. रस्ता क्रॉस करत ती धावतच गाडी पाशी पोचली. छत्री बंद करून गाडीचा दरवाजा उघडत ती मधल्या सीट वर बसत दरवाजा लावून घेतला. अश्विनी आधीच तिची गाडीत वाट बघत होती. गाडी हायवेला भरगाव वेगात पळू लागली.

रचना गाडीत बसताच तिचा वास सर्व गाडीभर पसरला. महेश ह्या वासाने चलबिचल होऊन जायचा. गाडी चालवताना क्षणभर तरी विचलित व्हायचा. त्याच्या मिररची सेटिंग त्याने आधीच करून ठेवली होती. तिचे टाईट उरोजचे प्रतिबिंब तिच्या कपड्यावरून न्याहळत असे. रचनाला महेशची ही ट्रिक कधीच लक्षात आली होती. पण तिला उगाचच त्या गोष्टीचा बाऊ करण्यात रस नव्हता.पावसाने आता चांगला जोर पकडला होता

“अग नवर्याने अगदी विट आणला यार नुसता माझा जॉब सोडण्याच्या मागे लागलाय ” अश्विनीने रचना बसल्या बसल्या बोलायला सुरवात केली

“का गं… एवढ अचानक काय झालंय” -: रचना

” हा मेला कोरोना …तो म्हणतो उगाच तुला झाला तर घरी सर्वाना होईल”- अश्विनी

” अग त्याची भीती स्वभाविक आहे… आपण पण योग्य ती काळजी घेतोच आहे ना”-रचना

” ते बरोबर आहे त्या म्हशाला कोण सांगनार… तो आपला दिवसभर ढोसून असतो. घरातल साध एक काम करायला मागत नाही.-अश्विनी

” तू जर जॉब सोडला तर आहे ते इनकम सोर्स सुद्धा बंद व्हायचं-: रचना

“तेच तर ना ….काय करू …तेच… आणि अश्विनीचा फोनची रिंग वाजली…” हा बघ आला त्याचा फोन…” असे म्हणत ती फोन वर बोलू लागली. रचना आईने काढलेल्या विषयावर वर विचार करत मग्न झाली.

स्थळ- मुलुंड

संध्याकाळचे ५.३० वाजले होते. पीपीइ kitमध्ये रचना बुजगावन्या सारखी दिसत होती. कपड्याच्या आतमध्ये घामाच्या धारा वाहत होत्या. गेले ३.५० तास ती सुसु करायला ही उठली नव्हती. तिला तहान लागून ही पाणी पिण्याची भीती वाटत होती…कदाचित प्रेशर येऊन आपल्या चड्डीतच सुसु करतो काय असे सारखे जाणवत होते. त्यात अश्विनी लंच नंतर घरी गेली होती. सर्व कामाचा लोड तिच्या वर आला होता. एक एक करत ती पेशंटला swab टेस्टिंगसाठी केबिनमध्ये पाठवत होती.दोन तासापूर्वी मुसळधार पावसाने सुरवात केल्यापासून तो आज थांबल्या सारखं वाटत नव्हता… समोर टांगलेल्या टीव्ही वर चालू असणार्या बातम्यामध्ये सर्व रस्त्यावची वाहतूक पूर्णपणे ठप्प झाली सांगत होते. रचनाचा चेहरा अगदीच रडवेला झाला होता. खाली प्रेसर वाढतच होते

एकदाचा शेवटचा पेशंट झाला …रचनाने धावत चेंजीग रूममध्ये गेली. अगदी सावकाश पणे पीपीई किट अंगातून काढून व्यवस्थित डसबिनमध्ये ठेवला.आणि रूममध्ये असलेल्या टॉयलेटमध्ये घुसली.जीन्स आणि पॅन्टी एकसाथ खाली खेचून कमोड वर बसली. योनी वर आलेल प्रेशर सोडायला सुरवात केली.डोळे मिटून सुसु करण्यात एक वेगळाच आनंद दिला भेटत होता. अगदी शेवटचा थेंब जाईपर्यन्त ती कमोड वरून उठलीच नाही. बाजूला असलेला tissue काढला आणि योनी स्वच्छ पुसून तिने जीन्स आणि पॅन्टी वर चढवली. ती बेसिनमध्ये तोंड धुवून मस्त आता फ्रेश झाली होती. तिने बॅग उचलली आणि बाहेरच्या दिशेने पडली. महेश खुर्चीत बसून होता.