रात्रीचा कार्यक्रम उरकून दादा पहाटे पुन्हा गावात पोचला. तो येण्याआधी दोशीशी बोलून भय्याने सगळं फायनल करून घेतलं. पुन्हा संध्याकाळी सभा भरली. भय्या वाट पाहतच बसला होता.
“भय्या हे घे आणि पुढचं बघ आता तू. पक्याकडून पाकीट घेऊन जा जाताना.” दादाने एक फाइल त्याच्याकडे दिली.
“दादा साहेब! तुमच्यासारखं कोन नाय बगा. लाज राखलीत आमची.” भय्या उगाच स्तुती करू लागला.
“पंचायत समिती आलीय म्हणून, नाहीतर असले फालतू लाड पुरवले जाणार नाहीत पुन्हा. लहान पोरांसारखे हट्ट तुमचे, सुधारा आता, आणि हो त्या बाईने बरंच दानधर्म केलाय समाजकार्य केलंय संध्याकाळी सन्मान पत्र द्यायचा कार्यक्रम ठेवा. नुसतीच हुल्लडबाजी नकोय.” दादा साहेब
“दादा साहेब, बास की आता. करून केल्यालं बोलून कशापायी घालवता!” भय्याचा लाळघोटेपणा चालूच होता. गप्पा टप्पा झाल्या सगळे आणि सगळे घरी गेले.
पोरांच्या तयाऱ्या चालू झाल्या. सगळे उत्साहात होते गावोगाव फ्लेक्स लागले. शाळेच्या मैदानावर एक मोठं स्टेज उभं राहू लागलं. पेपरात जाहिराती, फेसबुक, व्हाट्सअप्पवर मेसेजेस सगळी धामधूम चालू होती. आदल्या रात्री दादा जेवण करून बागेत फेऱ्या मारत होता. त्याचा फोन वाजला.
“हं कोण बोलतंय?” त्याचा ठेवणीतला आवाज!
“नमस्कार दादा साहेब, मी सुलेखा बोलतेय! थोडं बोलायचं होतं वेळ आहे का?” ती
“बोला सुलेखाजी!” तो
“कार्यक्रमाचं टायमिंग थोडं ऑड आहे. मी रात्री प्रवास करत नाही. माझी राहण्याची सोय झाली असती तर फार बरं झालं असतं!” ती
“म्हणजे सावळेंनी सोय केली नाहीये का? मी बोलतो त्यांच्याशी.” तो
“नाही नाही. मीच त्यांना बोललेले नाहीये अजून. खरं तर फोन मी वेगळ्याच कारणासाठी केला होता पण म्हटलं हे ही कानावर घालावं.” ती
“मग अजून काही काम आहे का?” तो
“खरं तर मला भीती वाटते आहे. एवढ्या गर्दीला मॅनेज कसं करणार तुम्ही? सेफ आहे ना प्लेस?” ती
“त्याची काळजी नका करू. स्टेजवर मी असेन सोबत आणि आमच्या घरातल्याच व्यक्ती असतील फक्त. इतर कुणालाही स्टेजवर येऊ दिलं जाणार नाही.” तो
“थँक गॉड! मला खरंच खूप टेन्शन आलं होतं!” ती
“डोंट वरी वी विल टेक केअर! अजून काही?” तो
“नाही थँक्स! गुड नाईट!” ती. गुड नाईट म्हणून त्याने फोन ठेवला आणि तो झोपायला निघून गेला.
दुसऱ्या दिवशी सकाळी बरोबर दहा वाजता सुलेखाची गाडी गावात आली. सगळ्या औपचारिकता झाल्यावर ते दादाच्या हवेलीवर आले. दादा तिला प्रथमच भेटत होता. वय साधारण पस्तीस. पण घरची जिम असल्यामुळे तिने स्वत:ला चांगलेच मेंटेन केलं होतं. गव्हाळ गोरा रंग आणि पस्तिशीची वळणे नुकतीच आकार घेऊ लागलेली!
तिला पाहताच दादा क्षणभर सुन्न झाला. चार चौघात तिच्यावर नजर जाईल एवढी सुंदर ती नव्हती पण एकदा नजर गेल्यावर हलणार नाही एवढं निश्चित! तिथे नाश्ता करून दादा, त्याच्या घरातील दोन तीन माणसं आणि सुलेखा कार्यक्रमाच्या ठिकाणी निघाले. शाळेत पोचल्यावर त्यांचा स्वागत समारंभ सत्कार वगैरे झाले. स्पीकरच्या मोठाल्या भिंती उभ्या केलेल्या होत्या. दहा बारा टँकर उभे होते.
एक मोठी तात्पुरती टाकी शाळेच्या मैदानावर बांधलेली होती. त्यात पाणी भरून रंग तयार केला होता. बाजूला टेबलांवर रंगांचे ढीग लावलेले होते. आजूबाजूच्या सात आठ गावातले सगळे तरुण तिथे जमा झाले होते. सकाळी सकाळी पहिल्या धारेची धुंदी बहुतेकांच्या डोळ्यांवर दिसत होती. तालमीच्या तीसेक पैलवानांनी स्टेजच्या कडेने कडं केलेलं होतं.
दादा आणि सुलेखा स्टेजच्या पुढच्या कडेला बसले होते. दादाने पांढरा सलवार कुर्ता घातला होता. सुलेखानेही पांढरी कुर्ती, पांढरा दुपट्टा आणि पांढरीच लेगिंग घातली होती. पक्या रंगाची थाळी घेऊन आला. दादाने आपल्या मुठीत रंग भरून घेतला. सुलेखानेही घेतला. दोघे थोडे पुढे होऊन उभे राहले.
“महाकालेश्वराच्या नावानंऽऽऽऽऽ!” दादाने मोठ्यांदा आरोळी ठोकली.
“चांऽऽऽऽऽऽग भलंऽऽऽऽऽऽ!” चा गजर झाला!
त्या दोघांनीही आपल्या मुठीतले रंग समोर हवेत उधळले. एकच गलका झाला. स्पीकर दणदणाटू लागले. पोरांनी टाक्यांमध्ये धडधड उड्या घेतल्या. डीजेच्या तालावर सगळे वेड लागल्यासारखे नाचू लागले.
काही वेळाने पोरं दादाला खाली येण्याची विनंती करू लागले. भय्या स्टेजवर गेला आणि त्याने त्याला हाताला धरून खाली आणले.
गावातल्या दोन चार मोठ्या लोकांनी दादाला रंगांनी भरवून टाकले. थोडा वेळ त्यांच्या सोबत नाचून दादा बाजूला झाला. खिशातला रूमाल काढून त्याने आपलं तोंड पुसलं. सगळे बेभान झाले होते.
बाटल्या कोऱ्याच रिकाम्या होतं होत्या. शाळेच्या कचराकुंडीत बाटल्यांचा खच पडला होता. कुणी थांबायचं नाव घेईना. मध्येच एखाद्या टँकरचा पाईप उघडून सगळ्या गर्दीवर पाण्याचा जोरदार फवारा मारला जात होता.
दादाने स्टेजवर जाता जाता पुन्हा आपल्या दोन्हीही मुठी रंगांनी भरून घेतल्या. सुलेखाच्या मागून येऊन त्याने तिचा चेहरा मान आणि गळा रंगांनी भरून टाकला. तिचं तोंड माकडासारखं दिसू लागलं.
अचानक झालेल्या हल्ल्याने ती गडबडली. आपल्या दुपट्ट्याला तोंड पुसत तिने स्वत:ला सावरले. मध्ये मध्ये उभे राहत ती हात उंचावून, हलवून तरुणांना प्रोत्साहीत करत होती. पोरं काही केल्या थांबत नव्हती.
“तुम्ही अचानक सरप्राईज दिलंत हं!” ती वाकून दादाच्या कानात बोलली. डीजेच्या आवाजामुळे त्यांना जवळ जाऊन बोलावं लागत होती. वाकल्यामुळे त्याला तिच्या स्तनाच्या मधील फट दिसली. तिच्या मानेवर चिकटलेला रंगाचा एक ढेकूळ तिथे घसरला.
“मला आधी वाटलं राग आला की काय तुम्हाला!” तो तिथून नजर हटवत बोलला.
“छे हो! उलट कितीतरी वर्षांनी रंग लावलाय मला कुणी तरी!” असं म्हणत तिने तिचे रंगांनी माखलेले तळवे त्याच्या गालावर चोळले. तिच्या या स्पर्शाने त्याच्या डोक्यात ठिणगी पडली.
“बस्स करूयात आता. आपण निघू, हे लोक दोन तीन तास तरी हलणार नाहीत अजून. संध्याकाळी पुन्हा सत्काराचा कार्यक्रम आहे. तुमचा आरामही होईल तोपर्यंत!” तो
“मी तेच म्हणणार होते तुम्हाला!” ती
तो पक्याच्या कानात काहीतरी कुजबुजला आणि उठून उभा राहला. खाली धिंगाणा चालूच होता. तीही उभी राहिली. दोघांनीही एकदा गर्दीकडे बघून हात उंचावला आणि ते पायऱ्या उतरून स्टेजवरून खाली आले. गाडी तिथेच उभी होती. दोघेही गाडीत बसले आणि गाडी हवेलीच्या दिशेने उधळली.
घरी गेल्यावर दादा तिला त्यांच्या गेस्ट हाऊसमध्ये घेऊन गेला. रामा तिची भली मोठी सुटकेस घेऊन त्यांच्या मागे गेला. त्यांचं गेस्ट हाऊस म्हणजे सुद्धा एका मोठा बंगला होता. त्याने तिला सगळं गेस्ट हाऊस दाखवलं.
“तुम्ही फ्रेश होऊन आराम करा. मी येतो!” तो
“ओके. सी यु देन!” असं म्हणत तिने केस मोकळे करत तिने वाकून सुटकेस मधून टॉवेल काढला. वाकल्यावर त्याला पुन्हा एकदा तिची गल्ली दिसली. तिची कुर्ती जरा लूज असल्याने या वेळी त्याला तिची डाव्या बाजूचा जवळ जवळ अख्खा स्तनच दिसला.
क्षणार्धात त्याने स्वत:ला सावरले आणि तो तिथून निघून गेला. घरात जाऊन त्यानेही अंघोळ केली. तिचं जेवण तिकडे पाठवलं आणि स्वत:ही जेवला. जेवण झाल्यावर तो बेडवर पडून आराम करत होता. पण तिची छाती काही त्याच्या डोळ्यांसमोरून हटत नव्हती.
त्याला नेहमीच विवाहित स्त्रियांबद्दल कमालीचं आकर्षण वाटत असे आणि त्यात सुलेखा म्हणजे एकदम परफेक्ट गृहिणीची व्याख्या म्हणावी अशीच होती. ती रोलही त्याच प्रकारचे करायची. तिचा प्रत्येक अवयव तिचं वय ओरडून ओरडून सांगत होता. तशी खऱ्या आयुष्यात ती बरीच फॉरवर्ड होती पण समाजात वावरताना ती आपलं व्यक्तिमत्व झाकून ठेवत असे.
पस्तिशीच्या स्त्रिया म्हणजे मेजवानी असतात. सुंदरतेच्या आणि परिपक्वतेच्या शिखरावर असतात. पस्तिशीत एखादी स्त्री जेवढी आकर्षक दिसते तेवढी ती त्याआधी कधीच दिसत नाही किंवा नंतरही दिसत नाही.
शारीरिक बदल पूर्ण होऊन एक प्रकारची सुडौलता त्यांच्या शरीराला आलेली असते. तसेच त्या बाबतीत त्यांना अनुभव आलेला असतो. त्यांचं स्वत:च अस्तित्व या वयात त्यांना खऱ्या अर्थानं जाणवू लागलेलं असतं.
एकंदरीतच पस्तिशीत स्त्री ही खऱ्या अर्थाने सगळ्याच बाजूंनी पूर्ण परिपक्व झालेली असते आणि सुलेखा तर आणखीच जास्त आकर्षक होती. तिचे डोळे खूप बोलके होते. सुडौल मध्यम बांधा.
बहुतेक वेळा पाठीवर रूळणारे रेशमी काळेशार केस, उफाड्याची टच्च छाती, अगदी किंचित फुगीर पोट, भारदस्त म्हणता येणार नाहीत पण शरीराच्या मानाने जरा मोठेच असलेले नितंब, कमालीची आकर्षक बारीक वळणदार कंबर, फुगलेल्या मांड्या आणि नडग्या!
तिचे हातही लांबसडक होते, जरासे भरलेले दंड आणि नाजूक बोटं. जेव्हा ती साडी नेसायची तेव्हा मुद्दामहून ती तिचं पोट उघडं ठेवायची. पदर अशा प्रकारे घ्यायची की पदराने तिची बेंबी तर झाकली गेली पाहिजे पण तिची झलक पाहणाऱ्याला जाणवली पाहिजे. पदर आपल्या भारदस्त उरोजांना घट्ट आवळून खांद्यावर पिन लावायची.
तिचे ब्लाउजही खूप स्टाईलीश असायचे. हॉल्टर नेक तिचे आवडते होते. साधे घातले तरी बहुतेक वेळा एक तर ते मागे फक्त नाड्यांनी बांधलेले असत किंवा आख्खी पाठ दाखविणाऱ्या चित्र विचित्र डिझाइनचे तरी असत.
अगदी हलका मेकअप करायची पण लिपस्टिक मात्र एकदम भडक रंगाची वापरत असे. तिच्या टपोऱ्या नाजूक ओठांना ती शोभूनही दिसे. त्याच्या डोक्यात तिची हजारो चित्रे भिरभिरू लागली.
