दुसऱ्या दिवशी तो कॉलेज संपायची वाट पाहू लागला. आज एकही तासात त्याचं लक्ष लागत नव्हतं. कॉलेज संपल्यावर काय होणार याचीच स्वप्ने रंगवण्यात त्याचा सगळा वेळ गेला.
शेवटी एकदाचं कॉलेज संपलं. तो जाऊन स्टाफरूमच्या दरवाज्याशी उभा राहला. काही वेळाने मुख्याध्यापकांच्या केबिनमधून रीता मॅडम स्टाफरूमकडे आल्या.
“मॅडम, ते आज तुम्ही सांगितलं होतं ना, कॉलेज नंतर थांबायचं आहे आजपासून म्हणून?” तो
“हो, तेच हेडसरांच्या कानावर घालावं म्हणून त्यांच्याकडे गेले होते. दिली त्यांनी परवानगी!” मॅडम
“नक्की काय करायचं आहे मी मॅडम?” तो
“अरे थांब! किती घाई तुला?” मॅडम
“नाही मॅडम नवीन काही शिकायचं म्हटलं की उत्सुकता वाटते ना!” तो
“बरं बरं ठीक आहे. तू केमिस्ट्रीच्या प्रयोग शाळेत जाऊन बस कशाला हात लावू नकोस. मी आलेच!” मॅडम
तो तिथून निघून केमिस्ट्रीच्या प्रयोग शाळेत जाऊन बसला.
“काय रे! इथे का बसलायस?” प्रयोग शाळेचे पवार मामा टेबलवरच्या बाटल्या कपाटात ठेवत बोलले.
“रीता मॅडमचा प्रोजेक्ट आहे, त्यांना मदत म्हणून थांबलोय!” तो
“वशिला आहे बाईचा! इथे बिचाऱ्या पोरांना प्रयोग करायला केमिकल्स नाहीत, साधने नाहीत, उपकरणे नाहीत आणि यांना बरे मिळतात. उद्या प्रोजेक्टचा फायदा शाळेला करून देणारेत का ह्या?” पवार मामा तणतणत बोलले.
“नाही हो मामा! खूप चांगल्या आहेत त्या!” प्रवीण
“डोंबल माझं! लहान आहेस प्रवीण तू! तिचा बाप संस्थेचा संचालक आहे. तीचं लग्न होईल वर्ष सहा महिन्यात आणि जाईल तीही कुठे तरी निघून! ही नोकरी त्या प्रोजेक्टसाठी तर करतेय ती.” पवार मामा बोलले.
“बापरे! म्हणजे त्या अण्णांची मुलगी आहेत का मॅडम?” प्रवीण
“नाहीतर काय? मलाच थांबायला सांगितलं होतं आधी! मी कशाला करू हमाली यांची? मी संस्थेचा नोकर आहे यांचा नाही.” दार बंद करत मामांनी कपाटाला कुलूप लावलं. चावी प्रवीणकडे देत म्हणाले, “झाल्यावर सगळं व्यवस्थित बंद करून चावी तुझ्याकडेच ठेव. उद्या सकाळी येताना घेऊन ये!” सायकलवर टांग टाकून मामा निघून गेले.
प्रयोग शाळेच्या दरवाज्यात प्रवीण मॅडमची वाट पाहत उभा राहला. शाळेचा परिसर शांत झाला होता. सगळी मुलं निघून गेली होती. एक एक करून शिक्षकही निघत होते.
मॅडम काही तिकडे येत नव्हत्या. तेवढ्यात मॅडम आणि हेडसर पायऱ्या उतरून खाली येताना त्याला दिसले. हेडसर त्यांच्या गाडीवर बसून निघून गेले आणि मॅडम प्रयोग शाळेकडे आल्या.
“चल आत!” म्हणत मॅडम आत गेल्या आणि कपाटातून त्यांनी एक कागदांचा भला मोठा गठ्ठा बाहेर काढला.
“प्रवीण इथे बस यातले कागद तुला वेगवेगळे करायचे आहेत.” त्यांचं वर्गीकरण कसं करायचं हे मॅडमने त्याला समजावून सांगितलं. तो गठ्ठा बघून त्याचा उर दडपला. प्रत्येक कागद थोडा थोडा वाचावा लागणार होता.
“घाबरू नकोस, मीपण मदत करणार आहे तुला.” मॅडम हसत बोलल्या.
त्याने काही न बोलता गठ्ठयातले काही कागद स्वत:कडे ओढले आणि तो कामाला लागला. त्याच टेबलवर त्याच्या उजव्या हाताला मॅडम बसल्या. त्याही वर्गीकरण करू लागल्या.
पुन्हा त्याची नजर त्यांच्या पदराखाली भिरभिरू लागली. केसांचा अंबाडा बांधला असल्यामुळे मॅडमची गोरीपान मान आकर्षक दिसत होती. त्यात ती नाजूक सोन्याची चैन चार चांद लावत होती. मॅडम भराभर पेपर उपसत होत्या. हा मात्र एकदम निवांत दृष्टीसुख घेत काम करत होता.
बसून बसून पाठ अवघडल्याने मॅडमनी आपली खुर्ची टेबलपासून थोडी दूर ढकलली आणि दोन्ही हात उंचावून एक आळस दिला. तिचे हात वर जाताच साडीच्या पदराखाली लपवलेले पोट आणि टच्च स्तन त्याच्या नजरेस पडले. क्षणार्धात त्याच्या पॅन्टचा तंबू झाला. मॅडमनी पुन्हा आपले कोपरे टेबलवर टेकवले आणि काम करण्यास सुरवात केली.
आता खुर्ची मागे सरकलेली असल्याने मॅडम किंचित वाकून बसल्या होत्या. त्यामुळे त्यांच्या साडीचा पदर लोंबकाळू लागला आणि डाव्या बाजूने त्यांच्या गुबगुबीत उरोज त्याला थेट दिसू लागले.
त्याला मॅडमच्या स्तनाला हात लावण्याची इच्छा अनावर होऊ लागली. मॅडमचं मात्र त्याच्याकडे बिलकुल लक्ष नव्हतं. त्या त्यांच्या कामात मग्न झाल्या होत्या.
त्याच्या मनात द्वंद्व सुरू झालं. तो घाबरला होता की उत्तेजित झाला होता हेच त्याला कळत नव्हते. छाती जोरजोरात धडधडत होती. हात थरथर कापू लागले होते. त्याला आता मॅडमला आपल्या बाहुपाशात घ्यायचंच होतं.
मनाशी निर्णय तर झाला होता पण सुरवात कशी करावी हे त्याला कळत नव्हतं. जर काही वेडं वाकडं झालं आणि हे बाहेर पसरलं तर तो जीवानिशी जाणार हे पक्कं होतं.
अण्णांचा मुलगा म्हणजे मॅडमचा भाऊ राजवर्धन हा खूप मोठा राजकीय गुंड होता. त्यांच्या घरातील मुलींना खूप कमी लोकांनी आजवर पाहिलं होतं. अगदी जुन्या काळातल्या जहागिरदारांसारखं त्यांचं कुटुंब होतं. एवढं समजत असूनही तो आता ईरेला पेटला होता.
त्याला आता शरीरसुख हवं होतं. हळूहळू त्याचा तोल सुटू लागला. काय करावं हे त्याला कळेना. त्यांचा टेबलही दरवाज्याच्या अगदी समोर असल्यामुळे कुणी तरी पाहण्याची भीती होती.
अचानक एक कागद घेऊन त्याने मॅडमकडे दिला व विचारलं, “मॅडम हे काय आहे हो?”
“ते अवघड आहे खूप तुला नाही कळणार!” मॅडम कागद हातात घेत बोलल्या.
“सांगा ना मॅडम! मी प्रयत्न करेन!” तो
त्याची चिकित्सक वृत्ती मॅडमना आवडली.
“इकडे ये!” मॅडम
मॅडमने समोरचे इतर कागद बाजूला सारत तो कागद आपल्या समोर टेबलवर मांडला. तो उठून पलीकडून जाऊन मॅडमच्या उजव्या हाताला खेटून उभा राहला. दरवाज्याकडे पाठ करून तो उभा होता.
आतलं काही दिसू नये म्हणून तो मुद्दाम तसा उभा होता. मॅडम त्याला सोप्या भाषेत समजावून सांगू लागल्या. पण त्याच लक्ष सगळं मॅडमच्या पदरावरून दिसणाऱ्या छातीकडे आणि खांद्यावर होतं.
अचानक वाऱ्याची जोरदार झुळूक दारातून आत आली आणि मॅडमनी वेगळे केलेले सगळे कागद उडून अख्ख्या प्रयोग शाळेत पसरले! “देवा! आता पुन्हा करावं लागणार!” असं म्हणत मॅडम उठल्या आणि त्यांनी दरवाजा बंद केला.
त्याचं नशीब जोरावर होतं. मॅडम दरवाज्याची वरची कडी लावण्याचा प्रयत्न करत होत्या. त्यांची उंची जराशी कमी असल्याने त्यांना सहजा सहजी जमेना. दोन्ही हात वर करून टाचा उंचावून त्या धडपडू लागल्या.
त्यांच्या कमरेची वळणं आणि ब्लाउजपासून कमरेपर्यंतची पाठ उघडी पडली. शिरशिरीत ब्लाउजमधून पांढरी शुभ्र ब्रा उठून दिसत होती. कशीबशी कडी लावून त्या कागद गोळा करू लागल्या. दोन पायांवर बसत त्या कागद गोळा करत होत्या.
तो त्यांच्या फुगलेल्या नितंबांकडे आणि पाठीतल्या मधल्या खोल घळीकडे पाहून आपले गुप्तांग रगडत होता. अचानक तंद्री भंग पावून तोही खाली बसला आणि भराभर कागद गोळा करू लागला. त्याचे लिंग जणू आता पॅन्ट फाडून बाहेर येतंय की काय असं त्याला वाटू लागलं.
मॅडमनी एक गठ्ठा टेबलवर ठेवला आणि उरलेले कागद गोळा करण्यासाठी त्या पुन्हा खाली बसल्या. तोही कागद ठेवण्याच्या निमित्ताने उठला आणि कागद टेबलवर ठेवून मॅडमचा मागे येऊन उभा राहला.
त्याने डोळे मिटले. मनातल्या मनात हिंमत बांधत त्याने एक दीर्घ श्वास घेतला. तो खाली वाकला आणि पाठी मागून मॅडमच्या दोन्ही काखांमधून हात पुढे काढत तिचे गरगरीत स्तन आपल्या हातात गच्च धरले आणि सगळी शक्ती लावून करकचून पिळले.
मॅडमला इतक्या वेदना झाल्या की, विरोध करावा की वेदनांना वाट करून द्यावी, हेही त्यांना कळेना. त्याने एकदा पकड किंचित ढिली केली आणि तिचे उरोज पुन्हा करकचून पिळून टाकले. पुन्हा तीच वेदनेची लकेर मॅडमच्या शरीरात उमटली.
“आई गंऽऽऽऽऽ!” मॅडम उभी राहत विव्हळली आणि सुटून बाजूला होण्याचा प्रयत्न करणार इतक्यात त्याने तिच्या स्तनांवरची आपली पकड आणखी घट्ट करत तिला मागे ओढले. ती त्याच्या छातीवर आदळली. त्याने आणखी एकदा तिचे शरीर वेदनेने भरून टाकले.
“आऽऽऽऽ उच!! नालायका!!” विव्हळत तिने स्वत:ला त्याच्या मिठीतून सोडवले आणि त्याच्या गालावर जोरदार थप्पड लगावण्यासाठी तिने हात उगारला.
त्याने दोन्ही एका हाताने तिने उगारलेल्या हाताचे मनगट धरले आणि दुसऱ्या हाताने तिच्या कमरेला धरून पुन्हा जवळ ओढलं. तिचे गुबगुबीत उरोज त्याच्या छातीवर आदळले. त्याच्या तळव्याला तिच्या कमेरवरील मांसाचा लोण्यासारखा मुलायम स्पर्श झाला.
“सोड मला! काय करतोयस हे तू?” ती रागाने लालबुंद झाली. त्याने काही न बोलता आपली मिठी आवळून तिच्या उरोजांवर पडणारा आपल्या शरीराचा दाब वाढविला.
“मी जर ओरडले तर जीव जाईल तुझा! राजदादाला ओळखत नाहीस का तू? माझा भाऊ आहे तो!” ती त्याच्या मिठीतून उसळ्या मारून सुटण्याचा प्रयत्न करत होती. पण कोण जाणे त्याच्यात कुठून एवढं बळ आलं होतं.
ती तसं बोलल्यावर त्याने आपल्या एका हाताने तिचे मनगट पिळून तिच्या पाठीशी धरलं आणि दुसऱ्या हाताने तिचा नाजूक गळा घट्ट धरत ढकलत तिची पाठ भिंतीवर टेकवली. तिच्या नजरेत नजर गाडून तो बोलला, “काय सांगशील त्याला? की आता ओरडून स्वत:ची अब्रू हायवेला टांगशील? बंद खोलीत काय झालं होतं किंवा काय झालं नव्हतं याचा पुरावा कोण देणार?”
त्याचा मेंदू असाही चांगला तल्लख होता. त्याच्या प्रतिप्रश्नाने ती गोंधळून गेली. खरंच काय सांगणार होती ती भावाला? किंवा ओरडली असती तरी मदतीला येणारे लोक तिच्याबद्दल काय बोलतील याची कल्पना तिला आली.
भावाला असं काही घडलंय हे कळल्यावर प्रवीणला तर त्याने मारलं असतंच. पण त्या आधी घराण्याची अब्रू घालविली म्हणून आधी रीताच्या डोक्यात गोळी घातली असती त्याने. ती आता पुरती घाबरली होती. तिला स्वत:लाच आता काहीतरी करावं लागणार होतं हे तिला जाणवलं. कुणाचीही मदत मागणं तिला शक्य नव्हतं.
