प्रियाने केबिनमध्ये बसून काही संगणकाची पुस्तक चाळायला सुरूवात केली. तस तिला त्यातल काही कळत नव्हत म्हणा पण उगाचाच. त्यातच ती उठली आणि एसीच्या खाली येऊन अंगावर हवेचा झोत घेऊ लागली. तिने ओढणी बाजूला ठेवली.
इतक्यात तो आत आला. प्रियाने पटकन ओढणी अंगावर घेतली. घाईत ओढणी अव्यवस्थितरित्या ठेवण्यात आली. तिच्या उरोजाची हलकीशी फट दिसत होती. तो तिच्या बाजूने त्याच्या सीट जवळ गेला. त्याने अतिशय मादक असा डिओडरंट लावला होता. प्रिया त्या सुगंधाणे चाळवली गेली.
चेहर्यावर हास्य आणत त्याने हात पुढे केला आणि बोलला “हॅलो माझं नाव निनाद. बोला कश्याची चौकशी करायला आला आहात आपण?”
प्रियाने हस्तांदोलन करत स्माइल दिला आणि बोलली “बाहेर बोर्ड बघितला कोमपुटर्स बेसिक कोर्स म्हणून आले.”
निनाद — हो. युर गुड नेम मिस… आणि कुणासाठी लावायचा आहे क्लास.”
प्रिया — आय अ‍ॅम नॉट मिस. आय अ‍ॅम मॅरीड आणि मुलगा आहे मला. त्याच्याचसाठी क्लास लावायचा आहे.
निनाद — ओह ओके ओके. तुम्ही बिलकुल कोणाचीही आई वाटत नाही.
इतक्या वर्षांनी कोणीतरी स्तुति केल्याने ती मनोमन सुखावली. रोज रोजच्या रूक्ष आणि साचेबद्ध कामामुळे वैतागलेल्या प्रियाला अशा संभाषणाची गरज होती. त्यातच समोरची व्यक्तिही तितकीच तरूण आणि आकर्षक होती. तिच्या चेहर्यावर आपसूक हास्य आल.
तिनेही तत्परतेने उत्तर दिल “थॅंक्स फॉर द कॉम्प्लिमेंट. तुम्ही सुद्धा आकर्षण दिसता.”
निनाद — थॅंक्स. नाव काय म्हणालात आपले.
प्रिया — प्रिया परांजपे.
खेळीमेळीच्या वातावरणात दोघांच संभाषण चालल होत. मूळ मुद्यावर येऊन प्रियाने क्लासची माहिती विचारली. त्याने प्रियाला महितीपुस्तक दिल आणि समजावून सांगू लागला. वाचण्यासाठी प्रिया पुढे वाकली आणि तिची फट अजून दिसू लागली. त्यातच तिचे उरोज टेबलाच्याकडेला दाबले गेल्यामुळे वर आले. निनादच लक्ष तिच्या गोर्यापान उरोजानंवर स्थिर झाल. त्याने बोलण मात्र थांबवल नाही. त्याने तिला माहिती पुस्तकातील प्रत्येक मुद्द्यावर बोट ठेवून समजावत गुंतवून ठेवले. प्रियाही अभावितपणे खाली नजर करून ते लक्षपूर्वक वाचत होती.
फीबद्दल विचारण्यासाठी तिने अचानक चेहरा वर केला. त्याने पटकन नजर वळवली पण तिच्या ते लक्षात आल. त्याला ओशाळले पाहून तिने दुर्लक्ष केले आणि काही कळलच नाही अशा आविर्भावात ओढणी न सावरताच विचारल “संध्याकाळचे क्लासेस आहेत ना आणि फी किती ते सुद्धा सांगा.”
निनादने सगळ समजावून सांगितले. प्रियाने आभार मानले आणि पुस्तिका घेऊन निघाली.
निनाद — प्रिया थोडा वेळ बसा. मी बाहेर गेलो तेव्हा कोल्ड ड्रिंक मागवले होते. येतच असेल इतक्यात.
प्रिया आढेवेढे घेत बोलली “नको. काही गरज नव्हती.”
निनाद — अहो बसा जरावेळ. कोल्ड ड्रिंक पिऊन बर वाटेल तुम्हाला. आणि काही हरकत नसेल तर पाचएक मिनिट गप्पा मारू. तुम्ही मोकळ्या स्वभावाच्या आहात अस मला वाटत.
प्रिय हसत तिच्या ओढणीला नीट करत बसली. कोल्ड ड्रिंकवाला आला आणि दोघांनीही कोल्ड ड्रिंक पिता पिता गप्पांना सुरूवात केली.
निनाद — घरी जाईपर्यंत वेळ लागला असता ना. भर ऊन्हात अंगाची लाही लाही झाली असती म्हणूनच हे मागवले.
प्रिया — जास्त लांब नाही घर. इथून पाच मिनिटयांच्या अंतरावर गणेश सोसायटी आहे तिथेच राहते मी.
निनाद — ओह ओके.
प्रियाने पुन्हा एकदा आभार मानले आणि निघाली. निनाद तिला सोडायला बाहेर आला. त्याच्या बोलघेवड्या स्वभावामुळे प्रिया खुलली होती. त्याला भेटल्यावर बर्याच वर्षांनी कोणी जुना मित्र भेटला अस वाटल तिला. मनातल्या मनात खुश होत ती घरी पोचली.
घरात पोचल्यावर ती निर्वस्त्र झाली. टॉवेलने सर्वांग पुसून काढल. पंखा फूल करून नग्न पलंगावर आडवी झाली. झोपून आराम करताना तिला निनाद आठवला. पहिल्या भेटीतच त्याच लाघवी व्यक्तिमत्व, बोलका स्वभाव तिला आवडला होता. विचार करता करता ती झोपून गेली.
दुसर्या दिवशी अमोलच्या शाळेची वेळ झाली. प्रियाने कपाटातून पंजाबी ड्रेस काढला. ड्रेस घालून केस विंचरत असताना विचार केला आणि आरशात बघितले. वळून ड्रेस मागून बरोबर फिट बसला आहे की नाही ह्याची खातरजमा केली. कधी नव्हे ती आरश्यात बघून बघून निटनेटकी होत होती. तिने अमोलला तयार व्हायला सांगितले. त्याला शाळेत सोडून ती क्लासमध्ये गेली. निनाद आतच बसला होता. प्रियाने त्याला हाय केले आणि आत आली.
निनाद — मी वयातच बघत होतो.
प्रिया — हो फी भरायला आले. कधीपासून पाठवू त्याला?
निनाद — थॅंक्स. उद्यापासून पाठवल तरी चालेल. संध्याकाळच्या बॅचला बरोबर?
प्रियाने पर्स मधून चेक काढला आणि सही करता करता म्हणाली “हो संध्याकाळी. इथे आला तर इकडे तिकडे भटकायला त्याला वेळ नाही मिळणार आणि ऊनाडक्या तरी कमी होतील त्याच्या.”
निनाद फॉर्म भरता भरता — प्रिया ह्या वयात पोर करतात मस्ती.
प्रिया — कळेल तुम्हाला. ऐकेल तर शप्पथ. अतिशय हट्टी आहे.
निनाद — हम्म मला हट्टी लोकांना हाताळायला आवडत. करेन मी बरोबर कंट्रोल त्याला.
प्रिया — ओके बघ जरा सुधारतो का तो?
निनाद — नक्की. बाय द वे लंच झाला का?
प्रिया — नाही. आता घरी जाईन आणि मग करेन.
निनाद — गुड. एक काम करू. एकत्र करू लंच. ऑफ कोर्स जर तुमची काही हरकत नसेल तर.
प्रियाने एक क्षण विचार केला आणि बोलली “ठीक आहे.”
दोघेही जवळच्या हॉटेलमध्ये गेले. जवळपास एक तास त्यांनी तिथे घालवला. त्या एका तासात निनादने तिला बरच बोलत केलं. तिच्या कॉलेज लाइफबद्दल, मॅरीड लाइफबद्दल विचारून बरीच माहिती घेतली. प्रियानेही त्याला मनमोकळे प्रमाणे सांगितले. तिने त्यालाही बरच काही विचारले. निनादने सर्व काही सांगितले. त्याचे अचीवमेंट, करियरबद्दल दृष्टिकोन. नंतर तिला कॉलेजचे किस्से सांगत हसत ठेवल. लंच झाल्यावर दोघेही रिक्षात बसले.
निनाद — आधी तुम्हाला घरी सोडतो आणि मग क्लासकडे वळवतो.
प्रिया — अरे आलास तर घर पण बघ ना. मस्त कोकम सरबत देते तुला. मग जा क्लासला.
निनाद घरी आला. सरबत पिता पिता त्याने घर बघितल आणि थोडावेळ अजून गप्पा मारून तो निघाला.
दुसर्या दिवशी अमोलला घेऊन ती क्लासला आली. त्यानंतर काही दिवस दोघांच्याही गाठी भेटी वाढू लागल्या. अमोल शाळेत गेल्यावर ती निनादच्या क्लासमध्ये जायची. कधी लंच तर कधी चित्रपटाच्या निमित्ताने दोघे भेटू लागले. दोघांचीही जवळीक वाढत चालली होती. निनाद पूर्ण प्रयत्न करत होता तिला अजून जवळ घेण्याचे. कधी तिचा हात धर कधी सहज पणे जवळीक साधत तो अंदाज घेत होता की प्रिया कितपत मोकळी होऊ शकते.
प्रिया त्याच्याकडे एक मित्र म्हणून बघत होती. तिला थोडाफार अंदाजा आला होता की त्याच्या मनात काय चालल आहे. पण त्याच्याकडून आगळिक घडली नसल्याने तिने त्याला खडसावल नाही. तिने विचार केला की तो जर स्पष्टपणे बोलला तर त्याला सांगून टाकेन की माझं लग्न झाल आहे आणि आ पण थांबू इथेच.
एक दिवस असाच ती क्लासमध्ये पोचल. बाहेरून काचेतून तिने आत पाहिले. तिथे आधीच एक स्त्री बसली होती. मंगळसूत्रा वरून तिने अंदाजा लावला की तीच लग्न झाल आहे. दिसायला ठीकठाक होती पण बांधा मात्र एकदम चांगला होता. ती निनादशी खूपच मोकळेपणे बोलत होती. निनाद पण खूपच हसत बोलत होता. तिच्या मनात मत्सराची भावना जागी झाली.
आत जाऊन ती बोलली — गुड आफ्टरनून सर.
निनाद — वेरी गुड आफ्टरनून प्रिया.
त्या स्त्रीने प्रियाकडे बघितले आणि निनादच्या टेबलावर ठेवलेल्या हातावर तळहात ठेवून बोलली “चल निनाद निघते.”
ती जाताक्षणी प्रिया बोलली — चल लवकर भूक लागली आहे,
निनाद — हो गं बाई. आली आहेस तर बस दोन मिनिट. हा एवढा फॉर्म भरू आणि मग निघू.
प्रिया — ए बाई काय? किती डाऊन मार्केट वाटत.
निनाद — ओके. जस्ट काही वेळ थांब.
प्रिया — हो रे कर तू आरामात काम.
प्रिया गाण गुणगुणत उठली ‘देखा ही पहली बार साजन की आंखो मे प्यार’ तिने मुद्दामहून ओढणी काढली आणि बाजूला ठेवली. बाहेरून आल्यावर क्लासमध्ये एसीच्या खाली जाऊन थंड हवेचा झोत घेत उभ राहण तीच नेहमीच झाल होत.
प्रिया — कधी एकदाचा ऑक्टोबर जातो आहे अस झाल आहे. किती ती गरमी. विचारू नकोस.
निनाद — बर नाही विचारत.
प्रिया — शट अप अँड डू इट फास्ट.
निनादने फॉर्म भरता भरता तिच्याकडे पाहिल. प्रियाने पिवळ्या रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातला होता. त्या ड्रेस वर लहान लहान फुलांची डिझाईन होती. बाजूला ठेवलेल्या ओढणीमुळे ती पुढून कशी दिसत असेल ह्याचा विचार त्याच्या मनात आला. तिच्या गोर्या कांतीवर तो पिवळा ड्रेस मस्तच खुलून दिसत होता. तिच्या टाइट पंजाबी ड्रेसमुळे तिच्या उभार आलेल्या नितंबाकडे निनाद एकटक बघत बसला.
मध्येच प्रिया मागे वळून बोलली “झाली की नाही रे तुझी दोन मिनिट? मी यायच्या वेळेला सुचल का काम?”
