त्या दिवसानंतर रेखाही आता माझ्याशी ‘फ्रेंडली’ वागू लागली व तिचे नंदाकडे माझ्याविरुद्धचे कागाळ्या करणेही बंद झाले… मीही आता तिच्या Positive Behaviorला Positively रिस्पोंड करू लागताच एक दिवस मला नंदानेच जमिनीवर आणले… ती म्हणाली “रेखापासून तू जरा जपून रहा… कारण तिने मला खूप आधी म्हणजे आम्ही इथे आल्यावरच्या पहिल्याच आठवड्यात ‘तू तिच्यात इन्टरेस्टेड आहे’ असे सांगितले होते व मग पुढच्याच महिन्यात तिनेच तुझ्याविरुद्ध माझे कान भरले होते… पण मला तुझ्यावर विश्वास आहे म्हणून मी तुझ्या भल्याकरता सांगतेय कारण मी तिला गेल्या ६ वर्षांपासून ओळखतेय…” असे नंदाने म्हणताच मीही नीटपणे विचार करताच मला तिचे म्हणणे पटले… कारण आता ‘रेखा’ नामक ‘मांजरी’ला ‘नंदा’च्या हातातून ‘राजू’ नामक ‘उंदीर हिसकून घ्यायचा होता. (पण ‘ह्या’ उंदीराला मात्र त्या दोन्ही ‘मांजरींच्या बिळातच’ घुसून तिथला ‘खजिना लुटायचा होता ना!!)
एका अर्थी हे बरे झाले की नंदानेच मला जमिनीवर आणले कारण जर मी पुन्हा रेखाच्या मागे लाळघोटेपणा करत असतो तर मला त्या ‘दोघीही मिळाल्या नसत्या… कारण रेखा जरी मांजरीसारखी धूर्त असली व तिला मला ‘एक्स्पोझ’ करून माझे ‘मिशन’ फेल करायचे असले तरी तिच्यात या क्षणी ‘नंदाविषयीची ईर्ष्या’ इतकी ठासून भरली होती की त्यामुळेच तर मला ‘अपेक्षित’ फायदा होणार होता… त्यामुळे मी नंदाशी पूर्वीसारखाच ‘सलगीने वागून रेखाला जळवत राहिलो… पण आता रेखानेही मला ‘Entice’ करण्यास सुरवात केली होती… तिने आता ‘दुपारचा चहा’चा प्रोग्राम अगदी आवर्जून स्वतःकडे ठेवला होता… व मी (व नंदानेही) त्याला दुजोरा दिला होता. आता आम्ही तिघंही पूर्वीसारखे एकत्र चहा घेऊ लागलो.
दिवसेंदिवस माझी नंदाशी सलगी वाढत होती व रेखाही माझ्याशी हल्ली फारच ‘फ्रेंडली वागत होती… रात्री झोपतांना आता माझी ‘फेव्हरीट Fantasy’ म्हणजे मी त्या दोघींना ‘एकत्र’ घेतोय… ही असे!!
एके दिवशी रेखाने मला ‘Entice’ करण्यासाठी मुद्दाम जिन्यात गाठले ब – “राजू… येत्या २४ सप्टेंबरला माझा वाढदिवस आहे तर तो दिवस आपण दोघं एकदम ‘स्पेशल’पणे मनवूयात… व लक्षात ठेव की- फक्त ‘आपण दोघंच’ हं!!” असे खुल्ले आमंत्रण दिले. मी ही गोष्ट नंदाला सांगताच तिने मला
“त्या दिवशी सांभाळून रहा…” असा प्रेमळ सल्ला द्यायला विसरली नाही व एक क्षण थांबून पुढे म्हणाली “सप्टेंबरमध्ये तर माझाही वाढदिवस आहे…” “केंव्हा?” मी विचारले तर त्यावर ती म्हणाली “११ तारखेला…” “म्हणजे उद्याच की…” मी म्हणालो. “पण एक गोष्ट लक्षात ठेव राजू की…” ती क्षणभर थांबली व तिच्या डोळ्यातल्या उदास छटांना लपवत ती पुढे बोलू लागली “चिरागच्या बाबांना सुटी नसल्यामुळे ते तर येणार नाहीत व लग्नानंतर माझा हा पहिलाच वाढदिवस असेल जो मी त्यांच्याबरोबर सेलिब्रेट करणार नाही…” असे म्हणून तिने डोळे पुसले… बिच्चारी!! मलाही क्षणभर गलबलून आले. ती आपल्या नवर्याला ‘मिस’ करत होती.. “पण मला हा वाढदिवस रेखाबरोबर ‘सेलिब्रेट’ करायचा नाहीये एव्हढे नक्की!!” ती पुढे म्हणाली. “तुला मी एक सुचवू का?” मी विचारले – “तू जशी म्हणशील तशी उद्याची संध्याकाळ आपण सेलिब्रेट करू व तुला हरकत नसेल तर आपण छानपैकी ‘लाँग-ड्राइव्ह’ला जाऊया… काय म्हणतेस?” “एकदम बेस्ट…” तिची कळी खुलली – “मला खूप आवडतं ‘लाँग-ड्राइव्ह’ला जायला…” “ठरलं तर मग…” मी म्हणालो – “उद्या दुपारचा रेखाकडील चहाचा प्रोग्राम आपण ड्रॉप करूया व तू मला बरोब्बर साडेचार वाजता ‘डेक्कन’ला ‘चितळे’समोर भेट… आपण ‘लोणावळा-खंडाला’ फिरून येऊया…” “डन…” माझ्या हातावर हात ठेवून नंदा म्हणाली. तिच्या स्पर्शाने माझ्या अंगावर रोमांच (व Pant मध्ये बाबुराव) उभा राहिला!!
ठरल्याप्रमाणे आम्ही ‘डेक्कन’ला भेटलो… माझ्याकडे कंपनीची ‘शोफरड्रिव्हन कार होतीच… पण कारमध्ये बसल्याक्षणीच नंदाच्या कपाळावर आठी आली. “काय झाले ?” मी विचारले त्यावर तिने फक्त ड्रायव्हरकडे बघितले… मला ताबडतोब तिचे म्हणणे लक्षात आले. “नारायण, गाडी लेफ्टला थांबव…” मी म्हणालो… त्याप्रमाणे त्याने ती थांबवून मागे बघताच मी एक नोट त्याच्याकडे सरकावली व त्यास उतरण्यास सांगितले… खुश होऊन तो गाडी सोडून उतरला.
मी, नंदा व चिराग असे तिघंही आता समोरच्या सीटवर आलो… मी सफाईने गाडी पुण्याबाहेर घेतली. थोडावेळ तर नंदा चिरागला इकड-तिकडच्या गमती-जमती दाखवत राहिली पण जसाच आम्ही ‘हायवे’ पकडला तसाच चिराग नंदाच्या मांडीवर झोपून गेला. नंदा माझ्या बाजूला बसून चिमणीसारखी चिवचिवत होती… तिच्या आनंदाला पारावार नव्हता.
मी गाडी रस्त्याच्या कडेला घेऊन नंदाला म्हणालो “चिरागला मागच्या सीटवर ठेवून आरामात बस न…” त्याबरोबर तिने त्याला मागे ठेवण्यास वळली पण तिला चिरागला नीट ठेवणे जमेना… मी तिच्याकडे वळलो व तिच्या मांडीवरून चिरागला उचलले पण तिही समोर वाकल्यामुळे Accidentally माझा हात तिच्या उरोजाला लागला… त्याबरोबर माझ्या अंगातून वीज चमकून गेली व क्षणभर तिही गोरीमोरी झाली पण दुसर्याच क्षणी तिचे गाल लाजेने आरक्त झालेत.
चिरागला मागे ठेवून मी गाडी जी सुसाट दाबली ती थेट लोणावळ्यालाच थांबवली.
लोणावळ्याला ‘सन-सेट पॉईंट’वर आम्ही अगदी वेळेवर पोहोचलो होतो. मी खाली उतरत होतोच पण नंदाला मात्र तिच्या बाजूचे दार उघडता येईना!! मी तिच्याकडे वाकून तिच्या बाजूचे दार उघडले पण यावेळी मी चुकून झालं असे भासवत पण ‘मुद्दामच तिच्या उरोजांवर माझे डोके टेकवले… तिनेही डोळे मिटून दीर्घ श्वास घेतला त्यामुळे तिची छाती अजूनच उन्नत झाली… मी तिच्याकडे पाहिले तर तिच्या डोळे मिटलेल्या अवस्थेतही तिच्या चेहर्यावरचे धुंद भाव लपत नव्हते.’सन-सेट पॉईंट’वर जरी बरीच गर्दी असली तरी आम्हाला ओळखणारे कोणीच नव्हते… मी तिच्या हातात हात घालून चालू लागलो व थोड्या दूरवर एका साईडला आम्ही उभे राहिलो… आम्ही गप्पा करत सूर्यास्त पाहू लागलो… सूर्यास्त होऊन गेला पण आमच्या गप्पा सुरूच होत्या. माझी नजरही ‘क्राउड’चा अंदाज घेत होतीच… जशीच आजूबाजूची गर्दी पूर्णपणे पांगली व त्यामुळे आता मीही थोडा धीर एकवटून तिच्या कमरेभोवती हात टाकून तिला माझ्या जवळ ओढले… तिही निर्विरोध माझ्याजवळ सरकली व स्वतःहून मला खेटून उभी राहिली. तिचा डावा उरोज माझ्या छातीवर दबत होता… माझा बाबुराव मात्र Pant मध्ये उसळ्या मारू लागला.
मी तिचा चेहरा माझ्याकडे वळवून प्रथम तिच्या गालाचे हलकेच चुंबन घेतले व – “आज रात्री इथेच लोणावळ्यात थांबायचं की…” असे मी म्हणताच अचानक तिला चिरागचे स्मरण झाले व ती घाबरून मला
“चिराग ?” एव्हढंच म्हणाली. मीही त्वरेनेच तिला घेऊन गाडीकडे पोहचलो… तर गाडीत चिराग शांतपणे झोपला होता.
आमचा दोघांचाही जीव भांड्यात पडला.
“नंदा…”मी तिच्याकडे अर्थपूर्ण पाहत म्हणालो “रात्री इथेच थांबायचं की घरी जायचं?” “घरीच जाउयात…” ती माझ्या डोळ्यात पाहत म्हणाली “पण ‘अगदी आरामात पोहचू व मध्ये कुठेतरी जेवण करत जाऊ…” “ठीक आहे…” मी म्हणालो… तिचा ईशारा माझ्या लक्षात आला होता की रेखा झोपल्यावरच घरी पोहोचायचं!! पण… ‘सावध!’ मी स्वतःलाच ईशारा दिला… आज तिच्या कलानेच घ्यायला हवंय “ती खुश झाली तर पुढे मात्र…” मी मनातल्या मनात मांडे खाऊ लागलो पण ‘मंझील’ अजून फारच दूर होती. गाडी आता पुण्याच्या दिशेला वळली… रात्र झाली होती. मी पिंपरीच्या जवळ ‘हायवे-ग्लोरी’मध्ये जेवण्यासाठी गाडी थांबवली. चिरागही जागा झाला होता व आता स्वारी उत्साहाने ‘हायवे-ग्लोरी’ हॉटेलमध्ये बागडत होती. आम्ही दोघंही कौतुकाने त्याचे खेळणे पाहत होतो. आम्ही नंदाच्या सांगण्याप्रमाणे ‘अगदीच लाईट’ जेवण केले व ‘एक-दोन पार्सल्स’ घेऊन निघालो… “उरलेले जेवण घरी जाऊन जेऊयात…” नंदा म्हणाली.
रस्त्यात पाऊस सुरु झाला… चिराग मागच्या सीटवर बसून बाहेर पडणार्या पावसाची ‘गम्मत पहात आमच्याशी बडबड करत होता… व आम्ही दोघंही त्याला मनापासून ‘एन्जॉय’ करत आमचा टाईम-पास करत होतो.
“नंदा एक गोष्ट विचारू?” मी तिच्या हातावर अगदी सहजपणे हात ठेवून तिच्याकडे पाहत म्हणालो… त्यावर “काय ?” असे म्हणून तिही माझ्या डोळ्यात पाहत पाहू लागली. “घरी गेल्यावर ‘सेलिब्रेशन’ म्हणून आपण…” असे म्हणून मी एक मुद्दाम ‘पॉज’ घेतला… त्यावर तिही अपेक्षेने माझ्याकडे पाहू लागली… तसाच मी पुढे म्हणालो “तुझ्या ‘वाढदिवसानिमित्य’ आज ‘शाम्पेन’ होऊन जाऊदेकी!! काय म्हणतेस?” “ठीक आहे…” ती उत्साहाने म्हणाली “मी आजपर्यंत कधीच चाखलेली नाहीये… पण जर मी ‘आउट’ झाले तर तू मला सांभाळशील ना?” “नक्कीच…” मी म्हणालो “तू बिनधास्त राहा…”
पुण्यात येताच चिरागला आम्ही छानपैकी त्याच्या आवडीचे ‘संडे’ आईस्क्रीम खाऊ घातले… व त्यानंतर मी मुद्दाम आरामात गाडी इकडेतिकडे फिरवत टाईम-पास करू लागलो. त्यावर “का रे… घरी नाही जायचं का?” असे नंदाने विचारताच – “रेखाला तर झोपू देत ना…” असे मी म्हणालो ब (चिराग झोपल्यावर) थंडगार ‘शाम्पेन’ केसमध्ये घेऊन रात्री बारा वाजता घरी पोहचलो.
