अजिंक्य बाल्कनीत स्टुलावर चढून आकाशकंदील बांधत होता. त्यानं आणि गौरीनं काल रात्री ऑफिसमधून आल्यावर घरीच हा आकाशकंदील बनवला होता. गणपती, दिवाळी, पाडवा, दसरा, अशा प्रत्येक सणाचं डेकोरेशन घरच्या घरीच करायचा नियम दोघांनी सुरूवातीपासूनच पाळला होता.
ऑफीसमधून कितीही दमून घरी आले तरी या कामासाठी दोघांचाही उत्साह नेहमीच टिकून रहायचा. सामान खरेदीपासून प्रत्यक्ष सजावट करण्यापर्यंत दोघं सतत एकमेकांच्या सोबत, एकमेकांच्या साथीनं मनापासून काम करायचे.
लग्नाला दहा वर्षं होऊन गेली तरी प्रेम पातळ झालं नव्हतं, त्यामागं ही एकत्र कामातली एक्साईटमेंट नक्कीच महत्त्वाची होती.
वरच्या हुकला बांधलेली आकाशकंदीलाची दोरी अजिंक्यनं ओढून बघितली. काम फत्ते झाल्याची खात्री करून तो खाली उतरला. बेडरूममधे येऊन त्यानं आकाशकंदीलाचं बटण दाबलं आणि तो चालू करून बघितला.
आकाशकंदीलाच्या पाकळ्यांमधून लाल, पिवळा, निळा, हिरवा अशा वेगवेगळ्या रंगांचा प्रकाश बाल्कनीभर पसरला. रात्रीच्या अंधारात अजून छान दिसेल, असा विचार करत त्यानं बटण बंद केलं, तेवढ्यात किचनमधून गौरीचा आवाज आला.
“अजिंक्य, ए अजिंक्य. जरा पटकन इकडं ये ना! मला बेदाणे पाहिजेत लवकर.”
“हो हो, आलो आलो, ” असं म्हणत अजिंक्य पळतच किचनमधे गेला आणि गौरीच्या समोर उभा राहिला, “कसली घाई झालीय तुला? कुठं ठेवलेत बेदाणे?”
आणि गौरीची बडबड सुरू झाली,
“अरे, हे रव्याचे लाडू वळायला खालीच बसले पातेलं घेऊन. दोन लाडू वळून झाल्यावर आठवलं की बेदाणेच घातले नाहीत. बेदाण्यांशिवाय रवा लाडू म्हणजे, सलमानशिवाय दबंग आणि अजय देवगण शिवाय सिंघम! तिथं फ्रीजवर पाकीट ठेवलंय बघ समोरच.”
“अरे, ती अरूंधती जाणार आहे ना आज मुंबईला. दुपारची ट्रेन आहे तिची स्टेशनवरून. तिला फराळाचा डबा द्यायचं प्रॉमिस केलं होतं मी. नेमकी दिवाळीमधे बिचारीची कॉन्फरन्स आली बघ. तशी इथंपण एकटीच राहते म्हणा ती. मग दिवाळी पुण्यात केली काय आणि मुंबईत केली काय, दोन्ही सारखंच. पण माझ्या हातचे रव्याचे लाडू जाम आवडतात तिला. म्हणून मीच म्हटलं, फराळाचा डबा देते सोबत. एकटी असलीस तरी हॉटेलवर नाष्टा करण्यापेक्षा फराळच कर, दिवाळीच्या दिवशी.”
“बाकीचं सगळं भरून झालंय डब्यात, नेमके हे रव्याचे लाडूच राहिलेत. आता वळून झाले तरी सुकवायला वेळ कुठाय? असेच ओले डब्यात भरून देते. अजिंक्य. काय झालं? असा बघत काय उभा राहिलास? आण ते पाकीट इकडं.” असं म्हणत तिनं अजिंक्यच्या हातातलं पाकीट हिसकावून घेतलं.
गौरीच्या बडबडीकडं अजिंक्यचं अजिबातच लक्ष नव्हतं. तो भान हरपून गौरीकडं बघत उभा राहिला होता.
लाडू वळायला गौरी खाली जमिनीवरच बसली होती. समोर मोठं स्टीलचं पातेलं होतं. दोन्ही पाय पातेल्याच्या दोन बाजूंनी पसरले होते. एका हातानं पातेलं धरून, दुसऱ्या हातानं उलथण्यानं पातेल्यातलं साहित्य मिक्स करायचं काम सुरू होतं.
सकाळी उठल्यावर बहुतेक लगेच कामाला लागली असावी. अंगात रात्री घातलेला जांभळ्या रंगाचा सॅटीनचा स्लीव्हलेस गाऊन तसाच होता. किचनमधला फॅन बंद असल्यानं किंवा थोड्या वेळापूर्वी गॅससमोर उभी राहिल्यानं, थोडा-थोडा घाम आला होता. कपाळावर, उघड्या दंडांवर, गळ्याच्या खाली घामाचे थेंब चमकत होते.
गाऊनचा गळा तसाही खूपच खोल होता, त्यातून गौरी जमिनीवर बसलेली आणि अजिंक्य तिच्यासमोर उभा. त्यामुळं तिच्या गोऱ्यापान मांसल छातीचं मुक्त दर्शन घडत होतं. घामामुळं तिचे गाऊनमधून बाहेर डोकावणारे गुबगुबीत स्तन चमकत होते. गौरीनं वळून ठेवलेल्या साजूक तुपातल्या ओल्या लाडवांसारखे.
तिचे मोठे-मोठे गोळेसुद्धा तुपात भिजल्यासारखे अजिंक्यला वाटले. जोर लावून उलथणं फिरवताना तिच्याच उघड्या दंडाचा दाब पडून, तिचा उजवा स्तन दाबला जात होता आणि गाऊनच्या खोल गळ्यातून उसळी मारून बाहेर यायचा प्रयत्न करत होता.
सकाळी सकाळी झालेल्या या कामदेवीच्या दर्शनानं अजिंक्यच्या छातीतली धडधड वाढली. लिंगराज ट्रॅक पॅन्टच्या आतमधे वळवळ करू लागले. घसा आणि ओठ कोरडे पडू लागले. आपण किचनमधे कशासाठी आलो, याचासुद्धा त्याला विसर पडला.
अजिंक्यच्या हातातून बेदाण्यांचं पाकीट हिसकावून घेताना गौरीला त्याच्या अवस्थेचा अंदाज आला. किचनमधे काम करताना ती कपड्यांच्या बाबतीत नेहमीच निष्काळजी रहायची. किचनमधलं सगळं काम आटोपल्यावर एकदाच फ्रेश होऊन कपडे वगैरे नीट करायचे, असा तिचा शिरस्ता होता.
पण ती किचनमधे काम करत असताना तिच्या हालचाली न्याहाळायला अजिंक्यला खूप आवडतं, हेसुद्धा तिला चांगलंच माहिती होतं. कणिक मळताना, चपात्या लाटताना, रॅकवरून डबे काढताना, कांदा चिरताना, भांडी घासताना, एवढंच काय तर किचनची फरशी पुसतानासुद्धा अजिंक्य तासन्तास तिच्याकडं टक लावून बघत बसायचा.
घाम आणि वेगवेगळ्या मसाल्यांचा, पदार्थांचा, अंगाला येणारा वास गौरीला विचित्र वाटायचा. पण अजिंक्यला त्याच वासाची जबरदस्त किक बसायची, हे तिला एवढ्या वर्षांच्या सहवासातून समजलं होतं. त्या दोघांनी वेगवेगळ्या ठिकाणी वेगवेगळ्या वेळेला एकमेकांची शरीरं हजारो वेळा भोगली होती, पण त्यापैकी काही सर्वोत्तम प्रणय प्रसंग या किचनमधेच घडले होते, हेसुद्धा गौरीला आठवलं.
“तुझं बेडरूममधलं काम संपलं असेल तर मला जरा मदत करशील का?” गौरीनं मुद्दाम मोठ्या आवाजात विचारलं.
“अं? हो! काय. काय करायचंय?” भानावर येत अजिंक्य म्हणाला.
“माझे हात ना. तुपानं भरलेत. मला या पाकिटातून. थोडे-थोडे. बेदाणे काढून देणार का?” गौरीनं लाडीक आवाजात विचारलं.
“होऽऽ देतो की.” आनंदानं टुणकन् उडी मारून अजिंक्य गौरीच्या शेजारीच मांडी घालून बसला.
मूठभर रवा घेऊन गौरी एक-एक लाडू वळायला लागली. तिनं आपला तुपकट हात पुढं केला, की अजिंक्य पाकीटातला एक बेदाणा काढून त्या हातावर ठेवत होता. तुपाचा, रव्याचा, साखरेच्या पाकाचा, आणि गौरीच्या घामाचा एकत्रित सुगंध अजिंक्यला वेड लावायला पुरेसा होता.
डाव्या हाताच्या आधारानं गौरीच्या उजव्या हाताची बोटं लाडवाला आकार देत होती. लाडू वळताना ती मुद्दाम उजव्या हाताला झटके देत होती, ज्यामुळं तिच्या गाऊनमधून डोकावणारे मांसल स्तन आकर्षक पध्दतीनं हिंदकाळत होते.
उकाडा वाढला तरी गौरीनं अजिंक्यला फॅन चालू करायला सांगितलं नाही. तिच्या गळ्यापासून घामाचा एक ओघळ तिच्या छातीकडं निघालेला तिला जाणवला. अजिंक्यची नजर त्याच घामाच्या थेंबाचा पाठलाग करतीय, हे तिरक्या नजरेनं तिनं बघितलं आणि मुद्दामच घाम पुसला नाही.
त्या घामाच्या ओघळात विरघळलेली अजिंक्यची नजर खाली-खाली घसरत तिच्या मांसल उरोजांच्या मधोमध दिसणाऱ्या घळीवर स्थिरावली, तशी त्याच्या पॅन्टच्या पुढच्या भागात झालेली अस्वस्थ हालचाल तिच्या चाणाक्ष अनुभवी नजरेनं टिपली.
“चव घ्यायचीय का?” अतिशय मादक आवाजात गौरीनं विचारलं. अजिंक्य गडबडला. ती नक्की काय म्हणाली, कशाबद्दल म्हणाली, हे त्याच्या डोक्यात शिरलंच नाही. शिरलं असतं तरी काहीच उपयोग नसता झाला, कारण त्याचा जीव त्याच्या डोळ्यांत आणि त्याचा मेंदू त्याच्या लिंगात उतरला होता.
“अरे, लाडू झाले सगळे वळून. तुला चवीला देऊ का एखादा?” गौरीनं पुन्हा विचारलं.
“नाही. आत्ता नको, ” अजिंक्यनं हातातलं बेदाण्यांचं पाकीट बाजूला ठेवलं, “डब्यात भरून दे लाडू. अरूंधतीला देऊन येतो.”
“लगेच नाही भरता येणार. थोडे सुकायला हवेत, ” गौरीनं आपले दोन्ही हात त्याच्यासमोर धरले, “माझे हात साफ करून देणार का?”
तूप, रवा, आणि साखरेच्या पाकानं बरबटलेले ते गोरेपान हात तोंडासमोर आले आणि अजिंक्यचा स्वतःवरचा ताबा सुटला. आपल्या दोन्ही हातांनी त्यानं गौरीची मनगटं धरली आणि थेट तोंडानंच तिचे हात साफ करू लागला. जीभ बाहेर काढून दोन्ही हात चाटायला त्यानं सुरूवात केली. तळव्यांना चिकटलेला पाक आणि रवा त्यानं चाटून-पुसून गट्टम् केला. मग बोटांच्यामध्ये जीभ घुसवायचा प्रयत्न करू लागला.
गौरी मुद्दाम बोटं घट्ट धरून त्याला पेटवत होती. एकमेकांवर घट्ट दाबून धरलेल्या बोटांच्या फटीत जीभ घुसवताना अजिंक्यची उत्तेजना वाढत चालली होती. एकेक बोट तोंडात घेऊन चोखताना तर त्याला तिचे हात सोडून आपली पॅन्ट ऐडजेस्ट करावी लागली.
अजिंक्यच्या लाळेनं ओले झालेले हात गौरीच्या मनात गुदगुल्या करत होते. अजिंक्यच्या समोर धरलेले हात ती हळूहळू स्वतःच्या दिशेनं मागं-मागं घेऊ लागली. तिची बोटं चोखण्यात दंग झालेला अजिंक्य नकळत गौरीच्या अंगावर झुकू लागला.
गौरीच्या दोन्ही हातांची मनगटं तिच्या छातिच्या उभारांना टेकली. अजिंक्य आता दोन्ही गुडघ्यांवर रेलत गौरीच्या शरीरावर झुकलेला होता. मन लावून गौरीचं एक-एक बोट चाटत आणि चोखत साफ करत होता.
अचानक गौरीनं आपले दोन्ही हात अजिंक्यच्या तावडीतून सोडवले आणि मागच्या बाजूला फरशीवर टेकवले. ती असं काही करेल याचा अजिंक्यला अंदाजच नव्हता. तोल जाऊन तो थेट तिच्या छातीवर कोसळला. गौरीनं आपल्या हातांनी तोल सावरला असल्यानं ते खाली पडले नाहीत. पण अजिंक्यच्या उघड्या तोंडात आपसूकच गौरीचा गुबगुबीत स्तन शिरला.
विचार करायची वेळही नव्हती आणि इच्छाही नव्हती. गाऊनच्या सॅटीनच्या कापडावरूनच अजिंक्य तिचा स्तन चोखू लागला. आपली मान मागं टाकत गौरीनं फरशीवर टेकवलेले हात ताणले. त्यामुळं तिच्या पाठीची कमान झाली आणि तिचे आधीच ऊतू जाणारे स्तन आणखी बाहेर आले.
गौरीचे गोरेपान मांसल स्तन म्हणजे अजिंक्यचा वीक पॉईट होता. बराच वेळ गाऊनमधून झालेल्या ओझरत्या दर्शनानं आणि तिच्या घामात मिसळलेल्या मिश्र सुगंधानं तो पेटला होता. आता तर गौरीकडून खुलं आमंत्रण मिळाल्यावर तो वेडाच झाला.
झपाटल्यासारखा तो आळीपाळीनं तिचे दोन्ही स्तन गाऊनवरूनच चोखायला लागला. त्याच्या लाळेनं गाऊनचं छातीवरचं कापड भिजून पारदर्शक झालं. आता त्यातून आतले टप्पोरे बेदाणे त्याला स्पष्ट दिसू लागले. न राहवून अजिंक्यनं गौरीचं एक निप्पल दातांमधे धरून जोरात चावलं.
“आऽऽ आईग्गऽऽ सोऽऽड” असं विव्हळत गौरी मागं सरकली. आधीच तुपानं माखलेले तिचे हात किचनच्या गुळगुळीत फरशीवरून सरकले आणि तिथंच जमिनीवर ती आडवी झाली.
अजिंक्यनं दातांनी निप्पल चावणं गौरीला खूप आवडायचं. आत्तासुद्धा तिच्या मेंदूपर्यंत कळ गेलेली असली, तरी ती प्रचंड एक्साईटसुद्धा झाली होती. फरशीवर पाठ टेकून पडलेल्या गौरीच्या भरदार शरीरावर अजिंक्य आरूढ झाला. आपलं अर्ध्यावर सुटलेलं काम पूर्ण करायला तो पुन्हा तिच्या छातीवर झुकला. तोंड उघडून तो गौरीच्या ताठरलेल्या निप्पलचा चावा घेणार एवढ्यात तिनं त्याला थांबवलं.
“एक मिनिट. जरा पलीकडं ठेवलेलं पाकीट देणार का?” अजिंक्यच्या डोळ्यांत बघत गौरीनं लाडानं विचारलं.
“पाकीट? कसलं पाकीट?” अजिंक्य गोंधळून गेला.
“अरे, बेदाण्यांचं पाकीट ठेवलंस ना पलीकडं? ते आण इकडं!” गौरी खट्याळपणे हसत म्हणाली.
“बेदाणे? ते आणि कशाला?” पलीकडं ठेवलेलं पाकीट शोधत अजिक्यनं विचारलं, “लाडू झाले ना वळून सगळे? मग हे काय मधेच? हे धर बेदाणे”
पाकीट घ्यायला तो वळला, तेवढ्या वेळात गौरीनं खांद्यांवरून गाऊनच्या पट्ट्या खाली सरकवल्या होत्या आणि अजिंक्यच्या समोर तिच्या मऊ लुसलुशीत गोळ्यांचा खजिना उघडा पडला होता. खाली झोपल्यामुळं तिचे एरवी टोकदारपणे पुढं येणारे स्तनगोळे गोलाकार पसरले होते.
‘थ्री-डी’ व्ह्यू अचानक ‘टू-डी’ झाल्यामुळं तिच्या स्तनांचा आकार अजिंक्यला नेहमीपेक्षा जास्त वाटला. त्या गोलाकार केकवर मधोमध रूतलेली चेरी त्याला खुणावू लागली. उत्तेजनेमुळं गौरीचा श्वास जोरजोरात सुरू होता, ज्यामुळं तिचे गुबगुबीत स्तनगोळे हंड्यातल्या पाण्यासारखे हिंदकळत होते.
अजिंक्यच्या तोंडातून अक्षरश : लाळ टपकू लागली. त्याच्या लाळेचा थेंब बरोब्बर गौरीच्या दोन्ही गोळ्यांच्या मधोमध पडला आणि त्या थंड ओलसर स्पर्शानं तिचं सबंध शरीर शहारलं. “स्स. आह. ऊंऽऽ” असे आवाज काढत तिनं आपले दोन्ही हात वर उचलले. आपल्या तुपट हातांमधे अजिंक्यचं डोकं पकडून तिनं त्याला खाली खेचलं.
तिच्या अंगावर अर्धवट झुकलेला अजिंक्य आता तिच्यावर पूर्ण झोपला. त्याचा चेहरा आपल्या चेहऱ्यासमोर आणत गौरीनं त्याचे ओठ ताब्यात घेतले. आपल्या लुसलुशीत गुलाबी ओठांनी ती त्याचे ओठ चुंबू लागली.
गौरीच्या उघड्या खांद्यांच्या दोन्ही बाजूला फरशीवर आपले हात टेकवून, त्यावर आपल्या शरीराचा भार पेलत, अजिंक्य गौरीच्या चुंबनाला प्रतिसाद देऊ लागला. मधेच अचानक गौरीची जीभ अजिंक्यच्या ओठांचं दार उघडून सळसळत त्याच्या तोंडात शिरली. त्यानं नुकत्याच चाखलेल्या तूप आणि खमंग रव्याची चव गौरीला आवडली.
अजिंक्यच्या तोंडात गौरीची जीभ आता धुमाकूळ घालू लागली. त्याच्या जीभेला, टाळ्याला, दातांना चाटून-पुसून स्वच्छ करत, त्यानं केलेल्या ‘हाथ की सफाई’ मोहीमेची ती परतफेड करू लागली.
अजिंक्यच्या ट्रॅकपॅन्ट आणि अंडरवेअरमधे बांधून ठेवलेलं जनावर आता पुरतं पिसाळलं होतं. आतल्या आत धुमसणाऱ्या त्याच्या हत्याराची मोकळा श्वास घ्यायची धडपड गौरीलासुद्धा तिच्या मांड्यांवर जाणवत होती. तिची भरगच्च छाती अजिंक्यच्या अंगाखाली कुस्करली जात होती. तिचे अतिउत्तेजनेनं टरारून फुगलेले निप्पल अजिंक्यला टी-शर्टच्या वरून टोचत होते.
न राहवून अजिंक्यनं आपला चेहरा तिच्या हातांच्या पकडीतून सोडवला आणि ते ओलंकच्च रसाळ चुंबन तोडून तो मागं सरकला. एक सेकंदसुद्धा वाया न घालवता, त्यानं आपला चेहरा गौरीच्या विशाल स्तनसंभारावर झुकवला आणि तिच्या एका स्तनाचा शक्य तितका भाग तोंडात कोंबून घेतला.
