मायाच्या नावाने तिच्या चड्डीसोबत रात्री गादीत चांगलाच धुमाकूळ घातल्यामुळे सकाळी थोडा शिण आला होता. खरं तर बर्याच दिवसांनी मी काल पाणी पाडल्यामुळे अजूनही काल रात्रीच्या आठवणीने माझ्या मनात गुदगुल्या होत होत्या. मायाच्या आठवणीत गादीवर असच नागडं पडून रहावेसे वाटत होते. जवळच बाजूला मायाची चोळामोळा आणि वीर्याने सुकून कडक झालेली निकर पडली होती. ती बघून मला हसायला आलं. तितक्यात मोबाईलचा गजर वाजला. सकाळचे ७ वाजले होते. खरं तर आज मला ११ वाजता मालाडला महिला कॉलेजमध्ये इंटरव्ह्यूसाठी जायचे होते. माझ्या परिचयातील एका प्राध्यापकाच्या ओळखीने मला ही असिस्टंट प्रोफेसर या पदाच्या नोकरीची संधी आली होती. मी तसाच उठून माझी अंडरवेअर घालून फ्रेश व्हायला निघालो. माझ्या कमरेखाली अजूनही हुळहुळ चालू होती. ब्रश करता करता मायाच्या या चड्डीचे करायचे काय याचं विचारात मी असताना दारावर अचानक थाप पडली…
“भावजी… अहो भावजी… उठलात का?”
अरेच्चा… माया…? एवढ्या सकाळीच? माया दारात उभी राहून मला हाक मारत होती. मला आश्चर्य वाटले… माया आणि एवढ्या सकाळी का बरं आली असेल? त्यात मी फक्त एका अंडरवेअरवर होतो. मायाने पुन्हा एकदा हाक मारताच मी पटकन तिला ओऽऽऽ दिली आणि आलो म्हणालो… दरम्यान पटकन जवळच पडलेला माझा टॉवेल मी कंबरेभोवती गुंडाळला आणि वर बनियान घातली. तितक्यात माझ्या लक्षात आलं की मायाची कालची निकर माझ्या बेडवर तशीच पडून आहे. मायाच्या जर ती नजरेस पडली तर माझी पुरती वाट लागेल… म्हणून मी ती पटकन उचलून बेडच्या खाली खुपसली… पण घाईगडबडीत ती अर्धवट खुपसली गेलेली माझ्या लक्षातच आले नाही. मी पटकन तोंड पुसून दरवाजा उघडला कारण माया अजूनही दारातच उभी होती.
“माया वहिनी… गुड मॉर्निंग” मी म्हणालो.
“हाय भावजीऽऽऽ, सुप्रभात… कसे आहात? कामात आहात का?
खरं तर दरवाजा उघडताच मी मायाला दोन सेकंद स्तब्ध उभा राहून पहातच बसलो. माय गॉड… काय सौंदर्य होते मायाचे… नुकतीच केसांवरून आंघोळ केलेली, सुळसुळीत आकाशी रंगाची शिफॉनची साडी, मॅचींग खोल गळ्याचा आणि तोकड्या हातांचा ब्लाऊज, मानेखाली दोन स्तनांच्या भेगेत रूळणारे नाजूक मंगळसूत्र आणि केसाला टॉवेल गुंडाळलेली माझ्या स्वप्नातील कामदेवी साक्षात माझ्या समोर, माझ्या दारात उभी होती. तिचे हे प्रभाती लावण्य बघून क्षणभर मी तिला आत बोलवायचे विसरूनच गेलो. तिच्या पुढच्या प्रश्नाचे माझी तंद्री भंग पावली…
“काय झालं भावजी? कामात आहात का? नंतर येऊ का?” ती म्हणाली.
“अं… अहो नाही… या… या ना… प्लीज… बसा” असं म्हणत मी मायाला आत बोलावून बसायला खुर्ची दिली. खरं तर, आत येताक्षणी तिची नजर पटकन माझ्या कमरेच्या खाली गुंडाळलेल्या टॉवेल वर गेली होती हे मी माझ्या चाणाक्ष नजरेने हेरले होते. तिच्यासमोर असे उभे राहायला मलादेखील थोडा संकोचच वाटला, कारण टॉवेलवरून अंडरवेअरचा फुगवटा स्पष्ट दिसत होता. त्यातही सकाळीच सकाळी मायाला समोर “अशी” अचानक पाहून पॅन्टीत थोडी खळबळ माजलीच होतीच. परंतु, स्त्रीदाक्षिण्य दाखवत मीच कसाबसा स्वतःला सावरत तो उंचवटा झाकायचा प्रयत्न करत होतो.
“बोला वहिनी, कशा आहात? आणि कसं काय येणं केलत सकाळीच? ” मी विचारले.
खुर्चीवर बसत ती म्हणाली, “अहो काही खास नाही. आज नाश्त्याला सकाळीच मेदू वडे केले होते. म्हटलं, दोन प्लेट तुम्हाला घेऊन यावं. म्हणून आले. घ्या ना! ” असं म्हणत तिने मेदू वडे आणि सांबारची डिश पुढे केली. पण माझी अवघडेली अवस्था पाहून ती सुद्धा किंचित गालातल्या गालात हसली. का कुणास ठाऊक? पण तिचं ते हास्य खरंच मादक होत. त्यात प्रणयाच आव्हान होत हे मी समजलो.
“थांबा, राहू दे. मीच ओट्यावर नेऊन ठेवते.” असं म्हणत तिरक्या नजरेने पाहत लटकत मटकत ती ओट्यापाशी डिश ठेवायला गेली. आहऽऽऽ… काय ती लयबद्ध चाल… ती चालताना शिफॉनच्या साडीवरून तिचे गोल गरगरीत नितंब अगदी स्पष्ट दिसत होते! खरं सांगू? त्याक्षणी असं वाटलं, आताच्या आता तिला मागून जाऊन गपकन कंबरेला धरावी आणि साडी वर करून मऊ लुसलुशीत गांडीत तोंड खुपसून मनसोक्त वास घ्यावा. पण मी स्वतःवर प्रचंड ताबा ठेवला. इतक्यात ती डिश ओट्यावर ठेऊन परत आली आणि म्हणाली, “भावजी, तुमची अजून आंघोळ बाकी आहे असं दिसतंय. गरम आहे तोवर लवकर खाऊन घ्या आणि मला सांगा कसे झालेत माझे मेदू वडे?” असं म्हणत ती दरवाज्यापाशी गेली.
” थँक्यू, माया वहिनी…” मी म्हणालो.
“अहो त्यात थँक्यू काय? शेजारधर्म आहे हा. आणि तुम्हाला तर माहीतच आहे की मला शेजारधर्म पाळायला पूरेपूर आवडतं, हो ना भावजी? हाहाहा…!!” असं म्हणत मला एक मधाळ स्माईल देऊन ती निघून गेली. मी तिच्या त्या पाठमोर्या आकृतीकडे टक लाऊन पहात बसलो. बोलण्या बोलण्याच्या नादात माया मला एक वेगळाच इशारा देऊन गेली होती हे न समजण्या इतपत मी साधा नक्कीच नव्हतो. खरं तर याक्षणी मला किचन मधल्या मेदू वड्यापेक्षा मायाच्या दोन भरगच्च मांड्यांमधल्या आंबट, खारट भोकवड्याची चव चाखायची जबरदस्त इच्छा झाली होती. आता काहीही कसही करून मायाला लवकरात लवकर पटवून, अंगाखाली घेऊन तिच्या तलावात मनसोक्त डुबक्या मारायच्या असा विचार करून मी आंघोळीला गेलो.
माया गेल्यावर मी दरवाजा लावून मी फ्रेश व्हायला आंघोळीला गेलो. आंघोळ करताना देखील मायाची “ती” सुंदर छबी डोळ्यासमोरून जात नव्हती. माझ्या “लकी चार्म” मायाला सकाळीच सकाळी समोर पाहून माझा दिवस चांगलाच जाणार होता. आंघोळ करताना सुद्धा माझ्या मनात मायाबद्दल भन्नाट कामुक विचार येत होते. पण यावेळी मी स्वतःवर ताबा ठेवत मायाच्या नावाने पुन्हा हातभट्टी चालवायचा विचार तूर्तास बाजूला ठेवला. खरं तर मला थोड्याच वेळात इंटरव्ह्यूसाठी मालाडला बरोबर ११ वाजता पोहचायचे होते. कांदिवली ते मालाड अंतर फार नसल्याने मी जेमतेम अर्धा ते पाऊण तासात बस किंवा रिक्षाने पोहचू शकणार होतो. मी आंघोळ आटपून, फ्रेश होऊन कपडे घालून तयार झालो आणि मायाने दिलेले मेदूवडा सांबार खायला सुरूवात केली. अहाहा…!! मेदूवडा सांबारची चव तर एकदम अप्रतिमच होती. खरंच… मायाच्या हाताला सुंदर चव होती. अनेकदा मायाच्या घरात काही स्पेशल डिश केली की ती मला हमखास आणून द्यायची. कधी पावभाजी, पाणीपुरी तर कधी चिकन बिर्याणी, चायनीज…! रोज काहीतरी नवनवीन पदार्थ करून सर्वांना खायला घालायला तिला फार आवडे. खरंच… माया एक उत्तम सुगरण होती. खरं तर, मी सुद्धा एक खवय्या होतो. चमचमीत, स्वादिष्ट, रूचकर पण तितकेच पौष्टिक पदार्थ मला भयंकर आवडायचे. गावी असताना मी स्वतः काही पदार्थ बनवायला शिकलो होतो. पण इथे मुंबईत आल्यावर जेवणाचे तसे हालच व्हायचे. रोज रोज बाहेर हॉटेलचे जेवण खिशाला आणि तब्येतीला देखील परवडणारे नव्हते. म्हणून मी बिल्डिंग शेजारीच एका मेस (खानावळ) चालू केली होती. मायासारखीच छान जेवण करणारी पत्नी जर मला मिळाली तर किती बरं होईल या विचारातच मी नाश्ता संपवला. एव्हाना घड्याळात साडे आठ वाजले होते. नाश्त्याच्या निमित्ताने माझ्या डोक्यात एक कल्पना आली. जर माझ्या नोकरीचे पक्के झालेच तर मायाला पार्टी देण्याच्या निमित्ताने एखाद्या छान हॉटेलला लंच किंवा डिनरला घेऊन जायचे आणि मनातलं सारं काही बिनधास्त बोलायचं. येस… ठरलं तर मग! असा विचार करून मी उठलो. इंटरव्ह्यूला उशीर नको म्हणून मी दिलेल्या वेळेच्या आधीच त्या ठिकाणी पोहचायचे ठरवले. तसंही मुंबईच्या ट्रॅफिकबद्दल बरच काही ऐकून होतोच. याआधी मुंबईला नातेवाईकांकडे अनेकदा येणे जाणे झाले होते. त्यामुळे ट्रेन किंवा बसचा प्रवास मला नवीन नव्हता. पण उगाच चांगल्या कामाला उशीर नको म्हणून मी इंटरव्ह्यूची सर्व आवश्यक कागदपत्रे व्यवस्थित फाईल करून बॅगेत भरली आणि रूम लॉक करून निघालो.
माझ्या खोलीच्या ३ रूम सोडूनच मायाची खोली होती. नेहमी येताजाता मला मायाच्या खोलीवरूनच जावे लागे. मी निघालो. तितक्यात माया तिच्या गॅलरीत कपडे वाळत घालत होती. मला क्षणभर काल रात्रीचा प्रसंग आठवला.
“भावजी, कसे झाले होते मेदू वडे? आवडले का?” मायाने विचारले.
“हो तर, खूपच छान… एकदम चविष्ट. माया वहिनी, पण काहीही म्हणा, तुमच्या हाताला चव बाकी मात्र एकदम झक्कास आहे हा!” मी.
“इश्शऽऽऽ… काहीही. थँक्यू! अहो, मला देखील आवडतं, असे नवीन नवीन पदार्थ घरीच बनवायला… आणि समोरचा जर मनसोक्तपणे तृप्त होऊन खाणारा असेल तर मलाही बरं वाटतं…” माया आजकाल हळूहळू माझ्याशी द्विअर्थी बोलू लागली होती हे माझ्या आता लक्षात यायला लागले होते. आजकाल तिच्या बोलण्यात, वागण्यात, पाहण्यात आजकाल प्रणयाचे, शारीरिक मिलनाचे आव्हान मला दिसू लागले होते.
“बरं वहिनी, मी निघतो. आज मालाडच्या महिला कॉलेजमध्ये माझा इंटरव्ह्यू आहे. उशीर होतोय.” मी म्हणालो.
“अय्या, हो का? अरे वाह… छान. माझ्याकडून ऑल द बेस्ट बरं का भावजी! पण जॉब लागला तर पार्टी हवी हो! आणि इंटरव्ह्यू कसा झाला ते पण कळवा, बरं का? मी फोनची वाट पाहेन. ऑल द बेस्ट”. असं म्हणत तिने विश करायला हात पुढे केला. मी तिच्या शुभेच्छा स्विकारण्यासाठी तिचा हात हातात घेतला. उफ्फ…!! किती नाजूक मुलायम हात होता मायाचा, काय सांगू? तिचा हात हातात घेताक्षणी एका सुखद स्पर्शानुभवाची गोड संवेदना माझ्या सर्वांगाला झाली. या निमित्ताने मी पहिल्यांदाच मायाचा हात हातात घेतला होता. तिच्या नाजूक, मऊ, गुलाबीसर तळव्याचे पटकन दीर्घ चुंबन घ्यायची माझी जबरदस्त इच्छा झाली. जर याच हातात मायाने माझे…! एक भलताच चावट विचार माझ्या मनात तत्क्षणी येऊन गेला. परंतु स्वतःवर प्रचंड संयम राखत नाईलाजाने मी तिचा हात सोडला.
“चला… येतो” मी म्हणालो.
“अच्छा. बाय” अस म्हणत ती देखील खोलीत गेली.”
