एकदा आम्ही असेच बॉसच्या केबीनमध्ये बसून गप्पा मारत होतो. कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसल्या होत्या आणि मी त्यांच्या समोर विजीटर चेअरवर बसलो होतो. बाजूलाच लांबलचक खिडकी होती आणि बसल्या जागेवरून आम्हा दोघांनाही बाहेरची रहदारी दिसत होती. बाहेरून जाणाऱ्या येणाऱ्या बायकांबद्दल आम्ही चावट कॉमेन्टस करत होतो.
कसे कुणास ठाऊकपण माझ्या बोलण्यात ब्लू-फिल्म हा शब्द आला. पण त्याचे कविता मॅडमला काही वाटले नाही व आमचे संभाषण पुढे चालू राहिले. मला थोडे आश्चर्य वाटले की त्यांनी ब्लू-फिल्म या शब्दाबद्दल काही आक्षेप घेतला नाही किंवा त्याबद्दल काही विचारले नाही.
तसेपण त्या आता माझ्याबरोबर एकदम बिनधास्त बोलतात तेव्हा ह्याचा फायदा घेत मी त्यांना विचारले,
“मॅडम! तुम्हाला ब्लू-फिल्म हा काय प्रकार आहे हे माहीत आहे का?”
“ऑफकोर्स! माहीत आहे, सागर.” कविता मॅडमने हसून मला उत्तर दिले.
“काय म्हणता, मॅडम? कसा काय?” मला आश्चर्य वाटल्याचे मी दाखवले.
“म्हणजे काय. मी विवाहित आहे म्हटलं.” मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.
“मग काय झाल. सगळ्याच विवाहित बायकांना त्याबद्दल माहीत असते असे काही नाही.”
“तुला काय माहीत, सागर ते? तू कोणत्या विवाहित बाईला विचारले आहेस का?” मॅडमने मिश्किलपणे मलाच प्रश्न केला.
“नाही. मी कोणाला विचारले नाही. पण माझा तसा अंदाज आहे. पण ते जाऊ द्या. तुम्ही तुमचे सांगा. तुम्हाला कसे काय माहीत?”
“अरे. माझ्या नवऱ्याबरोबर बघितली आहे मी ब्लू-फिल्म कित्येकदा. आमचे नुकतेच लग्न झाले होते तेव्हा सासू-सासरे कुठे बाहेर गावी गेले की माझा नवरा व्हिसीआर व ब्लू-फिल्मची कॅसेट भाड्याने आणायचा. मग आम्ही दोघे गुपचूप ब्लू-फिल्म बघायचो.”
“काय म्हणता, मॅडम? मग पहिली वेळ तुम्ही जेव्हा ब्लू-फिल्म बघितली तेव्हा काय वाटले तुम्हाला?” मी उत्सुकतेने त्यांना विचारले.
“काय वाटणार. खूप घाण वाटली पहिल्यांदा. तसे लग्नाआधी मी थोडे थोडे ऐकून होतेपण प्रत्यक्षात पहिली वेळ जेव्हा मी बघितले तेव्हा अक्षरश : मी डोळे मिटून घेतले.”
“खरच!! मग पुढे पाहीली का ब्लू-फिल्म??” मी त्यांचे बोलणे ऐकून उत्तेजित होत होतो.
“न पाहता कशी रहाणार. ह्यांचा फारच आग्रह की बघच. बघच म्हणून. शेवटी पाहीली कशी तरी.”
“मग, मॅडम. फक्त त्याच वेळी तुम्ही ब्लू-फिल्म पाहीलीत की परत पुन्हा कधीतरी पाहीली?”
“पाहीली ना. परत नंतर कित्येकदा पाहीली. त्या वेळी ह्यांचा जोर अगदी फॉर्मात होता. जेव्हा जेव्हा चान्स मिळेल तेव्हा तेव्हा हे ब्लू-फिल्मची कॅसेट घेऊन यायचे. कधी कधी तर दिवसभर आम्ही दार लावून गुपचूप बघत असू.”
“सांगता काय मॅडम? मी आश्चर्याने ओरडत बोललो, “मग तुम्ही नुसतेच बघत असायचे की काही करायचे सुद्धा?”
“शी! सागर. काय प्रश्न आहे तुझा हा?” मॅडमने फणकार्‍यात मला म्हटले.
“आता शी काय त्यात, मॅडम. तुम्ही फक्त सांगताय की आम्ही बघत असू मग मला कसे कळणार की तुम्ही अजून काही करत होता?”
“ते काय सांगायला पाहिजे का, सागर? समजून घ्यायच ना पुढे.”
“आता मी काय आणि कस समजून घेणार, मॅडम? तुम्ही काही डिटेलमध्ये सांगितल्याशिवाय.” मी चावटपणे मॅडमला म्हणालो.
“सागर तू ना दिवसेन दिवस नालायक होत चालला आहेस.” मॅडमनेही माझ्यात टोनमध्ये मला उत्तर दिले.
“अहो, मॅडम. वाण नाहीपण गुण लागतो म्हणतात ना. तसेच होत आहे तुमच्या सहवासात.” मी हसत हसत मॅडमला बोललो.
“शी! सागर. म्हणजे मीपण नालायक का? जाऊ दे मी काही सांगणारच नाही तुला.” मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.
“अहो. रागावू नका हो, मॅडम. मी मस्करीत म्हणालो. आता मला सांगा. तुम्हालापण मजा वाटते की नाही अशी चर्चा करायला?” मी हसत हसत त्यांना म्हणालो.
“नाही. मला नाही मजा वाटत.” त्यांनी आपले हसू दाबत म्हटले.
“नाही काय, मॅडम. चेहरा बघा लाजेने किती लाल झाला आहे तुमचा. शेवटी काही झाले तरी सांगण्यातपण एक मजा असते आणि ऐकण्यात पण. तेव्हा लाजू नका आणि बिनधास्त सांगा.”
“मी नाही. मला शरम वाटते.” मॅडमने नव्या नवरीसारख्या आविर्भावात म्हटले.
“सांगा हो, मॅडम. काय लाजता काकूबाई सारख्या.”
“नालायक. बेशरम. काय सांगू?”
“हेच की. काय काय करत होता तुम्ही ब्लू-फिल्म बघताना?” मी हसून त्यांना विचारले.
“तेच. जे ब्लू-फिल्ममध्ये चालते ते.” बोलताना मॅडमचा चेहरा लाजेने लाल लाल झाला होता.
“काय चालत होते ब्लू-फिल्ममध्ये??” मी मिश्किलपणे त्यांना विचारले.
“का? तुला माहीत नाही का काय चालते ते? तू पाहील्या नाहीत का ब्लू-फिल्म?” मॅडमने मला खोचकपणे विचारले.
“पहिल्यात ना. भरपूर पहिल्यात! पण तुम्हाला तर माहीत आहे त्यात बरेच काही दाखवतात. कित्येकदा अशा गोष्टी दाखवतात की त्या प्रत्यक्षात करायला अशक्य असतात. बरोबर की नाही?”
“हो! हे अगदी बरोबर आहे. बऱ्याचदा त्यात असे प्रकार असतात की जे आपण करूच शकत नाही.”
“उदाहरणार्थ?” मी तिरक्या नजरेने कविता मॅडमकडे बघत म्हटले.
“हां. मी नाही काही बोलणार.” मॅडमच्या लक्षात माझी चाल आली आणि त्या मला वेडावून दाखवत म्हणाल्या.
“बरे ठिक आहे. तुम्ही काही सांगू नका. मीच विचारतो आणि तुम्ही फक्त हो की नाही या शब्दात उत्तर द्या. द्याल ना उत्तर?”
“बघू!” मॅडमने इकडे तिकडे बघत मिश्कीलपणे हसत मला उत्तर दिले.
“अहो द्या उत्तर. एवढ्या काय भाव खात आहात.”
“बर, देते उत्तर. पण जास्तच घाणेरड काही विचारायला लागलास तर मग मार खाणार तू माझ्या हातचा.”
“चालेल, चालेल. मॅडम!!” मी अगदी खूष होत म्हणालो.
कविता मॅडमने मारायची गोष्ट केलीपण त्यांच्या हातचा प्रेमळ मार खायची माझी नेहमी तयारी असायची. आताशा त्या माझ्या अंगचटीलाही यायला लागल्या होत्या. मी काही चावट बोललो किंवा त्यांना मी चिडवले तर त्या मला मारायला यायच्या.
त्या माझा कान पिरगळायच्या, माझ्या पोटाला चिमटा काढायच्या आणि मला हातावर, पाठीवर चापटी मारायच्या. मी त्यांना प्रतिकार करतोय असे दाखवायचो ज्याने त्यांना आणखीनच स्फुरण चढायचे व त्या अजून जवळ येत मला मारायला बघायच्या.
शेवटी शेवटी मग मी त्यांचे दोन्ही हात पकडत असे व त्या ते सोडवून घ्यायला झटापट करत असत. पण मी त्यांना बराच वेळ पकडून ठेवून तरसवत असे व शेवटी सोडून देत असे. या थोड्याफार झटापटीत माझा त्यांना किंवा त्यांचा मला इकडे तिकडे स्पर्श व्हायचापण आम्ही त्याबद्दल काही अप्रूफ दाखवत नव्हतो.
त्यांना ही गंमतीची मारामारी वाटत असावीपण मला त्याने फार उत्तेजना मिळायची. मारण्याच्या बहाण्याने त्यांचा मला होणारा तो स्पर्श मला हवाहवासा वाटायचा. तेव्हा शक्यतो मी नेहमीच काहीतरी चावट बोलून त्यांना चिडवत असे व त्या मला मारायला यायच्या. आणि मग मी तयारच असे. त्यांचा मार खायला.
आत्तापण तसेच काही घडणार होते. कविता मॅडम नुसत्याच हसत होत्या. खरे तर मी फार उत्तेजित झालो होतो. त्यांच्याशी असे चावट चावट बोलताना मला फार उत्तेजना मिळायची आणि त्यात आता मी त्यांना खूपच खाजगी प्रश्न विचारणार होतो.
तेव्हा मीपण त्यांच्याकडे बघून हसत हसत विचारू लागलो,
“बर, मॅडम. तुम्ही ब्लू-फिल्ममध्ये दाखवतात तसे किसींग करायचे का?”
“हो! करायचो.”
“अगदी जीभ चोखून वगैरे?”
“हो ना. एकदम एवढे डिटेलमध्ये विचारू नकोस.”
“बर मग. त्यात दाखवतात तसे. तुमच्या मिस्टरांचे. ते. तुम्ही चोखायच्या का?” मलापण विचारताना थोडी लाज वाटत होती.
“हो!” हे बोलताना मॅडमचा चेहरा अगदी लालबुंद झाल्यासारखा मला वाटत होता.
“आणि तुमचे मिस्टर. तुमची ती चोखायचे का?”
“हो, हो. आम्ही दोघेही एकमेकांना चोखायचो.”
“वाऊ. म्हणजे सिक्स्टी-नाईन?” मी उगाच डोळे मोठे करून बोललो.
“नालायक. सगळे माहीत आहे तुला.” मॅडमने मला दटावत म्हटले.
“आणि करण्याचे?”
“करण्याचे म्हणजे?”
“म्हणजे तुम्ही तसे. ब्लू-फिल्ममध्ये करतात तसे संभोग करायचे का?”
“शेवटी तेच तर करायचो.”
“नाही म्हणजे. त्यात दाखवतात तसे. कधी तुम्ही वरती. तर कधी तुमचे मिस्टर वरती वगैरे.”
“हो रे बाबा. सगळ्या प्रकारे आम्ही करायचो.” मॅडमने थोड्या त्रासीक स्वरात म्हटले.
“आणि मागून?” मी हसत त्यांना पुढे विचारले.
“मागून काय?” मॅडमला माझा प्रश्न बहुधा कळला नाही.
“अहो! मागून म्हणजे. डॉगी स्टाईलने. तुम्ही ओणव्या आणि तुमचे मिस्टर मागून.” मी हसू दाबत म्हटले.
“हो. हो! मागूनपण सगळ करायचो.” मी हसतोय व आमचे बोलणे एंजॉय करतोय हे पाहून मॅडमने थोडे वैतागत उत्तर दिले.
“काय म्हणता? मागच्या होलमध्ये पण?” मी पटकन मोठ्याने बोललो.
“सागर. तुला ना आता, ” असे म्हणत कविता मॅडम उठल्या आणि मला सटासट चापट मारायला लागल्या, “मी ऐकून घेतेय तर काहीही घाणेरडे बोलतोस होय. तुला नाही सोडणार आता. थांब तुला ह्या पट्टीनेच मार देते.”
असे म्हणत कविता मॅडमने टेबलावर पडलेली रूलर उचलली व मला त्याने मारायला लागल्या. त्या हाताने मारत होत्या तोपर्यंत ठिक होतेपण जेव्हा त्यांनी रूलर घेतली तेव्हा मी उठलो आणि ड्राफ्टींग सेक्शनमध्ये पळालो.
मॅडम माझ्यामागे रूलर घेवून आल्या. मी पटकन दरवाज बंद केला व आतून कडी लावली. मॅड्म थोडावेळ बाहेर उभ्या राहून दरवाजावर धक्के मारत राहिल्या व माझ्या नावाने बडबड करत राहिल्या आणि मी मोठ मोठ्याने हसून त्यांना अजून चिडवत राहिलो.
तेवढ्यात कोणीतरी बेल मारली आणि मॅडम दरवाजा उघडायला गेल्या.
त्यावेळी आमचा तो विषय तेवढयापुरता संपला. पुढे दोन दिवस आम्हाला तसा एकांत मिळाला नाही. पणमध्ये मध्ये जेव्हा कविता मॅडम आणि मी जवळ जवळ असायचो तेव्हा हसून मी त्यांना हळूच विचारायचो पण, “मॅडम. तुम्ही सांगितले नाही. ‘हो’ की ‘नाही’ ते.”
माझा प्रश्न ऐकला की त्यांचा चेहरा त्रासीक व्हायचापण जवळपास दुसरे कोणी असल्यामुळे त्या काही बोलायच्या नाहीत व मला थांब तुला नंतर बघते असा इशारा करायच्या. मी हसत राहून त्यांना अजून वैतागवायचो.
नंतर दोन दिवसानंतर आम्हाला एकांत मिळाला आणि आम्ही पुन्हा बॉसच्या केबीनमध्ये बसलो होतो. मी त्या दिवशीचा विषय पुन्हा चालू केला,
“मॅडम. सांगा ना. हो की नाही ते.”
“सागर! बेशरम!!” असे म्हणत त्रासीकपणे त्या रूलर घ्यायला गेल्या.
मी पटकन रूलर पकडून खेचून घेतली आणि त्यांना म्हणालो,
“अहो, चिडू नका हो, मॅडम. नुसते हा की नाही एवढेच उत्तर द्या. मी पुढे काही विचारणार नाही व हा विषय बंद करेन.”
“पण मी उत्तर द्यायलाच कशाला पाहिले, सागर? तुच बोलला होतास ना की त्यातल्या बऱ्याच गोष्टी प्रत्यक्षात करणे अशक्य असतात. मग हीपण गोष्ट त्या अशक्य गोष्टीपैकी एक आहे असे का तू समजत नाही?”
“बर बाबा. मी तसेच समजतो. उगाच तुम्ही चिडू नका. मी हा विषय येथेच संपवतो.”
“बाबा काय. मी बाई आहे म्हटलं.”
मी तो विषय संपवतोय हे ऐकून मॅडम रिलॅक्स झाल्या आणि पुढे मिश्कीलपणे बोलल्या.
