कोविडचं संकट आल्यावर सगळी दुनिया ठप्प झाली. बहुतेकांसाठी लॉकडाऊन हे संकट होतं. कित्येकांच्या नोकर्या गेल्या, व्यवसाय बुडाले. पण काहीजण होते ज्यांना लॉकडाऊन हे वरदान वाटलं. त्या लोकांपैकीच एक म्हणजे नूर. हळुवार प्रेमाच्या स्पर्शाने अंग मोहरून कसं जातं, ओठांच्या ओलाव्यामुळे आपली योनिही कशी गच्च ओली होते, पुरूषाच्या ताठर लिंगावर बसताना काय परमोच्च सुखाची अनुभूती मिळते, आ पण लिंग चाटत असताना आपल्या योनिवरून जीभ फिरते तेव्हा अंग कसं शहारून जातं; हे सगळं तिला लॉकडाऊनमुळेच समजलं.
नूरचं मूळ गाव उत्तरप्रदेशमध्ये आझमगढ जवळ होतं. पण लहानपणीच ती आपल्या बापाबरोबर मुंबईत आली. तिचा नवरा म्हणजे असगर बेग. असगर तिच्यापेक्षा पंधरा वर्षांनी मोठा होता आणि त्याचा हा दुसरा निकाह होता. वयाच्या बाविसाव्या वर्षी दुबईला एका मोठ्या कारखान्यात कामगार म्हणून काम मिळालं तेव्हा तो तिकडे गेला. तिकडेच त्याला भेटलेल्या रूबिनाशी त्याने पहिला निकाह केला. बर्याच वर्षांनी एकदा सुट्टीसाठी भारतात आला असताना त्याची नजर नूरवर पडली. मोहल्ल्यात दोन गल्ल्या सोडून राहणारी नूर आता मोठी झाली होती. तिचे काजळ घातलेले टपोरे डोळे त्याच्या मनात भरले. त्याने लगेच तिच्या बापाकडे तिचा हात मागितला. असगर दुबईत काम करतो एवढं तिच्या बापासाठी पुरेसं होतं. नूरचा कोणी विचारच केला नाही. एकोणीस वर्षांच्या नूरचा चौतीस वर्षांच्या असगरशी निकाह लावण्यात आला. रूबिनाही यावेळी हजर होती आणि नूरकडे अत्यंत असूयेने बघत होती.
पहिल्या रात्री असगरने प्रेमाचे चार शब्दही न बलता नूरला ओणवं करून तिच्यात मागून आपलं ताठर लिंग घुसवलं आणि रासवटपणे यथेच्छ तिचा उपभोग घेतला. लग्नानंतर नवर्याबरोबर करायच्या तिच्या रोमान्सच्या फिल्मी कल्पना पार धुळीला मिळाल्या. नूरला आपलं भविष्य नजरेसमोर दिसू लागलं, ‘घरापासून दूर दुबईत दिवसभर रूबिनाचे टोमणे आणि त्रास सहन करायचा आणि रात्री असगर आपल्यावर चढणार.’ पण गंमतच झाली. दुसर्याच दिवशी असगरने तिला सांगितलं की ती इथे मुंबईतच राहणार आहे आणि रूबिना दुबईत. तिकडेच तो राहणार असला तरी अधून मधून मुंबईत येणार होता. पण तिकडून नेमाने पैसे पाठवणार होता. पुढचे आठ दिवस काळ-वेळ न बघता असगर नूरवर गुरासारखं तुटून पडायचा. अखेर आठ दिवसांनी तो दुबईला परत गेला तेव्हा नूरला सुटका झाल्यासारखं वाटलं. त्यानंतर सहा महिन्यांनी तो एकदा आला. असंच दिवसरात्र नूरला उपभोगून परत गेला.
त्यानंतर जवळपास वर्षभराने आला आणि परत तेच. पण इतकं दिवसरात्र संभोग करूनही नूरला मूल झालं नाही यावरून तिला बोलू लागला. यावेळेस त्याने नूरला अनेकदा बेदम मारहाण पण केली. दारूही पुष्कळ प्यायचा. त्यानंतर जो तो दुबईला गेला तो परत आलाच नाही. हळूहळू पैसे पाठवणं पण बंद केलं त्याने. शेवटी बावीस वर्षांच्या नूरने पोटापाण्यासाठी घरांमध्ये स्वयंपाकाची कामं करायला सुरूवात केली. तिच्या हाताला चव होती. त्यामुळे कामंही पटकन मिळाली. ती आता आयुष्यात जरा आनंदी होते आहे तोच एकदम अचानक तिच्या नवर्याचा फोन आला की तो लवकरच येतोय. नूरला धडकी भरली. ‘पुन्हा हा येणार, दारू पिणार, शिवीगाळ करणार, वाट्टेल तेव्हा आपल्याला बिछान्यात ओढून सुरू होणार, मारहाण करणार’ या सगळ्या विचाराने ती अस्वस्थ झाली. यातून सुटकेचा मार्ग तिला दिसत नव्हता. पण अल्लाहला तिची दया आली असणार. जगात कोविडचा विषाणू फैलावला. सगळी विमानं रद्द झाली. आणि असगर दुबईतच अडकला. लॉकडाऊन आल्याने नूर आनंदी झाली. त्या दिवशी तिने मस्त डोक्यावरून न्हाऊन घेतलं. डोळ्यात काजळ भरलं आणि छान मूडमध्ये ती कामावर निघाली.
पण जगावर संकट आलं होतं आणि त्याचा परिणाम इथेही होणार होता. बाहेर बघते तर काय, पोलीस सगळ्यांना हटकत होते, आपापल्या घरी परत जायला सांगत होते. कसबसं पोलिसांची नजर चुकवून ती काम करायची त्या हौसिंग सोसायटीच्या दारात पोहचली तर तिथे वॉचमनने तिला अडवलं. करोनामुळे बाहेरच्या कोणालाही आत यायला सोसायटीने बंदी घातल्याचं सांगितलं. नूरने कपाळाला हात लावला. नवर्याने पैसे पाठवणं बंद केलेलं, आत्ता कामं मिळाली तीही या करोनामुळे बंद झाली तर खाणार काय? याच अनिश्चिततेत काही दिवस गेले. शेवटी काहीसा विचार करून नूरने नेहाला फोन लावला. नेहा आणि नंदन यांचा बंगला नूर राहायची त्या मोहल्ल्याला लागूनच होता. त्यांच्याकडे नूर स्वयंपाकाचं काम करायची. लॉकडाऊन झाल्यावर नूर त्यांच्याकडेही गेली नव्हती.
“नूर, कशी आहेस?, ” फोन उचलत नेहाने विचारलं.
“मी ठीक आहे, दीदी.”
“काही अडचण नाही न? आज फोन केलास म्हणून विचारत्ये.”
“अडचण काही नाही तशी… पण घरातच बसून आहे.”
“इतरही कामं बंद असतील ना?”
“हो ना ताई. मी काम नाही केलं तरी तुम्ही मला पैसे पाठवलेत. पण सगळेच लोक कुठे असे असतात? काहींनी निम्मे पैसे दिले, काहींनी तेवढेही नाहीत.”
“तुला कधी काही पैसे लागले तर मला सांग. काळजी करू नकोस.” नेहाने नूरला प्रेमाने सांगितलं. जगावर एवढं संकट आलं असताना आ पण आपल्याकडून जेवढी होईल तेवढी मदत केली पाहिजे असं तिला मनापासून वाटे.
“दीदी, असे नुसतेच पैसे घेणं बरोबर नाही वाटत… मी कामाला येऊ का?” नूरने विचारलं. नाही नेहा-नंदनचा बंगला स्वतंत्र असल्यामुळे कोणी वॉचमनने अडवण्याचा प्रश्न नव्हता.
“अगं, तुलाच अडचण होईल. रोज मोहल्ल्यातून बाहेर पडताना आणि पुन्हा परत जाताना पोलीस अडवतील, दंड करतील, ” नेहाने समजावयाचा प्रयत्न केला.
“ते बघते मी दीदी, पोलिसांना चुकवून येईन कशीतरी, ” नूरच्या स्वरांत अधीरता होती. नवर्याने पैसे पाठवणं बंद केल्यापासून स्वतःच्या पायावर उभी राहिलेली नूर मानी होती. तिला फुकटचे पैसे नको होते. नेहा विचारांत पडली.
“एक कल्पना आहे… बघ तुला कशी वाटतीये…”
“बोला ना, दीदी, “
“तू इकडेच येऊन राहशील का? हॉलला लागून असणारी एक खोली रिकामीच असते आमची. म्हणजे तुलाही काम असेल, आम्हालाही मदत होईल, ” नेहाची कल्पना वाईट नव्हती. तसंही नूर एकटीच राहायची. मग त्यापेक्षा या अलिशान बंगल्यात राहायलाही मिळेल आणि कामही असेल.
“हे तर फारच चांगलं होईल, दीदी!” नूर उत्साहाने म्हणाली.
ठरल्यानुसार दोनच दिवसात नूरने आपल्या सामानाचं गाठोडं बांधलं आणि ती बंगल्यावर राहायला आली. बंगला मोठा देखणा होता. मुंबईत असे बंगले बघायला मिळत नाहीत. साठ-सत्तर वर्षांपूर्वी नंदनच्या आजोबांनी हा बांधला होता. घरासमोर छान व्हरांडा. मग मुख्य दरवाजातून आत आल्या आल्याच डावीकडे एक छोटी खोली. इथेच नूरने आपलं बस्तान बसवलं. मग मोठा हॉल, तिथून डाव्या बाजूला स्वयंपाकघर आणि उजव्या बाजूला एक पॅसेज. त्या पॅसेजच्या शेवटी दोन बाजूंना समोरसमोर दोन बेडरूम्स. नूरने राहायला येण्याचा निर्णय सगळ्यांच्याच पथ्यावर पडला. नंदन फायनान्स बँकर होता तर नेहा सॉफ्टवेअर इंजिनियर. दोघंही दिवसभर दोन स्वतंत्र बेडरूम्समध्ये बसून घरूनच काम करायचे. आणि नूर घरकाम करण्यापासून ते स्वयंपाक करेपर्यंत सगळं सांभाळायची. बाहेर लॉकडाऊन अजूनही कडक होता पण या तिघांचं आयुष्य तुलनेने आरामात सुरू होतं.
पण तेवढ्यात एक दिवस घडलं असं की नंदनला सकाळी सकाळी लक्षात आलं की त्याची तोंडाची चव गेलीये आणि कसलाच वासही येत नाहीये. हे तर कोविडचेच लक्षण! नेहाने तातडीने त्याची कोविड टेस्ट करून घेतली. काळजी म्हणून स्वतःची आणि नूरची पण केली. त्यात नंदन एकटा पॉझिटिव्ह निघाला.
झालं! मग काय, नंदन एका खोलीत क्वारंटाईन होऊन वेगळा एकटाच राहू लागला. दरवाजातून लांबूनच त्याला औषध आणि खाणं द्यायला सुरूवात झाली. तशी त्याची बाकी तब्येत ठणठणीत असल्याने पहिले दोन दिवस सोडले तर त्याचं कामही सुरू झालं. पण पूर्ण पंधरा दिवस वेगळं राहायचं होतं. त्यामुळे तो त्याच्या खोलीत कोंडलाच गेला होता जणू.
एकदा रात्री स्वयंपाकघराची आवराआवर करून झाली. इतकावेळ काम करताना त्रास नको म्हणून आपले सुंदर लांबसडक केस नूरने वर बांधून ठेवले होते ते मोकळे सोडले. झोपण्याआधी एकदा नेहादीदीला काही नकोय ना हे विचारून मग जावं आपल्या खोलीत असा विचार तिने केला. आपले मोकळे सोडलेले केस एका बाजूने खांद्यावरून पुढे घेत ती नेहाच्या बेडरूमच्या दिशेने जाऊ लागली. दरवाजा अर्धवट लोटलेला होता.
“दीदी…” नूरने एकदा हाक मारली. पण उत्तर आलं नाही. मग तिने थोडासा दरवाजा उघडला. समोरच बेडवर नेहा अर्धनग्न अवस्थेत स्वतःच्या फोनमध्ये बघत होती.
“दीदी…” नूरने परत हाक मारली. पण नेहाला ती ऐकू गेली नाही. नूरने नीट बघितल्यावर लक्षात आलं नेहाने कानात हेडफोन्स घातले होते. दरवाजा लोटून घेऊन नूर जायला वळली.
“थांब की…” नेहाचा मादक स्वरांतला आवाज तिच्या कानावर पडला. तिने पुन्हा दरवाजा उघडला,
“काय दीदी?” पण नूरच्या लक्षात आलं, नेहा अजूनही फोन मध्येच होती.
“हम्म… हे असंच करायचंय मला…” नेहाने उसासा सोडत म्हणलं. तिचा एक हात स्वतःचे स्तन दाबत होता. नूर दरवाजातच थिजली.
“मी तुला फार मिस करतीये रे…” नेहा व्हिडीओकॉलवर बोलत होती. नूरने कुतूहल म्हणून डोकावून बघायचा प्रयत्न केला पण तिला स्क्रीन काही दिसला नाही. नंदनला करोना झाला असताना नेहादीदी कोणाला कॉल करून हे अश्लील चाळे करत होती?
