आता सारिकालाही धीर धरवेना. तिने प्रसादकडे तोंड वळवत आपले तोंड त्याच्या तोंडात खुपसले. ह्याच घडीची वाट पाहत असलेल्या प्रसादने आपले तोंड पुढे रेटत आपली जीभ तिच्या तोंडात नेऊन फिरवायला सुरुवात केली. दोघांनी एकमेकांची थुंकी चाटली. दोघांचे तिथे एक दीर्घ चुंबन पार पडले.
दोघांच्याही कण्हण्याने ती एवढीशी खोली भरून निघाली होती. बंद खोलीत काय चालू आहे, हे एव्हाना शेजारच्या बायकांना कळून चुकले. “आज ना उद्या प्रसाद तसाही सारिकाला झवणारच होता. आज घावली आयती. घेऊ दे त्याला मजा.” बायकांची आपली अशी कुजबुज चालू झाली. अधून मधून कानावर येणारे अस्पष्टसे कामुक आवाज आत होत असलेल्या कार्यक्रमाचा अंदाज देत होते.
इकडे खोलीत आता नूर पालटलेला. कसदार देहाची सारिका पूर्ण नग्न झालेली होती. प्रसादही नागडा झालेला होता. अंधारात चेहरा ओळखता येत नसल्याने तिला अजून त्या पुरुषाची ओळख पटली नव्हती. पण आता ते खूप पुढे गेलेले होते. प्रसाद आता जवळ जवळ तिला झवूच लागला होता. त्याने आपला लवडा सेट करत सारिकाची गांड मारायला सुरुवात केली.
“आह… आह… कोण हाईस रं तू…?? जरा हळू घे… दमानं…!! आह… आह… “
प्रसाद यावर काहीच बोलला नाही. तो धक्क्यांवर धक्के देतच होता. सारिकाही बऱ्याच दिवसांनी अश्या रांगड्या प्रणयाचा आनंद घेत होती.
“आह…! किती मोठा हाय रं तुझा..! उम्म्ह…!! बऱ्याच दिवसांनी पुच्ची फळली माझी…!! आई… आई…!!”
शेवटचा विधी सुरू झालेला होता. एक शेवटचा धक्का देत प्रसादने पिचकारी सोडली. सारिकाही झडली. शेवटी दोघांनी एकमेकांना मिठी मारली.
काही वेळ एकमेकांच्या कुशीत झोप काढल्यावर सारिकाला जाग आल्यावर तिने त्याचे तोंड पाहिले आणि ती जागीच थबकली. अनेक दिवसांपासून तिच्या मागावर असलेला प्रसाद तिला यथेच्छ झवून तिच्या अंथरुणात नागडा झोपला होता.
सारिकाला आपली चूक लक्षात आली. वासनेच्या भरात आपण प्रसादला चढवून घेतले. तिला पश्चात्ताप होऊ लागला. हताश झालेली सारिका अंथरुणावरून उठली. साडी नेसून तिने हात पाय धुतले. तिला स्वत:ची किळस येऊ लागली.
थोड्या वेळाने प्रसाद उठला आळोखे पिळोखे देत त्याने कपडे चढवले. सारिकाकडे कटाक्ष टाकत तो खोलीच्या बाहेर आला. तो बाहेर जाताच सारिका रडू लागली.
बाहेर येताच शेजारपाजारचे प्रसादकडे पाहत होते. तरुण पोरं कुजबुजत होती. प्रसाद मात्र आपला ऐटीत, शीळ वाजवत घरी निघाला होता.
झाला प्रकार सारिकाच्या तोंडून ऐकून नयनाच्या पायाखालची जमीन सरकली. दिवसा ढवळ्या प्रसादने सारिकाच्या शारीरिक अवस्थेचा फायदा घेत तिच्याशी संग करून दाखवला होता, तेही कोणतीही जबरदस्ती न करता. आता कोणाकडे तक्रार करायलाही मार्ग नव्हता. कारण सर्व काही रजा-मंदिने पार पडलेले. तिला प्रसादचा मनस्वी राग येत होता. पण ती हतबल होती. सारिकाचे सांत्वन करण्याखेरीज तिच्याकडे पर्याय नव्हता.
प्रसादसोबतचे ते क्षण आठवून सारिकाला स्वत:ची लाज वाटत होती. वासनेच्या भरात आपण नकळत हे पाप करून बसलो याची तिला कल्पना आली. तिच्या डोळ्यासमोर तिच्या पतीचा, तिच्या मुलांचा चेहरा येत होता. त्यांना काय वाटेल हे सर्व समजल्यावर? आपण त्या अंधारात निदान चेहरा तरी पाहायला हवा होता. पण त्या वेळी असलेला वासनेचा अंमल!! सतराशे साठ विचार सारिकाच्या मनात थैमान घालत होते.
काही क्षण नयना सारिकाच्या जवळ थांबली. सारिकाला थोडे बरे वाटू लागले. तेव्हा ती तिथून निघाली. रस्त्यातून चालताना तिच्या डोक्यात प्रसादबद्दलचे विचार येत होते. प्रसाद हा आपल्या चुलत्याचा म्हणजे पंकजच्या वडिलांचा लाडका होता. त्यांची आणि मोहित्यांची असलेली दुष्मनी त्याने पाहलेली होती. परिणामी, प्रसाद मोहित्यांचा द्वेष करत असे. त्यातून पंकजने त्याच घरातील मुलगी करून आणल्याने ह्यात जास्तच ठिणगी पडली. नयनाला पहिल्यापासून त्याच्या मनात तिच्याबद्दल वासना उत्पन्न झाली होती. ‘हिला झवूनच मी माझी खुन्नस हिच्यावर काढणार’ अशी जणू त्याने प्रतिज्ञाच घेतली होती.
नाही म्हटलं तरी अश्या गोष्टी नयनाच्या कानावर दबक्या आवाजात आदळतच होत्या. प्रसादच्या मनात आपल्याबद्दल असलेली वासना त्याच्या नजरेतूनच तिने टिपली होती. ‘आज न् उद्या तोही आपली सारिकाच करेल. पण.. पण…! मी कुठे त्याला भीक घालणार आहे? कॉलेजमध्ये असताना असे छप्पन लाळ घोटे फिरत असत माझ्याभोवती! त्यांना भिक नाही घातली तर हा टिक्कोजीराव किस खेत की मुली..!!’
ह्याच विचारात घरी जात असतानाच प्रसाद समोर आला. त्याची नवीन पल्सर बाईक, घट्ट टी-शर्ट घातला असल्याने त्याचे उठून दिसत असलेले दंड, डोळ्यांवर गॉगल अश्या थाटात स्वारी नयना समोरून गेली. काही क्षण नयना स्तब्ध झाली.
“हा दिसतो तसा नाहिये. बराच स्मार्ट आहे. सारिका ताईला डोकं लढवून घेतलं त्याने. खरंच, काही का असेना डोक्याने हुशार आहे हा.”
काही क्षणांपूर्वी शिव्यांची लाखोली वाहत असलेली नयना चक्क त्याचे कौतुक करून गेली.
दुपारचे जेवण उरकून नयना हॉलमध्ये येऊन सोफ्यावर बसली. पंकज टीव्ही पाहण्यात गर्क होता. तोच मोबाईलची मेसेज टोन वाजली. तिने स्क्रीन पाहिली तर प्रसादचा पुन्हा मेसेज. नयनाने क्षणभर विचार केला, ‘बोलायला काय प्रॉब्लेम आहे. नॉर्मल चॅट तर करायची आहे.’ असा विचार करत तिने त्याला रिप्लाय दिला.
नयना – हाय
प्रसाद – जेवण?
नयना – हो, तुमचं?
प्रसाद – ओके
प्रसादने त्यानंतर दिवसभर मेसेज टाकला नाही. तिलाही त्याचा मेसेज न आल्याने हायसेच वाटले. पण न राहवून सकाळी तिने ‘गुड मॉर्निंग’ असा मेसेज टाकलाच. प्रसादला हेच अपेक्षित होते. त्याने मेसेज सीन केला पण रिप्लाय दिला नाही. काही वेळाने नयनाने मेसेज बॉक्स चेक केला.
नयना – मेसेज सीन करूनही रिप्लाय दिला नाही. बरं!
दुपार झाली. नेहमीप्रमाणे नयना दुपारी वामकुक्षी घेण्याच्या तयारीत होती. तोच टोन वाजली. नयनाने अधीर होऊन स्क्रीन पाहिली. तर प्रसादकडून ‘ गुड आफ्टरनून’ असा रिप्लाय आला होता. नकळत तिच्या चेहर्‍यावर एक हास्याची लकेर उमटली. तिने त्याला मेसेज टाकला.
नयना – जेवण?
तिकडून प्रसादने फक्त ‘हो’ इतकाच प्रतिसाद दिला. नकळत त्याचे नयनाला वाईट वाटले. तिची झोप पुरती उडून गेली. तोच तासभराने प्रसादचा मेसेज आला.
प्रसाद – बाकी?
नयना – काही नाही
प्रसाद – का?
नयनाचे अंतरी दु:ख प्रसाद जाणून होता पण त्याला ते नयनाच्या तोंडून ऐकायचे होते.
नयना – बाकी तुमचे काय सुरू आहे?
दिवसेंदिवस दोघांची चर्चा अशी वाढतच गेली. दोघांनी एकमेकांचे नंबर्सही शेअर केले. पंकज घरात नसेल तर दोघांचे संभाषणही मोबाईलवर होऊ लागले. जसा विचार केला होता त्यापेक्षा तो कितीतरी वेगळा होता, हे नयनाला कळून चुकले. त्याची चांगली प्रतिमा तिच्या मनात तयार झाली. नकळत आता ती प्रसादकडे आकर्षिली होती.
पावसाळा उलटून गेला. रोमांटिक अश्या हिवाळ्याचे आगमन झाले. पंकज आणि त्याचे मित्र बाहेर दुबईला फिरायला जाणार होते. नयनाला एकटं वाटेल म्हणून नवऱ्याने तिला माहेरी जाण्याचा सल्ला दिला. पण सासूबाईंची गैरसोय होईल म्हणून नयना गेली नाही.
पंकजची फ्लाईट रात्री दहा वाजता होती. मुंबईला जायला तो दुपारीच निघाला. जाताना लाडक्या बायकोचे त्याने दीर्घ चुंबन घेतले. पंकजकडून पुत्रप्राप्ती होणार नाही हे जाणूनही दोघांच्या प्रेमात तसूभरही फरक पडला नव्हता. आजही ते दोघांवर जीवापाड प्रेम करत होते. अखेर त्याने तिचा निरोप घेतला.
आजची रात्र काही वेगळीच होती. आज नयनाला खूप एक एकटं वाटू लागले होते. ह्या आधीही ती पंकजला सोडून राहिली होती. पण आज मात्र तिला पंकजची सोबत अपेक्षित होती. त्यात सुटलेली मस्त, धुंद, गार हवा. वरच्या मजल्यावर त्यांची रूम होती. सासूबाई खालीच झोपत होत्या. गुडघेदुखी असल्याने त्या काही वर येत नसत.
बेडवर नयना नुसती पडली होती. तिची झोप हरवून गेलेली. तोच काही वेळाने तिला कॉल आला. कॉल प्रसादचा होता.
“हॅलो, पंकजला मगाशी जाताना पाहिलं, तू एकटी असशील म्हणून कॉल केला.”
“ह्म्म, आता आठवडाभर तो बाहेर, घर असं खायला उठलं आहे.”
“तुला जर खूपच एकटं एकटं वाटत असेल तर मी टेरेसवरून रूममध्ये येऊ का? तशीही आई आजारी असल्याने मैथिली खाली आईसोबत झोपली आहे. सांग येऊ काय??”
प्रसादच्या ह्या अनपेक्षित मागणीने नयना भांबावली. असं कसं अचानक त्याला आत घेऊ? परंतु प्रसाद काही ऐकायला तयार नव्हता. तो हट्टालाच पेटला. शेवटी नयना ‘हो’ म्हटली.
