सायंकाळी घरी जाताना अनिताचे विचारचक्र चालू होते. आजपर्यंत तिने मालकाच्या अनेक करामती ऐकल्या होत्या. पैशाची काय बी कमी नसलेल्या, घरंदाज बायकांसोबत पण त्याने शैय्यासोबत केली होती. ” माझ्याकडं काय बी नसताना, मालक माझ्यावर का बरं फिदा झालं असतील? ” असा विचार तिला सतत भेडसावत होता. पण तिला काय माहित होतं, तारूण्यानं मुसमुसलेल अंगच स्त्रीचं खरं सौंदर्य असतं ते. त्याच तारूण्यावर पुरूष वेडे होत असतात. पण तिची तिला काही कल्पना नव्हती. कारण आजपर्यंत तिने प्रणयातील विविधता चाखलीच नव्हती. दारूत धुत असलेला राजा फक्त आपली गरज भागवण्यासाठीच तिला जवळ घेत होता. तिच्या गरजा – अपेक्षांची त्याला काय पण फिकीर नव्हती.
आता ती वैशालीच्या घरासमोरून जात होती. वैशाली पडव्यात भांडी घासण्यात मग्न होती. तिच्याकडे पाहत एक छद्मी हास्य करत अनिता घराजवळ आली. घरात येऊन स्वयंपाकाला लागली. नवरा हा असा असल्याने अनिता आणि त्याचा संवाद असा होतच नव्हता. त्याची वाट न बघताच ती जेवण उरकत असे. घासभर खाऊन ती आडवी झाली. डोक्यात तोच विचार घोळत होता. काय होईल उद्या? शेवंता उद्या बोलायला आल्यावर काय उत्तर द्यायचे आपण? असे प्रश्न तिला भेडसावत होते. कश्याची काय बी कमी नसताना वैशि मालकासोबत झोपते. इतका सोन्यासारखा नवरा असताना. तर मग आ पण का नाही? आपला नवरा तर आपल्याकडं लक्ष पण देत नाही. तसं पण ज्याला आपली कदर आहे. त्यालाच आ पण आपले सर्वस्व द्यायला हवे. इतक्या बायका भोगून पण त्याची नजर माझ्यावर खिळली. आपल्यात काहीतरी असल्याशिवाय तो नाय भाळणार. अखेर विचाराअंती तिने निर्णय घेतलाच, भोगू दे… भोगू दे त्याला माझं हे शरीर. तसं पण माझी जवानी फुकटच चालली आहे. त्यात विलास हात धुवून घेऊ दे. रगडू दे माझं अंग त्याला. पाक नागडी करून झवू दे त्याला. आssस्सss…! नकळत तिच्या तोंडून असा हुंकार बाहेर पडला.
तिला झोप लागल्यावर तिचा नवरा आला. प्यायला असल्याने त्याला काय भूक नव्हती. आला तसा तो अनिताच्या अंगावर स्वार झाला. तो जवळ आला की, तिला किळस येत होती. पण पर्याय नसल्याने ती त्याच्या स्वाधीन होत होती. थोडा फार तिच्या शरीराशी खेळून राजा झोपी गेला.
अनिता आता उद्याचा विचार करत झोपू लागली. उद्या तिची जणू सुहागरातच होणार होती. उद्या ती विलासची होणार होती.
सकाळी लवकर उठून अनिताने आवराआवर सुरू केली. स्वयंपाक पाणी करून, डबा भरून ती चौकात उभ्या असलेल्या बायकांच्या घोळक्यात आली. तिथून त्यांना न्यायला विलास माळ्याचा ट्रॅक्टर येणार होता. आज शेवंताच सारं लक्ष अनिता कडच होतं. अनिता पण नजर चुकवून शेवंताकडे बघत होती.
इतक्यात ट्रॅक्टर आला. सार्या बाया त्यात पटापट बसल्या. ट्रॅक्टर विलासच्या मळ्याकडे जाऊ लागला. विलासचा मळा गावच्या वर्दळीपासून थोडा दूर होता. मळ्यात त्याने निवासाची योग्य ती सोय करून ठेवली होती. मळा थोडा आत असल्याने त्याची ही कृष्णकृत्ये बिनबोभाट चालत.
मळ्यात ट्रॅक्टर पोहोचला. सर्व बायका उतरल्या. नाही म्हटल तरी, अनिताचा उर धडधडत होता. घारीगत नजर असलेल्या शेवंताने ते बरोबर हेरले. नक्कीच काहीतरी समस्या आहे. मासा गळाला लागण्याची हीच वेळ जाणून शेवंता अनिताच्या जवळ गेली.
शेवंता – ” काय गं अनता, चित्त थार्यावर दिसत नाय तुझं. “
अचानक शेवंताचा आवाज ऐकून अनिता दचकली.
अनिता – ” नाय ओ बाईसा, सहज ईचार चालू होता डोस्क्यात. “
शेवंता – ” हम्म्म…! आजकल रंग लई बदलल्या बदलल्या सारख वाटत्यात. काय गोष्ट हाय. “
हे बोलत असताना शेवंताने अलगत तिला कोपरकळी मारली.
अनिता – ” नाय काय बी नाय. “
शेवंता – ” आ गं बोल… न गं लाजू… माझी मैत्रिणच हाईस तू… “
अनिता – ” काल मी…”
शेवंता – ” हा बोल… काल काय… “
अनिता – ” काल मी तुम्हाला मालकासोबत पाहिलं. शेड मंदी. “
हे ऐकल्यावर खरं तर शेवंताला आतून आनंद झाला. तिचा तिर बरोबर निशाण्यावर लागला होता. पण तस काही चेहर्यावर न दाखवता ती पटकन बोलली.
शेवंता – ” होय अनता. तू जे काय बघितलं ते खरं हाय.”
अनिता – ” पण का? रघु भाऊजी (शेवंताचा नवरा) इतकं चांगलं असताना दुसर्या माणसासोबत…”
शेवंता (छद्मी हसत) ” भोळा सांब हाय गं माझा दादला… भोळा सांब…! दुनियादारी त्याला नाय कळत. सरळ्या मार्गानं सगळ हुतं असं त्याला वाटलं. पण त्याला काय माहित. आपल्या असहायतेला लोक संधी म्हणून बघत्याती. रंगा सावकाराच कर्ज फिटता फिटत नव्हत. प्रत्येक येळी पैस मागायला आला की, नजरेनच माझी साडी फेडत व्हता. त्याची वासनांध नजर भापली मी. मनाचा हिय्या करून एकदा तिच्याकड गेली. आणि दिलं त्याला आमंत्रण. कर्ज फेडण्यासाठी मला माझी साडी फेडावी लागली. रंग्याने मला यथेच्छ भोगली. त्याच्याकडं येणार्या जाणार्या लोकांना बी ही खबर होती. रंग्या मला त्यांच्यासोबत निजवू लागला. सुरूवातीला मला कससच वाटत व्हत. पण मी बी नियतीचा खेळ म्हणून त्याकडं बघू लागले. पुरूषांना मुठीत ठेवायच असल तर त्यांचं आवजार आपल्या मुठीत घ्यायला लागतं. हेच मला सोईस्कर वाटलं. आज ह्या गावातल्या सरपंचापासून तलाठीपर्यंत, इतकंच काय गावगुंड देखील माझ्या मर्जीत हायत. होय मी माझ्या शरीराचा वापर करून बरीच माझी काम करून घेतली. आता घरात कमी नाय. लोकांना हे पाप वाटत असलं. पण माझ्यासाठी हे सर्व कमाईच साधन हाय. आणि राहिला बदनामीचा प्रश्न. तर आजही बर्याच लोकांना ह्याबद्दल काय बी माहीत नाय. गावातले लोक मला इज्जतदार बाईच समजत्यात. जगाला दावण्यासाठी मला हे शेतमजुरीच काम करावं लागतंय. नाय तर रानिवानी जगतिया मी.”
शेवंताच हे असंही एक रूप असल ह्याची अनिताला सुतराम कल्पना नव्हती. ती अवाक होऊन शेवंताकडे बघत होती. शेवंताच्या चेहर्यावर पश्र्चातापाचा लवलेश देखील नव्हता.
थोड थांबून शेवंतान मासा पकडण्यासाठी गळ टाकला.
शेवंता – ” अनिता. आपल्या इच्छा पूर्ण करण्यासाठी जर आ पण रस्ता तिरका केला तर त्यात गैर काय हाय? आपल्या इच्छा काय आ पण मारून टाकायच्या. आता तुझच बग ना. काय इच्छा पुरी करतो तुझी तुझा नवरा? तुला बी मन मारून जगावं लागत आहे ना. का जगत आहेस तू मन मारून. तुला मोकळेपणाने जगण्याचा हक्क हाय. आ गं ती मेडिकल वाल्याची रेवती. चांगली शिकली सवरलेली. पण तरी बी गावातल्या गुंड परश्यासंग तिचं चालू हाय. जर ह्या बाया इतकं सगळं असून सुद्धा बी करू शकत्यात. तर आ पण का नाही? इचार कर अनिता ईचार कर.
(इथं शेवंताने अनिताला भुलवण्यासाठी रेवती आणि परश्या यांची अफवा पसरवली. वास्तविक तसं काही नव्हत.)
अनिताच्या विचारांनी पुन्हा गती घेतली. तिच्या चेहर्यावरून काय समजायचं ते शेवांतान समजलं. हळूच अनिताच्या कामात जाऊन ती बोलली, ” सांच्याला शेड मंदी थांब. “
