जयराम विकीच्या तावडीतून सुटून सारिकाकडे धावत धावत गेला.
सारिका: जयराम… तुम्ही ते साडीचं काय बोलत होता?
जयराम: अहो मॅडम, तुम्ही ह्या साडीवर हवनाला बसू नाही शकत.
सारिका: का?? ह्या साडीमध्ये काय प्रॉब्लेम आहे?
जयराम: आता ही साडी दिवसभर तुमच्या अंगावर आहे ना. त्यामुळं ती दूषित झाली. आता मला सांगा… अशी दूषित साडी चांगल्या कार्याला चालणार आहे का?? तुम्हाला एक नवीन कोरी साडी नेसावी लागेल.
सारिका : पण मी दुसरी साडी नाही आणली आहे.
जयराम: आवं, तुम्हाला कशाला आणायला हवी आहे?? रूममध्ये हवनासाठी एक वेगळी साडी ठेवली आहे. तुम्हाला तिच साडी नेसावी लागेल. आणि आतमध्ये काय घालू नका.
सारिका: काय???
जयराम: म्हणजे तुमचं काय ते चड्डी, बनियान ते काढून ठेवावं लागेल.
सारिका: जयराम… मूर्ख आहात का तुम्ही? काही काय बरळताय.
जयराम: बघा हे असं असतं… मला गांभीर्याने कोणी घेतच नाही. आता निर्मला मॅडमनी सुद्धा कुठं काय घातलंय? आणि मी तरी कुठं काय घातलय?
असं बोलून तो आपल धोतरातल भांडवल सारिकाला हलवून दाखवू लागला.
सारिका: बरं बरं… हे असं करून दाखवायची गरज नव्हती. आता समजलं मला.
जयराम: अन् रूममध्ये एका तांब्यात पवित्र निर्मल जल ठेवलंय. हवनला बसण्याच्या आधी तुम्हाला ते जल डोळ्याला लावून गुलण्या करायच्यात आणि पाणी पिऊन घ्यायचं आहे. म्हणजे तुमची मुखशुद्धी होईल. आणि एक ओला पवित्र टॉवेल सुद्धा ठेवला आहे. त्याने आपलं अंग पूर्ण पुसून शरीर शुद्ध करून घ्या.
सारिकाने त्या दोन मुलींकडे पाहिलं त्यांनी स्वतःला गुडघ्यापर्यंत साडीने लपेटून घेतले होते.
सारिका: (मुलींकडे बोट दाखवत) त्या मुलींनी नेसली तशीच साडी आहे का?
जयराम: हो. त्या गुरूजींच्या शिष्या आहेत. गुरूजींची कीर्ती ऐकून फॉरेनवरून आल्यात आणि आता त्यांच्या सेवेतच त्यांनी स्वतःला वाहून घेतलंय.
सारिका: खूप तेजस्वी दिसतायत गुरूजी.
जयराम: (डोळे मिटून हात जोडत) जपनाम जपनाम… गुरूजीनी फक्त डोकयावर हात तरी ठेवला तरी आयुष्यातल सर्व दुःख दूर होतं.
सारिका: हो का.मला पण विशालच्या यशासाठी गुरूजींकडे प्रार्थना करायची आहे.
जयराम: पूजा झाल्यावर त्यांच्याशी बोला, ते तुमचं नक्की भलं करतील… चला तुम्ही तयार व्हा… मला बरीच काम आहेत.
असे म्हणून जयराम तिथून जायला निघाला. विकी जयरामच बोलणं लक्षपूर्वक ऐकत उभा होता. इथे सर्वांनीच पारंपरिक कपडे घातले होते. विकी एकटा मात्र जीन्स आणि टी-शर्टमध्ये होता.
सारिका: अहो, जयराम… विकीसाठी काही कपडे नाही आहेत का?
जयराम: त्याच्यासाठी साडी नाही उरलीय.
सारिका: साडी कशाला धोतर असेलच ना.
विकी: मॅडम… मला काही नको, मी असाच ठिक आहे.
जयराम: त्याच्यासाठी काही नाही आहे. विकी… तू फक्त अंग पुसून घे, आणि नागडा उभा रहा… नाहीतर बाहेर थांब.
विकी: मॅडम हा जयराम जरा जास्त बोलतोय… असं वाटतं नाही का?
निर्मलाने जयरामला अजून सारिकाशी तिथेच बोलताना पाहिले. ती परत त्यांच्याजवळ आली.
निर्मला: अरे काय हे अजून… तुम्ही गप्पाच मारताय? जयराम काय प्रॉब्लेम आहे? एवढा उशीर का होतोय.
जयराम: मॅडम… विकीला कपडे नाही आहेत.
निर्मला: अरे हो… विकीचं ध्यानातच आले नाही माझ्या… हवन चालू असताना गुरूजीना हे कपडे चालणार नाही.
विकी : पण मॅडम ह्या कपड्यात काय प्रॉब्लेम आहे?
निर्मला: गुरूजींनी मंत्रोच्चाराने ही जागा पवित्र केली आहे. तू ये माझ्याबरोबर.
निर्मला विकीला घेऊन रूममध्ये गेली आणि सारिकाला ठेवलेल्या साडीचा काही कापड फाडून विकीला दिला.
निर्मला: घे, एवढं पुरेसे आहे तुला.
विकी: हे असं… मी घालू.
निर्मला: हो तुला हेच घालावं लागेल… आणि सर्व प्लॅन लक्षात आहे ना. सारिकाला गोळी दिलीस ना तू?
विकी: नाही… मॅडमना मी गोळी नाही देऊ शकत.
निर्मला: मूर्खा… तुला सांगितलं होतं ना येताना तिला गोळी दे… आपलं ठरलं होतं ना…
विकी: मी सारिका मॅडमना धोका देऊ शकत नाही.
निर्मला: तुला कल्पना नाही… मी काय करू शकते.
विकी: मला चांगलीच कल्पना आली आहे.
निर्मला: आली आहे ना, मग गप्प राहायचं नाही तर गाठ माझ्याशी आहे.
विकी: मॅडम, सारिका मॅडमना काय झालं ना मी तुम्हा कोणाला सोडणार नाही… लक्षात ठेवा.
निर्मला: धमकी देतोस मला, विसरू नकोस सारिकाला तुच इथे आणलय आणि विचार कर… तिला जर कळलं… तिचा लाडका विद्यार्थी तिला फसवून इथे घेऊन आला. तर बिचारीची काय अवस्था होईल रे!!
विकी काहीच बोलू शकला नाही. तो स्तब्ध राहून तिच्याकडे पाहत राहिला. निर्मला रूममधून निघून गेली.
विकी लंगोटाएवढे साडीचे कापड गुंडाळून बाहेर आला. सारिकाला त्याच्याकडे पाहून हसू आले. तिच्यासमोर तसं उभ राहायाला विकीला लाज वाटत होती. पण त्याचा नाईलाज होता.
सारिका आतमध्ये गेली. आणि अंगावरची साडी काढून तिने बाजूला ठेवली. हळूहळू तिने अंगावरचे सर्व कपडे काढून नग्न झाली. तिने ओला टॉवेल घेतला आणि पूर्ण अंग पुसून काढले. मग तांब्यातले पाणी तिने डोळ्याला लावून गुळण्या केल्या. आणि ते पाणी पिऊन घेतले. तिने साडी नेसायला सुरवात केली. पण निर्मलाने साडीचा काही भाग विकीसाठी फाडला होता. साडी आखूड पडत होती. तिने साडी स्वतःभोवती गुंडाळून बाकीचा भाग स्तनावर अच्छादुन घेतला. सुदैवाने साडी सुती असल्याने कापड बर्यापैकी जाड होते. तिच्या वेलांटीदार कमरेमुळे साडीचे दोनच वेटोळे तिला घेता आले. बर्याच प्रयत्नाने तिची साडी स्तनाभोवती घट्ट बसली आणि ती रूमच्याबाहेर आली.
सारिका त्या वेशभूषेत प्राचीनकालीय राजकुमारी शाही स्नानासाठी तयार व्हावी तशीच मोहक वाटत होती. तिचे स्तन, नितंब, पोट, मांड्या ह्यांचा उभारता आकार एखाद्या सुंदर शिल्पकलेसारखा भासत होता. तिच्या लाजेचा अलंकार तिच्या रूपाला अधिक आकर्षक बनवत होता.
ती चालत चालत हवनाच्या जवळ जाऊन पोचली. विकीच्या काळजाचा अक्षरशः ठोका चुकला. त्याला आता अधिक भिती वाटू लागली. सगळ्यांचा नजरा तिच्याकडे खिळल्या गेल्या. पूर्ण नग्नतेपेक्षा अर्धी नग्नता जास्त कामुक आणि मादक दिसते. निर्मला आणि बाकीच्या दोन परदेशी मुलींची सुद्धा नजर सारिकावरून हटत नव्हती. तिचे मादकतेचे गुणधर्म आपल्यापेक्षा काही वेगळे आहेत हे त्यांना लगेच जाणवले. निर्मलाने तिला हवनासमोर बसण्याचा इशारा केला. विकी सारिकाच्या मागोमागच आला होता. सारिका हवनाच्या समोर बसली. तिची नजर अग्नीकुंडाच्या आजूबाजूला फिरली. हवनाच्या समोरची रचनेमध्ये तिला काहीतरी वेगळे पण भासले. तिने समोर बसलेल्या गुरूजीना पाहिले आणि तिचा भितीने थरकाप उडाला. त्यांचे डोळे बंद होते. डोक्यावरचे केस खांद्यावरपर्यंत वाढले होते. दाढीची रचना एकाद्या सुतरफेणी सारखी गुंतागुंतीची होती. त्यावर चांदीचा चढावा चढवल्यासारखे भासत होते. अंगावर काळे वस्त्र होते. कपाळ भस्माने भरले होते. विकीने सुद्धा गुरूजीकडे पाहिले. त्याला तो गुरूजी कमी आणि मांत्रिक जास्त वाटला.
हवना जवळ काळ्या कापडाची बाहुली तयार करून ठेवली होती. बाजूला सरळ रेषेत कुंकूवाने भरलेले सहा लिंबू ठेवले होते. आजूबाजूला अगरबत्ती आणि धूपाचा ढिगारा होता. गुरूजीच्या हातात मानवाची कवटी आणि मनगटाचा हाडाचा भाग होता. त्यांच्या मुखातून काहीतरी मंत्रोच्चर बाहेर पडत होते. सारिकाला हवनाजवळची मांडणी आणि समोरचा उग्र चेहरा पाहून आता भीती वाटू लागली. बाजूला बसलेल्या निर्मलाकडे तिने पाहिले.
सारिका: (भितीने कापत) मॅडम… हे… हे काय चालू आहे? हे लिंब, बाहुली… हे सर्व भयंकर आहे.
निर्मला: मी तुला म्हटलं होतं ना आपल्या आजूबाजूच्या वाईट गोष्टीचा नायनाट करावं लागेल. हे सर्व त्याच्यासाठीच आहे.
सारिका: ह्याचा आपल्या शाळेशी, विद्यार्थ्याशी काय संबंध?
निर्मला: संबंध आहे सारिका… आपल्या मुलांसाठी एवढं तर आपल्याला केलंच पाहिजे.
सारिका: पण… हे तर अघोरी कृत्य आहे.
निर्मला: हो वाईट गोष्टीचा नाश वाईट शक्तीच करू शकते.
सारिका : पण मॅडम…
निर्मला: शु… आता शांत रहा… मध्ये मध्ये बोलू नकोस. नाहीतर गुरूजींच्या क्रोधाला सामोरे जावे लागेल.
