अमित त्याच्या आवडत्या अन्नपूर्णा स्नॅक्स सेंटरचं दार ढकलून आत आला तेव्हा रात्रीचे साडे दहा वाजत आले होते. खानावळ बंद व्हायची वेळ होऊन गेलीय, हे त्याला माहिती होतं. निदान पार्सल तरी घेऊन जाऊ, या आशेने तो आत शिरला होता.
गेल्या सहा महिन्यांपासून तो या खानावळीचा रेग्युलर कस्टमर बनला होता. येथे मिळणाऱ्या चहा आणि मिसळपावपासून मॅगी, पावभाजी आणि बिर्याणीपर्यंत सगळ्या डिशेस त्याने चाखल्या होत्या. शक्यतो एका हॉटेलमध्ये दुसर्‍यांदा परत न जाणारा अमित अन्नपूर्णा स्नॅक्स सेंटरमध्ये मात्र आठवड्यातून दोन-तीनदा तरी नक्कीच येत असे.
रात्री नऊ ते साडेनऊच्या दरम्यान यायचं. प्रत्येक वेळी मेनू मधल्या एखाद्या डिशवर खानावळीच्या मालकिनीसोबत चर्चा करायची, पोट आणि मन भरलं की पुढच्या कामाला लागायचं. हा त्याचा जवळ-जवळ ठरलेला कार्यक्रम होता.
काम करून थकल्यावर रात्री खानावळीच्या मालकिनीशी म्हणजे रूचीता वहिनींशी बोललं की त्याला हमखास फ्रेश वाटायचं. रूचीता वहिनींचं वागणं, बोलणं, दिसणं सगळं त्याला खूप एनर्जी देऊन जायचं. या दोघांचं बोलणं अगदी कामापुरतच आणि काही मिनिटाचं असलं तरी, अमितला ते हवहवसं वाटायचं.
रूचीता वहिनी साधारण अमितच्या वयाच्या, म्हणजे पस्तीशीच्या असाव्यात असा अमितचा अंदाज होता. सगळे त्यांना वहिनी बोलत असले तरी त्यांच्या नवऱ्याबद्दल किंवा फॅमिलीबद्दल कोणालाच काही माहिती नव्हतं.
खानावळीच्या जवळपास त्या कुठेतरी राहायच्या आणि सकाळी सात वाजल्यापासून रात्री साडेदहा अकरापर्यंत त्या खानावळीतच दिसायच्या. दुपारी विश्रांती घेण्यासाठी त्यांनी किचनच्या माळ्यावर गादीची सोय केली होती.
सध्या तरी रूचीता वहिनी सिंगल आहेत, हे थोड्याफार गप्पांमधून अमितला समजलं होतं. त्यांचा सावळा रंग, आकर्षक बांधा, डौलदार चालणं, मधाळ बोलणं, ह्या सगळ्यांवर अमित कधीच फिदा झाला होता.
रूचीता वहिनींच्या फॅमिलीबद्दल एकदा माहिती मिळाली की, त्यांना प्रपोज करायचा विचारपण खूप दिवसांपासून त्याच्या मनात होता. पण त्यांच्यासमोर हा विषय काढायचं धाडस त्याच्यात अजूनही झालं नव्हतं.
वहिनीच्या हातचं खाऊन त्याची जीभ आणि पोट तर तृप्त होतच होते, शिवाय रात्री त्यांची आठवण काढून त्याचं मनही तृप्त होत होतं.
गेल्या सहा महिन्यांत रूचीता वहिनींची आकृती डोळ्यासमोर आणून तो रात्र-रात्र तळमळत होता आणि कित्येकदा गळालाही होता. रात्रीच्या स्वप्नांची आणि रूचीता वहिनींबद्दलच्या फॅंटेसीची आठवण होऊन अमित उत्तेजित झाला.
काउंटरजवळ जाताना त्याच्या छातीतील धडधड वाढल्यासारखी वाटली. आज रूचीता वहिनी जास्तच दमलेल्या दिसत होत्या, पण अमितला बघताच त्या नेहमीप्रमाणे हसत हसत खुर्चीवरून उठल्या आणि पापण्यांची मोहक उघडझाप करत त्यांनी त्याच स्वागत केले.
त्यांच्या ओठांवर आज हलकी जांभळ्या शेडची लिपस्टिक लावलेली होती. रोज रोज गुलाबी नाहीतर चॉकलेटी लिपस्टिक वापरणाऱ्या मुली बायकांपेक्षा अमितला रूचीता वहिनींची ही चॉईस खूप आवडायची.
काउंटर आणि किचन दोन्हीकडे काम करत असल्यामुळे त्यांनी अंगात किचन अप्रोन चढवला होता आणि केसांचा पोनी करून वर बांधला होता. काळ्या स्लीव्हलेस ब्लाउज आणि साडीमध्ये त्यांचं प्रमाणबद्ध शरीर अजूनच आकर्षक दिसत होतं.
अमितच्या मते रूचीता वहिनींची कपड्यांची चॉईस खूप जबरदस्त होती. खानावळीत त्या साडी आणि पंजाबी ड्रेसमध्ये दिसायच्या, पण साध्या कपड्यांमध्ये सुध्दा त्यांचं वावरणं कॉन्फिडन्स आणि ग्रेसफुल असायचं.
अमितला त्यांचं स्लीव्हलेस ब्लाउज वापरणं फार आवडायचं. स्लीव्हलेस ब्लाउजमधून त्यांच्या उघड्या दंडाकडे बघणं त्याला विशेष आवडायचं. आताही त्यांच्या सावळ्या मांसल दंडाकडे बघताना त्याच्या पॅन्टमध्ये अपेक्षित हालचाल जाणवू लागली. पण नेहमीप्रमाणे आपले खरे विचार दाबून टाकत तो त्यांच्याशी दुसऱ्याच विषयावर बोलू लागला.
“आजकाल तुमचं काम खूपच वाढलंय, वहिनी. तुम्ही जरा दमल्यासारख्या दिसताय. खरंतर तुम्ही थोडे दिवस सुट्टी घ्यायला हवी, असं मला वाटतं.”
त्याच्या सूचनेवर एक दीर्घश्वास सोडत रूचीता वहिनी खाली बसल्या आणि म्हणाल्या, “दमलेय खरी मी, पण सुट्टीचा तर विचारसुद्धा नाही करू शकत. इतके काम पडलंय ना समोर, आता आजचंच बघ ना इतका वाईट दिवस होता आज!”
“का हो, काय झालं आज?” अमितने खरोखर काळजीने विचारलं.
“काय झालं नाही ते विचार. सकाळी सफाईला येणाऱ्या बाईने आज दांडी मारली, मग सेंटर साफ करण्यापासून सगळं मलाच करावं लागलं. दुपारी कॉर्पोरेशनचे लोक उगाच येऊन काहीतरी चौकशी करून गेले, हीच कागद दाखवा, तीच फाइल दाखवा. शेवटी गल्ल्यातले पाचशे रुपये काढून दिले तेव्हा हसत हसत गेले हरामखोर!”
रूचीता वहिनी चिडून बोलत होत्या. त्यांच्या बोलण्यात हरामखोर, भाडखाऊ, वगैरे शब्द सर्रास यायचे. एका बाईच्या तोंडी असे शब्द ऐकायला अमितला सुरवातीला विचित्र वाटायचं. पण त्याला आता त्याची सवय झाली होती. उलट त्याला अशीही शंका होती की रूचीता वहिनी ह्यापेक्षा घाण शिव्या देऊ शकतात, आपल्या समोर थोडे सभ्य शब्द वापरत असतील.
“अहो होतं असं कधी कधी. फार मनाला लावून नका घेऊ.” तो त्यांना समजावत म्हणाला.
“अहो ऐका तर खरं, पुढं अजून बराच काही घडलं दिवसभरात. मला किचनमध्ये मदत करणारी मुलगी आहे ना ती, अस्मिता, नेमकं आजचं तिला सुध्दा घरी लवकर जायचं होतं. संध्याकाळी गिर्‍हाईक येण्याच्या अगोदर ती निघून गेली. मग माझी नुसती पळापळ, बाहेर ऑर्डर घ्यायची, आत जाऊन बनवायचे, बाहेर येऊन वाढायचे, बिलं घ्यायची, काय करू आणि काय नको असं झालं मला.” रूचीता वहिनी पटापट सांगत होत्या.
“ह्यावर उपाय आहे की वहिनी,” अमित हसत हसत म्हणाला, “मी केव्हापासून तयार आहे तुमच्याकडे काम करायला. तुम्ही म्हणाल तेव्हा जॉब सोडून येतो इकडे. तुम्ही सांगाल ते काम करीन काउंटर सांभाळीन, ऑर्डर घेईन, सर्व्हींग करीन, वाटल्यास भांडीसुद्धा घासीन. फक्त स्वयंपाकातलं मला काही येत नाही, चहा सोडून. हो पण तुम्ही शिकवणार असाल तर तेपण घेईन शिकून.”
“थँक्यू हं,” गोड हसत रूचीता वहिनी म्हणाल्या. “मला माहिती आहे तुम्ही माझ्याबद्दल किती विचार करता ते. पण मला एवढा महाग माणूस परवडायचा नाही इथं. बरं ते जाऊद्या, मी सांगत होते ते अर्धवटच राहिलं. संध्याकाळी जेवायला मुलांचा एक ग्रुप आला होता. तसं तीन-चार वेळा आधीपण येऊन गेले आहेत, पण यावेळी त्यांच्या जरा जास्तच टवाळक्या चालू होत्या.”
“मी एकटीच असल्यामुळे सर्व्हींगला वेळ लागत होता, तर सारखे टोमणे मारून मारून हैराण केले होतं मला त्यांनी. त्यांच्या बोलण्याकडे दुर्लक्ष करत होते मी खरं, पण त्यातल्या एका दोघांनी तर कहरच केला, त्यांच्या टेबल शेजारून जाताना चक्क मला हात लावायचा प्रयत्न केला त्यांनी!”
“काय सांगता?” अमितने आश्चर्याने आणि रागाने विचारलं.
“खरंच, आणि आता तुम्हाला मी नुसतं हात लावायचा प्रयत्न केला असं सांगते आहे, पण खरं तर त्यांना काय करायचं होतं हे आठवून सुध्दा अंगावर काटा येतोय. माझ्या मागणं कंबरेवर आलेला एकाचा हात धरून अस्सा पिरगळला ना तेव्हा सगळी मुलं ठिकाणावर आली. पुढच्या दोन मिनिटात बिल चुकतं करून पळून गेली माकडं!”
“बाप रे! आज खूपच त्रास झालेला दिसतोय आहे तुम्हाला, वहिनी.” अमितला त्यांच्या चेहर्‍यावरून त्यांना झालेल्या त्रासाची कल्पना येत होती.
“अजून संपलं नाही माझं सांगून,” रूचीता वहिनी पुढे म्हणाल्या, ”आता तुम्ही येण्याआधीच एक वयस्कर काका माझ्याशी वाद घालून गेलेत. काय तर म्हणे, इथले सगळे पदार्थ बनवायला रिफाईंड तेल वापरतात का? हे त्यांना किचनमध्ये जाऊन बघायचं होतं.”
“मी त्यांना समजावून सांगत होते, पण ते ऐकतच नव्हते. शेवटी मीपण त्यांना स्पष्ट सांगितले, की खायचं असेल तर खा, नायतर दुसरीकडे जा. नुसता वैताग वैताग झालाय आज सकाळपासून!”
बोलता बोलता त्यांचे डोळे भरून आल्याच अमितच्या लक्षात आले. त्यांच्या तक्रारींमध्ये फारसं काही नवीन नसलं तरी अमित पूर्ण लक्ष देऊन त्यांचं बोलणं ऐकत होता. आता त्यांना हे सगळं कोणाशी तरी बोलायची गरज वाटत होती आणि सगळ्या गोष्टी शेअर करण्याइतके आपण त्यांना जवळचे वाटतो, ह्याचा अमितला आनंद वाटत होता.
खानावळीमधलं शेवटचं गिर्‍हाईक बिल देण्यासाठी काउंटरजवळ आलं तसं तो बाजूला सरकला. बिल देऊन गिर्‍हाईक बाहेर पडताच अमित काउंटरच्या बाजूने आत गेला आणि खुर्चीवर बसलेल्या रूचीता वहिनींभोवती आपले हात टाकत त्यांच्या डोक्यावर हळूहळू थोपटू लागला.
रूचीता वहिनींना हे अनपेक्षित होतं. याआधी त्या दोघांनी फक्त एकमेकांचे फक्त हात हातात घेण्यापुरताच स्पर्श केला होता. आज अमितचा स्पर्श इतक्या जवळून अनुभवताना त्या गोंधळून गेल्या. खुर्चीतून अर्धवट उठत त्या अजूनच त्यांच्या मिठीत शिरल्या.
त्याच्या मिठीत थरथर कापणाऱ्या त्याच्या शरीरावरून आणि थोड्यावेळात खांद्यावर जाणवलेल्या ओल्या स्पर्शावरून त्या हुंदके देत रडतात, हे अमितच्या लक्षात आलं. एक हातांनी त्यांना घट्ट पकडून ठेवत दुसऱ्या हातांनी तो त्यांच्या डोक्यावर हलके हलके थोपटत होता.
पहिल्यांदाच त्याच्या इतक्या जवळ गेलेल्या अमितला रूचीता वहिनींच्या शरीरातून येणारा घामाच गंध वेडावत होता. त्या मादक वासानं आणि त्यांच्या शरीराच्या उबदार स्पर्शानं त्याच्या पॅन्टमध्ये पुन्हा चलबिचल सुरू झाली.
मोठ्या मुश्किलीनं आपल्या भावनांवर कंट्रोल ठेवून तो त्यांना थोपटत राहिला. थोड्या वेळात रूचीता वहिनींची त्याच्या पाठीवरची पकड ढिली झाल्याची त्याच्या लक्षात आलं. त्यानंही त्यांच्या पाठीवरचा आणि डोक्यावरचा हात बाजूला करत त्यांना सोडून दिलं.
पुन्हा अमितला आवडणारी पापण्यांची उघडझाप करत त्यांनी डोळ्यातले पाणी परत पाठवण्याचा प्रयत्न केला. अमितच्या मिठीतून बाहेर पडत त्या त्याला, “सॉरी” म्हणाल्या आणि काउंटरवरून टिशू पेपर घेत त्या डोळे पुसू लागल्या.
अशावेळी नक्की काय म्हणायचं, याचा अमितला काहीच अनुभव नव्हता. तरीसुद्धा काहीतरी बोलायचं म्हणून त्यानं तोंड उघडलं, पण त्याच वेळी रूचीता वहिनींनी आपला हात पुढे करत त्याच्या ओठांवर आपले बोट ठेवले. त्याच्या डोळ्यात डोळे घालून त्या काहीतरी गंभीर विचार करत होत्या.
अमितच्या ओठांवर आलेले शब्द हवेतच विरून गेले. आपल्या ओठांवर रूचीता वहिनींच्या नाजूक बोटाचा स्पर्श जाणवला तसा तो श्वास घ्यायचं सुद्धा विसरून गेला.
