तिच्या ताईचा नवरा | भाग ५

संध्याकाळचे चार वाजले होते. पंकज निघुन गेला होता.

त्यादिवशी त्यांनी प्रणयाचे दोन डाव खेळले होते. तसं पाहिलं तर सुजाता तृप्त झाली होती. शरीर आणि मनात लागलेली आग आता शांत झाली होती. पण त्या सुखातही तिला कसली तरी अनामिक हुरहर लागून राहिली होती. काहीतरी कमी आहे,काहीतरी राहून गेलंय असं तिला राहून राहन वाटत होतं. पण काय ते नेमकं समजत नव्हतं, नेमकं सांगता येत नव्हतं. तिने

मनातील विचार झटकले आणि ती ताईच्या खोलीत गेली. आणि तिने ताईला उठवलं आणि तिची औषधं दिली. थोड़्या वेळ त्यांनी गप्पा मारल्या आणि मग सुजाता संध्याकाळच्या तयारीसाठी उठून स्वयंपाकघरात गेली.

….संध्याकाळचे आठ वाजले होते. रेखा येऊन स्वयंपाक करून निघुन गेली होती. सुजाता एकटीच बसून टीव्ही पाहत होती.इतक्यात गाडीचा हॉर्न वाजला. जीजू आले होते. इतर वेळी जीजू आले की ती धावतच दारात जायची आणि त्यांचं स्वागत करायची. बहतेक वेळा त्यांनी तिच्याकरता काहीतरी आणलेलं असायचं. पण त्यादिवशीच्या बाथरूमच्या घटनेनंतर तिला त्यांच्यासमोर मोकळेपणाने जायला संकोच वाटू लागला होता.त्या दोघांत जणू एक अद्श्य पड़दा उभा राहिला होता. त्यांची नजर टाळूनच ती त्यांच्यासमोर वावरायची. त्यांच्याकड़े बघताना तिला त्यादिवशीचा ‘तो’ प्रसंग डोळ्यांसमोर उभा राहायचा. कितीही टाळू म्हटलं तरी ते हृश्य तिच्या डोळ्यांसमोरून हटायला तयार नसायचं. त्या दिवसापासून जीजू सुदधा काहीसे शांतपणे वागत होते. त्यांच्या वागण्यातही एक अवघडलेपणा जाणवत होता. म्हणूनच आज ती सोफ्यावरच बसून राहिली. जीजू आत आले, त्यांनी हातातली ब्रिफकेस सेंटर टेबलवर ठेवली आणि सुजाताकडे बधून ते प्रसन्नपणे हसले.सुजाताला किचित नवल वाटलं. जीजूंच्या हास्यात तो पूर्वीचाच मोकळेपणा तिला जाणवला. पण ती काही बोलली नाही. नबोलता तिने जेवण वाढलं आणि ताईचं ताट घेऊन ती बेडरूम मध्ये गेली. ताईचं जेवण होईपर्यंत जीजूंचं जेवणही आटोपलं होतं आणि ते बेडरूम मध्ये आले होते. जीजूंची नजर आपल्यावर खिळली आहे असं तिला जाणवलं. हे तिच्याकरता नवीन होतं. पण ती गप्प राहिली. जीजू ताईशी बोलू लागले आणि ती उठली.तिने स्वतःचं जेवण आटोपलं आणि ती सुदधा बेडरूममध्ये गेली.

… दुसर्या दिवशी रविवार होता. सकाळी चहापाणी

झाल्यावर जीजूंनी तिला हाक मारली. “सुजाता, अगं हे काही अडगळीचं सामान इथे पॅँसेजमध्ये आणि इकडेतिकड़े पडलं आहे हे माळ्यावर चढवायचं आहे. मी शिडीवर चढ़तो तु खालुन सामान दे, मी माळ्यावर व्यवस्थित लावून ठेवतो.” “ठीक आहे जीजू”, सुजाता उत्तरली. तिच्या जीजुंनी अडगळीचं सगळं सामान एकत्र केले, लुगी वर उचलून गुडघ्याबर बाधली,माळ्याला शिडी लावली आणि ते शिडीवर अगदी वरच्या पायरीवर चढले. खालून सुजाताने एक दोन वस्तू उचलून त्यांना दिल्या त्या त्यांनी माळ्यावर चढवल्या. आणखी एक सामान उचलून ती जीजूंना दयायला वळली आणि नेमकी त्याच वेळी कुठून तरी एक वाज्याची झुळूक आली आणि जीजूंची लुंगी मांड्यांवरून थोडी पुढे सरकली. सुजाता त्यांच्या अगदी खालीच उभी असल्यामुळे तिची नजर स्वाभाविकपणे त्याच्या लूंगीच्या आत गेली आणि पून्हा एकदा तिला जोरदार धक्का बसला.जीजूंनी आत निकर घातलीच नव्हती. लुंगीतून त्यांचं विशाल लिंग खाली लटकत असलेलं तिच्या दृष्टीस पड़लं. सुजाताची कानशिलं गरम झाली. त्यांचं लिंग आता शिथिल अवस्थेत असले तरी त्याची भव्यता लपत नकहती. तशा अवस्थेतही ते जवळ जवळ सात इंच लांब आणि जाडजूड लिंग खाली तोंड करून तिला जणू खुणावत होतं. त्या अगडबंब शिश्नाची समोरची त्वचा मागे सरकली होती आणि त्यांची टपोरी सुपारी स्पष्ट दिसत होती. त्यांचे इंद्रियाला साजेसे मोठाले घट्ट वृषण लिंगाच्या मुळाशी जमा झाले होते. सुजाताच्या हृदयात एक अनामिक धडधड सुरु झाली. लाज वाटत असुनही त्या दृश्यावरून तिची नजर हटत नव्हती. एका अनामिक कुतूहलाने ती त्याकड़े बघत असतानाच जीजूंचा आवाज तिच्या कानी पड़ला, “अगं दे ना, कुठे लक्ष आहे?” सुजाता क्षणार्धात भानावर आली. तिच्या चेहन्यावर लाली उमटली, छाती धडधडत होती पण काहीही न दर्शवता तिने एक एक सामान जीजूंच्या हाती द्यायला सुरुवात केली. प्रत्येक वेळी सामान देताना तिची चोरटी नजर त्यांच्या लुंगीतून आतला वेध घेत होती आणि दरवेळी जीजूंच्या होत असलेल्या हालचालींमुळे तिला त्यांच्या लांब आणि जाडजूड अवयवाचं दर्शन घडत होतं. ती लाजेसोबतच उत्तेजनेने अर्धमेली झाली होती. त्या शिथिल इंद्रियासोबतच तिला त्या दिवशी बाथरूममधील ताठ लिंग सुद्धा राहून राहून डोळ्यांसमोर येत होतं. संपूर्ण सामान ठेवेपर्यंत तिला जीजूंच्या गुप्तांगाच अगदी जवळून भरपूर दर्शन घडलं होतं. सामान लावून झाल्यावर जीजूंनी खाली उतरताना सुजाताच्या हाताचा आधार घेतला. त्या स्पर्शाने सुजाता चमकलीच.

त्याआधी आसंख्य वेळा जीजूंचा स्पर्श तिला झाला होता पण त्यावेळचा तो स्पर्श तिला वेगळाच जाणवला. तो खरोखरीच वेगळा होता की हे सगळे तिच्या मनाचे खेळ होते? तिने मोठ्या मुश्किलीने तो विचार मनातून दूर सारला. जीजूंनी शिडी व्यवस्थित जागेवर ठेवली आणि ते दुसन्या कामाला लागले.सुजाताही आपल्या कामाला लागली. पण तिच्या डोळ्यांसमोरुन जीजूंचं शिश्न काही केल्या जात नव्हतं. जीजूंनी लुंगीच्या आत

निकर का घातली नसेल असाही प्रश तिच्या मनात येऊन गेला. पण त्याचं उत्तर तिच्याकडे नव्हतं. कालपासून जीजूंच्या वागण्यातील बदल सुद्धा तिला अनाकलनीय होता. त्यांनी मुद्दाम तर लुंगीच्या आत निकर घातली नसेल? तिच्या मनात आलं आणि ती चमकली. जीजूंनी आपल्याला पंकजसोबत पाहिलेलं आहे हे तिच्या गावीही नव्हतं. त्यामुळे जीजूंच्या वागण्याचा अर्थ लागत नव्हता. पण तिच्या मनात चलबिचल सुरु झाली होती. तिचं मन सारखं जीजूंच्या त्या मर्दानी अवयवाकडे धाव घेत होतं. आणि म्हणूनच जीजू हे सगळे मुद्दाम करत असतील को हा विचार मनात येताच तिच्या इच्छेविरूदध तिच्या हृदयात एक गोड संवेदना उमटली. गेली तीन चार महिने जीजू त्या सुखापासून वंचित आहेत आणि आणखी तीन चार महिने त्यांना ताईपासून दूर राहावं लागणार आहे याची तिला कल्पना होती. मोठ्या मुश्किलीने तिने त्या विचारांना दूर सारल…

….त्यानंतरच्या तीन चार दिवसांत तिला जीजूंच्या

नागोबाचं बर्याच वेळा दर्शन झालं. ते मुददाम घडवून आणलं होतं की आकस्मिक होतं याबद्दल तिच्या मनात अजूनही संभम होता. पण आता ती त्याचा विचार न करता त्या दृश्यांचा पुरेपूर आनंद घेत होती. कधी टॉवेल गुंडाळताना, कधी सोफ्यावर बसले असताना लूगी सरकून, तर कधी ते कपड़े बदलत असताना अचानक ती बेडरूम मधिये गेल्यावर, अशा अनेक मार्गानी सुजाताला जीजूंच्या मांइ्यांमधील तो मस्तवाल अवयव

बघायला मिळत होता. तिचं मन वेगाने जीजूंकड़े आकर्षित होऊ लागलं होतं, पण ताईचा विचार येऊन ती मनाला आवर घालत होती.आजकाल जीजूंची नजर आपल्या शरीरावर नको तिथे जास्त खिळून राहते है सुद्धा तिच्या लक्षात आलं होतं. पण सख्ख्या मोठ्या बहिणीचा मामला असल्यामुळे तिने त्यांना आतापर्यत कूठलही प्रोत्साहन दिलं नव्हतं. या सगळ्यांचा शेवट

काय होणार या विषयी सुद्धा ती अनभिज्ञ होती…

….आठ दहा दिवस असेच उलटले. घरात बसून बसून सुजाताला कटाळा आल होता. सकाळची कारमं आटोपली की दिवसभर ती मोकळीच असायची. कॉलेज सुरु असताना दिवस कसा निघून जायचा ते कळायचं नाही. आणि कॉलेज संपत्यावरही मित्र-मैत्रिणी, गप्पाटप्पा, हॉटेलिंग, एखादा सिनेमा अशी बरीच मनोरंजनाची साधनं असल्यामुळे वेळ कसा

घालवायचा हा प्रश्न कधी पड़ला नाही. पण ताईकडे

आल्यापासून फारस घराबाहेर पडायला न मिळाल्यामुळे ती कंटाळली होती. ताईसोबत सुद्धा कुठे जात येत नव्हतं त्यामुळे अधिकच एकटेपणा जाणवू लागला होता. तिची ही अवस्था ताई आणि जीजूंच्याही लक्षात आली होती. त्यामुळेच की काय त्या दिवशी ताई तिला म्हणाली, “घरात कंटाळा आला असेल तर उद्या कुठे तरी फिरून ये सुजाता, थोडे वेगळ वाटेल तुला”! “हो,

पण कुठे जाऊ, कूणी सोबतही नाही”, सुजाता म्हणाली होती.”सोबत कशाला हवी, तू काय लहान आहेस का आता? एकटी जा की, गार्डनला जा, शिव मंदिरात जा, एखादा सिनेमा बघून ये,तेव्हढंच मन रमेल”, ताई म्हणाली. सुजाताला ही ताईचं म्हणणं पटलं, नाहीतरी दुसरा मार्ग्ग काय होता म्हणा? घरात बसून राहण्यापेक्षा कुठेतरी फिरून आलेलं बरं, असा विचार सुजाताने

केला आणि लगोलग उदया सकाळची कामं आटोपली की मी गार्डन, मंदिर किंवा सिनेमाला जाणार आहे असं जाहीरही करुन टाकलं. ताई आणि जीजू दोघांच्याही चेहन्यावर समाधान उमटलेलं तिला दिसलं. त्या दोघांनाही आ पण आनंदात राहायला हवं आहे है बघधून तिलाही बरं वाटलं….