आज बंटी आपल्या घराच्या बाल्कनीत बसून अभ्यास करत होता. पण त्याचे लक्ष अभ्यासात नसून शेजारच्या विजय शेठच्या घराकडे जास्त होते. विजयच्या घरासमोर एक गाडी उभी होती व त्याची बायको बॅगा आणून त्यात भरत होती. ते कदाचित बाहेरगावी जात असावेत. बंटी पण गेल्या कित्येक दिवसापासून या क्षणाची वाट पाहत होता.
बंटी एका सर्वसाधारण कुटुंबात वाढलेला होता. त्याचे आईवडील महानगर पालिकेत कामाला होते. त्यांना ऑफिसमधून घरी यायला रोज उशीर होत असे. त्यामुळे त्यांना त्याच्यावर पाहिजे तितके लक्ष देता येत नसे.
बंटी या वर्षी अकरावीची परीक्षा पास करून बारावीत गेला होता. सध्या मे महिन्याची सुट्टी सुरू होती. सकाळी तो बारावीच्या क्लासला जात असे व दुपारी घरीच अभ्यास करत असे. आईवडील कामाला गेले असल्याने दिवसभर घरी तो एकटा असे.
त्याच्या घराशेजारील विजय शेठच्या आवारात एक हापुस आंब्याचे झाड होते. त्या झाडावर या वर्षी भरपूर आंबे लगडले होते. येणार्‍या जाणाऱ्याची नजर त्यावर जात होती. पण विजय शेठ किंवा त्याची बायको झाडाला हातही लावू देत नसत तर आंबे काढायची बात तर दूरच. बंटी सुद्धा झाडावरचे आंबे तोडायला उत्सुक होता पण काय करणार?
घरी एकटा असल्याने बंटी बनियन आणि लुंगीवर राहायचा. आता ऊन तापायला लागले होते, त्यात लोडशेडिंग म्हणून तो घराच्या बाल्कनीत बसून अभ्यास करत होता. विजय शेठ बाहेरगावी जात असल्याचे पाहून तो मनोमन खुश झाला.
शेवटी कार एकदाची बाहेर पडली, तेव्हा बंटीने आपले पुस्तक बाजूला ठेवले व आपली लुंगी दुमडून वर बांधली. आंब्याच्या झाडाची एक फांदी त्यांच्या बाल्कनीपर्यंत आली होती, ती फांदी पकडून त्याने झाडावर उडी मारली. हळूहळू तो मुख्य फांदीपर्यंत जाऊन पोचला.
आता त्याला आकाश ठेंगणे झाले होते. विजय व त्याची बायको बाहेर गेल्यामुळे आज त्याला अडवणारे कोणी नव्हते. तो पाहिजे तेवढे आंबे काढू शकत होता. तो जरा इकडे तिकडे बघत होता चांगले तयार आंबे कुठे दिसताहेत.
त्याचे निरीक्षण संपल्यावर त्याने आंबे तोडायला सुरूवात केली. चार पाच तयार आंबे तोडले व आपल्या लुंगीत बांधले, इतक्यात खालून आवाज आला, “ए कोण आहे रे झाडावर? खाली उतर अगोदर! दिवसा ढवळ्या चोरी करायला लाज नाही वाटत?”
बंटीने खाली वाकून पाहिले तर विजयची लहान बहीण सविता उभी होती. तो मनामध्ये विचार करू लागला, ‘आता ही बया कधी आली?’
सविता विजयची लहान बहीण होती. सुमारे ३०-३२ वर्षाची सविता उंचीला साधारण ५ फूट, रंगाने एकदम गोरीपान व देखणी होती. अगदी लाखात एक म्हणावी एवढी दिसायला सुंदर होती. ती अतिशय हुशार होती. चांगली एम.एस्सी. पर्यंत शिकलेली होती. तशीच स्वभावानेही ती अतिशय प्रेमळ व मनमिळाऊ होती.
तिच्या शरीराची गोलाई तिच्या कपड्यातूनही सहज नजरेत भरण्यासारखी होती. तिचे भरदार उरोज तर तिच्या सौंदर्यात आणखिनच भर घालत होते. अशा ह्या सविताचे सर्वगुणसंपन्न असूनही केवळ तिच्या कुंडलीमध्ये मंगळ दोष असल्यामुळे लग्न अजून झालेले नव्हते. ती उच्च शिक्षणासाठी मुंबईला आपल्या काकांकडे राहत होती व शिक्षण संपल्यावर काकांनीच तिच्या लग्नाची जबाबदारी आपल्यावर घेतली होती.
वयाच्या तिशी ओलांडली असली तरी ती अजून शरीर सुखाला वंचित होती. चांगल्या घराण्यातली व चांगल्या संस्कारात वाढली असल्यामुळे तिने अजून पर्यंत कोणाबरोबर लफडे केले नव्हते किंवा कोणाबरोबर शारीरिक संबंध ठेवले नव्हते किंवा तसा विचारही कधी केला नव्हता.
पण आता अलीकडे तिला जोडीदाराची उणीव वरचे वर जाणवायला लागली होती. तिच्या शरीराची आग आता सहन करण्या पलीकडे जायला लागली होती. ती एकांतात असताना आपल्याच हातानी आपले अवयव कुरवाळून आपली आग शांत करायचा प्रयत्न करत असे. पण आता तेवढे पुरेसे नव्हते. अशातच तिची नजर बंटीवर पडली.
आज बऱ्याच दिवसांनी तिने बंटीला पाहिले व तो तिच्या नजरेत भरला. त्याला बघितल्यावर तिच्या शरीरात एक वेगळीच संवेदना जागृत झाली. तिच्या मनात असा विचार आला की, याचा उपयोग आपल्या शरीराची आग शमवण्यासाठी करावा.
आज त्या बाबतीत ती तितकीच नशीबवानही ठरली. आजच तिचा भाऊ आणि वहिनी चांगले पंधरा दिवस केरळला पिकनीकसाठी गेले होते व तिला घर सांभाळण्यासाठी मुंबईहून बोलावले होते.
सविता बंटीला त्याच्या लहानपणापासून ओळखत होती. आता तो चांगलाच उंच व धिप्पाड झाला होता. तिने मनात विचार केला की, आपल्या शरीराची भूक भागवण्याकरिता बंटी एकदम योग्य पर्याय आहे. तो कोणाला काही सांगणार नाही. फक्त त्याच्याकडून काम करून घ्यायचे असेल तर त्याला जरा दमात ठेवले पाहिजे. त्यामुळे सविताने बंटीला झाडावर चढलेला बघितले आणि ती तशीच धावत बाहेर आली व त्याला ओरडून खाली येण्यास सांगायला लागली.
आज तिने पिवळ्या रंगाची साडी नेसली होती व त्यावर मॅचिंग फिक्कट पिवळ्या रंगाचा लो-कट ब्लाउज घातला होता. आतमध्ये काळ्या रंगाची ब्रा घातली होती. ती खालून ओरडायला लागली पण बंटीला खाली यायची घाई नव्हती. त्याला वरून तिचा अप्रतिम नजारा दिसत होता.
सविता धावत आल्यामुळे तिचा पदर तिच्या छातीवरून खाली सरकला होता. तिची छाती प्रत्येक श्वासाबरोबर धडधडत वर खाली होत होती. तिच्या लो-कट ब्लाउजमधून डोकावणारी तिच्या श्वासाबरोबर वर खाली होणारी कबुतरांची जोडी त्याला स्पष्ट दिसत होती.
तिने त्याला घाबरवण्यासाठी त्याच्याकडे बघून पुन्हा ओरडली, “खाली ये अगोदर!!”
बंटी घाबरून हळूहळू खाली उतरू लागला. तेवढ्यात सविता त्याला ओळखल्याचे नाटक करत म्हणाली, “अरे बंटी, तू आहेस का? मी तर तुला हुशार मुलगा समजत होते. तू कधीपासून हे चोरीचे धंदे करायला लागलास? चल खाली उतर अगोदर.”
बंटी खाली उतरतच होता पण घाईघाईत उतरताना त्याची लुंगी झाडाच्या फांदीला अडकली व त्याने तोडलेले आंबे खाली पडले. लुंगी सुटल्यामुळे तिला आता त्याची अंडरवेअर दिसायला लागली. त्यामुळे तो आणखिनच घाबरला. बंटीने तिला इशार्‍यानेच ‘खाली येतो’ असे सांगितले.
त्याची ती अवस्था बघून खरं तर सविताला खूप हसायला येत होते पण चेहर्‍यावर रागाचा आव आणत त्याच्यावर ओरडत त्याला आणखी घाबरवत होती. पण इकडे बंटीने घाईघाईत झाडाच्या फांदीमध्ये अडकलेली आपली लुंगी सोडवली पण झाडावर बसून तो लुंगी नेसू शकत नव्हता. लुंगी सुटल्यामुळे आता तो अंडरवेअरवर होता, त्यामुळे लाजेने व भीतीने त्याचा घसा कोरडा पडला होता.
शेवटी एका हातात लुंगी पकडून तो एक एक फांदी उतरत खाली आला व तेथून पळून जाण्याचा प्रयत्न करू लागला. तसे सविताने त्याला आणखी घाबरवण्यासाठी ओरडून विचारले, “काय रे पळून कुठे जातोस? थांब तिकडेच नाही तर आरडाओरडा करून लोकांना बोलावू का?”
बंटी अजूनही अंडरवेअरवर होता. सविता समोर त्याला तसे उभे राहायला लाज आणि भीती वाटत होती. त्याने तिला आपली करंगळी दाखवत इशारा केला. सविताने त्याला परवानगी दिली. तसा तो कंपाउंडच्या भिंतीजवळ गेला. लघवी करून त्याने आपली लुंगी नेसली व परत सविताकडे येऊन माफी मागू लागला. त्यावर सविता लटक्या रागाने त्याला म्हणाली, “आंबे पाहिजेत ना? चल आतमध्ये, तुला दाखवते आंब्याची मजा!”
बंटी घाबरून पुन्हा तिची गयावया करायला लागला. त्यावर सविताने त्याचा कान पकडला व म्हणाली, “गपचूप आत चल नाही तर.”
आता बंटीने विचार केला की, आपण नाही गेलो तर ही बया पाच पंचवीस लोकांना जमा करेल व त्यांच्यासमोर आपली लाज काढेल. आईवडीलांना जर कळले तर तेही ओरडतील. ही एकटी बाई करून करून काय करेल? फार तर ओरडेल किंवा एखादी चापट मारेल? किंवा घरातील काही काम करून घेईल.
बंटीच्या मनात विचारचक्र चालू होते. सविता बंटीच्या लुंगीतून खाली पडलेले आंबे खाली बसून गोळा करू लागली व तो पळून तर जात नाही ना, म्हणून त्याच्या हे मान वर करून लक्ष ठेवू लागली. ती खाली वाकल्यामुळे तिचे आंबे तिच्या ब्लाउजमधून डोकावू लागले आणि बंटीची नजर तिच्या छातीवर खिळली.
इतक्यात त्यांची नजरानजर झाली. तिच्या चाणाक्ष नजरेने ओळखले की त्याची नजर कुठे आहे. आंबे गोळा करण्याच्या बहाण्याने ती मुद्दामहून खाली बसली होती व त्याला उत्तेजित करण्यासाठी आपल्या ब्लाउजमधील नजरा त्याला दाखवत होती.
तिने आंबे गोळा केले व उठून उभी राहिली. उभी राहताना मुद्दामहून आपला पदर खाली पडला. मग पदर नीट करून त्यात ते गोळा केलेले आंबे ठेवले व त्याचा कान पकडून त्याला घरात घेऊन गेली.
