माझे लक्ष पुढच्या मेसेजकडे होते. तोपर्यंत मी पण पुन्हा फ्रेश झालो, कपडे बदलून पुढच्या मेसेजची वाट बघत बसलो. साधारण जेवढा वेळ लागायचा पाहिजे होता, त्यापेक्षा अर्धा तास जास्त वेळ झाला. मी आतुरतेने मेसेजची वाट पाहत होतो. शेवटी “मी बस स्टॉप वर पोहोचलो. ” असा त्याच्या मेसेज स्क्रीन वर आला आणि मी निःश्वास टाकला. आलोच असा त्याला रिप्लाय दिला. बेडरूममध्ये येऊन मी त्याला घ्यायला जातोय असे रुपालीला सांगितले. तिने शांतपणे विचारले, ”आलाय का तो?” मी हो बोललो आणि तिची काय प्रतिक्रिया येतेय का ते पाहत राहिलो. पण ती कमालीची शांत वाटली. अजिबात विचलित झाली नाही. तीच मन स्थिर झालं होते, पण माझे मन आता जरा अस्थिर होवू लागले होते. तरी पण मी चेहर्यावर तसे काही दिसणार नाही याची काळजी घेत होतो. शांतपणे रुपालीने मला त्याला घेऊन यायला सांगितले. मी गाडीची चावी घेतली. कुलूप घेतले. दाराला बाहेरून कुलूप लावून घेतले. पुन्हा एकदा मोबाईल चेक केला. खाली येऊन गाडी घेऊन निघालो.
बस स्टॉपपासून काही अंतरावर गाडी लावली आणि सांगितलेल्या मेडिकलकडे गेलो. तर तो तिथे उभा होताच. मला पाहताच तो प्रसन्न हसला. मी पण हसलो. “आलास व्यवस्थित?”
“हो” तो बोलला.
मी एकदा त्याला पूर्ण पाहून घेतले. माझी निवड चांगली आहे याची मला पुन्हा खात्री पटली. त्याचेकडे छोटी पर्स होती. त्याला चल असे बोललो आणि तो माझ्या मागून येऊ लागला. गाडीजवळ आल्यावर त्याने विचारले, उशीर तर नाही ना झाला?
त्याचा हा प्रश्न साधा सरळ असला तरी त्यात खूप गहन अर्थ दडले होते. अप्रत्यक्षपणे त्याला असं विचारायचं होते की रुपाली नागडी होऊन झवून घेण्यासाठी माझी वाट पाहत आहे का? तरी पण मी सहजपणे बोललो की उशीर नाही झाला, एवढा वेळ लागतोच यायला. गाडीवर बसता बसता त्याने विचारले की कोणत्या बाजूला जायचे आहे? पण मी काहीच बोललो नाही. घराच्या उलट्या दिशेचा रस्ता पकडून मी निघालो. वाटेत तो काहीतरी बोलत होता पण वार्यामुळे मला काहीच ऐकू येत नव्हते. मी फक्त हा, हो एवढेच बोलत होतो. पण माझ्या लक्षात आले की मुलगा सरळ स्वभावाचा आणि मनमोकळे बोलणारा आहे. त्यामुळे मी किंचित सुखावलो. कारण रुपाली पण गप्पिष्ट स्वभावाची आहे.
असा विचार करत उलट सुलट फिरून आमच्या बिल्डिंगमध्ये आलो. गाडी पार्क करून त्याला लिफ्टकडे घेऊन आलो. मनात विचारांचे काहूर माजले होते. त्या विचारातच लिफ्टने आमच्या मजल्यावर आलो, फ्लॅट समोर आलो. तो इकडे तिकडे न पाहता सरळ माझ्या मागे येत होता. दरवाजाला कुलूप पाहून तो चकित झाला आहे असे वाटले, पण तोपर्यंत मी खिशातून चावी काढून कुलूप उघडले, कडी सरकवली, पण दरवाजा उघडला नाही, कारण तो आतून पण बंद होता. मी किंचित विचलित झालो आणि बेल वाजवली. पण दार उघडले गेले नाही. पुन्हा दोनदा बेल वाजवली आणि दार उघडण्याची वाट पाहत राहिलो. पाच सात सेकंदात आतून पावलांचा आणि पायातील पैंजनांचा आवाज ऐकू आला. रुपालीने कडी सरकवून दरवाजा किंचित उघडला, तिच्या अंगावर साधा गाऊन होता, चेहरा, हात आणि छाती ओढणीने पूर्ण झाकून घेतलेली होती. दरवाजा उघडून आमच्याकडे न पाहता ती झपाट्याने परत बेडरूमकडे पळाली. केवळ तीन चार सेकंद ओझरते दर्शन देऊन ती दिसेनाशी झाली. मी आमच्या पाहूण्याला आत घेऊन आलो आणि त्याला सोफ्यावर बसवले.
अमोलला सोफ्यावर बसवून मी तसाच तिच्या मागोमाग बेडरूममध्ये गेलो. तर तिने अगोदर निवडलेली साडी बाजूला ठेवून दुसरीच काठ पदर असलेली साडी घालायला सुरुवात केली होती. घरात तिला झवायला पोरगा आलेला आणि इकडे तिची साडी नेसायची घाई. चांगली तारांबळ उडत होती. पण मी तिला बोललो तू सावकाश आवर. मी तोपर्यंत पाणी देतो. असे बोलून मी बाहेर आलो. पुन्हा किचनमध्ये जाऊन पाणी आणले आणि त्याला दिले. रुपालीच्या अशा अर्धवट दर्शनाने तो पण गोंधळात पडला होता. मी पण मनातून थोडा चिडलो होतो. नक्की तिने साडी बदलली होती आणि त्यामुळे तिचा वेळ गेला होता. त्यामुळे आता कशाला नेसते? तशीच नागडी बसून रहा असं बोलावं असे मला वाटत होते, पण बोललो नाही. मी हॉल मधूनच आतील अंदाज घेत होतो. बहुतेक आता साडी नेसून झाली होती. म्हणून मी अमोलला विचारले, चहा घेणार की सरबत? तसा तो बोलला की काहीही चालेल.
मग मी तिला मोठ्याने आवाज दिला आणि बोललो की अग चहा ठेव. त्यावर ती पण हळूच बोलली हो हो, आणते. अशा रीतीने अमोलच्या कानावर पहिल्यांदा तिचा आवाज पडला. आणि आतापर्यंत तो जरा अवघडलेल्या स्थितीत होता, तो जरा रिलॅक्स झाला. तोपर्यंत मी टीव्ही लावून चॅनल बदलत राहिलो. पण लक्ष सारे आत होते. आणि थोड्याच वेळात तिची हाक आली, “अहो”.. मी पटकन उठून आत गेलो. चहा तयार होता. ती बोलली ‘चहा घेऊन जा. ’ आता परत मी गोंधळलो, पण सावरून घेत तिला बोललो, अग असे नाही, तू ये चहा घेऊन. परत तिने विचारले, मी कशी दिसतेय? यावर मी तिला काही न बोलता मी डोळा मारला आणि अंगठा आणि पाहिले बोट जुळवून एकदम भारी असा खुणेनेच अभिप्राय दिला. आता ती खुलली. मी परत हॉलमध्ये आलो, ती माझ्या मागे चहा घेऊन आली.
पैंजणाचा आवाज ऐकताच अमोलचे कान ताठ झाले, नजर माझ्या मागे येणार्या रुपाली वर स्थिर झाली. नजरेने तो तिला भिडला. खालपासून वरपर्यंत, आणि नंतर छाती व कंबर वर त्याची नजर अडकली. रुपालीने पण त्याला ओझरत्या नजरेने पाहून घेत चहा दिला. नंतर मला दिला. ती तशीच उभी राहिली. मी तिला बसायला सांगितले. ती माझ्या शेजारी बसली. अमोल चहा प्यायचे नाटक करत होता पण नजर सारी रुपालीकडे झेप घेत होती. शेवटी चहा पिऊन झाल्यावर मीच बोललो, ही माझी रुपाली. तो नमस्कार बोललो, तिने पण नमस्कार केला. मी पुढे बोललो, हा अमोल, पुण्यात असतो, इंजिनिअरिंग करतोय. मग तिने त्याला कॉलेज विचारले, कोठे राहतो असं विचारले. त्यामुळे वातावरण एकदम नॉर्मल होऊन गेले. जसे नेहमी सारखे कोणी पाहूणा आला आहे असं ते बोलत होते. मी कमीच बोलत होतो, कारण माझ्या डोक्यात आता पुढे काय करायचं याचा विचार चालू होता. आपली गाडी जरी दुसर्या कोणाला पाच मिनिटे द्यायची असली तरी आपल्याला नको वाटते. इथे तर खुद्द बायको द्यायची होती. त्यामुळे मी गोंधळून गेलो होतो. शेवटी खूप विचार करून मी माझ्या जागे वरून उठलो आणि अमोलला बोललो तुम्ही दोघे बोला इथे बसून. अचानक असे बोलल्यामुळे दोघे पण चकित झाले.
अमोल नको नको म्हणत होता, पण मी बोललो अरे काही होत नाही, बसा एकत्र. रुपाली पण चकित झाली होती. पण असं करणे आवश्यकच होते. कारण त्यांच्या गप्पांना काही अर्थ नव्हता आणि बोलता बोलता रुपाली जे नको ती माहिती पण त्याला सांगून बसली असती. त्यामुळे त्यांना त्यांच्या मूळ कामाची आठवण करून देणे आवश्यक होते. दोघे जवळ जवळ बसले, त्यांचा किंचित स्पर्श होत होता. निदान एकमेकांच्या सेंटचा वास तरी एकमेकांना मिळत होता. रुपाली रिलॅक्स बसली होती, पण अमोल अजून अवघडून बसला होता. पण त्याला एकदम जास्त फोर्स करून चालणार नव्हते. नवीन गोर्हा होता, एकदम घाई केली असती तर बुजला असता. शेवटी मी पुढची चाल खेळली. रुपालीला बोललो, तू जेवायला वाढ, मी खालून काहीतरी घेऊन येतो. ती हो बोलली आणि उठली, पण अमोल थोडा चिंतेत पडला. त्याला मी बोललो, चल आ पण खाली जाऊन येऊ.
ही गोष्ट एकदम छान झाली माझ्याकडून. खाली गेल्यावर मी त्याला बोललो, कसं आहे आमचे घर, तो बोलला छान आहे. मग त्याला बोललो, रुपाली कशी आहे? तो बोलला, खूप छान आहेत, वागायला आणि बोलायला. त्याच बोलणे ऐकून मी खूष झालो, मनातल्या मनात बोललो आता झवायला कशी आहे ते पण तुला समजेल. खालून श्रीखंड घेऊन आम्ही परत आलो. मी अमोललाच श्रीखंड द्यायला आत पाठवले. मला एकच गाणे सारखे आठवत होते. दो दिल मिल रहे है चुपके चुपके. जेवण तयार असल्याचे रुपालीने मला सांगितले. त्या अगोदरच मी अमोलला बाथरूममध्ये अंघोळीला पाठवले होते. मी त्याची बाहेर यायची वाट पाहत होतो. तोपर्यंत रुपाली बरोबर थोडे बोलून घेतले. तिला विचारले पसंद आहे का? तिने मानेनेच हो उत्तर दिले. नक्कीच तिला खाली पाझर फुटला असेल. तेवढ्यात अमोल बाहेर आला, त्याने सफेद शॉर्ट आणि क्रीम रंगाचाटी शर्ट घातला होता. अंडरवेर आणि बनियन पिळून आतच वाळत टाकले होते. सेंट पण त्याचा आणून तो मारला होता. मी अगोदर दिलेल्या सूचना प्रमाणे तो बरोबर वागत होता. रुपालीने किचनमध्ये बसायला टाकले.
