माझ्या नवर्याला आणि मुलाला पण तुझ्या नादाला लावलंस ना?
आता मात्र सुषमाला असह्य झालं. रागाने ती सुद्धा फणफणत बोलू लागली..
काकू.. तोंडाला येईल ते बोलू नका.. असले आरोप मी खपवून घेणार नाही.
काकूचा पारा सुध्दा चढलेला होताच..
हा आरोप नाही सुशे, माझी खात्रीच आहे.. मांजराला वाटतं आ पण डोळे झाकून दूध पितोय म्हणजे जगाला आ पण दिसतच नाही.. तू कशी आहेस हे मला तेव्हाच समजलं जेव्हा आ पण बाजारात साहित्य आणायला जायचो. पुरूषांना वेड लावायचे धंदे बंद कर आधी… चाळीतला एक पुरूष तुझ्याकडं बघितल्याशिवाय पुढे जात नाही.
काकू तोंडाला आवर घाला.. हे काय बोलताय? इतके घाणेरडे आरोप माझ्यावर आजपर्यंत कुणी केले नाहीत.. किती खालच्या पातळीला जाऊन बोलताय तुम्ही?
बोलणारच मी…
आजतागायत माझा नवरा सगळा पगार माझ्या हातात द्यायचा. तू माझ्याकडे यायला लागलीस अन तो माझ्या हातात पगार द्यायचा बंद झाला.
काकूळतीला येऊन सुषमा बोलू लागली..
काकू, ह्या गोष्टींचा काय संबंध आहे? काहीही काय बोलताय तुम्ही?
काहीही नाही सुशे, खरं तेच बोलतेय मी..
वर्षभरात बरा दागिना केलास गं? माझं आयुष्य गेलं शहरात आणि शिवणकामात पण मला कधी जमलं नाही. अन तू गळाभर दागिने घालून माझ्यासमोर मिरवतेस काय?
मला खरं सांग सुशे, माझ्या नवर्याला तुझ्या जाळ्यात ओढून, त्याच्या पगारातूनच केलास ना दागिना? त्याला तुझ्या तालावर नाचवतेस काय… आता भोगशील त्याची फळं…
आता मात्र सुषमाला रडूच कोसळलं.
काकू, तुम्ही शेंडा ना बुडख्याचे आरोप लावणं पहिलं बंद करा. अहो हा दागिना मला माझ्या नवर्याने दिलेला आहे.. आणि माझ्यावर कृपा करा.. हे घाणेरडे विचार मनातून काढून टाका, कारण तुमचा मोठा गैरसमज झालाय काकू…
गैरसमज कसला गं सुशे.. तू घरी यायला लागलीस अन रोज कामावर डबा घेऊन जाणारा माझा नवरा, दुपारचा घरी जेवायला यायला लागला..
तुझ्या शरीरावरुन आधाशासारखी नजर फिरवताना मी त्याला कित्येकदा बघितलाय अन पकडलाय सुद्धा… माझ्या समोर तो तोंड वर करुन बोलत नाही…
हे असले घाण विचार ऐकुन सुषमा खाली मान घालून ढसाढसा रडू लागली.
माझ्या नवर्यानं भागलं नाही म्हणून माझ्या जवान पोराला पण नादाला लावलास काय?
त्याच्यासाठी त्याच्या आवडीचं खायला काय देतेस अन हसून-खिदळून काय बोलतेस.. त्याच्या तोंडी सतत मेलं सुषमा वहिनीचं कौतुक… मला काय कळत नाही असं समजतेस का? जेवण घेऊन येता-जाता त्याला खुणावतेस काय?
मी बघितलंय ना.. खोटं काय बोलशील?
आता मात्र सुषमाचा संयम आणि ताबा सुटला..
काकू, काहीही बोलू नका.. तुमचा हा घाणेरडा आणि संशयी स्वभाव पहिला बदला…
देवा शपथ माझ्या मनात असलं काही नाही…
आता शपथा घेऊन काही होणार नाही गं.. तुझा कायमचा बंदोबस्त लावलाय मी… तुझं एका पुरूषाने भागत नाही ना? त्याची पण सोय केलीय मी… आता नको-नको म्हणेपर्यंत सुख घे… आणि शरीरसुख घेत-घेतच जागाचा निरोप घे… असं म्हणून रमाबाई मोठ्याने हसू लागली…
तिचं हसणं बघून सुषमाला राग अनावर झाला…
काकू, तुम्ही वयाने माझ्या आईसमान आहे म्हणून तुमचा मान ठेवतेय.. तुमच्याशी बोलून काही उपयोगच नाही म्हणा. कारण तुमची बुध्दीच कोती आहे. तुम्ही इतक्या नीच स्वभावाच्या असाल असं मला वाटलं नव्हतं…
हे जे बिनबुडाचे आरोप करताय ना त्यासाठी स्वतःच्या मनाला एकदा विचारून बघा… तुम्ही पण एक बाई आहात आणि मी पण.. देवाची शपथ घेऊन सांगते, काका मला वडिलांसमान आहेत आणि मनोहर भावासमान आहे.
तिचं बोलणं मध्येच तोडत रमाबाई बोलल्या…
होका… अगं तुझ्यासारख्या बायकांना मी चांगलं ओळखते, पैशासाठी ही नाती पण विसराल तुम्ही…
काकू…
सुषमाने ओरडून हातानेच तिला थांबवलं..
हे शोभतं का तुम्हाला… तुमच्या विचारांची किळस वाटतेय मला.. आणि तुमच्या बुध्दीची कीव येतेय..
चालते व्हा आधी माझ्या घरातून…
रमाबाईला तिच्या बोलण्याचा प्रचंड राग आला. रागाने लालबुंद होत ती दात-ओठ खात बोलली…
सुशे, जास्तच चुरूचुरू बोलतेस गं..
हॅ.. घे बोलून शेवटचंच… आता काही दिवसच बोलशील..
असं म्हणून रमाबाई मुरका मारुन गालात हसत तिथून निघून गेली…
रमाबाई बाहेर गेल्या-गेल्या सुषमाने दरवाजा लावला आणि अडवून ठेवलेल्या अश्रूंचा बांध रिकामा केला. रडून-रडून तिने स्वतःलाच खूप त्रास करुन घेतला होता. तिच्या मनातून हे घाणेरडे आरोप काहीकेल्या जात नव्हते. आज अन्न-पाण्याचंही तिला भान राहिलं नव्हतं. संध्याकाळ पर्यंत डोकं ह्याच विचारांनी भणभणून निघालेलं.
संध्याकाळी जेव्हा दिनकरराव घरी आले, तेव्हा त्यांना बघून काहीच न बोलता ती त्यांच्या गळ्यात पडून फक्त रडू लागली.
दिनकररावाने तिच्या चेहर्यावरुन हात फिरवला तेव्हा त्याला कळालं की, तिला सणसणून ताप भरलेला आहे. बरं वाटत नसेल म्हणून ती रडत असावी. तातडीनं तिला तो दवाखान्यात घेऊन गेला.
संध्याकाळचं जेवणही त्याने बाहेरूनच आणलं.. तिला हाताने तो खाऊ-पिऊ घालत होता. जेवणानंतरची भांडी, घराची झाडलोट सगळं काम त्याने केलेलं. दिनकरराव तिची इतकी काळजी घेताना बघून तिच्या डोळ्यात पाणी तरळलं. नवर्याचं आपल्यावर किती प्रेम आहे हे तिला त्याच्या वागण्या-बोलण्यावरून कळत होतं…
तो घरकाम आवरत होता आणि ती त्याच्याकडे बघता-बघता विचार करत होती….
काकूच्या मनात माझ्याविषयी किती विष आहे… आजचा घडला प्रकार जर मी दिनकररावाना सांगितला, तर कदाचित ते चुकीचं ठरेल. संशय हा खूप वाईट असतो. एकदा मनात संशयाची पाल चुकचुकली की, तो शिगेलाच पोचतो. ज्या घटना शक्य नसतील त्या गोष्टी मनात चिंतून-चिंतून एकाएकी त्या खर्या सुध्दा वाटू लागतात. जसं की काकूंनी माझ्याबाबतीत केलं, त्यांनी तर आज संशयरुपी राईचा अगदी पर्वतच केला. पण हे मला माझ्या संसारात घडू द्यायचे नाही, असा ठाम विचार तिने केला.
आ पण अगदी साधेपणाने वागत-बोलत असलो, तरी समोरच्या व्यक्तीच्या मनात काय चाललं आहे हे ओळखणं कसं शक्य आहे?
काकू मनोहर आणि काकांबद्दल बोलत होत्या, पण माझ्या मनात असलं काहीच नसल्यामुळे मला ते जाणवलं नाही. दुसरीकडे असं वाटतं की, पुरूषांच्या मनात काय सुरुय हे मला तरी कसं कळणार?
जाऊदे-मरुदे… आजपासून कुणाच्या घरी जायला नको अन आपल्याकडे ही कुणी यायला नको.. म्हणजे ह्या गोष्टींपासून मी मला आणि माझ्या कुटुंबाला वाचवू शकते..
विचार करता करता ती कौतुकाने दिनकररावांकडेच बघत होती.
संध्याकाळी जेवणं उरकून तिने औषध घेतलं. दिनकररावाने तिला बेडवर झोपवलं अन तिला बरं नसल्यामुळे ते स्वतः तिच्यापासून वेगळे झोपले.
औषधानेही आता चांगला फरक पडला होता. सुषमाचा ताप पूर्णपणे ओसरुन गेलेला आणि तिला मस्त झोपही लागलेली…
एव्हाना मध्यरात्र उलटून गेली असावी. तिच्या सर्वांगावरुन हलका-हलका हात फिरु लागला. कित्येक दिवसांनी दिनकरराव आज मूडमध्ये आलेत, त्यांना नाराज करुन चालणार नाही.. असा विचार करुन तिने गालात हसत बंद डोळ्यांनीच स्वतःच्या कपड्यांचा अडसर दूर केला. भल्यांना आकर्षित करणारा तिचा सुंदर देह कपड्यांविना अजूनच मादक दिसत होता. कमनीय वक्ष आणि बाकदार कंबर… ती झोपली होती पण तरीही तिच्या नितंबांच्या गोल आकाराने तिची नाजूक कंबर जमिनीवर न टेकता थोडी हवेतच होती. चापून नेसलेली साडी तिच्या या बदामी आकार घेतलेल्या नितंबांना उठून दिसे. पण कपडे नसताना त्याहून मोहक रूपडे होते. पुढे येणारा प्रत्येक क्षण ती सुखाने अनुभवू लागली. वर वर कमरेवरुन, पोटावरून, बेंबीवरुन आणि मांड्यांवरुन फिरणारे हात आता स्तनांवर फिरु लागले. उभारलेल्या निप्पलसोबत शिताफीने चाळा करु लागले. हलके शहारे तिच्या सर्वांगावरुन लाटेसारखे दौडत होते. तिच्या निप्पलचा बोटांमध्ये चोळामोळा होत असताना, तिचा एक एक श्वास जणू अडकत होता. चिमटा काढल्यावर ती विव्हळत तर होतीच, पण बंद डोळ्यांपाठी तिच्या ओठांवर हलकेच स्मित ही उमलत होते. आज कित्येक दिवसांनी हे सुख ती अनुभवत होती. शरीरावरुन फिरणारे हात तिच्या ओलसर झालेल्या योनीकडे वळाले आणि हात जाताच तिला जणू झटका बसला. हळूवार योनीवर फिरणारा हात तिच्या बुळबुळीतपणाचा अंदाज घेत होता. नुकत्याच ओलसर झालेल्या योनीशी चाळा करताच तिला जणू पाझर फुटला. मध्येच बोटाने योनीची दोन्ही पटले बाजूला करुन त्याचे लांबसडक बोट त्याने आत सरकवले. तिच्या तोंडून हलका आवाज झाला. थोडा वेळ बोटांचा खेळ हळूहळू सुरूच होता. आता बोटाचा वेग त्याने हळूहळू वाढवला आणि एका बोटाऐवजी आता दोन बोटे त्याने आत ढकलली. अचानक साईज वाढल्याने ती थोडी डोक्याने वर सरकली. ओल्या झालेल्या त्या योनीत दुसरं बोट सुद्धा चपखल बसल्यासारखं घट्ट गेलं. अजून थोडा वेळ हळुवार पणे दोन बोटं तिच्या योनीवर चालू होती. वेळ जाऊ लागला तसं त्याने बोटं खूप वेगात आतबाहेर करायला सुरूवात केली…
