आतल्या बाथरूमचा दरवाजा किरकिरला. अन केस पुसत, देशमुखीन बाई बाहेर आल्या. तो पूर्ण गोरापान निर्वस्त्र पण प्रचंड देह पाहून हिम्मत थोडा गांगरला. पण पुन्हा सावरून बसला. अन अंगावर एकही वस्त्र नसलं तरी, अगदी सहजपणे, केस पुसत, आपली ओघळलेली छाती सावरत, थोडं मोठं पोट अन मागच्या दोन गाद्या आवरत त्या संथपणे, येऊन, त्याच्या समोर बेडवर स्थानापन्न झाल्या. खरंतर त्यांचं वय म्हणावं इतकं जास्त नव्हतं. नुकताच चाळीशी पार केली होती तिने.
बेडवर बसताना, एक पाय वर घेत, मागे तक्क्यांवर उजव्या अंगावर रेलून, दुसरा पाय आडवा मुडपून,
देशमुखांनी कारभार करायला चावडीवर बसावं तशी बसली. ओले केस एका बाजूने पुढे येत, छातीच्या एका कुंभाला झाकू पाहत होते.
पण ती पूर्ण निर्वस्त्र असल्यामुळं, अन तशी बसल्यामुळे, मधलं गुलबकावलीचं फुल आणखीच वर फुलून आलं. ते खानदानी फुल, हिम्मतने पाहिलेल्या सगळ्या कळ्यांपेक्षा उजवे होते. फारसा वापर नसलेल्या त्या प्रेमगुहेचा रंग छान गुलाबी होता. ते सगळं दृश्य पाहून, हिम्मत पारच बावचळला.
“हं बोला, संपत्तीची मोजदाद करायला आलात का?”
“हो म्हणजे तसा सरकारचा हुकूम आहे.”
“हो, पण आमची सगळी संपत्ती, खानदानी, परंपरागत आहे, त्या पावडरी विकून त्यांनी कमावलेला पैसा, त्यांच्या स्पेशल अकाउंट मध्ये आहे. ते पासबुक देऊन टाकते. तो पैसा अन देशमुख साहेब या दोघांचं तुम्हाला काय करायचं असेल ते करा. पण जी खानदानी दौलत पाहून माझ्या बापाने मला इथं दिली, ती कशाला नेताय.”
तिचं म्हणणं रास्तच होतं. पण तिचं निर्वस्त्र शरीर अन त्याच्या नजरेसमोर हळूहळू उमलणारं, फुलत जाणारं फुल, वेगळंच काहीतरी सुचवत होतं. दोन्ही म्हणण्यांमध्ये, थोडा कन्फ्युज झालेला हिम्मत बोलू लागला.
” पण सरकारी प्रोसिजर नुसार, सगळं काही करावं तर लागेल.”
“करा की,… सगळं करा, फक्त रिपोर्ट वर आकडा टाकताना, सगळ्याच गोष्टींचा सांगोपांग विचार करा”
एकही कपडा अंगावर नसलेली, ऐटीत मागे रेलून बसलेली ती बाई, एखाद्या राजकारण्याला लाजवेल अशा पद्धतीने, व्यवहाराचं बोलत होती.
“एक काम करा, ती आतली पेटी काढा.” तिने पुनः हुकूम केला.
हिम्मतने कपाटातून एक दागिन्यांची पेटी काढली. ती उघडल्यावर, खानदानी जुने, सरळ सरळ किलोभर तरी दागिने दिसत होते.
“ही नाही खालची ट्रंक काढा.”
एक जड ट्रंक हिम्मतने बाहेर काढली, अन उघडली.
पूर्ण ट्रंक चं वजन, किमान सहा किलो असेल. म्हणजे किमान पाच किलो तरी दागिने असावेत.
“आता लिस्ट करायची असेल ना तुम्हाला.?”
तिने मृदू स्वरात विचारलं. त्याने फक्त मान डोलावली.
“मग तुम्हाला सोपं जाईल असं सांगते, त्यातला एकेक दागिना काढा बाहेर “
त्याने त्या खजिन्यात हात घातला, अन गळसरी हाताला लागली.
“घाला माझ्या गळ्यात…”
मग कंठी, एकदानी, मोहनमाळ, ठुशी, गळ्यातील दोन तीन चेन, लक्ष्मीहार असा सगळा साज, त्याने तिच्या गळी उतरवला. तिच्या महाकाय छातीला जवळजवळ झाकत तिचा गळा पार भरून गेला. तो एकेक दागिना काढत होता, अन जिथे घालायचा तो भाग ती पुढं करत होती. बाजूबंद, मनगट्या, कितीतरी पाटल्या, सोन्याच्या मोत्यांच्या बांगड्या, पायातले पैंजण, तिच्या एकेका अवयवावरून, त्याचा हात फिरत होता. अन ती हळूहळू मोहरत होती.
आता कंबरपट्टा…
चांगला रुंद जाडजूड कंबरपट्टा त्याच्या हातात आल्यावर, ती उठली, अन त्याच्या समोर उभी राहिली, त्याने तिच्या कमरेला हातांचा विळखा घातला. कंबरपट्ट्याचे बंध, बांधू लागला. पण तिच्या मोठया पोटाला हिम्मतचं पोट अन छातीला छाती लागली. तसे तिने डोळे मिटून घेतले. हिम्मतच्या भरदार छातीवरच्या वरच्या उघडया बटणातून, त्याचे कुरळे केस डोकावत होते. ती सहज ते हुंगु लागली. धुंद झाली. तिने छातीत नाक खुपसले. तसे आणखी एक बटन निघाले. आणखी उघड्या झालेल्या छातीला ती आपला गाल लावून घुसळू लागली. मागून तिच्या बाहूनी त्याला विळखा घातला.
आता पूर्ण नग्न पण सोन्यानं मढलेली देशमुखीन, हिम्मतच्या मिठीत होती. कंबरपट्टा कसातरी बांधून, त्याचे हात तिच्या पाठीवर फिरू लागले.
“नवरा तुरुंगात गेला, अन एकटी उरले हो”
“हं”
“तसाही त्याचा आधार नव्हताच… कसलाच आधार नव्हता… ना मानसिक ना शारीरिक…”
बलदंड शरीराला मिठी मारून ती गहिवरली.
त्याच्या छातीत लपवलेला चेहरा वर करत, त्याच्या चेहर्या कडे पाहू लागली. त्याला आतुरतेने पहात, तिचे नाजूक खानदानी ओठ विलग झाले. त्याने तिच्या ओठांवर, सहज ओठ ठेवून दिले. अन ती विरघळत गेली.
आता त्या आलिशान पलंगावर, ती पहुडली होती.पूर्ण निर्वस्त्र झालेला, हिम्मत एकेक दागिना काढून बाजूला ठेवत होता. किंचित कुशीवर कलून, तिने कंबरपट्ट्याचे बंध सैल केले. तो काढताना हिम्मतला पुन्हा ते नाजूक फुल, अगदी जवळून दिसले. जणू हिम्मत येण्याची चाहूल लागल्यावर नुकताच केस काढून स्वच्छ केलेल्या त्या गुलाबी भागावर त्याने चुंबन घेतले. तिने पाय फाकवून वाट आणखी मोकळी केली. अन हिम्मतच्या जिभेने थैमान घातले. तो जसजसा, तिला फुलवत होता. तसतशी ती तिचे छातीवरचे मोठे गोल, दाबू लागली. अन हिम्मतने पुढे सरकत, त्याची तलवार तिच्या ओठांवर ठेवली.
इतका मोठा ऐवज तिने पहिल्यांदा पाहिला होता. आणि तो ही थेट तिला ओठात मिळाला होता.
ती आनंदाने चोखू लागली… ऐवज कडक होत गेला, नसा तटतटू लागल्या… आणखी फुगत गेला.
“तुम्ही झोपा, माझ्या पोटामुळं नीट व्हायचं नाही, मी वर बसते.” लाडिक आवाजात, तिने आग्रह केला. आणि त्याच्या दोन बाजूला दोन मोठ्या मांड्या टाकत, तिने त्याला आत घेतले. एवढा मोठा घोडा आत घ्यायची तिची पहिलीच वेळ. ती दरदरून शहारली. हळूहळू कंबर हलवू लागली. आत प्रवेश होताना पहिल्यांदा असा अनुभव तिला येत होता. पार आतपर्यंत, हिम्मत टोचत होता. त्याच्या आतल्या द्वारापर्यंत होणार्या धडका, तिच्या सम्पूर्ण प्रेमगुहेला सुखावत होत्या. इतका घर्षणाचा आनंद तिने आयुष्यात घेतला नव्हता. आतली प्रत्येक पेशी, घर्षणाने सुखावत होती. पाझरत होती. वितळत होती… ती काही क्षणात उसासे सोडू लागली, बस म्हणू लागली. तिच्या तृप्तीच्या धारा त्याला त्याच्या ऐवजावर जाणवू लागल्या. तसा त्याने आपली कंबर उचलून दणके दयायला सुरुवात केली.
ती आनंदाने हुंकार भरत एका अत्त्युच आनंदाच्या शिखरावर कोसळली. अन हिम्मतच्या बाजूला पालथी झोपून राहिली. तिचं स्थूल अंग धपापत होतं. पहिल्यांदा इतकं तृप्त झालं होतं. पण हिम्मत तृप्त नव्हता.
त्याने तिच्या पालथ्या मांड्या फाकवल्या. अन बरोबर नेम धरून, पुढच्या प्रेमद्वारातून पुन्हा प्रवेश मिळवला. ती तशीच पालथी झोपलेली असताना, मोठया मांसल भागातून आतपर्यंत पोहोचणं, फक्त हिम्मतच्या लांबलचक तलवारीला शक्य होतं. त्याची दणकेबाजी पुन्हा सुरू झाली. मऊमऊ डोंगराच्या मधल्या फटीत दणके देताना, तो मउ स्पर्श त्याला आणखी चेतवत गेला. तिला ही त्याची हाव फार आवडत होती. पुन्हा स्खलनाच्या दिशेने तिने प्रवास सुरु केला होता. ती वेळ जशी जवळ येत गेली, तिने कंबर उचलून प्रतिसाद द्यायला सुरुवात केली. पुन्हा मांड्या आवळू लागली. बेभान होऊन कण्हु लागली. देशमुख गढी तिच्या तृप्तीच्या हुंकारांनी घुमू लागली.
ती पुन्हा कोसळली. मागे वळत, त्याला थांबण्याची खूण केली.
त्याने ऐवज बाहेर काढला. तिने उठून तो तोंडात घेतला. तिचं जिव्हा कौशल्य पणाला लागलं. तो वर तोंड करून कण्हत होता. त्याचीही वेळ जवळ आली होती. देशमुखीन बाईंच्या जिभेने, ओठांनी, त्याला मुक्त करण्याचा ध्यास घेतला होता.
चोखता चोखता, तिच्या तोंडात, प्रेमरस चिळकांड्या उडवत भरू लागला. तो सगळा मोठ्या आनंदाने पीत, तिने सगळं लालबुंद बोंड जिभेने साफ करून घेतलं.
तरीही त्याची तलवार, तशीच ताठलेली होती. ती अवाक झाली. बेडवर पडलेला एकेक २४ कॅरेट दागिना, ती त्यावर लटकवू लागली. पण वजनाने ते झुकत नव्हते. गळ्यातले तिचे सगळे दागिने लटकवल्यावर ते पूर्ण झाकले गेले. तरीही, ते नऊ इंच झुकले नाहीच. हे पाहून तिला हसू आले. शेवटी कंबरपट्टा तिने ठेवला. आता हत्यार लपून गेले.
“हे काय ?”
“माझ्या तृप्तीसाठी हे रिटर्न् गिफ्ट… आणखी काही हवं असेल, गरज पडेल तेव्हा हक्कानं न्या… संपत्तीचा योग्य वापर झाला तरच ती वाढते.”
” पण हे तुमचे खानदानी दागिने आहेत ना…”
“खानदानाने काय सुख दिलं हे माझं मला माहीत… फक्त एकच करा, शहरात गेल्यावर कधीतरी माझी आठवण काढा… अन अशी प्रेमपूजा मांडायला संधी द्या. आता हे तुमचं गावकडंच घर… कधीही या, मी स्वागताला तयार आहे. देशमुख बाहेर येवोत का आत सडोत, आता मला तुमच्या आधाराची गरज आहे. फक्त एक सरकारी अधिकारी म्हणून नाही तर प्रेमळ माणूस म्हणून…”
हिम्मतने तिला मिठीत घेतले अन चुंबनांचा वर्षाव केला.
समाप्त
