सारिका सहजासहजी हो बोलत नाही हे पाहून विकी भावनिकरित्या तिच्यावर दबाव टाकण्याचा प्रयत्न करू लागला.
विकी: मॅडम… सर्व मुलांना उद्या तुम्ही त्यांच्याबरोबर असाव्यात असं वाटतंय. आणि मला तर तुमची जास्त गरज आहे. तुम्ही माझ्यासाठी सर्वस्व आहात. माझ्या आईवडलांनी जे माझ्यासाठी केल नाही ते तुम्ही केलंय. मी त्यांना कधीच मिस करत नाही… कारण त्याची जागा तुम्ही भरून काढली आहे. प्लिज तुमच्या लहानग्या फ्रेंडची विनंती आहे तुम्हाला.
विकी चांगला अभिनय करत होता. त्याच्या डोळ्यातून अश्रूच्या धारा वाहू लागल्या. विकीचे भावनिक आवाहनाने सारिकाच्या मनावर परिणाम होऊ लागला. ती आपल्या जागेवरून उठली आणि विकी जवळ गेली.
सारिका: हे… रडतोस काय… वेडा आहेस का… किती इमोशनल होतोस रे लगेच… आधी रडणं थांबव.
असे म्हणत त्याच्या केसातून तिने हात फिरवला. आणि पदराचे टोक हातात घेऊन त्याचे डोळे पुसू लागली. विकीला लक्षात आले आपली स्वप्नपरी आपल्या अगदी जवळ आहे तेव्हा त्यांच्या पॅन्टमध्ये लगेच ताठरतेने उभार तयार झाला.
सारिका: रडु नकोस ना बाळा… गप्प हो आधी.
विकीचे डोळे पुसल्यानंतर सारिकाने त्याचा हात आपल्या हातात घेतला आणि प्रेमाने त्याचे गाल ओढले.
सारिका: तू आता लहान नाही राहिलास… असं प्रत्येक वेळी इमोशनल होऊन कस चालेल.
तिने परत एकदा त्याच्या केसावरून हात फिरवला आणि जागेवरून येऊन बसली.
विकी: मग येणार ना मॅडम?
सारिका: येस… मी येईल… सारिका हसून म्हणाली. तसा विकी आनंदाने उड्या मारू लागला आणि सारिकाचे त्याने आभार मानले.
विकी: थँक यु सो… मच… बाकीची सर्व मुले पण खूप खुश होतील. मॅडम…
सारिका: मला प्रिंसिपल सरांची परवानगी घ्यावी लागेल… अजून कोण कोण टीचर येणार आहेत.
विकी: आमच्या ड्रामा क्लबच्या टीचर आणि क्लास टीचर येणार आहेत. त्यांना मी सांगतो तुमची पण परवानगी घ्यायला.
लंचब्रेकची बेल वाजली. आणि सारिकाची सुद्धा घरी जायची वेळ झाली.
सारिका: ऑल राईट देन… उद्या भेटूया… आ पण बसने जाणार आहोत ना.
विकी: हो मॅडम
सारिका: मी तुझ्या क्लासटीचर शी बोलते… आणि बाकीची माहिती घेते.
विकी: परत एकदा… थँक यु सो… मच मॅडम.
सारिकाने त्याला एक गोड स्माईल देऊन त्याचा निरोप घेतला. बाहेर येऊन विजयी झाल्यासारखा विकी नाचू लागला.
संध्याकाळी राहुल, आकाश, विकी हॉस्टेलमध्ये आपल्या रूममध्ये गेले. विकी सारिकासाठी आखलेल्या योजनेची उजाळणी करू लागला. त्याला उद्याच्या दिवसामध्ये कसे ही करून सारिकाला आपल्या अजून जवळ आणायचे होते. हातची आलेली संधी तो सोडणार नव्हता. आकाश विकीच्या हालचालीचे निरीक्षण करू लागला. आज विकी काही भलताच खुश दिसत होता. गाणी काय गुणगुणत होता, एकटाच स्वतःशी हसत काय तरी मध्येच पुटपुटु लागला. आकाशने राहुलला हाक मारली. विकीला आपले मित्र आपल्याकडे एक टक बघत आहेत ह्याचे भानच नव्हते. तो आपल्याच जगात गुंग होऊन गाणी गात होता, हसत होता, विचार करत होता.
राहुल: विकी… ये विकी…
विकीला काहीच ऐकू गेले नाही. राहुल उठला आणि त्याच्या टपलीत एक फटका मारला.
राहुल: भोसडीच्या… कान फुटले काय?
विकीला राग आला. त्याने त्याला मागे ढकलले.
विकी: भेंचो… मारतो कशाला? काय हवय तुला?
आकाश: विकी… मित्रा ठीक आहेस… ना… आज झालंय काय तुला? गाणी काय गातोयस?… एकटाच काय हसतोयस?
राहुल: अरे हा अर्धा मॅड तर होताच… आता पूर्ण झालाय.
विकी: फक यु गायज… तुम्ही जर ऐकाल ना… तर तुम्हीच वेडे व्हाल. हाहाहाहा
राहुल: काय बडबडतोस?
विकी: तुम्हाला खरंच ऐकायचंय… ऐकून तुमचे कान उभे राहतील… हाहाहाहा… ऐकण्याच्या आधी तुम्हाला वॉर्निंग देतो… हार्टअटॅक आला तर माझी जबाबदारी नाही. हाहा
राहुल: जरा दात काढण बंद करशील का? आणि नीट सांग काय झालं ते.
विकी: मग ऐका तर… उद्या ना… हाहा
आकाश: उद्या काय…? मुर्खा सांग तरी…
विकी: उद्या मी इंटर स्कुल स्पर्धेत भाग घेण्यास जाणार आहे… आणि मी दिग्दर्शन केलेले नाटक रंगमंचावर सादर होणार आहे.
हे ऐकून राहुल आणि आकाश एकमेकांकडे पाहू लागले आणि मोठमोठ्याने हसायला लागले.
राहुल आणि आकाश: हाहाहाहा
राहुल: ही झाटुक गोष्ट तू आम्हाला सांगणार होतास हाहाहाहा
आकाश: आई गं.मला हार्ट अटॅक येतोय… आ… आई ग
राहुल: उद्या जाताना शाळेच्या स्टोर रूम मधून क्रिकेटच हेल्मेट, पॅड न्यायला विसरू नको. तुमच्यावर अंडी, टमाटर, बाटल्या वाचावायाला कामी येईल. हाहा.
त्याला चिडवून राहुल आणि आकाश रूमच्या बाहेर जाऊ लागले. विकी त्यांच्या मागून मोठ्यामोठ्याने बोलू लागला.
विकी: तुमच चिडवून झालं का?… पण माझं बोलण अजून संपलेल नाही. मला काय म्हणायचं होत ते तर ऐकून जा.
राहुल आणि आकाश विकीचा आवाज ऐकून मागे न वळताच थांबले. विकी पुढे बोलू लागला.
विकी: उद्या मी माझ्या टीम मेंबरस बरोबर जाणार आहे पण… सारिका मॅडम सुद्धा आमच्या बरोबर येणार आहेत… हाहा… आता कस वाटतंय? यु फकर… हाहा. राहुल आणि आकाश मागे वळले. आणि अविश्वासाने त्याच्याकडे पाहू लागले.
दुसर्या दिवशी राहुल आणि आकाश सकाळी लवकर उठले. आपला मित्र सारिका मॅडम बरोबर बाहेर चालाय ह्या विचाराने त्यांना रात्रभर झोप आली नव्हती. तो सारिकाबरोबर काय काय करू शकतो ह्या कल्पननेच त्यांच्या डोक्यात विचारचक्र सुरू झाली.
राहुल उठला आणि बेडवर बसून राहिला. आकाश सुद्धा जागाच होता. न राहवून त्याने आकाशला विचारले.
राहुल: तुला रात्री झोप आली का रे?
आकाश: नाही… तुला?
राहुल: मला पण नाही… तुला काय वाटत रे…
आकाश: तू जो विचार करतोस तेच मी पण करतो आहे.
राहुल: ह्या विकीने अक्षरशः आपल्याला गंडवल यार
आकाश: ह्म्म्म
राहुल: दोघांमध्ये काय होणार तर नाही ना?
आकाश: एक्च्युली… मला वाटल होत… तुमच्या दोघांपेक्षा प्लॅन तयार करण्यात मी सरस असेल.
राहुल: मला सुद्धा हेच वाटत होत… सारिका मॅडम पहिले माझ्या जाळ्यात फसेल. पण ह्या विकीला कस काय एवढ्या लवकर जमलंय… कोणास ठाऊक? आणि हा विकी चुत्या आपल्या मदतीशिवाय काही करू शकणार नाही असं मला वाटत होत.
आकाश: तुला खरंच वाटत… विकी एवढी हिंमत करू शकतो?
राहुल: काय माहिती?… काहीही घडू शकत… ती सारिका आहे… तिला मिळवण्यासाठी कोणीही कोणताही धोका पत्करू शकतो.
आकाश: ह्म्म्म
राहुल: पण… आज काय त्याच नशीब उजळणार नाही.
आकाश: का? म्हणजे?
राहुल: हे बघ… ते ग्रूपमध्ये जाणार आहेत. आणि बाकीचे शिक्षक सुद्धा सोबत असतीलच ना… तिकडे एक स्पर्धा होणार आहे त्यामुळे आजूबाजूला बरीच लोक असणार. एवढ्या सर्व गर्दीमध्ये मला नाही वाटत हा झोट सारिका बरोबर काही करू शकतो.
आकाश: बरोबर… त्याने तिच्याबरोबर काय करण्याचा प्रयत्न तरी केला… तरी तो स्वतःच फसेल.
राहुल: बरोबर आहे… पण हा विकी मूर्ख आहे. काही विचार न करता ह्याने काय मूर्खपणा केला तर आपण पण गोत्यात येऊ.
आकाश: हो यार… आपल्या पूर्ण मेहनतीवर पाणी फिरेल. आणि हा जर पकडला गेला तर सारिका आपल्याशी बोलण बंद करेल. आणि आपल्याला शिक्षा पण होईल.
राहुल: ओह फक्… हो यार… हा चुत्या सर्व काही बरबाद करून टाकेल.
आकाश: हो… त्याच्याशी आ पण बोलायला पाहिजे.
विकी अंघोळ करून बाथरूमच्या बाहेर आला तेव्हा त्याचे मित्र गंभीर चेहरा करून बसले होते. तो सारिका बरोबर जात असल्यामुळे त्यांची जळण स्पष्टपणे त्याला त्यांच्या चेहर्यावर वर दिसत होती.
विकी: हे फ्रेंड्स… कशी झाली झोप?… असं दिसतंय… रात्रभर झोप नाही आली वाटतं तुम्हाला? काय झालं मित्रांनो…? सर्व ठीक आहे ना?
राहुल: हे विकी… मला माहिती आहे… तू ह्या ट्रिपसाठी खूप एक्साइट आहेस. पण मी तुला वॉर्निंग देतो… तुझी एक चुक आपल्या तिघांच आयुष्य बरबाद करू शकते.
विकी: ह्म्म्म… आज जरा घासून घासूनच अंघोळ केली म्हणा. सारिका मॅडमच्या जवळ जायचं आहे ना. त्यांना माझा सुगंध दिवसभर जाणवला पाहिजे.
आकाश: ऐक मित्रा… ती एक पब्लिक प्लेस आहे. तिकडे सर्व मुले आणि शिक्षक असतील. ही योग्य वेळ नाही आहे. उगाच पकडला जाशील. आपल्याला अजून मौके भेटतील… जरा धीर धर…
विकी: यार… आज कुठला परफ्युम लावेल ती… तसा पण तिच्या शरीराचा सुगंध परफ्युम शिवाय सर्वत्र दरवळत असतो. मित्रांनो तुम्हाला काय वाटतं.आज सारिका मॅडम कुठली साडी नेसतील… मला वाटतं कदाचित नारंगी साडी… नारंगी रंग त्यांच्या गोर्या रंगावर खुलून दिसतो.
