रुपाला फार मजा वाटली. बघता बघता तिने पेग संपवून टाकला. मघाच्या लक्ष्मीच्या छातीवरच्या तिच्या नजरेत जास्तच धुंदी आली. ते पाहून लक्ष्मी पण चेकाळत होती. तिनेही गपकन पेग संपवून टाकला. तिने डायरेक्ट विषयाला हात घातला.
“मी काय म्हणते वैनी,… हे लुगडं फेडून ठेवून मग भाकरी थापू का ?”
क्षणभर रूपा धुंद हसली. अन हिम्मतकडे पाहून म्हणाली,
“अजून एकेक भरा.”
अन उठून लक्ष्मी पाठोपाठ, घरात गेली.
लक्ष्मीने लुगडं फेडलं होतं. धुंद झालेल्या रूपाने तिला मागून मिठी मारली. छातीवरच्या नाजूक हाताचं म्हणणं, लक्ष्मीने ओळखलं. अन तिने ब्लाउजची बटणं उघडून तिला खुलं मैदान दिलं. थोडा वेळ हा खेळ चालल्यावर, ती मागे फिरली. अन तिच्या ओठांवर ओठ टेकवले. धुंद रसपान करताना, दोघीही बाहेर शिजणारं मटण विसरून गेल्या. आता दोघींचे नाजूक, गरगरीत भाग अनावृत्त झाले होते. एकमेकांवर दबले होते. ओठ ओठांना शोषून घेत होते. बराच वेळ उभ्या उभ्या, फक्त परकर वर दोघी एकमेकींना आवळत राहिल्या. या गोष्टीचा अनुभव, लक्ष्मीला देशमुखीन बाई सोबत होता. पण रुपाला हे सगळं नविन होतं.
“आरं काय करत बसल्या दोघी आत ? बाहेर येऊन स्वैपाकाच बघा जरा…”
बाहेरून हिम्मतचा दणदणीत आवाज आला, तशा दोघी भानावर आल्या. एकमेकिंकडे पाहून हसल्या. अन हातात हात घालून, फक्त परकरवर बाहेर आल्या. चांदण्याच्या प्रकाशात, दोघींची उघडी काया चमकत होती. दोघी आता तशाच भाकरी थापायला बसल्या. अन इकडे बबन अन हिम्मत दोघांनाही, धुंदी चढू लागली. दोघांची धुंदी कमरेखालुन उठून उभी राहिली.
जेवताना, कुणाचंच ताटात लक्ष नव्हतं. त्या दोघींचं लक्ष हिम्मतच्या लुंगीत अन या दोघांचं लक्ष त्या दोघींच्या अनावृत्त छातीवर…
व्हिस्की ची धुंदी आणखीच चेव चढवत होती. जेवणं झाल्यावर, हिम्मतने अंगणातच, गोधड्या टाकल्या. अन लुंगी चोळत, दोघींची वाट पहात बसून राहिला. बबन सुद्धा रूपा वैनीची वाट बघत होता. रात्रीच्या अंधारात, चांदण्यांच्या हलक्या प्रकाशात, दोघी अलवारपणे हिम्मतच्या दोन्ही बाजूंना बसल्या. लक्ष्मीला फक्त हिम्मत हवा होता. त्याचा साईझ पाहिल्यापासून ती दिवाणी झाली होती. तसाही तिला बबनचा पसंत नव्हताच. दोघी दोन्ही बाजूनी हिम्मतला चिकटल्या. अन काही क्षणात त्याची लुंगी दूर झाली. त्याचा मनोरा पाहून, बबन देखील चकित झाला. त्या मनोर्यावर लक्ष्मीने ओठांनी प्रेम ओतायला सुरुवात केली. अन त्याच्या ओठांवर रूपाने ओठ टेकवले. हे सगळं पाहून चेकाळलेल्या बबनने वैनींच्या मांड्या उघडल्या. अन मध्ये तोंड घातलं. त्यासरशी रूपा आणखीच शहारली. त्या चढत्या धुंदीत, ती हिम्मतचं अंग प्रत्यंग चाटु लागली. अन तिच्या मांड्यांमधल्या पाकळ्या बबन चोखू लागला. बबनची ही चोखण्याची कला, लक्ष्मी पहिल्यांदाच पहात होती. भुंग्याने फुलामधला मध शोषून घ्यावा, अगदी तसा, बबन त्या गुलाबाच्या फुलाला चिकटला होता.
हा आनंदोत्सव बराच वेळ चालला. अन लक्ष्मीने रुपाला चाल दिली. तिने आपल्या जिव्हा स्पर्शाने, कठीण केलेल्या मनोर्यावर, रुपाला बसायला सांगितले. एवढंच नव्हे तर तिच्या आत त्याचा प्रवेश स्वतःच्या हाताने करून दिला. त्यामुळं रुपाला खूप बरं वाटलं. तिचा पहिला हक्क लक्ष्मीने मान्य केलाय हाच आनंद तिला खूप होता.
ती हिम्मतवर झुकून, कंबर हलवू लागली. तिच्या झुकलेल्या लहान पण प्रमाणबध्द गोलाईचा एक भाग झोपून लक्ष्मीने तोंडात घेतला. तो तसा घेताना, ती हिम्मतच्या छातीवर डोके टेकवून उताणी झोपली. तिच्या उघड्या मांड्यामधलं गुलबकावलीचं फुल बबनला कधी उपभोगायला मिळालं नव्हतं. पण आज रूपाचा स्तनभार चोखता चोखता, तिने बबनचा चेहरा, स्वतःच्या मांड्यांमध्ये दाबला. बबनला इशारा मिळाला. पहिल्यांदा तो बायकोची चव घेत होता. अन धुंद होत होता. हिम्मतचे मजबूत हात, लक्ष्मीच्या छातीला मसाज करत होते. असा आनंदोत्सव, चौघांनीही कधी अनुभवला नव्हता. लक्ष्मी कंबर उचलून बबनला प्रतिसाद देत होती. पण बबनची जीभ थकत नव्हती.
इकडे वर बसलेली, रूपा घाईला आली होती. तिचा चरमबिंदू जवळ आला होता. अखेर दोन तीन वेळा मांड्या आवळून ती मुक्त झाली. अन हिम्मतच्या छातीवर पालथी झाली.
थोड्या वेळाने, ती बाजूला झाली. अन डाव्या बाजूच्या कुशीत पडून राहिली. अन सरसरून तापलेली लक्ष्मी आता हिम्मतवर स्वार झाली. हिम्मतचं हत्यार पूर्ण आत जायलादेखील बराच वेळ गेला. तीही पुढे झुकून, आनंदाच्या लहरींवर स्वार झाली. तिच्या पुढे झुकण्यामुळे, तिचा मागचा मोठा भाग आणखीच उठून दिसू लागला. त्यामधल्या छोट्याशा मागच्या प्रेमद्वाराशी बबन लगट करू लागला. बबनची ही धडपड पाहून, लक्ष्मीने स्वतःच्या हाताने त्याला वाट करून दिली. अन एकावेळी, दोघांचा आनंद घेताना, लक्ष्मी आणखीच धुंद झाली. तृप्तीचा असा कढ याआधी तिनेही अनुभवला नव्हता. आपल्या नवर्याच्या छोट्याशा खेळण्याचा असा उपयोग होऊ शकतो, हे पहिल्यांदाच तिला समजलं होतं. बबन आधी थकला. पण लक्ष्मी अन हिम्मत काही थकत नव्हते. दोघांची शेवटची धुमशान चालली होती. एकमेकांना पुरून उरत होते. बघता बघता, दोघांनी तृप्तीची शेवटची पायरी गाठली. मोठे उसासे सोडत, डोळे झाकून तिने तृप्ती ओटीपोटात भरून घेतली. अन उजव्या बाजूच्या कुशीत, ती स्थिरावली.
आता रुपाला, तिचा आणखीच हेवा वाटू लागला. पुढच्या राउंडला, तिने दोघांना एकदम आत घेण्याचा घाट घातला. रात्र थकत नव्हती. तारुण्य मुसमुसत होतं. रक्त पुन्हा पुन्हा सळसळत होतं. ही तृप्ती पुन्हा पुन्हा तहान जागवत होती. चंद्र मावळे पर्यंत हा खेळ असाच चालणार होता. आणि प्रेमाचा रस्सा असाच उकळत राहणार होता.
देशमुखाला आता पोलीस कोठडी झाली होती. त्याच्यावर, स्पेशल अँटी ड्रग्ज स्कॉडने केस फाईल केली होती. घरी देशमुखीन एकटीच होती. तिने नोकर चाकर, घरी पाठवून दिले होते. पण घरात असलेल्या, संपत्तीची चौकशी करायचं काम, पुन्हा इन्स्पेक्टर हिम्मत वर येऊन पडलं होतं. गावात जास्त बोंबाबोंब न होता हे काम करणं आवश्यक होतं. त्यासाठीच तो दुपारी, साध्या कपड्यात एकटाच गढीवर पोचला.
तिकडे, लक्ष्मी, बबन अन रुपाली तिघेही हिम्मतच्या बंगल्यावर, शहरात पोचले होते. बबन अन लक्ष्मीनेही गाव सोडलं होतं. तिला केसमध्ये माफीचा साक्षीदार दाखवण्यात आलं होतं.
ते दोघे आता हिम्मतच्या सोबतीने,शहरातच काही काम बघणार होते. तसही, लक्ष्मीला हिम्मत हवाच होता. आणि नवरा थोडासा शेअर करायला रूपाचीही ना नव्हती. तिच्यासोबत, एक रुपया हुंडा न घेता लग्न करायला हिम्मत तयार झाला हेच तिच्यासाठी महत्वाचं होतं. इतके दिवस, ट्रेनिंग पासुन त्याच्यावर लाईन मारून जमलं नव्हतं, ते या केसच्या निमित्ताने जमलं होतं. त्याच्यासारखा तगडा गडी संसारात मिळाल्यावर, त्यानं लक्ष्मीला थोडा आधार दिला तर तिला चालणार होतं.
पण हिम्मत इकडे दुसरीच उकराउकरी करायला आला होता. देशमुखाची लपवलेली संपत्ती अफाट होती, अशी खात्रीलायक न्यूज होती.
“कुणी आहे का घरात ?”
हिम्मतने गढीच्या आत प्रवेश करून, बराच फिरूनही कुणी दिसेना, म्हटल्यावर आवाज दिला.
“कोण हवंय ?” पडद्याआडून आवाज आला.
“मालकीण बाईंना भेटायचं होतं.”
“काय काम?”
“काम तसं महत्वाचं आहे, त्यामुळं सविस्तर बोलावं लागेल.”
“मग आत या, सरळ सर्वात आतल्या बेडरूममध्ये या.”
देशमुखीन बाईंचा धारदार आवाजातला हुकूम न मोडता, शूज पावठणीवर काढून, हिम्मत आत चालत गेला. शेवटच्या बेडरूमचा दरवाजा, थोडा किलकीला होता. आतून छान अत्तराचा सुगंध दरवळत होता.
त्या फटीतून, हिम्मतने आत डोकावलं, आत मालकीण बाई बहुधा अंघोळ करत असाव्यात. तरी विचारलं,
“आत येऊ का ?”
“या आत…”
हिम्मत आत गेला. शाही लांबरुंद चंदनी बेड. वर हंड्या झुंबरे, आत अत्तराचा दरवळ, बाजूला, जुन्या पद्धतीचा, सागवानी सोफा, बेडला लागून मोठाच्या मोठा आरसा… शाही काम होतं देशमुखाचं.
कधीतरी, लक्ष्मी या बेडवर लोळली असेल, ही कल्पना करत हिम्मत, शेजारच्या सोफ्यावर बसला.
“दरवाजा आतून लावून घ्या…” पुन्हा हुकूम आला.
हिम्मतने दरवाजा लावला. अन पुन्हा सोफ्यात बसला.
