नंतर एकदा आम्ही चोकोबार आणून खात बसलो होतो. कविता मॅडम चोकोबार खात होत्या आणि मी नेहमी प्रमाणे त्यांच्या तोंडाकडे बघत माझ्या स्वप्न कल्पना करत होतो.
अचानक मला त्या दिवशीचा विषय आठवल! त्यावरून पुन्हा मॅडमची मस्करी करावी असे मी ठरवले. पण माझ्या हातात चोकोबार होता तेव्हा वैतागून त्या मारायला लागल्या तर माझा चोकोबार पडेल म्हणून मी भराभर माझा चोकोबार खावून टाकला.
मॅडमचा अर्धाच चोकोबार संपला होता. त्या आपल्याच धुंदीत चोकोबार चोखत होत्या आणि मध्ये मध्ये माझ्याकडे बघत होत्या. एकदा जेव्हा त्यांनी माझ्याकडे बघितले तेव्हा मी त्यांच्या तोंडाकडे टक लावून बघत हसलो. त्यांच्या चेहऱ्यावर प्रश्नचिन्ह उठले.
मी पुन्हा तसे बघत हसलो तेव्हा त्यांनी मला विचारले,
“काय झाले, सागर? असा काय बघतोय?”
“काही नाही.” असे म्हणत मी जोरात हसायला लागलो.
“अरे, हसतोस काय असा. वेड्यासारखा. माझ्या तोंडाला काही लागले आहे का?” असे म्हणत त्या ओठाला वगैरे हात लावून तपासू लागल्या.
“नाही. नाही, मॅडम. काही लागले नाही. ते मला काहितरी आठवले. म्हणून मी हसलो.” मी त्यांना म्हणालो.
“काय आठवले? नक्कीच काहितरी चावट असणार. त्याशिवाय तू असा हसणार नाहीस.” मॅडम चोकोबार खात खात हसत म्हणाल्या.
“हो. तसेच काहितरी आहे.” मी मिश्कीलपणे म्हणालो.
“मग सांग ना.”
“सांगतो. पहिला तुमचा चोकोबार संपू द्या. नाहीतर नंतर मलाच दोष द्याल. चोकोबार पडला म्हणून.”
“सांग लवकर. उगाच भाव खावू नकोस.”
“मला भाऊ नाही आहे, मॅडम, खायला बहिण आहे फक्त.”
“हं. जास्त स्मार्टगिरी दाखवू नकोस. काय ते सांग पटकन.” मॅडमने मला वेडावून दाखवत म्हटले.
“काही नाही हो. मला आपले त्या दिवशीचे बोलणे आठवले.” मी हसत म्हणालो.
“आता पुन्हा तो विषय चालू केलास का?” मॅडमने लटक्या रागात म्हटले.
“नाही. त्या बद्दल नाही पण वेगळेच काहीतरी.”
“काय वेगळे?”
“तुम्ही ज्या तऱ्हेने चोकोबार चोखताय आणि चाटताय. त्यावरून मला आठवले.” मी मुद्दाम पुढे काही बोललो नाही.
“काय आठवले?” मॅडमला साधारण अंदाज आला की मी काय बोलणार ते पण त्यांनी कळले नाही असे दाखवत म्हटले.
“नाही म्हणजे. तुमच्या चोखण्या आणि चाटण्यावरून कल्पना येते की तुम्ही तुमच्या मिस्टरांचे ते कसे.”
“सागर! बेशरमा!” असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
“थांबा. थांबा, मॅडम. पहिला चोकोबार सांभाळा. म्हणून मी म्हटलं. पहिला चोकोबार सांभाळा. म्हणून मी म्हटलं. पहिला चोकोबार संपवा मग मी सांगतो.” मी हसू दाबत त्यांना म्हटलं. मॅडमला माझे म्हणणे पटले.
“मला कल्पना असली असती की तू असे काहीतरी बोलणार आहेस तर मी नक्कीच पहिला चोकोबार संपवला असता.” पुन्हा खाली बसत त्या म्हणाल्या, “पण माझा चोकोबार संपू दे मग बघ कशी बदडते मी तुला.”
“बदडा हो मॅडम. मी कोठे पळून जात नाही.”
मग मी कविता मॅडमकडे बघत हसत राहिलो आणि त्या खोट्या रागाने माझ्याकडे बघत बघत चोकोबार संपवू लागल्या. त्यांचे खावून झाल्यावर त्या उठल्या आणि माझ्याजवळ येऊन मला मारायला लागल्या.
थोडा वेळ मी त्यांच्या चापटी खाल्ल्या व नंतर त्यांच्याशी थोडी झटापट करून इथे-तिथे हात लागायचा चान्स घेवू लागलो. त्यांच्या ते लक्षात आले तेव्हा त्या हसत हसत गुपचूप बाजूला झाल्या व परत चेअरवर जाऊन बसल्या.
“मॅडम. मी काही विचारू का? वैतागू नका. चावट प्रश्न नाहीत ते.”
“बर. विचार!”
“आपण चांगले मित्र-मैत्रीण आहोत ना? आपल्यात चांगली मैत्री आहे ना?”
“हो आहे.”
“आपण एकमेकांशी अगदी मोकळेपणे बोलतो ना? आपण एकमेकांना खाजगी गोष्टी सांगतो की नाही?”
“सांगतो ना.”
“मग तुम्ही मला मारता का?”
“मारता का म्हणजे? आता तू जास्तच चावटपणा केला तर मग मारणार नाही तर काय करणार?”
“अहो पण. आत्ताच तुम्ही कबूल केले की नाही. की आपण मित्र-मैत्रीण आहोत आणि आपल्या खाजगी गोष्टी एकमेकांना बिनधास्त सांगतो मग आता आणखीन कसली लाज-लज्जा, शरम बाळगायची? तुम्हाला एक सांगतो.
तुमचे माझे जे मोकळेपणाचे संबंध आहेत त्याबद्दल एक अवाक्षरही मी ह्या ऑफीसच्या बाहेर बोलत नाही की कोणाला सांगत नाही. तेव्हा तुम्ही माझ्याशी काय बोलता, कसे बोलता आणि किती चांगले व घाणेरडे बोलता हे फक्त मलाच माहीत आहे. मग एकदमच बिनधास्त बोलायला काय हरकत आहे?”
“तुझे म्हणणे बरोबर आहे, सागर. पण मी स्त्री आहे. आम्हाला तुम्हा पुरुषांसारखे काहीही मोकळेपणाने बोलता येत नाही. त्याचा आम्हाला संकोच वाटतो.”
“ठिक आहे ना. मी समजू शकतो की तुम्हा स्त्रियांना लाज वाटते. पण तुम्हाला प्रयत्न करायला काय हरकत आहे. आधी आधी तुम्हाला थोडा संकोच वाटेल पण नंतर तुमचा संकोच नाहीसा होईल.”
“तरी पण.” माझे बोलणे कविता मॅडमला पटले पण तरीही त्या लाजत होत्या.
“हे बघा, मॅडम. तुम्ही असे मोकळेपणे, तुमच्या म्हणण्याप्रमाणे घाणेरडे. बाहेर कोणाबरोबर बोलू शकता का? म्हणजे तुमच्या मिस्टरांबरोबर बोलत असाव्यात कदाचित पण त्यांच्याशिवाय इतर कोणाशीही?”
“नाही!! कोणाशीही नाही.” मॅडमने प्रांजळपणे कबूल केले.
“बरे तुम्ही म्हणता तुमच्या मिस्टरांशी तुमचे पहिल्यासारखे संबंध राहिले नाहीत म्हणजे आजकाल ते पण तुमच्याशी असे बोलत नसावेत?” मी त्यांच्या मर्मावर बोट ठेवले.
“हां. ही गोष्ट खरी आहे, सागर.” त्या उदास स्वरात म्हणाल्या.
“हां. मग मी म्हणतो. तुम्हाला माझ्याबरोबर असे मोकळेपणे बोलायचा चान्स मिळतोय तर मग त्याचा तुम्ही फायदा का घेत नाही? अगदी खरे सांगा. जेव्हा असे काहीतरी एकदम खाजगी, लैंगीकतेशी संबंधीत आपण जेव्हा बिनधास्त बोलतो तेव्हा मजा वाटते की नाही? म्हणजे अंगात एक गोड शिरशीरी उठते की नाही? अगदी खर खर सांगा.”
“हो! उठते!!” हे बोलताना कविता मॅडम खाली मान घालून चक्क लाजल्या.
“बघा. बघा. किती गोड लाजल्यात, तुम्ही. यावरूनच कळते की तुम्हाला पण आवडते असे बोलणे.”
“सागर!! तू ना,” माझ्याकडे बघून लाजत, हसत मॅडम बोलल्या, “एखादी गोष्ट कशी पटवून द्यावी हे बाकी तुला बरोबर जमते. इंजिनीअरच्या ऐवजी तू वकील व्हायला पाहिजे होतेस.”
“ते जाऊ द्या. पण तुम्हाला माझे म्हणणे पटले ना?”
“हो! पटले.” मॅडमने हसत हसत कबूल केले.
“मग बोलणार ना माझ्याबरोबर अजून मोकळेपणे.”
“मी तर बोलते तुझ्याबरोबर आधी पासून.”
“हो ना. मग माझ्या बिनधास्त प्रश्नांची उत्तर का देत नाही? मला मारायला का धावता?”
“बर. नाही मारणार आता मी तुला.”
“नाही माझी मारण्याबद्दल काही तक्रार नाही पण माझ्याशी एकदम खुलेपणे तुम्ही बोलत नाही त्याबद्दल मी बोलतोय.”
“बर बर. आता बोलेन मी तुझ्याशी. आणखीन मोकळेपणे. बिनधास्त. घाणेरडे.”
“दॅट्स लाईक अ गूड गर्ल! आय मीन. गूड वूमन.” मी आनंदाने शेवटी म्हणालो आणि आम्ही दोघेही दिलखुलासपणे हसलो.
मग त्यादिवशी मी पुढे त्यांच्याशी काही बोललो नाही. कविता मॅडम माझ्याबरोबर अजून बिनधास्त बोलायला तयार झाल्या ही माझी त्यादिवशीची मोठी अचीव्हमेंट होती. माझ्या बोल्ड प्रश्नांची उत्तर त्या एकदम लगेच बोल्डपणे देणार नव्हत्या तेव्हा हळूहळू त्यांचा संकोच घालवून त्यांना आनखीन मोकळे करायचे मी ठरवले.
मग पुढचे काही दिवस मी त्यांच्याशी थोड्या लाईट विषयावर बोलत राहिलो व त्यांचा संकोच कमी कमी होत गेला. मग नंतर माझ्या बऱ्याच बोल्ड प्रश्नांना त्या तेवढ्याच बोल्डपणे उत्तर द्यायला लागल्या. एकदम त्या लंड किंवा पुच्ची वगैरे शब्द बोलायला नाही लागल्या पण बऱ्यापैकी बोल्ड बोलायला लागल्या.
पुन्हा एकदा असेच आम्ही ऑफीसमध्ये एकटेच होतो आणि आम्ही चोकोबार खाण्यासाठी आणला. नेहमीप्रमाणे कविता मॅडम बॉसच्या चेअरवर बसून खात होत्या आणि मी त्यांच्या समोर बसून खात होतो. आमची नजरानजर झाली की मॅडम स्वत:च हसायच्या.
तेव्हा मी त्यांना विचारले,
“का हसताय तुम्ही, मॅडम?”
“का? खाताना फक्त तूच हसू शकतो का? मी हसू शकत नाही का?”
“हसू शकता ना. पण मला काही आठवते म्हणून मी हसतो.”
“मग मला पण काहीतरी आठवले म्हणून मी हसले.” मॅडमने चावटपणे हसत म्हटले.
“खरच! मग नक्कीच माझ्यासारखे काहीतरी चावट आठवले असणार. सांगा, सांगा लवकर मला.”
“हो! आता तूच बोलला होतास ना त्या दिवशी. वाण नाही पण गुण लागतो. मग तसेच आहे आता. मला पण तुझे त्या दिवशीचेच बोलणे आठवले.”
“अच्छा! म्हणजे तुमच्या मिस्टरांचे ते तुम्ही चोखायचे ते होय?”
“हो तेच!!” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले आणि हसायला लागल्या.
“बरे झाल, मॅडम. तुम्ही तो विषय पुन्हा काढला. खरे तर त्या दिवशी मला तुम्हाला चोखण्याबद्दल काही आजून प्रश्न विचारायचे होते पण माझ्या शेवटच्या त्या प्रश्नाने विषयच पालटला.”
“काय विचारायचे होते तुला?” मॅडमने कुतूहलाने मला विचारले.
“हेच की तुम्ही पहिली वेळ चोखला तेव्हा तुम्हाला काय वाटले?” मी उत्तेजित स्वरात त्यांना विचारले आणि मला माहीत होते त्यांच्याकडून आता बिनधास्त उत्तर येणार.
“काय वाटणार. पहिली वेळ माहीतच नव्हते कसा चोखायचा ते. ह्यांना माझे दात खूप लागले पहिल्यावेळी. पण तेही लवकर फिनीश झाले म्हणा पहिल्या वेळी.”
“काय म्हणता? तुमच्या तोंडात?” मी मुद्दाम आ वासून म्हटले.
“हो! माझ्या तोंडात.” कविता मॅडमने थोडे लाजत उत्तर दिले आणि पुढे म्हणाल्या, “मला कल्पना पण नव्हती ह्यांचे इतके पानी माझ्या तोंडात गळेल याची.”
“पाणी!! त्याला काय बोलतात हे माहीत नाही का तुम्हाला??” मी मिश्कीलपणे विचारले.
“हो, हो! माहीत आहेत सगळे शब्द. वीर्य बोलतात त्याला.” मॅडमने फणकाऱ्यात उत्तर दिले पण त्या हसत होत्या.
“मग कशी वाटली चव. वीर्याची?”
“अजिबात आवडली नाही, पहिल्या वेळी. एकदम पानचट लागली. घश्यात एकदम गिळगीळीत वाटले. बेसीनमध्ये जाऊन गुळण्या केल्या मी.”
“अरेरेरे. मला वाटलं तुम्हाला पहिल्या वेळीच आवडली असावी वीर्याची चव. मग नंतर आवडली का? म्हणजे नंतर अनेकवेळा नंतर.”
“खरे तर त्याला काही चवच नाही. तेव्हा आवडली असे म्हणता येणार नाही. पण पुढे त्याचे काही वाटेनासे झाले. थोडक्यात. नंतर सवय झाली.”
“कितपत सवय झाली, मॅडम?” मी पुढे कुतुहलाने विचारले.
“कितपत म्हणजे?”
“नाही म्हणजे. किती सवय झाली वीर्याची. म्हणजे ते प्यायला मिळावे असे वाटू लागले. किंवा त्याच्यासाठी तुम्ही तडफडू लागल्या. वगैरे वगैरे.”
“छे, छे!! तसे काही कधी झाले नाही. मी सवय झाली अशासाठी म्हटले की जेव्हा केव्हा हे माझ्या तोंडात फिनीश व्हायचे तेव्हा मला त्याचे काही वाटेनासे झाले.”
“म्हणजे तुमचे मिस्टर तुमच्या तोंडात फिनीश करण्यात रेग्युलर नव्हते? म्हणजे ते रोज तुमच्या कडून चोखून घेत नव्हते?”
“चोखायला सांगायचे रोज. पण तोंडात फिनीश होत नव्हते. थोडे चोखले की त्यांना खाली घालायची घाई असायची. खाली घालायला प्रॉब्लेम असला की मगच ते तोंडात फिनीश व्हायचे.”
“मी सांगू का तसा प्रॉब्लेम कधी यायचा?” मी एकदम उत्साहाने कविता मॅडमला बोललो.
“सांग बर, कधी यायचा?” मॅडमने माझ्याच टोनचे वेडावणे आणत विचारले.
“तुमच्या पिरीयडच्या वेळेत.” मी चावटपणे हसत म्हणालो.
“व्हेरी स्मार्ट!” कविता मॅडमने लाजत लाजत म्हटले, “या विषयातली एखादी गोष्ट तुला माहीत नाही असे होणारच नाही. हो की नाही, सागर?”
“करेक्ट, मॅडम!” मी अभिमानाने त्यांना उत्तर दिले.
“कुठून इतके ज्ञान प्राप्त केलेस तू, सागर?” कविता मॅडमने हसत मला विचारले आणि पुढे म्हणाल्या, “हां. आता तुम्हा पुरुषांचे काय म्हणा. तुम्हाला ह्या गोष्टींचे ज्ञान सहज मिळते सगळीकडे. तुम्हा पुरुषांना थोडीत आम्हा बायकांसारखी रिस्ट्रीक्शन्स असतात. पण तरीही एक कुतुहल म्हणून विचारतेय.”
“अगदी बरोबर, मॅडम. पुरुषांचे जगच वेगळे असते. आता ब्लू-फिल्म बद्दल तुम्हाला माहीत आहेच. तसे तुम्हाला चावट कथांच्या पुस्तकांबद्दल पण माहीत असावे.”
“ते चंद्रकांत काकोडकरांच्या कथाचे?” मॅडमने एक बाळबोध प्रश्न केला आणि त्यावरून मला त्यांच्या ज्ञानाची कल्पना आली.
“नाही, नाही. ते नाही. काकोडकरांच्या कथा तर अगदीच मिळमिळीत असतात. पण त्यापेक्षाही जास्त चावट.”
“म्हणजे ते कधी कधी स्टेशन परीसरात हैदोस वगैरे नावाची पुस्तके विकतात ती?”
“हो! तशीच पण त्यापेक्षाही जास्त चावट. शक्यतो अशी पुस्तक हिंदीत असतात.”
“नाही रे. मी नाही कधी अशी पुस्तक वाचली.”
“माझ्याकडे आहेत. देईन मी तुम्हाला वाचायला आणि तुम्ही कधी नागड्या उघड्या मुलींची, कामक्रीडेच्या चित्रांची पुस्तक बघितलीत का?”
“छे! काहीतरीच काय विचारतोस. मी कशी बघणार असली पुस्तक?”
“अहो अस काय करता, मॅडम. तुमच्या मिस्टरांनी नाही दाखवली कधी तुम्हाला?” मला खरोखरच त्यांच्या उत्तराचे आश्चर्य वाटले.
“नाही रे.”
“कमाल झाली. ते तुम्हाला ब्लू-फिल्म दाखवायचे. मग असली पुस्तक का नाही दाखवायचे? बरे ठिक आहे. माझ्याकडे आहेत तसली पुस्तक. मी दाखवेन तुम्हाला नंतर.”
“काय काय आहे तुझ्याकडे, सागर? दाखवण्यासारखे?” मॅडमने मिश्कीलपणे मला विचारले.
“बरच काही. तुम्ही फक्त सांगा. आणि मी तयारच आहे. दाखवायला.” मी पण चावटपणे उत्तर दिले.
“सागर. तुला की नाही. मोकळीक दिली तर खूपच गैरफायदा घेतोस. तुला फटके दिल्याशिवाय पर्याय नाही.” असे म्हणत मॅडम मला मारायला उठल्या.
