मी पुण्याहून दुपारी एक वाजता निघालो. जूनचा महिना असल्याने आभाळ भरून आलेले होते. पावसाळा नुकताच सुरू झाला होता तेव्हा बोचरे वारे वहात होते. उन्हाळ्याने रापलेल्या गवताला नवी पालवी फुटत होती.
प्रवास अगदी सुखद होता! मी बँकेच्या ऑडीटसाठी कोल्हापूरला निघालो होतो. माझा असिस्टंटही माझ्याबरोबर होता. मी एक सिनीअर चार्टर अकाऊंटंट आहे तेव्हा असे बाहेरगावच्या बँकेचे ऑडीट करायला मला जावे लागते.
माझे वय जेमतेम ३५ आहे आणि घरी मुरमुसलेली बायको आणि मुले सोडून ६/७ दिवसांकरिता ऑफीसच्या कामाकरिता बाहेर गावी जाणे मला आवडत नाही पण सिनीअर असल्याने मी नाही सुद्धा म्हणू शकत नव्हतो.
तेव्हा नाइलाजाने म्हणा मी बाहेर गावच्या ऑडीटींगसाठी जात असे. पण त्यातल्या त्यात मी कोल्हापूर शहर निवडत असे कारण माझी सासुरवाडी कोल्हापूरला होती.
माझ्या सासुरवाडीला माझ्या सासूबाई, माझा मेव्हणा, संतोष व त्याची बायको आहे. माझे सासरे ४ वर्षापूर्वीच वारले आणि त्यानंतर त्यांच्या कुटुंबाची थोडी जबाबदारी माझ्यावर आली.
संतोषचे वय ३१ होते व तो माझ्या धाकट्या भावासारखाच होता. तो एका कंस्ट्रक्शन कंपनीमध्ये सर्वेअर होता. ३ वर्षापूर्वी संतोषचे लग्न झाले तेव्हा आम्हालाच पुढाकार घेऊन त्याच्या लग्नाचे सगळे सोपस्कार पार पाडावे लागले.
आता जेव्हा मी कोल्हापूरला निघालो होतो तेव्हा मी माझ्या सासुरवाडीला राहणार होतो. पण माझ्या सासूबाई सध्या पुण्याला माझ्या घरी होत्या. माझे आईवडील माझ्या छोट्या भावाकडे मुंबईला गेले होते तेव्हा माझ्या बायकोच्या सोबतीला माझ्या सासूबाई माझ्याकडे आल्या होत्या.
मी कोल्हापूरला सहाच्या दरम्यान पोहचलो. माझ्या असिस्टंटची एका लॉजमध्ये रहाण्याची व्यवस्था करून मी त्याला तेथेच सोडले आणि मग मी माझ्या सासुरवाडीला सात वाजेपर्यंत पोहचलो.
माझ्या मेव्हण्याची बायको, सायलीने माझे स्वागत केले. तिचे वय २८ वर्षे होते. गोरा गोरा रंग, उंची जेमतेम सव्वा पाच फुट, वजन साधारण ४५ किलो असेल. तिची छाती अगदी बारीक होती. म्हणजे तिच्या कपड्यावरून अंदाज घेतला तर ती जवळ जवळ सपाट होती. एकदम कॅरमबोर्ड सारखी!
म्हणून मी तिला गंमतीने मनातल्या मनात ‘कॅरमबोर्ड’ म्हणत असे. पण जरी तिला छाती नव्हती तरी तिचे इतर अंग एकदम भरलेले होते. गोल चेहरा, गालावर पडणारी गोड खळी, काळेभोर केस त्यामुळे ती सेक्सी दिसायची.
माझा मेव्हणा, संतोष साधारण आठ वाजता ऑफिसवरून आला. नंतर मग आम्ही रात्रीचे जेवण केले व गप्पा गोष्टी करत साधारण अकराच्या दरम्यान आम्ही झोपायला गेलो.
दुसर्‍या दिवसापासून माझे रूटीन चालू झाले व मी सकाळी गेलो की एकदम रात्री परत येत असे. रात्री जेवायच्या वेळेला आणि नंतर झोपायच्या आधी माझ्या संतोष आणि सायलीबरोबर गप्पा व्हायच्या.
कामामुळे ना मला वेळ होता ना संतोषला. तेव्हा आम्ही ठरवले की विकएंडला कुठे तरी फिरायला जाऊया. हा येणारा विकएंड महिन्यातील दुसरा शनिवार होता तेव्हा संतोषला सुट्टी होती तसेच माझ्या बॅंकेची वेळही अर्धा दिवस होती.
मग थोडी चर्चा केल्यानंतर आम्ही ठरवले की पन्हाळ्याला जायचे व दीड दिवस धमाल करायची. रात्री तेथेच पन्हाळा रिसॉर्टवर रहायचे. त्याप्रमाणे संतोषचा एक मित्र त्या रिसॉर्टवर कामाला होता त्याला त्याने लगेच फोन केला आणि २ रूम बुक करून टाकल्या.
आमच्या विकएंड पिकनिकने सगळ्यात जास्त खुश झाले असेल तर ती सायली! रोजच्या रूटीन कामातून तिला २ दिवस आराम मिळणार होता तेव्हा ती एकदम एक्साईट होती.
पण शुक्रवारी रात्री जेव्हा संतोष ऑफीसवरून परत आला तेव्हा तो म्हणाला की त्याला अचानक एका सर्व्हेच्या कामासाठी उद्यापासून ४-५ दिवस बाहेर गावी जावे लागणार आहे. ह्याचा अर्थ आमची विकएंड पिकनिक कॅन्सल होणार होती.
ते ऐकून सायली एकदम हिरमुसली झाली! एकतर संतोष आपल्या कामात नेहमी बिझी असतो तेव्हा तिला असे बाहेर कुठे फिरायला जायचा चान्स मिळत नसे.
अजून एक गोष्ट माझ्या ध्यानात आली होती की संतोष थोडा कंजूष होता तेव्हा तो सायलीच्या आनंदासाठी फारसा खर्च करत नव्हता. ही जी पन्हाळ्याची पिकनिक आम्ही करणार होतो त्याचा सगळा खर्च मीच करणार होतो तेव्हा संतोषला काही भुर्दंड नव्हता.
तेव्हा त्याने सुचवले की ‘मी जरी नसलो तरी तुम्ही ठरल्याप्रमाणे पिकनिकला जाऊ शकता’. त्याच्या सल्ल्यावर मी आणि सायली विचार करू लागलो. मग संतोषने अजून सुचवले की आपण दोन रूम बुक केल्याच आहे तर सायली तिच्या कोणा मैत्रिणीला बरोबर घेऊन जाऊ शकते.
त्यावर सायलीची कळी थोडी खुलली आणि तिने लगेच तिच्या एक दोन मैत्रिणींना फोन केला. तिची ‘कविता’ नावाची एक मैत्रिण यायला तयार झाली!
तेव्हा मग उद्या दुपारी आमचे पन्हाळ्याला पिकनिकला जायचे नक्की झाले! दुसर्‍या दिवशी सकाळी संतोष त्याच्या बाहेर गावच्या ट्रिपला निघून गेला. मी आवरून बँकेत गेलो.
दुपारी एकला मी बँकेतून परत आलो. सायली पिकनिकच्या तयारीत बिझी होती. तिच्या गोल ब्राऊनीश डोळ्यात उत्साहाची तसेच मिश्किलपणाची वेगळीच चमक होती!
तिने जेवायला घेतले आणि आम्ही दोघे जेवण करू लागलो. जेवता जेवता तिने मला उत्साहाने विचारले,
“भावजी काय काय न्यायचे हो? आपल्याला जेवायचे तिकडे पण नाश्त्याचे काही घ्यायचे का?”
“काहीही नको! सगळे रिसॉर्टच्या पॅकेजमध्ये मिळणार आहे. पण तू थोडा चिवडा किंवा तसेच काही तिखट असेल तर घेऊन ठेव. मला जेवायच्या आधी लागेल.” मी मिश्किलपणे म्हणालो.
“अच्छा! म्हणजे तुम्ही ड्रिंक्स घेणार तर?” सायलीने हसत म्हटले.
“जास्त नाही. थोडेसे! काय आहे की मी पुण्यात असलो की घेत नाही. असेच कुठे बाहेर गेलो की मला तलफ होते. चालेल ना तुला? नाहीतर तुझ्या ताईसाहेबांसारखी नाक मुरडू नकोस.” मी हसत तिला उत्तर दिले.
“मला काय? चालेल!” सायलीने पुन्हा हसत म्हटले.
“आणि हो. थोडे कपडे जास्त घेऊन ठेव. पावसात भिजायचे असेल तर. मी तर भिजणार आहे. धबधबा असेल तर त्याखाली भिजायला मजा येते.”
“मला माहीत होते. म्हणूनच मी आधीच घेऊन ठेवलेत. कारण मीपण भिजणार आहे. आज हे नाही आहेत तेव्हा अडवायला कोणी नाही. कधीच अशी मजा करायला देत नाहीत हो हे.” सायलीने तक्रारीच्या सुरात म्हटले.
“त्याला तुझ्या भावनांची कदर नसेल म्हणून तो तुला अडवत असेल.” मी म्हणालो.
“तसे काही नाही. पण मी भिजून आजारी पडले तर औषधाचा खर्च होईल ही जास्त काळजी. तुम्ही नाही ना अडवणार मला?” सायलीने मला विचारले.
“छे छे! भिज कितीही. काही होत नाही. मी तर कॉलेजपासून दरवर्षी जातो भिजायला आणि आमचा मित्रांचा मोठा ग्रुप असतो. त्यात बायकाही असतात. तुझ्या ताईसाहेबसुद्धा!” मी तिला दिलासा दिला.
आता आम्ही खरोखर पिकनिकच्या मूडमध्ये आलो होतो! माझ्या मनातील चावटपणा जागा झाला. मी मिश्किलपणे पटकन सायलीला म्हणालो,
“मला तुला भिजलेली बघायला आवडेल.”
क्षणभर आमची नजरानजर झाली! माझ्या डोळ्यातील चावटपणा पाहून सायलीच्या ओठांवर मिश्किल हास्य फुटले. ते लपवण्यासाठी तिने पाण्याचा ग्लास उचलला आणि ती पाणी पिऊ लागली. पण मला माहीत होते की ती गालातल्या गालात हसत होती.
असे मिश्किल संवाद, थोडेसे चावट बोलणे आमच्यात बऱ्याच महिन्यापासून चालले होते. मी गंमत म्हणून तिची मस्करी करायचो. ती लग्न होऊन आली तेव्हा माझ्याशी इतकी खुलून वागत नव्हती. कारण मी जरी त्यांचा घरचा जावई होतो तरी त्या घरात मला मोठ्या मुलासारखा मान होता.
त्यांचे बरेच महत्त्वाचे निर्णय माझ्या संमतीनुसार घेतले जायचे. तेव्हा संतोष आणि सायली मला एक वेगळी रिस्पेक्ट देत होते. सायली आणि माझ्यातील ते आदराचे संबंध हळूहळू खेळकरपणात बदलले होते. आता तर ती माझ्याशी खूपच मोकळेपणे वागायला लागली होती.
“भावजी कधी निघायचे आपण?” तिने विषय बदलत विचारले.
“निघूया अर्ध्या तासात. तुझी तयारी झाली का? अजून एक गोष्ट, साड्या घेऊ नकोस. ड्रेसच घे. आपण पिकनिकला चाललोय, लग्नाला नाही!” मी हसत हसत म्हणालो.
“हो हो! ड्रेसच घेतलेत. मी आवरते आता. आपल्याला कविताकडे जाऊन जायचे आहे. तिला मी फोन करते.”
असे बोलून सायली फोन करायला गेली.
मग साधारण अडीच वाजता आम्ही निघालो आणि सायलीची मैत्रिण, कविताकडे गेलो. कविताचा नवरा, विजयही आमच्याबरोबर येणार होता.
संतोषप्रमाणे तोही साधारण बत्तीशीचा होता व एका बँकेत कामाला होता. त्याच्याबरोबर ओळख करून घेऊन आम्ही थोडावेळ गप्पा मारल्या. तोपर्यंत कविता सायलीच्या मदतीने तयार झाली.
मी अधूनमधून कविताचे निरीक्षण करत होतो. ती एकदम गोरी गोरी आणि अंगाने भरलेली होती. विशेष म्हणजे तिच्या छातीचे उभार अतिशय उन्नत होते. तिच्या उभारांची गोलाई बघून माझ्या मनात गंमतीने विचार आला की कविताने तिचे अर्धे उभार जर सायलीला दिले तर सायलीची छाती भरीव वाटेल आणि तरीही कविताची छाती गुबगुबीत वाटेल.
मग आम्ही तेथून निघालो. माझ्या कारमधून आम्ही चाललो होतो तेव्हा विजय माझ्या बाजूला पुढे बसला व सायली आणि कविता मागे बसल्या.
ड्रायव्हींग करता करता मला आरशातून मागे बसलेली सायली दिसत होती. तिच्या डोळ्यात पिकनिकच्या उत्साहाची वेगळीच चमक होती. आरशातून तिच्याबरोबर माझी नजरानजर झाली की ती गुपचूप हसायची.
माझ्या बाजूला बसलेला विजय माझ्याशी गप्पा मारत होता पण माझे त्याच्या बोलण्याकडे फारसे लक्ष नव्हते. माझ्या मनात वेगळाच विचार चालू होता.
रात्री आमची झोपण्याची अरेंजमेंट कशी असेल? कविता आणि विजयला एका रूममध्ये रहायचे असेल तर मग मी आणि सायली दुसर्‍या रूममध्ये का? आणि जर सायली माझ्याबरोबर एका रूममध्ये असेल तर तेथे एकच बेड असेल की दोन वेगवेगळे बेड असतील?
साधारण अर्ध्या पाऊण तासात आम्ही पन्हाळ्याला रिसॉर्टमध्ये पोहचलो. गप्पा मारायला विजय बरा होता व त्याची कंपनी मला आवडली!
विजयबरोबरील गप्पांवरून माझ्या लक्षात आले की तो यापूर्वी कधी असे थ्री स्टार रिसॉर्टमध्ये राहला नव्हता कारण त्याची परिस्थिती जेमतेम होती. म्हणूनच त्याने आणि कविताने ह्या पिकनिकमध्ये सामील होण्याचे सायलीचे निमंत्रण स्वीकारले होते. तेव्हा ह्या पिकनिकबद्दल तेपण सायली इतकेच एक्साईटेड होते.
रिसॉर्टमध्ये पोहचल्यावर विजय आणि कविता रिसेप्शनमध्ये बसले व मी रजिस्टर काऊंटरवर जाऊन पुढच्या फॉरमॅलीटी करत होतो. सायली माझ्या बाजूला येऊन उभी राहिली होती व उत्साहाने मी भरत असलेले रजिस्टर पहात होती. मी तिला हळूच म्हटले,
“आपली अरेंजमेंट कशी करूया? तू आणि कविता एका रूममध्ये रहा. मी आणि विजय एका रूममध्ये राहतो.”
“अहो भावजी असे काय करता? त्यांना राहू द्या एका रूममध्ये. असा चान्स मिळाला नाही कधी त्यांना. करू द्या त्यांना थोडी मजा. आपण राहू दुसर्‍या रूममध्ये.” सायलीने डोळ्यांची उघडझांप करत उत्तर दिले.
“ठीक आहे. होऊन जाऊ दे जसे तू म्हणतेस तसे.” मी गुपचूप तिच्या म्हणण्याला दुजोरा दिला. मनातून मला उकळ्या फुटत होत्या!
मग बेलबॉयने येऊन आमच्या बॅगा घेतल्या आणि आम्हाला रूमकडे तो घेऊन गेला.
