तो एकटाच मुंबईवरून पुण्यात आला. वहिनींना घेऊन, पोस्टात गेला. त्यांना हवी तिथे सही देऊन त्यांच्या पैशाचा मार्ग मोकळा केला. संध्याकाळी, दोन्ही मुली वहिनी, भरत बाहेर जेवायला गेले. कौटुंबिक जीवनाचा आनंद पुन्हा एकदा त्या तिघींच्या जीवनात आला. संध्याकाळी आईस्क्रीम खाऊन गप्पा मारत बसले होते.
अन जझिम शर्माची गझल रेडिओ वर लागली होती.
“जो गुजर गया, उसे भूल जा,
जो साथ है, उसे याद रख… ।”
ऐकता ऐकता, वहिनीच्या डोळ्यात टचकन पाणी आलं. भरतने वहिनीच्या खांद्यावर फक्त हात ठेवला. मुलींचं काहीच लक्ष नव्हतं. दोघी मोबाईल बघण्यात दंग होत्या. तिच्या ब्लाउज मधून उघड्या पडलेल्या खांद्यावर त्याचा स्पर्श क्षणात, सुवाला शांत करून गेला. तिने अर्थपूर्ण पणे त्याच्या डोळ्यात पाहिलं. अन दोघेही आपापल्या बेडवर गेले. तो वर बेडवर झोपला. खाली, गाद्या टाकून, मुली अन ती झोपली. त्याचा स्पर्श तिच्या मनात कालवाकालव करून गेला. तिला मागच्या महिन्यात, तिला जवळ घेतलेली मिठी आठवली. अन त्या पहाटे, तिच्या नाकात शिरलेला, त्याच्या शरीराचा गंध तिला आठवला. तो बर्यापैकी, तिच्या नवर्या सारखाच होता. आताचा त्याचा स्पर्श देखील, नवर्यासारखाच होता, त्याची आठवण करून देणारा होता.
तो प्रवास करून दमला होता, त्यामुळं पटकन झोपी गेला. तिलाही मध्यरात्री कधीतरी, डुलकी लागली. पण पहाटे नेहमीप्रमाणे तिला जाग आलीच. अन पुन्हा झोप लागणं सुद्धा कठीण झालं. ती उठून बसली. वर बेडवर पाहिलं. उघडा बंब दीर फक्त शॉर्ट वर झोपला होता. त्याचा तंबू उंच उभा राहिला होता. ते दृश्य पाहून तिची झोपच उडाली. एरव्ही देखील कधीतरी, नवरा असताना तिला हा पहाटेचा तंबू दिसला असेलही. पण कधी इतकं निरखून बघण्याचं धैर्य, तिला झालं नाही. पण आज अंधाराने, तिला धाडस दिलं होतं. मुली गाढ झोपल्या होत्या. पुन्हा हे पाप आहे, असं तिच्या मनाने तिला निक्षून सांगितलं. ती पुन्हा आडवी झाली, झोपण्याचा प्रयत्न करू लागली.
थोड्या वेळाने तो उठला. फुगलेली शॉर्ट चोळत, तो टॉयलेटमध्ये गेला. कसाबसा पाईप बाहेर काढून, मोकळा केला. पन पाईप अजूनच ताठ झाला. आत घुसायला तयार होईना. कसाबसा पुन्हा शॉर्टमध्ये कोंबून तो, बाल्कनीत गेला. बाहेर नुकताच रस्त्यावरून जाणार्या दुधवाल्याना पहात, बसला. त्यांच्या व्यतिरिक्त चिटपाखरूही नव्हतं रस्त्यावर.
“काय झालं हो भाऊजी, “आता सुवा बाल्कनीत आली.
त्याने दचकून मागे बघितलं. अन उत्तर दिलं, “काही नाही हो झोप येत नव्हती”
वहिनींनी त्याच्या उघड्या पाठीवर हात ठेवला. कमरेच्या शॉर्टव्यतिरिक्त त्याच्या अंगावर काहीही नव्हतं.
त्याच्या अंगाचा तसाच तिच्या नवर्या सारखा येणारा गंध, तिला खिळवून ठेवत होता.
“दादाची आठवण येतेय का?”
“हो, वहिनी.”
अस म्हणत तो तिच्याकडे वळला. अन स्टुलावर बसला. तिने त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवायला सुरूवात केली. हळूहळू त्याचं डोकं तिने छातीशी कवटाळले. तिच्या मध्यम आकाराच्या गोलाईवर त्याचं डोकं दाबलं जात होतं. अन ती त्याच्या उघड्या पाठीवरून, मनसोक्त हात फिरवत होती.
हे सगळं घडताना, बाल्कनीत अंधार दोघांची सोबत करत होता. लाईट्स ऑन नव्हता.
“वहिनी,… तुम्हाला तर खूप आठवण येत असेल ना हो दादाची. “
“प्रत्येक क्षणाला, प्रत्येक प्रसंगात, सारखी आठवण येते…”
“मग तुम्ही कस सावरता स्वतःला?”
या प्रश्नावर, वहिनी जवळजवळ कोसळली. अन त्याच्या खांद्यांवर मान टाकली. त्यालाही आता भावनावेग आवरेनासा झाला. तिला थोड्या जोराने, जवळ ओढली. अन तिचा त्याच्या अंगावर तोलच गेला. नकळतपणे सावरताना, ती त्याच्या मांडीत विराजमान झाली होती. त्याची मिठी सुवा वहिनीच्या पोटाभोवती घट्ट झाली होती. पहाटेचा तंबू तिला उजव्या बैठकीखाली जाणवत होता. त्याच्या नुसत्या जाणिवेने धुंद होऊन, तिने तिचा गाल त्याच्या गालावर घासायला सुरूवात केली. तिचं ते गालाला गाल घासणं, तिची प्रणयातूरता स्पष्ट दाखवत होतं. आणि तेच सत्य होतं. तिला त्या वेळी, दूर करणं, तिच्या भावनांना, खोटं ठरवण्यासारखं होतं. त्याने तिच्या कपाळावर किस केलं.
तिच्या डोळ्यातून, पटकन पाणी आलं.
“काय झालं वैनी?”
“काही नाही हो, तुमचा दादा, असंच कपाळावर किस करायचा. पण आता… तुमच्या शिवाय आता कुणी नाही माझं… “
तिच्या डोळ्यातून वाहणारं पाणी त्याने ओठांनी टिपून घेतलं. ती जरा शांत झाली. पण त्याचे ओठ आता गालांवर येऊन थांबले. त्याने एक छान रसरशीत मुका घेऊन तिच्या गालांचं कौतुक केलं.
ती डोळे मिटून आता आनंद घेत होती.
मग हळुवारपणे, तिच्या आसुसलेल्या ओठांवर ओठ टेकवले. अन ओठ कधी चुरगळायला सुरूवात केली हे तिचं तिलाही कळलं नाही. आत जीभ घुसवून आतला रस तो पीत होता. स्वतःची लाळ तिच्या तोंडात सोडत होता. अचानक वहिनी सावध झाली.
“भावजी हे नको करायला… मला भीती वाटते.”
ती तिथून उठून, किचनमध्ये गेली. चहा टाकते म्हणत, गॅस पेटवला. तो तिच्या शेजारी जाऊन उभा राहिला. तशी ती पटकन त्याला बिलगली. यावेळी त्याचे हात, पाठीवरून फिरत, खालच्या सुबक गोलाईवर स्थिरावले. तशी ती लाजली. मान खाली घालून, आणखी मिठीत शिरली. त्याने खालची पकड दोन्ही हातानी टाईट केली. तिची खालची गोलाई चाचपताना, गाऊन मागच्या बाजूने बराच वर आला.
तिच्या गुलाबी निकर वर त्याचा हात फिरू लागला. फिरता फिरता, त्याचा हात मागच्या बाजूने, मधल्या घळीतून खाली गेला. दोन्ही मांड्याच्या मधली जागा मागून तो चाचपत खालच्या महाद्वाराशी पोचला.
तेव्हा त्याच्या लक्षात आलं, वहिनी प्रचंड पाझरलीय. इतकी की निकर ओली कच्च झाली होती.
याचा अर्थ, वहिनीला हे सगळं हवं आहे. आवडलं आहे. मात्र हे सगळं करताना, त्याच्या ओठांनी तिला लॉक केलं होतं.
पहाटेपासून, चाललेला हा खेळ, मुलींच्या उठण्याने, बंद पडला.
त्या दिवशी, नात्यांची काही गणितं सुटली होती, पण काही नवी कोडी पडली होती.
सुवा वहिनी अन भरतची बायको, सावनी या दोघींची एकदम गट्टी होती, नात्यात एक प्रेम होतं, विश्वास होता. एकेमेकींसाठी पदर खोचून जगाशी भांडण्याची तयारी होती.
आणि तोच विचार, वहिनीला नेमका सतावत होता. भावजीची मिठी तिला आवडली होती. पण सावनीशी धोका केल्याची अपराधी पणाची भावना तिच्या मनाला खात होती.
“भावजी,… सावनीला वाईट वाटेल, धक्काच बसेल, तिला असलं काही कळलं तर.”
मुंबईला गेल्यावर, तिसर्या दिवशी, भरतला सुवाचा फोन आला.
“खरंय वैनी, पण एकवेळ ती काळजी मी घेईन,… मला तुमची काळजी वाटते.”
“माझं सोडा ओ भावजी,… हे आयुष्य आता असंच जायचं.”
ऑफिसमधलं कुणी, फोनवर बोलणं ऐकत नाही ना, ही खात्री करून घेत, तो हळूहळू बोलत होता.
“वैनी, माझ्यापेक्षा एक वर्षाने लहान आहात… मला तुमच्या भावना समजत आहेत.”
“सोडून द्या भावजी, तुम्ही माझं टेन्शन घेऊ नका. मला काही होत नाही. आता या एकटेपणाची सवय करून घेतलीच पाहिजे.”
संवाद खुंटला होता. आता वैनी कुढत आयुष्य जगणार हे त्याला समजलं होतं. पण त्याला काही इलाज नव्हता.
असाच टीव्ही पाहता पाहता, वैनीचा मेसेज आला.
“काय करताय…”
“काही नाही, बसलोय निवांत.”
“का, मला सांगायचं नाही.”
“तसं नाही, फिल्म पाहतोय.”
“कुठली?”
“इक चादर मैली सी…”
“… “
“काय झालं.”
“काही नाही.”
“तुम्ही बघितलाय?.”
“हो… कुठपर्यंत आलाय.”
“आताच सुरू झाला.”
“ओके… मग पहा पूर्ण. म्हणजे समजेल मी का गप झाली ते…”
“ओके…”
वैनी लगेच ऑफलाईन झाली.
विधवा झालेल्या, हेमामालिनीला तीचा दीर, ऋषी कपूर कसा सपोर्ट करत असतो, अन शेवटी जबरदस्ती त्याचंच लग्न तिच्याशी प्रथा म्हणून लावून देतात.
तिच्याकडून, त्याच्यावर चादर टाकून घेतात.
बघता बघता, दोघेही सुखी संसाराला लागतात.
हळूहळू वहिनीचे संदर्भ, भरतला लागत गेले. पण इथं लग्न करणं देखील शक्य नव्हतं. खरंतर गरजेचं सुद्धा नव्हतं.
पण वहिनीला कसही करून, त्याचा मानसिक, शारीरिक आधार मिळणं गरजेचं होतं, हे त्याला पक्के ठाऊक होतं.
काहीतरी, कागदोपत्री काम काढून तो पुन्हा पुण्याला निघाला. वहिनीला कळवलं आज रात्री उशिरा पोहोचेल. कदाचित पहाटे पोचेन.
पण ऑफिसमधून निघेपर्यंत उशीर झाला. पुढे एक्सप्रेस हायवेवर, बस बंद पडली. पहिल्याच टोलनाक्यावर, धोधो पावसात, दुसरी बस देखील थांबेना. रात्र झालेली, सगळ्या गाड्या फुल.
एक न्यूज पेपरची गाडी थांबली. इंडियन एक्सप्रेसच्या कॉपीज घेऊन चालला होता, टाटाचा जीपसारखा टेम्पो होता. केबिनमध्ये जागा मिळाली.
तुफान पावसात, ती ही गाडी सावकाश चालत होती.
पण या सगळ्या धावपळीत, भिजत प्रवास करण्यात, फजितीमध्ये, उशीर होण्यात, एक वेगळीच ओढ तयार झाली होती. त्याचे कपडे पूर्ण भिजले होते,… आतल्या अंडरवेअर सकट.
त्यात वहिनी दर दोन तासांनी काळजीने फोन करत होती. कुठपर्यंत पोहचला. तो प्रवासामुळे झोपला नाही. अन ती त्याच्या काळजीनं झोपली नाही. रात्रभर दोघेही जागेच. आतपर्यंत भिजलेल्या त्याच्या शरीरावर, तिचा फोनवरचा काळजीचा प्रेमळ स्वर ऐकला की काटा यायचा. पॅण्ट फुल फुगायची. अंग ताठ व्हायचं. फोन ठेवला तरी बराच वेळ ती ताठरता तशीच राहायची.
