ती पण तापल्यामुळे माझे ओठ चोखत होती. आम्ही दोघेपण कितीवेळ त्या पोजमध्ये होतो याचं दोघांनापन भान नव्हतं. आमच्या त्या रानटी किसमुळे पच पच असा आवाज येऊ लागला. चाललेल्या किसमुळे मी एवढा बेभान झालो होतो की मी माझ्या डाव्या हाताने मामीचा चेहरा पकडत उजवा हात खाली नेत तिच्या डाव्या स्तनावर ठेवत हलकासा दाबला. आणि तीच माझी चूक म्हणा किंवा घडत असणारा चुकीचा प्रकार थांबवण्यासाठी देवाने दिलेली बुद्धी म्हणा, मी तिचा स्तन दाबताच मामी गोरठली अन तिला परिस्थितीचं भान आलं. झटकन तिने माझ्या तोंडातून आपलं तोंड सोडवून घेतलं, मला मागे ढकलत एकवार माझ्याकडे पहिलं अन गणेश असं म्हणत तोंडावर हात ठेवून ती बाहेर निघून गेली. क्षणभर मला माझ्याच कानाखाली ठेऊन द्यावीशी वाटली. मी अजून ही त्याच धुंदीत होतो आणि आपण किती चांगली संधी हातातून घालवली याचा मला राग आला पण तो क्षणभरच टिकला. परिस्थितीचं भान येताच आपण काय आई घालुन घेतली याची मला जाणीव झाली.
मामी बाहेर निघून गेली असली तरी मला तिच्या मागून जाण्याचं धाडस नाही झालं. मी तसाच किचनच्या कट्ट्याला रेलून उभा राहिलो. मलाच विशेष वाटत होतं की तसं करण्याचं धाडस झालं तरी कसं? मामीच्या चांगुलपणाचा आपण गैरफायदा घेतल्याचं मला वाटू लागलं. आता माझी गांड फाटू लागली होती. मामी मामाला सांगेल याची मला भीती नव्हती. मला विश्वास होता की ती सांगणारच नाही. प्रश्न होता आजपर्यंत कमावलेल्या इज्जतीचा. काय तोंड घेऊंन मी मामीसमोर जाणार होतो. काय स्पष्टीकरण देणार होतो. जसजसा वेळ जाईल तसं तसं मी हतबल होत जाऊ लागलो. एक अपराधिपणाची भावना माझ्या मनात येऊ लागली. हाताच्या ओंजळीत माझा चेहरा पकडून मी तसाच उभा होतो.
कितीवेळ मी त्या कट्ट्याला रेलून उभा होतो मलाच नाही समजलं. ओंजळीतून मी चेहरा बाहेर काढला अन समोर पहिलं तर परातीमध्ये मामीने मळून ठेवलेली कणिक दिसली. पाचच मिनिटांपूर्वी किती हसरं अन मनमोकळं वातावरण होतं अन आता काय झालं होतं. परातीतल्या कणकीवर दोन तीन माश्या घोंगावत होत्या म्हणून मी एक ताट घेऊन त्यावर झाकलं. काहीही झालं तरी ही कोंडी मला फोडावी लागणार होती.
त्यासाठी मलाच पुढाकार घ्यावा लागणार होता. येणार्या परिस्थितीचा सामना करायला मी सज्ज झालो. एक दीर्घ श्वास घेतला, दोन मिनिटं डोळे मिटून देवाची प्रार्थना केली आणि किचन मधून बाहेर आलो. बाहेरच्या खोलीत येऊन पाहिलं तर मामी बाळाशेजारी झोपली होती. दोघांची पण डोकी माझ्या बाजूला होती. बाळ पाठीवर झोपलं होतं तर मामी बाळाच्या पोटावर आपला डावा हात टाकून उजव्या अंगावर झोपली होती.
तिच्या हलणार्या खांद्यावरुन समजून येत होतं की ती रडत होती अन आपले हुंदके आवरण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या नाकाचा पण सुरुसूर असा आवाज येत होता म्हणजे ती नक्कीच रडत होती. मला काय बोलावं अन कुठून सुरुवात करावी तेच कळेना. मामीचा राग मला माहित होता म्हणूनच माझी गांड फाटून माझ्या हातात आली होती. तरीपण मी धाडस करायचं ठरवलं अन जवळ जात मामीला आवाज दिला. ”मामी, मला मी पुढं काही बोलणार इतक्यात मामी वासकन बोलली.
“गणेश, मला काहीही बोलायचं नाही. मला शांत पडू दया. ”मामी पण माझं ऐका तरी!” मी विनंती करत बोललो. ”सांगितलं ना मला काहीही बोलायचं नाही. कळत नाही का? जा बर तुम्ही इथून”. मामीचे ते शब्द ऐकून माझ्या काळजात चर्रर्रर्र झालं. मामी एव्हढं तोडून कधीच बोलली नव्हती. पुढे काही बोलण्यात अर्थ नव्हता. जर मी प्रयत्न जरी केला असता तर मामीनं रागाच्या भरात काहीपण केलं असतं म्हणून मी काही न बोलता उठलो अन दरवाजा उघडून बाहेर निघून गेलो.
बाहेर येऊन मी मेन रोड वर आलो. बाहेर बरीचशी रहदारी होती. सर्व लोक आपल्या ओढीने इकडे तिकडे पळत होते. माझ्या हृदयात जी कालवा कालव चालू होती ती कोणालाच समजणार नव्हती. मी सरळ मेन रोड वरून चालत राहिलो. मला मामीशी बोलायचं होतं, सगले गैरसमज दूर करायचे होते. त्यासाठी आधी मामीचा राग शांत होणं गरजेचं होतं म्हणून मी काही न बोलता बाहेर निघून आलो होतो. कितीवेळ मी रोडवरून फिरत होतो मलाच कळलं नाही. वेड्यासारखा मी चालतच होतो. किती चाललो, किती दूर आलो कशाचंच भान नव्हतं. डोक्यावर उन्हाची गरमी जाणवू लागली तसा मी भानावर आलो. पोटात पण भुकेमुळे आग लागली होती. हातातल्या घड्याळात पहिलं तर साडे बारा वाजले होते म्हणजे मी जवळजवळ दोन ते अडीच तास भटकत होतो. सकाळी मामीने दिलेल्या ग्लासातील दुधाशिवाय माझ्या पोटात काहीही गेलेलं नव्हतं मामीचा विचार येताच मन परत उदास झालं. घरी जाऊन मामीला तोंड दाखवण्यापेक्षा इथूनच गावी गेलेलं परवडेल असं वाटू लागलं.
पण मनात एक धूसर आशा पण होती की मामी मोठ्या मनाने माफ करेल. आणि गावी कोणी विचारलंच की का आलास म्हणून तर काय सांगणार? मामीलाला किस केलं अन मामी रागावली म्हणून आलो म्हणून सांगणार? काय करावं काहीच सुचत नव्हतं. लाज अन भीती दोन्ही भावनानी मनावर कब्जा केला होता. पण बोलतात ना, एकदा का पोटाची आग जाणवू लागली की मग भीती अन लाज दोन्ही पळून जातात. माझ्या बाबतीत पण तसंच झालं. मामी काही का बोलेना पण आधी जेवण तरी करू. पुढचं पुढं बघू असा विचार करून मी घराकडे पाय वळवले. घराच्या दरवाज्यासमोर पोचताच एकदा डोळे मिटून देवाची प्रार्थना केली अन दरवाज्यावर टकटक केली.
पुढच्याच क्षणी दरवाजा खाडकन उघडला गेला. समोर मामी उभी होती. तिच्या चेहर्यावर राग दिसत नव्हता पण तिचा चेहरा रडून सुजल्यासारखा दिसत होता. डोळे अन नाकाचा शेंडा पण लाल झाले होते. केस विस्कटलेले होते. पदर ढळून उजव्या बाजूच्या स्तन उघडा दिसत होता. पण आता माझी काय बिशाद की मी तिकडे नजर उचलून पाहीन. मामीने बाजूला सरत मला आत येण्यास रस्ता करून दिला. मी आत आलो तसं मामीने दरवाजा बंद केला. बाळ उठून हातातल्या खुळखुळ्यासोबत खेळत होतं. मी त्याच्याजवळ जाऊन बसलो अन त्याला खेळवत येणार्या बॉम्बची वाट पाहू लागलो. ”कुठे गेला होतात?” मामीने क्षीण आवाजात विचारलं. मामीचा तो टोन ऐकून माझा जीव भांड्यात पडला. तरीपण तिच्या या परिस्थितीला आपणच जबाबदार आहोत याची खंत वाटत होती. ”तुम्हीच बोलला होतात निघून जा म्हणून बाहेर गेलो होतो, ” मी चाचरत बोललो. “बाहेर म्हणजे कुठे?” मामीने प्रतिप्रश्न केला. ”मेन रोडवर फिरत होतो. नक्की कुठे जायचं माहीत नव्हतं म्ह्णून असाच भटकत होतो, ” मी खाली मान घालून बोलत होतो. मामीच्या नजरेला नजर द्यायची माझी हिम्मतच होत नव्हती. ” बाहेर म्हणजे मी तुम्हाला इथेच कुठेतरी बाहेर, ते पण पाच दहा मिनिटांसाठी निघून जा म्हटलं होतं. तीन तास नाही अन मेन रोडवर तर नाहीच नाही. तुम्ही इथे नवीन आहात, काही प्रॉब्लम झाला असता तर?” मामीने शांत स्वरात विचारलं. ”तुम्हीच बोललात की निघून जा म्हणून …
मी म्हटलं म्हणून गेलात. जर मी म्हटलं असतं फाशी घ्या तर घेतली असती?” मामीने जरा चिडून विचारलं. तिच्या या प्रश्नावर काय उत्तर द्यावं तेच कळेना. तरीपण मी धाडस करत बोललो. ”तुम्ही रागावला होता म्हणून….
” असा पराक्रम केल्यावर राग नाही येणार तर काय आरती उतरायची तुमची?” मामीने मला पुन्हा एकदा मध्येच तोडत खोचकपणे विचारलं. मी काही न बोलता खाली मान गप्प बसलो. असाच गेला. ”जेवणार आहे की बाहेरूनच जेऊन आलात?” तिने परत टोमणा मारत विचारलं. तिच्या असल्या बोलण्याने या माझ्या काळजाला घरे पडत होते. माझे डोळे पाण्याने गद्य भरले. एक आवंढा गिळत बोललो. ”मामी, हवं तर जीव घ्या पण असं तोडून बोलू नका. तुमच्या अश्या बोलण्याने काळीज तुटतं. पाया पडतो तुमच्या. माफ करा मला. पुन्हा अशी चूक होणारे नाही,” असं म्हणत मी मामीचे पाय पकडणार एवढ्यात मामी मागे सरकली.. “माफी मागायची काही गरज नाही. आधी उठून हातपाय धुवून घ्या. जेवण झाल्यानंतर आपण त्या विषयांवर बोलू,” असं म्हणत मामी किचनमध्ये गेली.
खरं तर मला मरणाची भूक लागली होती पण मामीच्या तश्या बोलण्याने काहीच खायची इच्छा नव्हती. मामी जेवणाची सामग्री घेऊन बाहेर आली. आमच्या दोघांची ताटं करून जेवायला बसली. मी काय तिने पण अन्नाचा कण पण नाही शिवला. तिने ओळखलं की आम्ही दोघे पण या परिस्थीतीमध्ये जेवू नाही शकणार म्हणून तिने पुन्हा सगळं समान उचलून किचन मध्ये ठेऊन आली.
