नकों नं… असं अस्फुटसा उद्गार आशूच्या तोंडातून फुटला पण त्याचा काही उपयोग व्हावा अशी तिचीही अपेक्षा नव्हती… उलट तिने आपल्या मांड्या दाबून वसंतरावांचा हात तेथेच जखडून ठेवला होता… आता दोघांच्याही अंगावर कपडे असतानाच वसंतराव आशूचा उपभोग घेऊ लागले…
त्यांना आशूला निर्वस्त्र करण्याची घाई नव्हती… दीर्घकाळ प्रणय करणे ही अंतिम मिलनाची पहिली पायरी आहे, हे त्यांना ठावूक होते…
वसंतराव कितीही सभ्य सुसंकृत असले तरी कामक्रीडा करताना ते नरमादीच्या पातळीवर येत… त्यांची कामेच्छा जबर होती… काजू, बदाम असा सुकामेवा खाऊन त्यांनी आपली कामशक्ती कमावली होती… बरे असे नव्हते की. सकाळी आशूशी दंगामस्ती केल्यावर रात्री ते निपचित पडत… छे… ते त्यांच्या बायकोला सोडत नसत… दोघेही संध्याकाळी कामावरून एकत्र परत आल्यावर… वसंतराव व त्यांची त्यांच्याच वयाची बायको गीता घरात शिरल्याशिरल्या अंगावरचे कपडे काढून टाकीत आणि दोघेही पूर्ण निर्वस्त्र होऊन बाथरूमध्ये शिरत… गरम पाण्याच्या शॉवरखाली दोघेही नग्न उभे राहत आणि एकमेकांना साबण लावत असत… त्यामुळे दोघांकडूनही एकमेकांच्या अवयवांचे मर्दन होत असे…
वर गरम पाण्याचा शॉवर चालू असताना त्याखालीच ही कामातूर कामक्रिडा दोघांना त्यांच्या चरमसुखापर्यंत नेत असे…
बाथरूममधला प्रणय तिथेच संपत नसे… त्यानंतर दोघेही एकमेकांचे अंग चांगल्या स्वच्छ टर्किश टॉवेलने कोरडे करीत… त्यावर क्रीम लावीत आणि कुठलीही अंतर्वस्त्रे न घालता हलके पातळ व झीरझीरीत कपडे घालीत… वसंतराव पांढरी लुंगी व वर मलमलची बंडी घालीत किवा पांढरी शॉर्ट व तसाच टी-शर्ट घालीत तर गीता अगदी झिरझिरीत पारदर्शी गाऊन किवा मांड्या जेमतेम झाकल्या जातील अशी निकर आणि वर फक्त स्तन झाकले जातील असा टॉप घालीत असे… मग दोघेही त्यांच्या घराच्या बाल्कनीत बसत आणि मंदप्रकाशात वरचे आकाश पाहात वाईनचे घुटके घेत दिवसभर काय झाले ते एकमेकांना सांगत… गप्पा मारीत… हे करताना हात हातात घेणे… हलकी चुंबने घेणे हे चालू असे… तासाभराचा हा कार्यक्रम आटोपल्यावर सकाळी आशूने केलेला स्वयंपाक मायक्रोव्हेवमध्ये गरम करून ते जेवत… जेवणानंतर तासभर कधी वाचन तर कधी एकमेकांना चिटकून टीव्हीपाहात ते वेळ घालवीत…
बेडवर आल्यावर गीता वसंतरावांच्या मिठीत शिरत असे… गीता अतीशय सुंदर होती… कॉलेजात असतानाच तिचे वसंतरावांशी प्रेम जुळले आणि त्यांनी लग्न केले… गीता वसंतरावांसारखीच उच्चशिक्षित आणि कार्पोरेट कंपनीत अधिकारी होती… पाच फूट उंच, गोरी… घाटदार शरीर… मानेपर्यंत येणारे शोल्डर कट केस… कपाळावर ठळक गंध व त्याच रंगाचा ओठांवर लिपस्टिक… ती एक ग्रेसफूल लेडी होती… दोघेही दिवसभर आपल्या व्यावसायिक भूमिका पार पाडल्यावर रात्री मात्र एकमेकांचे प्रियकर प्रेयसी होत असत… त्यामुळे गीता बेडवर येताच वसंतरावांच्या गळ्यात हात टाकून त्यांचे एक दीर्घ चुंबन घेत असे… वसंतराव त्याच वेळेस तिच्या अंगातला झिरझिरीत गाऊन किवा स्तन झाकणारा टॉप काढुन तिचे स्तन मोकळे करीत… गीताचे गोरेगोरेपान स्तन आणि त्यावर चेरीसारखे लालबुंद स्तनाग्र वसंतरावांच्या मुखात रसबरसात करीत असत…
वसंतराव आणि गीताच्या कामजीवनाचे रोजचे चित्र हे असेच असे त्यामुळे त्यात काहीसा तोचतोचपणा आला होता… त्यात उत्कटता असली तरी नाविन्य नव्हते. गीता कितीही मादक, सुंदर, कामातूर आणि सहयोग करणारी असली तरी कामजीवनात जो नवेपणा हवा असतो तो संपला होता. शिवाय वसंतराव आणि गीताची कामक्रिडा ही तुपभातासारखी साजुक सोज्वळ होती… वसंतरावांना कामजीवनात जी ठेचा-मिरची हवी होती ती आशूकडून मिळत होती. तिचा गवरान नखरा त्यांना मोहून टाकीत होता. रात्री इतकी प्रदीर्घ कामक्रिडा केल्यानंतरही पहाटेपहाटे वसंतराव नव्याने कामातूर असत… पण गीताला कामावर जायचे असल्यामुळे ती त्यांचे लाड करायला तयार नसे… शेवटी वसंतरावांना स्वतःला कसेबसे आवरीत गीताला निरोप द्यावा लागे… पण ही कळ त्यांना फारकाळ सहन करावी लागली नाही, लवकरच आशू कामावर आली आणि सकाळच्या कामक्रिडेची व्यवस्था झाली…
आशू सकाळी आली आणि तिचा स्वयंपाक संपला की… ती तास दीडतास वसंतरावांच्या विविध प्रकारच्या कामेच्छा पुरवीत असे… तिचे वसंतरावांना पूर्ण सहकार्य असे… ती त्यांना कधीच विरोध करीत नसे. खरे तर लग्न होऊनही तिला प्रणयभावना काय असते हे माहित नव्हते. लग्नानंतर नवरा करील ते सहन करायचे आणि आपले काम करायचे हेच तिला माहित. त्यामुळे हळुवार प्रणय, फुलवणारा रोमान्स, कामवासनेतील परमोच्च सूख हे काही अनुभवाला येण्याचा प्रश्नच नव्हता. एकदा आशू स्टुलावर उभी राहून काहीतरी काढण्याचा प्रयत्न करीत होती तेव्हा स्टूल सटकून ती खाली पडली… क्षणभर तिला उठताच येत नव्हते… तेव्हा वसंतरावांनी तिला चक्क उचलून घेतले… त्यावेळी त्यांच्या गोर्या छातीचा उबदार स्पर्श आणि गंध तिला मोहवून गेला… तिने हलकेच आपले ओठ त्यांच्या छातिच्या मधल्या रेषेवर टेकवले… ही गोष्ट वसंतरावांच्या लक्षात आल्यावाचून राहिली नाही… नंतर त्यांनी तिला आपल्या बेडवर ठेवले… तिथे तिला पाणी दिले… आणि कंबर दुखत असल्यामुळे तिथे बाम लावून दिला… त्या दिवशी तिला त्यांनी बेडवरून काही वेळ उठूच दिले नाही… ते सारखे तिची कंबर चोळीत होते… नंतर हलकेच त्यांनी तिच्या केसांवरून हात फिरवित… “आता बरं वाटतंय का…” असं विचारलं, तेव्हा आशू पार संकोचून गेली… नंतर ती उठण्याचा प्रयत्न करू लागली तेव्हा तिचा तोल गेला तेव्हा त्यांनी तिला घट्ट पकडले व आपल्या बाहूत घेतले… वसंतरावांचा तो स्पर्श… त्या स्पर्शातले प्रेम आशूला एक वेगळी अनुभूती देऊन गेले. त्या दिवशी त्यांनी तिला स्वयंपाकात सर्व मदत केली… काम संपल्यावर ती किंचित लंगडू लागली तेव्हा त्यांनी तिला परत आधार दिला… आशूला इतके बरे वाटले… हा आधार असाच कायम रहावा असा तिला वाटले… तिच्या डोळ्यात वसंतरावांविषयी कृतज्ञता दाटून आली… तिने एक चोरटी नजर टाकत वसंतरावांकडे नि: शब्द कृतज्ञता व्यक्त केली… वसंतरावांनी हलकेच तिची पाठ थोपटली आणि “जाशील ना घरी… आज रीक्षाने जा… चलत जाऊ नको…” असे म्हणत तिच्या हातात शंभराची नोट ठेवली…
दुसर्या दिवशी आशू आली तेव्हा त्यांनी तिची प्रेमाने चौकशी केली… तेव्हा आशूच्या डोळ्यात पाणी आले… त्यानंतर वसंतराव तिच्या मनातच भरले… वसंतरावांचा कंबरेवर उघडा असणारा देह तिला आकर्षित करू लागला… त्यांचा स्पर्श पुन्हापुन्हा व्हावा असं तिला वाटू लागलं… वसंतरावांच्या ते लक्षात आलं… आणि एकेदिवशी स्वयंपाकातील मदतिच्या बहाण्याने ते तिच्याजवळ गेले आणि तिच्या खांदयाभोवती हात टाकीत त्यांनी तिच्या हनुवटीला दोन बोटांत धरलं अन विचारलं…”आता कशी आहे कंबर…” आशू एकदम लाजली… अन खाली मान घालत म्हणाली… “बरी हाय…” वसंतरावांनी खाली घातलेली तिची मान दोन्ही ओंजळीत धरून वर केली… अन तिच्या ओठांवर आपले ओठ ठेवले… वसंतरावांनी हे ओठ कधीच काढु नयेत असं आशूला वाटत होतं… अन तिची ही इच्छा पूर्ण झाली…
आशूच्या लग्नानंतर तिच्या नवर्याने तिच्यावर जवळजवळ बलात्कारच केला होता… त्यामुळे पुरूषाबराबरचा संग हा वंगाळच असतो हा तिचा समज वसंतरावांबरोबरच्या कामक्रिडेमुळे दूर झाला होता… ही कामक्रीडा करताना तिच्या मनात एक हूरहूर दाटून राहते… हे तिला नव्यानेच कळत होतं… त्यामुळे ती वसंतरावाच्या घराचे काम आणि कामक्रीडा आटोपून परत घरी गेली तरी तिच्या मनात चुळबुळ रहायची… वसंतरावांची उघडी छाती आठवून मनात लाज दाटून यायची… हे असंच वरवर किती करीत रहायचं असं तिला वाटायचं… वसंतराव फक्त घट्ट मिठ्या मारून मुके घ्यायचे… त्याच्या पुढे जायचेच नाहीत… आता त्यांनी काही तरी करायला हवं असं तिला वाटायचं… त्यासाठी ती रोज सजूनधजून जायची… थोडासा मेकअप… अवयवांची गोलाई दिसेल अशा प्रकारे साडी नेसणे… वसंतराव पुढे असले की लाजणे… मुरकणे… तिरपे कटाक्ष टाकणे तिच्याकडून आपसुकच व्हायचे… त्यामुळेच त्या दिवशी सजूनधजून गेली… त्यामुळेच वसंतरावांनी तिला घरात घेऊन दार लावताक्षणी तिचे कसकसून चुंबन घेतले… आणि पुढे स्वयंपाकघरात… वसंतरावांनी तिला जमिनीवरच आडवी पाडून तिला पूर्ण नग्न केले… आपला शृंगार आता फळाला आला असे तिला वाटले… पण वसंतरावांनी तिचे खांदे धरून तिला उठवले… आणि आलिंगन दिले… पण नंतर तिला दूर करीत ते म्हणाले…
“थांब… अजून वेळ आली नाही…”
“म्हंजी…” आश्चर्य वाटून आशूनं विचारलं
“आपलं मिलन होणार आहे… पण थोडा धीर धर…” वसंतराव म्हणाले…
“ते कशापायी…”
“मला माहित आहे… तू अधीर आहेस… पण मला आधी लज्जाहोम करायला पाहिजे…” वसंतराव तिला म्हणाले…
“म्हंजी काय…” आशूने थोडं चिडूनच विचारलं…
“अंग तू इतक्या भक्तीभावनेनं माझी इच्छा पुरी केलीस… मग मला तुझी पूजा करायला नको काय…” वसंतराव म्हणाले…
“मग करा की लवकर…”
“नाही, आज नाही… उद्या मी सुटी घेतो आणि साग्रसंगीत पूजा करतो…” असं म्हणत वसंतरावांनी आशूला उचललं आणि तिचं दीर्घ चुंबन घेतलं…
