आज रविवार, मम्मीला सुट्टी. नेहमप्रमाणेच मम्मीने नाष्टा केलेला काकांना द्यायला गेले. डोअर बेल वाजवली, काकांनी दरवाजा उघडला आणि म्हणाले, कशी आहेस तू? मी लगेच उत्तर दिलं, काय झालं मला? तर काका म्हणाले, अरे वा!! लवकर शिकलीस तर. मी विचारलं की, काका जस्सी येणार आहे का? काका हसून म्हणाले, अग तो बंगलोरला गेलाय ऑफिसच्या कामासाठी आणि एक महिन्यानंतर येईल. मी खट्टू झाले पण काका म्हणाले की बोर होत असशील तर ये आपण थोडी बिअर घेऊयात. मम्मी गेली का देवळात? काकांचा पुढचा प्रश्न होता. मी आत गेले आणि काकांना म्हटल, हो आत्ताच गेली. आणि खुर्चीवर जाऊन बसले. काकांनी पुन्हा विचारलं, बिअर घेऊयात का? मी मनात विचार केला, बिअर ने किती डोकं ठणकत होतं मागच्या रविवारी. काय करू? आणि मी सरळ नको म्हटल. काकांनी मला पकडून त्यांच्या मांडीवर जबरदस्ती करून बसवलं. आणि माझ्या कानात पुटपुटले, काय आम्ही नाही आवडत काय? का जस्सिच पाहिजे? आणि माझ्या बुब्ज दाबू लागले. मला तर त्यांनीच चटक लावली होती. आणि आता लाज सुद्धा सुटली होती. मागच्या रविवारी जस्सी आणि ह्या रविवारी काका. मी विचारात रंगून गेले होते. एवढ्यात मम्मीचा मोबाईल वाजण्याचा आवाज माझ्या कानावर आला. मी काकांना म्हटल की मम्मी मोबाईल घरी विसरून गेली वाटत. आणि पळत जाऊन मोबाईल घेतला, नंबर सेव्ह न्हवता. मी बोलण्याआधीच समोरून एक पुरुषाचा आवाज आला, मी वाट बघतोय तुझी. बारा वाजता ये. आणि त्याने मोबाईल कट पण केला. आधी मला रॉंग नंबर वाटला पण नंतर मात्र मम्मीच कुठलं इंपॉर्टन्ट काम असेल असं वाटल. तोपर्यंत साडे अकरा वाजले होते. मी घराला लॉक करून घेतले आणि काकांना सांगितलं की, मम्मी मोबाईल विसरून गेलीय आणि तो द्यायला मी जातेय. काका हलक्या रागाने म्हणाले, नको जाऊस. येईल ती. पण तो पर्यंत मी लिफ्ट पर्यंत पोहचली सुद्धा होती.
मम्मी ज्या देवळात जाते ते आमच्या बिल्डिंगपासून दहा एक मिनिटांच्या अंतरावर आहे. म्हणून स्कूटी न घेता चालतच जायचं ठरवल. देवळापासून तीस चाळीस मिटर अंतरावर असताना मला मम्मी दिसली. मला नवल वाटलं की दुपारी तीन वाजता देवळातून घरी येणारी, आज का एवढ्या लवकर निघाली. मी लगेच आवाज दिला, पण तिच्या पर्यंत तो पोहचलाच नसावा. ती चालू लागली होती, पण घराच्या विरूद्ध दिशेने. काय चाललंय काही कळतच नव्हत. मी परत आवाज देणार, इतक्यात काकांचे शब्द आठवले. मम्मी घरी येण्याआधी बघ कोणाला प्रसाद देते!! मग मी ठरवलं की आज मम्मीचा पाठलाग करायचा, आणि ती अचानक एका बिल्डिंग मध्ये शिरली….
मम्मीच्या मागे मागे जात ठरवलं की आता हीचा पिच्छा सोडायचा नाही. मम्मी तर मनोजच्या बिल्डिंग मध्ये जात होती. मनोज माझ्या कॉलेज मध्ये आहे. पण तो तर त्याच्या फॅमिली सोबत वीकेंडला लोणावळ्याला गेलाय. तो, त्याची मम्मी, आणि त्याची बहीण. मग घर तर बंद असणार. तरी मी बिल्डिंग मध्ये शिरली. तो ग्राउंड फ्लोअरलाच राहतो. मम्मीने त्याच्या डोअर समोर ऊभ राहून आजूबाजूला बघितल, आणि डोअर बेल वाजवली. आणि आश्चर्य म्हणजे एका व्यक्तीने डोअर उघडून मम्मीला आत घेतलं. मी हे सगळ लपून बघत होते. मम्मीच काय असेल?
मम्मी तर त्याच्या घरात गेली. आता पुढे मला काहीच कळत नव्हतं. कसं कळेल मला? की आत काय चाललंय? मी विचार करत होती. पण तेवढ्यात मला लक्षात आलं की आपण मनोजच्या बिल्डिंगच्या मागे जाऊन त्याच्या बेडरूम मधून डोकावलं तर कळू शकत!! मी लगेच त्याच्या बिल्डिंगच्या बॅक साईडला गेले आणि त्याचा बेडरूमच्या खिडकी जवळ आले. पण लक्षात आलं की बेडरूमची खिडकी तर बंद आहे. माझा जीव कासावीस होत होता. काय चालल असेल आत. पण थोडा वेळाने थंड डोक्याने विचार केला आणि लक्षात आलं की खिडकी पूर्णपणे बंद नाही. मग जवळच असलेल्या झाडाची छोटीशी सुकलेली फांदी तोडून मी खिडकी खोलायचा प्रयत्न केला. खिडकीत पूर्णपणे खुलली नाही, पण मला आता आत मध्ये काय चाललंय हे दिसत होतं. दुपारची वेळ असल्यामुळे कोणी बाहेर फिरकत नव्हते. म्हणून हे धाडस मी करू शकले. बेडरूमच्या डोअर मधून हॉल पूर्णपणे दिसत होता. मी खिडकी ओढल्यानंतर मला मम्मी हॉलच्या सोप्यावर बसलेली दिसली. तिच्यासमोर पाठमोरा एक पुरुष बसलेला होता. पण कळत नव्हतं कोण आहे तो. उघडाच होता तो त्याने फक्त बॉक्सर शॉर्ट घातली होती. आणि एकदम तो बेडरूमच्या दिशेने आला. आई शप्पथ हा तर स्वप्निल होता, स्वप्निल मनोजचा मावस भाऊ आहे. स्वप्निल नेव्ही मध्ये आहे, आणि बहुतेक सुट्टीसाठी पुण्यात आला असेल. वर्षातून दोन वेळेस तरी तो पुण्यात सुट्टी मध्ये येतो. स्वप्निल तीस वर्षाचा असेल. काय बॉडी आहे त्याची!! शेवटी नेव्ही मध्ये आहे. गोरा गोरा पान, क्लीन शेव, साडेसहा फूट उंच. मनोज त्याला घेऊन माझ्या घरी दोनदा-तीनदा आला असेल. स्वप्निल बोलायला बिंदास्त, मला त्याने कधीच लहान असल्यासारखं वागवलं नाही, आणि मम्मीला तर तो डायरेक्ट तिच्या नावाने आवाज द्यायचा “संध्या”….
मी डोळ्यात तेल घालून आणि कानात प्राण ओतून बघत आणि ऐकत होते. माझी एकुलती एक मम्मी मला सोडून कधीच कोणाशी बोलली नाही कधीच कोणाच्या घरी गेलेला नाही, आणि आज का ती मनोज घरी आली असेल? स्वप्निल नेच तिला फोन केला असेल का? म्हणून बिचारी आली का? असं माझ्या डोक्यात सारखे येत होते. तेवढ्यात मम्मीसुद्धा बेडरुमच्या दिशेने येऊ लागली, आणि बाथरूम मध्ये जाऊन फ्रेश होऊन आली. मी त्यांना दिसत नसावी बहुतेक. तरी मी निर्लज्ज सारखी उभी राहून बघत होते. मम्मी फ्रेश होऊन बाहेर आली आणि स्वप्नीलच्या गळ्यातच पडली. सेंड मी मी खिडकीत उभी राहून थंड झाले होते. मम्मी असं करू शकते?? आणि स्वप्नील म्हणाला, काय संध्या जीव घेशील का माझा!! तेवढ्यात मम्मी म्हणाली, मी कोणाचा जीव घेणार ? माझं जीव तर तूच आहेस. आणि स्वप्नीलच्या कानाखाली वाजवली. मला शॉक वर शॉक बसत होते. इकडे अचानक घडलेल्या या सगळ्याने मी गडबडून गेले होते. आत्ता जे झालं ते खरंच झालं की तो एक भास होता हे कळेना. आख्ख आयुष्य तिचं ज्या मुलीच्या सांभाळण्यात गेलं होतं ती आश्चर्यचकित होऊन बघत होती. स्वप्निल तिला न्याहाळू लागला. गडद पिवळ्या रंगाची शिरशिरीत साडी आणि निळ्या रंगाचा ब्लाउज घातला होता मम्मीने. खिडकीतून ऊन पडल्याने तिचा चेहरा, साडीच्या पदराच्या वरची छाती आणि खांदा उजळून निघाला होता. तिचा रंग गोरा असूनही उन्हाने अजुन चकाकत होता. तिचं कमनीय शरीर किती आकर्षक आहे ते उन्हामुळे उजळून दिसत होत. बॅकलेस ब्लाऊज मुळे तिची पाठ जवळजवळ उघडीच होती, तिच्या ब्लाउजची पाठच तेवढी रुंद आणि खोल होती. ब्लाउजच्या शिरशिरीत कपड्यातून तिची पांढरीशुभ्र ब्रा तिच्या मांसल शरीरात रुतलेली दिसत होती. पाठीच्या मधली घळई ब्लाउजपासून सुरु होत तिच्या कमरेवर एक जीवघेणं वळण घेत तिच्या साडीच्या आत गेली होती. पाठीच्या खालचे फुगवटे घट्ट लपेटलेल्या साडीमुळे उठावदार दिसत होते. या झटापटीत तिच्या घट्ट आवळून अंबाडा बांधलेल्या केसातून एक बट निसटून तिच्या चेहर्यावर झुलत होती. मम्मीने स्वप्निलच्या गालावर पुन्हा एकदा चापट मारत त्याला मिठीत घेऊन रडू लागली. स्वप्निल ने सुद्धा मम्मीला त्याच्या छातीवर दाबून तिला घट्ट मिठीत घेतले. आणि म्हणाला, का रडतेस संध्या? मम्मी हुंदके देत अजुन रडू लागली होती. आणि म्हणाली, तुला काय कळणार माझं दुःख, माझी गरज!! स्वप्निल ची मिठी अजुन घट्ट होत गेली. किती दिवस झाले तुला भेटून, आणि आता किती दिवसाच्या सुट्टीवर आला आहेस? मम्मीचा पुढचा प्रश्न होता. स्वप्निल उतरला की, चांगला आठवडाभर आहे मी पुण्यात, रोज भेटू. मम्मी म्हणाली, ठीक आहे मग मीही सुट्टी काढते आठवड्याभर. आपण उद्या बाहेर फिरायला जाऊ दोन तीन दिवसांसाठी, मलाही कोंडल्या सारखं वाटतं सतत. स्वप्निल हसला आणि मम्मीच्या साडीत हात घालून तिच्या पाठीवर ठेऊन तिला अजुन जवळ घेत त्याचे ओठ मम्मीच्या ओठंवर ठेवले. मम्मीने त्याच्या डोक्यावर हात ठेवून त्याला जवळ घेत त्याच्या ओठांना तिच्या ओठांचा स्पर्श करू लागली. त्याला काही कळायच्या आतच तिने आपल्या बारीक नाजूक ओठांमध्ये त्याचे ओठ गच्चं पकडत डोळे मिटून एक दीर्घ चुंबन घेतले. आणि त्यानेही मन उंचावत तिच्या उत्कट चुंबनाला प्रतिसाद दिला. अचानक भानावर येत ती त्याच्यापासून दूर झाली आणि समोरच्या खिडकीजवळ जाऊन उभी राहिली. तिचं डोकं काम करेनासं झालं. तिला खूप छान वाटलं पण का कोण जाणे तिला गुदमरल्यासारखं होत होतं. वर्षानुवर्षे अंधारकोठडीत राहिलेल्या कैद्याला सूर्यप्रकाश पाहिल्यावर जसा आनंद होतो पण तो सूर्यप्रकाश सहनही होत नाही अगदी तसंच तिचं होत होतं. तिची छाती जोरजोरात वर खाली होऊ लागली. पुढे काय होणार होतं हे तिला माहिती होत. स्वप्निल स्वतःला सावरत तिच्या जवळ गेला आणि मम्मीच्या खांद्यावर आलगद आपला हात ठेवून त्याने तिचा खांदा हलकेच दाबला.
