एका मोठ्या कार्यक्रमात माझा सन्मान झाला होता आणि यामुळे माझ्या ब्युटी पार्लर व्यवसायाला नक्कीच उभारी मिळणार होती.. मी सन्मान घेऊन पुन्हा जाग्यावर आले.. अन विचार करू लागले, सन्मान तर आपला झाला परंतु त्यासाठी किती त्याग झेलावा लागलाय हा ही विचार डोकावत होता.. कदाचित माझी सत्व परीक्षा कुणीतरी घेतली असावी असं वाटून गेलं.. मी कित्येक भावनिक गुंत्यात सापडली होती.. एक बाजूने मी देखील तर त्यांना सहकार्य केल होत म्हणून तर त्यांची हिम्मत वाढली होती.. आणि त्यांनी केलेल्या रोमांसनी मी देखील तर उत्तेजित झालेच होते.. माझं नेहमी द्विधा मनस्थितीत अडकणेच चालू होतं.. अन केदार फिश पॉंड् वाचायला उठला अन फिश पॉंड् चक्क माझ्यावर होता.. ” ना आवडे चंदन, ना आवडे केवडा, ना वेड चाफ्याचे.. स्पर्श होता पाने मिटती लाजाळूच्या झाडाची.. तीच आवड आम्हा मित्रांची.. “
मी ऐकून पार लज्जित झाले होते.. त्यांनी चक्क दोन वाक्यात मला सर्वांसमोर खुल केलं होतं.. सर्वजण टाळ्या वाजवत होते अन फिशपॉंड् गुलाब घेऊन स्वीकारावा लागणार होता.. मी तेव्हाही नकार देत होते पण प्रत्यक्ष अमित मला जागेवर न्यायला आला होता अन बॅक ग्राउंड ला, ” ना कजरे की धार.. ना मोतींयोंके हार.. ना कोई किया सिंगार फिर भी कितनी सुंदर हो.. ” हे गाणं वाजवल होत.. अन मी खाली मान घालून ते गुलाब स्वीकारलं.. अन पटकन येऊन पुन्हा जाग्यावर बसली.. अशा रीतीने आणखी तासाभरात कार्यक्रम संपला अन आम्ही सर्वजण जेवायला गेलो.. प्रत्येक वेळच जेवण अप्रतिम असच होत.. आम्ही जेवत असताना अमित आणि त्याचे मित्र आले अन अमित म्हणाला, सुमेधा मॅडम तुम्ही खूप सुंदर आहात खरच.. तुमच्या आठवणी आमच्या नेहमी स्मरणात राहतील.. आणि प्लिज आपला नंबर द्या ना, म्हणजे तुम्हाला आम्ही आणखी चांगल्या ऑर्डर देऊ शकतो.. किंवा आपलं बोलणं कन्टीन्यू राहू शकत.. मी म्हटलं, अंकिताचा आहे ना मग बस झालं ना.. तसा अमित म्हणाला, “अहो पण अंकिता सुमेधा नाही ना होऊ शकत.. सुमेधा ती सुमेधाच.. अन पुन्हा रिक्वेस्ट केली.. मी शेवटी नंबर दिलाच.. कारण मी इथे आल्यापासून नकार आणि होकार या द्विधा मनस्थितीत सापडली होतीच आणि अशी सुटका होणार नव्हती.. आमचं जेवण संपलं अन आम्ही आमच्या रूम वर जाण्यास निघालो.. अमित आणि त्याचे मित्र आम्हाला भरभरून डोळ्यात साठवत होते. जणू काही कुणी जवळचा दूर जातोय असे वागत होते.. मी चकित झाले होते की यांना काय किती मुली पडलेल्या असतील पण आमच्यात एवढे काय गुंतल्यासारखं करत आहेत.. आम्ही त्यांना बाय बाय केला आणि रूम वर आलो.. त्या सर्वांच्या स्वतःच्या गाड्या असल्याने त्यांनी लवकरच निघायचा प्लॅन केला होता.. अन मी देखील अंकिताला म्हटलं. आपणही लवकर निघू म्हणजे थोडी शॉपिंग करता येईल. तशी अंकिता तयार झाली अन आम्ही पटापट पॅकिंग केली अन पुन्हा खाली आलो.. हॉटेलच्या बाहेर पडताच गेटवर एक आलिशान गाडी उभी होती अन आम्ही येताच गाडीचा दरवाजा उघडून ड्रायव्हर म्हणाला, “आईए मॅडम पधारिये” मी चकित झाले.. म्हटलं चुकून आपल्याला हा कुणी दुसराच समजत आहे.. आम्ही गाडीत न बसता पुढे जात होतो.. तरी ड्रायव्हर मागोमाग आला आणि म्हणाला, ” आप सुमेधा मॅडम हो ना..? “मी म्हटलं हो पण त्याचे काय..? अजी अमित साहब ने बोला हैं की आपको जहाँ जहाँ जाना हैं वहा लेके जावो और बाद मे स्टेशन छोडो.. आप प्लिज बैठ जाइये नही तो मेरी खैर नही.. त्याने खूप विनवणी केल्यावर आम्ही गाडीत बसलो.. जणू मी एखाद्या कंपनीची मालकीण असावी अशा थाटात सिक्युरिटी नी मला सॅल्युट केलं होतं.. सर्व भारी वाटत होतं.. आम्ही पहिल्यांदा मार्केट मध्ये जाऊन खरेदी केली.. राधासाठी कपडे, मिस्टरांसाठी कपडे, घड्याळ अशा वस्तू घेतल्या अन भरपूर मिठाई घेतली.. अंकिता ने देखील जोरदार शॉपिंग केली अन अंकिता म्हणाली, ” ड्रायव्हर हमे सी लिंक देखना हैं हमे वो रस्ते से ले चलो.. “मी म्हणाले कशाला ग उगीच.. तशी ती म्हणाली अहो जवळच आहे ना जाऊया त्या मार्गाने.. तशी ड्रायव्हर ने गाडी त्या दिशेने वळवलीच अन थोड्याच वेळात मस्त असा सुंदर सी लिंक दृष्टीक्षेपात आला.. जसा सी लिंक जवळ येत होता तसं खूप छान दृश्य आमच्या डोळ्यांना सुखावत होत… पूर्ण नजारा आम्ही डोळ्यात साठवला.. अशा रीतीने आम्ही दादर स्टेशन आलो अन ड्रायव्हरचे आभार मानले.. तसा तो म्हणाला मॅडम शुक्रिया तो अमित साब का किजिये.. हम तो क्या नोकर हैं.. ” मी हो म्हटलं आणि आम्ही स्टेशन मध्ये आलो.. बरोबर अर्ध्यातासाने आमची ट्रेन आली अन आम्ही सामान ठेऊन मस्त पैकी सीटवर आडव्या झालो.. मला तर घरी जाणार म्हणून खूप आनंद झाला होता..
सकाळीच आम्ही गावी पोचलो.. गावाकडची फ्रेश हवा अन वातावरण पाहून मन प्रसन्न झाले. शेवटी कितीही झालं तरी “गड्या आपला गाव बरा” हे म्हणतात ते चुकीचं नाही.. चार दिवसांनी आली होती पण अस वाटत होतं जसा महिना गेलाय.. स्टेशनच्या बाहेर आल्यावर रिक्षा करून माझ्या घरी आले अन अंकिता पुढे आपल्या घरी निघून गेली.. अंकिताला आता उद्याच पार्लर मध्ये भेटू अस सांगितलं होतं.. घरी पोचताच राधा आनंदाने धावतच बाहेर आली.. अगदी कडकडून मिठी मारली. तिच्या हातात आधी मिठाई दिली अन म्हटल अग चल आता घरात काय इथेच थांबवशील का आईला.. तसे आमचे मिस्टर बाहेर आले.. अन या या राणीसाहेब कसा झाला प्रवास..? मी लाजले इश्श काय हे, राणीसाहेब.. ” मग काय झालं..? माझ्या बायकोला म्हणायला कुणाची परमिशन घ्यावी लागणार काय..? चला तुमचं आपलं काहीतरीच.. अस म्हणून मी आत आले..
नणंद सुद्धा घरीच होती.. राधाने तर सर्व बॅगा विस्कटायला चालू केल्या होत्या.. मिस्टर ओरडले ” अग तिला फ्रेश तरी होऊन येऊदे, नुसती घाई हिची.. आणि काय ग सुमेधा एवढं काय आणलंयस तू.. काही नाही ओ तुम्हाला आणि राधाला कपडे घेतलेत. हल्ली नव्हते ना चांगले कपडे. अग मी रिक्षावर जाताना काय भारीचे कपडे घालून जाणार काय.. उगाच कशाला खर्च. आणि असे कितीसे पैसे मिळतात तुला मेकअप करून. थोडं सेविंग ठेवायचं ना.. मी चपापले, अहो नाही ओ मोठी लोक मेकअप आवडला तर भरमसाठ टीप देखील देतात त्यातूनच आणलंय.. मी आवंढा गिळून म्हटलं.. आणि आता सगळंच विचारणार का मी आधी फ्रेश होऊन येते अस म्हणून मी बाथरूम गाठला.. मिस्टर माझ्याकडे पाहतच राहिले.. मी आता चक्क सराईत खोटं बोलायला शिकले होते अन वेळ मारून कशी न्यायची हे सुद्धा कळत होतं.. माझी मलाच लाज वाटली, आता यापुढे एक खोटं लपवण्यासाठी किती खोट बोलावं लागणार कुणाला माहीत.
मनाशीच विचार करत होते अन अंघोळ करायला पाणी अंगावर ओतताच अंगावर काही ठिकाणी चर्रर्र झालं.. अंग चुरचुरल.. मी निरखून पाहिलं तर नखांचे ओरबाडे होते.. यातले नक्की अमित, केदार आणि रोहितचे कुठले हे मात्र मी ठरवू शकत नव्हते.. परंतु मनावर मात्र हे ओरखडे पूर्ण बिंबले होते.. होकार आणि नकार यात गुरफटून हवेसे की नकोसे यात नेहमी हवेसे माझ्यावर भारी ठरत होते.. परंतु हे ओरखडे जर यांनी पाहिले तर..? तर काय सांगायचं याचाच विचार करत होते.. एका क्षणी बेफिकीर होऊन विचार केला, सांगून टाकू पाण्याची ऍलर्जी झाली म्हणून अन अंग खाजवल्यामुळे रॅश आले म्हणून.. मी किती वेगळी झाले होते. भीती नावाची गोष्ट हळूहळू कमी होत होती.. तरीही माझ्या नवर्यावर माझं खुप प्रेम होतंच आणि राहणारच होत.. आणि मिस्टर अजून किती महिने काम करू शकणार नाहीत हे ही आताच कळत नव्हतं. त्यामुळे या सुमेधाने आयुष्यात “कॉम्प्रमाईज” नावाचा प्रकार केला होता..
