सारिका तिने घालायला आणलेली तिची पॅन्टी कपड्यामध्ये शोधु लागली. तिला कॅम्पमधून निघताना साडीमध्ये काळी पॅन्टी गुंडाळून घेतलेली आठवत होती. पण ठामपणे लक्षात येत नव्हते. तिने तशीच साडी परकरवर घातली आणि तयार झाली. सर्व ओले कपडे दगडावरून उचलले आणि विकीजवळ येऊन उभी राहिली.
सारिका: चल निघुया…
विकी: अ… हा… चला
नुकत्याच झालेल्या ऑरगॅजममुळे विकीचा चेहरा लाल पडला होता.
सारिका: काय रे… काय झाल…
विकी: काय… काही नाही
सारिका: मग चेहरा का असा दिसतोय?
विकी: कसा… काही नाही… ते तुम्ही मागे राहून कपडे बदलत होता ना… त्यामुळे झाल असेल… हेहेहेहे
सारिका: हाहाहाहा… एक नंबरचा कार्टून आहेस तू… चल आता जास्त विचार करत बसू नकोस.
विकी: माझं गिफ्ट?
सारिका: (हसून) कसल गिफ्ट? मी बोलले होते का काही?
विकी: मला माहिती व्हतं… तुम्ही परत चीटिंग कराल ते… नकोय तुमच गिफ्ट.
विकी बाजूला जाऊन खोटं खोटं रूसून उभा राहिला. सारिका हसत हसत त्याच्याजवळ गेली.आणि म्हणाली.
सारिका: हाहा… वेडा आहेस तू. पण एकच्युल्ली मला तुला थॅंक्स म्हणायचंय… माझ्याबरोबर आल्याबद्दल… खूप गोड आहेस तू… टीचरची खूप काळजी घेतोस. पण आता काही घडलं ते प्लिज कोणाला सांगु नकोस…
असे म्हणत तिने त्याच्या केसाला झटका दिला. त्याचे गाल ओढत तिच्या चेहर्याजवळ आणले. आणि त्याच्या गालावर एक चुंबन दिले. विकीला विश्वासच बसत नव्हता. तिचे ओठ त्याच्या गालावर पडताच त्याच्या सर्वांगाला झटका बसला. सारिका त्याच्याकडे बघून स्माईल करत होती.
दोघांची मैत्री आता अधिक घट्ट झाली होती. त्यांच्या नात्याला आता एक वेगळीच दिशा मिळाली होती. ते दोघे गप्पा मारत कॅम्पच्या दिशेने चालू लागले.
राहुल: तू खरंच तिचे बॉल बघितलेस?
विकी: येस… अगदी जवळून.
आकाश: निप्पल सुद्धा दिसलं तुला?
विकी: हो… यार… किती वेळा सांगु तुम्हाला… तिच निप्पल अगदी मनुक्यासारखं होत. एकदम कडक आणि गुलाबी. आणि त्याच्याभोंवतीच… ते पसरट चॉकलेटी वर्तुळ. आहहा… बॉल अगदी मोठे आणि परफेक्ट गोलाकार होते. बहुतेक दुधामुळे ते तेव्हढे मोठे दिसत असावे.
राहुल: हरामी कुठचा.
विकी: अँड यु नो… ती माझ्याशी आता खूप क्लोज वागते. माझ्यासमोर न लाजता सहज कपडे काढते. तिला खात्री पटली आहे की… मी एका निरागस बालक आहे. तिच्याशी मी आता काहीही फालतु बोललो तरी तिला माझा राग येत नाही… एवढी आमची फ्रेंडशीप घट्ट झाली आहे… समजलं का?
राहुल आणि आकाश एकमेकांकडे पाहून हताश झाले.
विकी: मला नाही वाटतं… तुम्ही दोघे माझ्या लेवलला पोचु शकता… तुम्ही स्पर्धेतून माघार घ्यायला हरकत नाही… हाहाहा
राहुल: आईघाल्या तोंड बंद ठेवतोस का आतां.
विकी: माझं तोंड बंद करून काय उपयोग?… तुम्हाला जर फुकटचा सल्ला हवा असेल तर देऊ शकतो.
आकाश: काही गरज नाही… आम्ही बघू… काय करायचं ते.
विकी: अरे… वी आर फ्रेंडस… मी फक्त मस्करी करत होतो. तुम्हालाही चान्स मिळेल. चला चहा प्यायला जाऊ.
तिघेही चहा पिण्यास तंबूच्या बाहेर आले. बाहेर येताच त्यांना बातमी कळली की राजेश सरांची तबियत जास्त बिघडली होती. सारिकाने उद्याचा दिवस रद्द करून आज रात्री जेवल्यानंतर परत जाण्याचा निर्णय घेतला. सर्व विद्यार्थी नाराज झाले. राहुल आणि आकाशचा आधीच मुड ऑफ झाला होता. त्यांना ह्या गोष्टीचा काहीच फरक पडला नाही. ते चहाचा कप घेऊन जंगलाच्या दिशेने सिगरेट पिण्यासाठी गेले. विकीने मात्र त्यांना काहीतरी कारण सांगून येण्यास नकार दिला. सारिका सर्व विद्यार्थ्यांना निघण्याच्या सूचना देऊन परत तंबूमध्ये गेली. विकी तिच्या मागोमाग तिच्या तंबूमध्ये गेला.
विकी: मॅडम… आत येऊ का?
सारिका: (आतून) कोण?
विकी: मी मॅडम… विकी
सारिका: हा… ये… आत
विकी तंबूच्या आत गेला. सारिका बॅग पॅक करत होती.
सारिका: विकी लवकर लवकर बॅग्स भरा हं. आणि तुझ्या मित्रांना पण सांग… नाही तर टाईमपास करत बसाल.
विकी : पण मॅडम… आपलं उद्या सर्वाना घेऊन तलावाजवळ जायचं ठरलं होत ना.
सारिका: नाही विकी. राजेश सरांची तबियत खूप बिघडलीय. आणि डॉक्टरनी त्यांना काही रिपोर्टस काढायला सांगितलेत. त्यामुळे आपल्याला रात्रीच निघावं लागेल.
विकी: काही सिरीयस नाही आहे ना.
सारिका: सिरीयस म्हणजे डॉक्टर म्हणाले मलेरियाची लक्षणे आहेत. राजेश सर थांबुयाच म्हणत होते. पण नको. आपल्याला सकाळी लवकर पोचाव लागेल. त्यांची ट्रीटमेंट होण जास्त गरजेचे आहे.
विकी: ह्म्म्म ते पण बरोबर आहे.
सारिका: तू जा आणि राहुल आणि आकाशला सुद्धा तयार व्हायला सांग. जेवल्यानंतर लगेच निघुया.
‘हो’ म्हणून विकी जायला निघाला होता. अचानक जाण्याच ठरल्यामुळे सारिकाबरोबर अजून वेळ घालवण्याचा एक दिवस कमी झाला होता. विकी जाता जाता थांबला.
विकी: मॅडम, तुमची एक गोष्ट आमच्या तंबूजवळ सापडलीय. मला वाटतय मघाशी तुमच्या कपड्यातून पडली असावी.
सारिका: काय?
विकीने आपल्या खिशातली काळी पॅन्टी काढली आणि तिच्यासमोर धरली. सारिकाला आपली पॅन्टी विकीच्या हातात बघून आश्चर्य आणि लज्जा दोन्ही भावना एकाचवेळी उमटल्या. ही ह्याच्याकडे कशी आली असावी. आपल्याला तर तलावाजवळ कपड्यांमध्ये दिसली नव्हती. पण ह्या गोष्टींचा विचार करायला आता वेळ नव्हता. ती वार्याच्या वेगाने त्याच्या जवळ आली त्याच्या हातातून पॅन्टी घेत आपल्या बॅगेत घुसवली.
विकी: तुमचीच आहे ना.
सारिका: ह्म्म्म… तुला उचलताना कोणी बघितलं नाही ना.
विकी: नाही… माझ्या लगेच लक्षात आल म्हणून बरं झाल. मी लगेच माझ्या खिशात टाकली.
सारिका: बर झालं… दुसर्या कोणाला सापडली असती. तर उगाच चर्चा करत बसले असते… थँक्स.
विकी: एकच्युली… मी देणारच नव्हतो… तुमची आठवण म्हणून ठेवून घेणार होतो. हेहेहेहे
सारिका: विकी… बाळा… माझी आठवण काढायला मी अजून वर नाही गेले. त्यामुळे जास्त डोक्याला चालना देऊ नकोस. आता जा… आणि तयारी कर.
विकी: सॉरी मॅडम… जातो मी.
सारिका: एक मिनिट विकी…
विकी: काय मॅडम?
सारिकाने लाजून त्याला एक स्माईल दिले.
सारिका: हे बघ… परत एकदा सांगते… आपल्यामध्ये जे काही घडलं… ते कोणाला सांगू नकोस… सर्व विसरून जायचं… समजल.
विकी: आपल्यात काय घडलं मॅडम?
सारिका: विकी… एवढा पण भोळेपणाचा आव आणु नकोस. तुला माहिती आहे… मला काय म्हणायचे आहे ते.
विकी: मला खरंच नाही आठवतं… तुम्ही कशाबद्दल बोलता ते.
सारिकाचा चेहरा लाजरा होऊन ओठावर गोड हास्याची कळी उमलली.
सारिका: बर झालं… काही आठवत नाही तेच चांगलं आहे. आणि मला आता आठवण पण करून द्यायची नाही.
विकी: सांगा ना मॅडम… नाही तर मी न सांगायची गोष्ट चुकून कोणाकडे तरी बोलून बसायचो.
सारिका: तू सांगितलस ना… तर बघ… माझ्या हातचा मार खाशील… विचार पण करू नको तसा.
विकी: तुम्ही नीट व्यवस्थित सांगाल तर मला कळेल ना…
सारिका: ओके… मी तलावबद्दल बोलते.
विकी: तलावच… काय?
सारिका: विकी… आतां नाटक करू नकोस हा.
विकी: खरंच मॅडम… तुम्ही कशाबद्दल बोलताय… मला काहीच कळत नाही आहे.
विकी सारिकाला मोकळेपणाने बोलायला प्रवृत्त करत होता. सारिका मात्र एखाद्या नव्या नवरीसारखी खाली मान घालुन लाजत होती.
सारिका: ओके… मी… आप… ते… तलावामध्ये माझ्या अंघोळीबद्दल बोलत आहे.
विकी अजूनही मुळ मुद्द्याला भरकटून बोलत होता.
विकी: अच्छा… पण तुम्ही अंघोळ करताना… माझं लक्षच नव्हतं… काय घडलं तिथे?
सारिका: विकी आता… खूप अती होतय हा.
विकी: मला माहिती आहे… तुम्ही अंघोळ करत होता… पण तिथे कोणाला न सांगण्यासारख काय घडलं?
सारिका: आय नो… तू मला अंघोळ करताना बघितलंस…
विकी: हो… मी तूम्हाला तेव्हा सुद्धा बोललो होतो… मी बघितलं म्हणून… पण ह्यात लपवण्यासारख काय आहे?
