खरोखरच मागील तीन वर्षे व त्यातल्या त्यातील या तीन महिन्यांमध्ये आई झवणे म्हणजे काय असते आणि त्यात किती ओसंडून वाहणारे सुख आणि समाधान असते ते अनुभवले होते.
एक गोष्ट मला मुद्दाम सांगाविशी वाटते ते म्हणजे आतापर्यंत, त्यातल्या त्यात गेल्या तीन महिन्यांमध्ये मी आईला सर्व प्रकारे झवलो होतो, तिच्या सर्वांगांचा उपभोग घेतला होता परंतु आईच्या गुद्वाराला झवण्याचा मात्र योग आला नव्हता. मी अधून मधून आईच्या गुदद्वारामध्ये बोटे घालून थोडीफार मजा घेतलेली होती परंतु तिच्या गुदद्वारात माझा लंड घालण्याचा अनुभव कधी आला नव्हता. मी एक दोनदा आई समोर तशी इच्छाही प्रकट केली होती परंतु तो प्रकार खूपच घाणेरडा व किळसवाणा असतो व तिला तो अजिबात आवडत नाही असे आई म्हणाली. कदाचित बाबांनी आईबरोबर तो प्रकार केलेला असणार व त्यापासून आईला हवा तो आनंद मिळाला नसेल किंवा त्यापासून त्रास झाल्यामुळे तिला ते आवडत नसेल. परंतु माझी इच्छा असून देखील मला जबरदस्तीने आईबरोबर तसे करणे आवडत नव्हते. आई म्हणते त्यामुळे एखाद्या वेळेस तसा तो प्रकार किळसवाणा असेलही.
आईझवाड्या असणे म्हणजे खूप नशीबवान असणे हे तर मला पटलेलेच होते तसेच आपल्यालाही पटले असेल. सगळ्यात महत्त्वाचे म्हणजे त्यामध्ये कोणत्याही प्रकारचा तोटा, नुकसान, भीती, चिंता, बेअब्रू नसल्यामुळे आपल्या लवड्याची तहान भागविण्याचा हा सर्वांत उत्तम पर्याय आहे असे मी ठाममणे सांगू शकतो. एक आईझवाड्या असणे समाजाच्या दृष्टीने जरी तुच्छ असले तरी एक पुरूष, मुलगा म्हणून तसेच लग्नाला पर्याय किंवा लंडाची आग शांत करण्यासाठी अतिशय उत्तम बाब आहे.
अशा प्रकारे ते तीन महिने मा‍झ्या आयुष्यातील सर्वांत यादगार ठरले होते. आयुष्यातील सर्वांत मोठे सुख, समाधान, आराम मला मिळत असल्याकारणाने मी अभ्यास पण खूप मन लावून केला होता, विशेष म्हणजे परीक्षेच्या काळात आईने माझी खूप काळजी घेतली होती व दररोज पेपरवरून घरी आल्यावर मा‍झ्या रूममध्ये यायची व स्वतःच कपडे काढत मला आपल्या अंगावर ओढायची. त्यामुळे पेपर लिहिल्यामुळे आलेला कंटाळा पूर्णपणे निघून जायचा व परत अभ्यासासाठी मी तयार व्हायचा. अशा वेळी ती कोणाचाही विचार करत नव्हती. एकदा तर मी पेपर देऊन घरी आलो तर लताही घरात होती परंतु मी आलेले पाहिल्यावर आई तिला म्हणाली, “लता मी त्याचा पेपर चेक करतो प्लीज व्यत्यय आणू नकोस.” असे म्हणत ती रूममध्ये आली, दरवाजा लावला आणि लगेच साडी फेडायला लागली. त्याच प्रमाणे सकाळी सुद्धा मला लवकर पेपरला जावे लागत असल्याकारणाने पहाटेच मला उठवायची व झवायचे का विचारायची. तिने विचारल्यावर मी काही नाही म्हणत नसायचा. अशा प्रकारे पेपरच्या आधी नंतर मला नियमितपणे झवण्याचा खुराक असल्यामुळे माझे मन नेहमी फ्रेश रहायचे.
परंतु परीक्षा झाल्यानंतर मधल्या काळात आई परत बाबांजवळ झोपू लागली व माझा वनवास चालू झाला. रोज रात्रभर आईच्या लुसलुशीत स्तनांशी मस्ती करून तिच्या मांड्यांमध्ये तोंड घालून झोपायची सवय लागल्यामुळे आता तिच्याविना रात्र घालवणे अवघड जात होते. वाटायचं की उगीच परीक्षा संपली. अजून कितीही दिवस अभ्यास करायला लागला असता तरी चालले असते परंतु आईची पुच्ची तर हमखास मिळत होती. भलेही अभ्यासाचा त्रास होत होता पण लंडाची परवड तर होत नव्हती ना, रोज रात्रभर आईच्या पुच्चित डुंबत होता. त्यामुळे वाटायचं की अभ्यास परवडला, त्रास परवडला पण आईचा विरह मात्र परवडत नव्हता.
आईचे प्रेम व तिच्या शरीरसोबतिच्या कृपेने मला परीक्षेत उत्तुंग असे यश मिळाले व मी चांगल्या गुणांनी पास झालो. माझा निकाल पाहून आईला तर इतका आनंद झाला की तिला काय बोलावे कळत नव्हते. तिने मला तशीच मिठी मारली. मी पण आईला नेहमीप्रमाणे आपल्या मिठीत घेतले. तिला मिठीत घेतल्यावर हलकेच दाबू लागलो व हळूच सर्वांच्या नकळत मी एक हात आईच्या दोन्ही नितंबांच्या जवळ नेला व एक बोट तिच्या गुदद्वारावर ठेऊन कचकन दाबले आणि हळू आवाजात तिच्या कानात सांगितले, “आई, मला आता मोठे बक्षीस पाहिजे.” आईने ज्या प्रकारे माझा अभ्यास घेतला होता आणि मी पण अभ्यासाच्या नावाखाली जसे आईचे शरीर उपभोगले होते त्या सर्वांचा विचार करता मला चांगले यश मिळाले होते त्यामुळे आई पण जाम खुश होती त्यामुळे तिने क्षणाचाही विचार न करता मला होकार दिला व मा‍झ्या पोटाला एक जोराचा चिमटा काढला. आईचा होकार मिळाल्यामुळे कधी एकदा तो क्षण येईल आणि मी आईचा बोचा झवून काढेल असं वाटत होतं. हे एकच सुख घ्यायचे बाकी असल्यामुळे मी बेचैन होऊन त्याची वाट बघू लागलो. मा‍झ्या मनांतील इच्छा आईला कळली होती की नाही माहिती नाही पण तिच्या होकाराने मात्र मी खूप आनंदीत झालो होतो. आईने मला बक्षीस देण्याचे मान्य केले होते परंतु कोणते बक्षीस देणार हे काही सांगितले नव्हते. मी तिच्या गुद्वाराला दाबले असल्याने आई मला हवे तेच बक्षीस देईल अशी माझी समज होती परंतु आईला तर तो प्रकार अजिबात आवडत नव्हता त्यामुळे ती तसे काही करणार नाही अशी खात्री होती. परंतु काहीतरी मोठे बक्षीस ती नक्कीच देणार होती.
गेल्या तीन महिन्यांच्या अथक प्रयत्नांनी मला चांगले गुण मिळाले होते त्यामुळे घरातील सर्वच जण खूप आनंदी होते. परंतु हा आनंद जास्त वेळ टिकणार नाही याची आम्हा कोणालाही कल्पना नव्हती. माझे बाबा कमी बोलणारे व जास्त विचार करणारे होते. त्यांना माझे यश पाहून अतिशय आनंद झाला होता. त्यांना एवढे हसतांना आणि आनंद व्यक्त करताना आम्ही कधीच पाहिले नव्हते. थोड्या वेळाने आम्ही सर्वांनी गोड जेवण केले. जेवल्यानंतर बाबा हॉलमध्ये जाऊन बसले व नातेवाईकांना फोन करून मा‍झ्या यशाबद्दल सांगू लागले. मी पण मा‍झ्या रिजल्टच्या धुंदीतच होतो त्याच प्रमाणे आज रात्री काहीही करून आईला गाठले पाहिजे हा विचार करत होतो कारण परीक्षा झाल्यापासून जवळ जवळ एक ते सव्वा महिन्यामध्ये मी फक्त दोनदाच आईला झवलो होतो आणि ते ही पहाटे पहाटेच. माझी परीक्षा झाल्यावर आई व लता मामाकडे एक महिनाभर गेले होते व तिकडून आल्यानंतर दोन दिवस लागोपाठ पहाटे माझ्याकडे येत होती. त्या दोन दिवसांत अर्ध्या तासांत काय होणार? गेल्या महिन्याभराचा हिशोब घ्यायचा होता. परंतु त्यानंतर ती जरा आजारी पडल्यामुळे आठ दहा दिवस काहीच जमले नव्हते.
आईच्या आजारपणामुळे मी बरेच दिवसांचा भुकेला होतो. पुढील एक दोन दिवसांत काहीतरी करून एकदा आईच्या पुच्चिला पाणी पाजावे व परत काही दिवस आराम करून द्यावा असे वाटायचे. कारण दहा बारा दिवसांचा पुच्ची विरह म्हणजे काही चेष्टा नव्हती. माझा लंड मला स्वस्थ बसू देत नव्हता. तसेही मला आईकडून दहावीच्या निकालाचे बक्षीस घ्यायचेच होते. उद्या म्हणजे सोमवारी बाबा कामाला गेले की दिवसभरांत कधीही आईच्या सोईने बक्षीस मिळवू असे ठरविले व त्या विचाराने अंडरविअर काढून बेडवर उताणा होऊन लवडा वर करून पडलो होतो. आई व लता किचनमध्ये आवराआवर करत होती तेवढ्यात अचानक बाबांनी आईला दोन तीन वेळा लागोपाठ हाक मारली. बाबा नेहमीप्रमाणे हाक मारतात असे समजून आई म्हणाली, “थांबा हो, आलेच भांडी लावून.” त्यानंतर आई आपल्या कामात मग्न झाली व लता पण तिचे काम करू लागली. थोड्या वेळाने बाबा मोठ्याने किंचाळले. बाबांची किंचाळी ऐकताच आई व लता पळत पळत हॉलमध्ये गेले. मी पण लगेच धावत हॉलमध्ये जाऊन पाहिले तर बाबा खाली जमीनीवर कोसळलेले होते.
कदाचित बाबांना ह्रदयविकाराचा झटका आला असेल असे समजून आम्ही लगेच त्यांना हॉस्पिटलमध्ये हलवले. तिथे गेल्यावर ज्याची भीती होती तेच डॉक्टरांनी सांगितले. झटक्यामुळे बाबा बेशुद्ध झाले होते व बराच प्रयत्न करून सुद्धा ते पुर्वपदावर येत नव्हते. आईची अवस्था तर बघण्यासारखीच नव्हती. आधीच ती मागील काही दिवस आजारी होती व त्यात आता बाबांना असे झाल्यामुळे ती खूप घाबरली होती व मा‍झ्या मिठीत पडून धुमसून धुमसून रडत होती. मला पण काय करावे कळत नव्हते. त्यावेळी इच्छा असूनही आम्ही काहीच करू शकत नव्हतो. बाबा आतमध्ये आयसीयूमध्ये असल्यामुळे आम्हाला त्यांना भेटायला सुद्धा जाऊन देत नव्हते. मध्येच डॉक्टरांनी येऊन सांगितले की आता बाबांची तब्येत बिघडत चालली आहे. डॉक्टरांचे ते बोलणे ऐकून तर आईने हंबरडाच फोडला होता. मी तिला मिठीत घेऊन धीर देत होतो.
बराच वेळ अथक प्रयत्न करून सुद्धा डॉक्टर त्यांना वाचवू शकले नाहीत व दुर्दैवाने त्यांचा अंत झाला. बाबांच्या मृत्युमुळे सगळ्या घरात शोककळा पसरली. मा‍झ्या पास होण्याचा आनंद दोन तास देखील टिकला नाही आणि सर्व दुःखात बुडून गेले. आम्ही खूप निराश झालो होतो. पुढचे बरेच दिवस आमच्या घरी रोज कोणी ना कोणी नातेवाईक, पाहूणे सांत्वनासाठी यायचे. जवळ जवळ पंधरा वीस दिवस उलटून गेले होते तरी आम्ही बाबांच्या जाण्याचे दुःख विसरू शकत नव्हतो. आईला तर अतोनात दुःख झाले होते. गेली वीस वर्षे आईने त्यांच्याबरोबर संसार केलेला होता, त्यांच्या सुखदुःखात खंबीरपणे साथ दिलेली होती आणि तिचा खरा आयुष्यभराचा जोडीदार तिला सोडून गेलेला होता. त्यामुळे आईच्या दुःखाचे कोणत्याही प्रकारे मोजमाप करता येऊ शकत नव्हते.
बाबांना जाऊन बघता बघता एक दीड महिना होऊन गेला होता परंतु आई अजूनही त्या शोकसागरात बुडालेली होती. बर्याच लोकांनी समजाऊन पण ती त्या दुःखातून बाहेर येत नव्हती. लता व मला पण काहीच कळत नव्हते की आईला कसे समजवावे? लता तर एवढी लाडकी होती तरी पण तिचाही आई पुढे नाईलाज होत होता. आईचे रोजचे जेवण देखील कमी झाले होते त्यामुळे आईची तब्येतही नाजूक होऊ लागली होती व तिच्या शरीरात पहिल्यासारखी उर्जा राहिलेली नव्हती. ती कोणाशीही कामाव्यतिरिक्त जास्त बोलत नव्हती व सतत आपल्याच विचारात मग्न असायची. आईच्या या स्थितीवर काहीतरी इलाज केला पाहिजे असे आम्हास वाटायचे पण कशाचाही फरक पडत नव्हता.
आता हळू हळू नातेवाईक पण यायचे बंद झाले होते. लता तिच्या रूममध्ये एकटीच आईची काळजी करत बसायची व आई पण तिच्या रूममध्ये तासनतास शांत रहायची. घरामध्ये भयाण शांतता असल्यामुळे आईला जास्तच बाबांची आठवण येत असे व त्यामुळे ती सतत रडत असायची. आम्ही तिघेही घरामध्ये असायचो पण कामाव्यतिरिक्त एकमेकांशी काहीही बोलत नसायचो. त्यामुळे घरात भयाण शांतता असायची. गेले अनेक दिवस म्हणजेच बाबा गेल्यापासून जवळजवळ एक दीड महिने मा‍झ्या मनात कामवासना देखील जागृत झालेली नव्हती. आता हळू हळू बाबांची आठवण कमी होत चालल्यामुळे आपोआपच मा‍झ्या मनात कामेच्छा घर करू लागली होती व वेळोवेळी माझा लंड ताठर होऊ लागला होता. आता कधी तरी, एकदा का होईना त्याला पुच्चिचा प्रवास करवून द्यावासा वाटत होता. इतक्या दिवसांची तळमळ, भूक काही त्याला शांत बसू देत नव्हती.
