सुभाषराव एका हाताने दोन्ही पायांमध्ये आपला पंजा टाकून कौमुदीबाईंची योनिपण चोळत होते. मध्येच वरच्या दाण्यापर्यंत बोटे नेऊन त्यालाही छेडत होते. जि‍भेचा, ओठांचा वापर करीत त्यांनी भोक पूर्ण ओले केले. नंतर अंगठा वर आणत हळूहळू दाब वाढवत आत घुसवला.
“आह.. हळू जरा..” कौमुदीबाईंनी त्यांनी हलकीशी चेतावणी दिली.
आपला अंगठा हळूहळू मागे पुढे करीत त्यांनी भोक ढिले केले. आता त्यांचा अंगठा जवळ जवळ पूर्ण आतमध्ये जात होता.
“मजा येतेय ना डार्लिंग? येऊ का घरात?”
“या ना! घर तुमचंच आहे. पण हळुवार प्रवेश करा.”
“काळजी करू नकोस डार्लिंग, तुला कळणारपण नाही.”
असे म्हणत सुभाषराव गुडघ्यांवर उभे होत त्यांच्या मागे आले आपले लिंग हातात घेत भोकावर टेकवले.
कौमुदीबाईनी डोळे मिटले एका अनामिक अपेक्षेने त्या वाट पाहू लागल्या. सुभाषरावांनी आपली कंबर पुढे सरकवत हळूहळू दाब वाढवू लागले. हातानी त्यांनी दोन्ही अर्धगोल फाकवून धरलेले होते. हळूहळू त्यांचे लिंग आत प्रवेश करत होते. पहिला एक इंचच जरा अवघड असतो. त्यांनी आपले लिंग परत मागे घेत कमरेने एक धक्का मारत बरोबर आत घुसवले. त्या बरोबर कौमुदीबाई जराशा कण्हल्या.
“झालंच डार्लिंग, आलोच आत.”
सुभाषराव असे म्हणत आत रेटत होते. आता त्यांचे लिंग अर्धा इंच आत होते. सुपारी भोवतालची रिंग भोकापर्यंत पोचली होती. आता त्यांनी दोनेक सेकंदांचा विराम घेत एक धक्का परत मारला आणि ते पार झाले.
पुढे झुकत त्यांनी कौमुदीबाईच्या कानाशी परत तोंड आणले आपले उष्ण श्वास सोडत म्हणाले.
“थॅंक यु डार्लिंग, पटकन दार उघडलंस, मी आत आलोय.”
असे म्हणत त्यांनी कमरेच्या बाजूने हात घासत वर नेले आणि त्यांचे स्तन हातात घेऊन कुस्करत त्यांनी थोडे मागे होत हळूहळू आपले लिंग मागे पुढे सरकवायला सुरूवात केली. प्रथम घर्षणाने थोडी वेदना झाली पण हळूहळू ती कमी होत गेली.
तशी कौमुदीबाईना आता चांगलीच सवय झाली होती गांड मारून घेण्याची. कौमुदीबाईच्या तोंडातून एक अस्पष्टसा हुंकार बाहेर पडला. सुभाषरावांनी वाकून एक हात खाली पुच्चीवर नेत त्यांचा मदनमणी अलगद छेडायला सुरूवात केली. मागून हलकेसे धक्के देत ते झुलतच होते.
आता होत असलेल्या अशा दुहेरी हल्ल्याने कौमुदीबाईंचे सर्वांगातून एक प्रकारची सुखद संवेदना घुमू लागली. सुभाषरावांच्या छातीवरच्या आणि योनिवरच्या होत असलेल्या स्पर्शाने त्या उत्तेजित झालेल्या होत्या.
आता सुभाषरावांनी दोन्ही हात छातीवर आणत हातांनी जोर लावत त्यांचे अंग उचलले ते मागे होत आपले पाय गुडघ्यातून मुडपून बसले. कौमुदीबाईंना त्यांनी उचलत आपल्या मांड्यांवर घेतले. आता त्या सुभाषरावांच्या छातीला पाठ चिकटवून बसल्या. आपल्या गुदेत शिरलेल्या त्यांच्या लिंगावर खालीवर झुलू लागल्या.
सुभाषराव एका हाताने योनिच्या भेगेवर बोटे चालवत होते दुसर्‍या हाताने त्यांची स्तनाग्रे चुरत होते. “आहऽऽ” एखाद्या सतारवादकाने कौशल्याने सतार छेडावी तसे ते कौमुदीबाईच्या शरीरातली एकेक नस चेतना भरून सळसळवत होते.
सुभाषराव कधी कौमुदीबाईच्या योनिच्या दोन्ही ओठांवरून अलगद बोटे फिरवत तर कधी फक्त मदनमणी दाबत तर कधी योनिवरच्या केसांतून अलगद बोटे फिरवत. कौमुदीबाईची उत्तेजना हळूहळू शिगेला पोचत होती. त्यांची सुभाषरावांच्या मांड्यांवरची वरखाली हालचालपण आता वेगाने होऊ लागली होती.
सुभाषरावांचे लिंग आता पूर्ण आत जाऊन आत कुठे तरी एका खास बिंदुला लागत होते. प्रत्येक धडकेबरोबर त्यांच्या शरीरात सुख संवेदनेचा शिडकावा होत होता. आता त्या झडण्याच्या बेतात होत्या. त्यांच्या तोंडातून निघणाऱ्या जोरदार हुंकारातून ते सुभाषरावांना जाणवले.
“डार्लिंग, सोडू का मी माझं कारंजं?”
“हो.. आह.. सोडा..”
कौमुदीबाईनी आपले ओठ घट्ट मिटले आणि त्या येणाऱ्या आनंद लहरींच्या स्फोटासाठी तयार झाल्या. आपली पाठ पुढे झुकवत कंबर थोडी मागल्या बाजूस केली आणि सुभाषरावांच्या अंतिम चढाईची वाट पाहू लागल्या.
मागून सुभाषरावांनी एक दीर्घ श्वास घेत थोडे आपले लिंग बाहेर ओढले परत एका झटक्यात आत सारले कंबरेने एक जोरदार झटका मारत ते उचकले.
“आह.. हा.. आ.. आह.. हां.. हां..” करत त्यांनी आपले वीर्य आत वेगाने सोडले.
कौमुदीबाईसुद्धा एक छोटीशी किंकाळी फोडत त्याच वेळी झडल्या.
दोघेही धापा टाकत होते. सुभाषराव अजूनही गुडघ्यांवर अर्धवट उभेच होते. त्यांची कंबर कौमुदीबाईच्या नितंबांना घट्ट चिकटलेली होती. हळूहळू ते खाली येऊ लागले. अलगद त्यांनी आपले बुड मुडपलेल्या पायांच्या पंज्यांवर टेकवले.
कौमुदीबाईही तशाच अवस्थेत किंचित मागे झुकत त्यांच्या छातीला चिकटल्या. आपली मान उजव्या बाजूला मागे वळवत त्यांनी सुभाषरावांकडे अर्धोन्मीलित डोळ्यांनी पाहिलं. सुभाषरावांनी आपली मान पुढे करत त्यांची ओठांवर ओठ टेकवले. दोन्ही हातांच्या पंज्यांनी त्यांचे स्तन एकवार कुस्करले.
कौमुदीबाईनी सित्कारत आपले हात त्यांच्या हातांवर नेले. त्यांचे आपल्या छातीवर घट्ट दाबून धरले. त्यांच्या छातीचा भाता जोरदार फुसफुसत होता. त्या थोडेसे पुढे झुकत म्हणाल्या,
“मी पालथी झोपते. तुम्ही मा‍झ्या अंगावर या.”
त्या हळूहळू पुढे झुकू लागल्या आणि त्यांनी आपले हात बेडवर टेकवले. जस जसे त्यांची कंबर वर होऊ लागली तस तसे सुभाषराव गुडघ्यांवर परत उठू लागले. त्यांचे अर्धवट ताठर अवस्थेतले लिंग अजूनही कौमुदीबाईंच्या आतच होते. सुभाषरावांनी ते बाहेर न येण्याची काळजी घेत, ते कौमुदीबाईंच्या अंगावर पालथे झोपले.
“चल, मी बाहेर काढतो आता, झोप तू शांतपणे.” सुभाषराव म्हणाले.
“उंऽऽ नको इतक्यात, आतच राहु द्या. तुमच्या त्याचं पूर्ण समाधान झालं की तो आपोआपच बाहेर पडेल. तुम्ही असेच पडून रहा माझ्यावर. छान वाटत असंच.”
सुभाषराव त्यांच्या अंगावर तसेच पडून राहले. बाईंच्या कानाची पाळी एका मागून एक आपल्या ओठांत धरून हळूच चावत राहले. मधूनच मानेवर चुंबने घेत, “हं.. उं.. स्स..” अशा उद्गारानी बाई ते आवडल्याचे त्यांना जाणवून देत.
सुभाषरावांचे लिंग हळूहळू आखडू लागले. अलगद बाईंच्या भोकातून बाहेर आले.
“स्स.. उं.. राहू द्यायचं होतं ना. कशाला घाई केली.” असे म्हणत त्यांनी लाडिक तक्रार केली.
“अगं आता बराच वेळ झालाय. एकदम छोटा झालाय तो. आता नाही राहणार तो आत.”
तक्रारीच्या सुरात असे म्हणत सुभाषरावपण त्यांच्या पाठीवरून उतरत बाजूला लवंडले. उशीवर डोके टेकताच त्यांचा डोळा लागला. इकडे बाईसुद्धा गाढ झोपेच्या अधीन झाल्या होत्या.
कौमुदीबाईना जाग आली ते दुसर्‍या दिवशी झालेल्या गजराणे. जागे झाल्यावर काही मिनिटे त्यांना कळेचना की आपण कुठे आहोत ते. हळूहळू त्या भानावर आल्या त्या पटकन उठून बसल्या. बाजूलाच त्यांचा नवरा अस्त व्यस्त झोपला होता. खाली वाकून त्यांनी त्यांच्या ढुंगणावर ओठ टेकत एक चुंबन घेतले आणि त्या पलंगावरून उतरल्या.
पुढे येत त्यांनी त्यांचे एकेक करून कपडे घातले आणि त्या स्वयंपाकघरात आल्या. तिथे पडलेला पसारा पाहून त्यांना कालची उखाण्य़ांची मैफील आठवली त्या स्वत:शीच लाजल्या. गालांतल्या गालांत हसत त्यांनी कालचे रेडिओवरचे गाणे गुणगुणायला सुरूवात केली.
“शारद सुंदर चंदेरी राती..”
पुढच्या चावट ओळी म्हणण्यापूर्वी इकडे तिकडे कोणी आसपास नाही ना याची खात्री करून घेतली. लाजत हसत त्या ओळी जरा मोठ्याने म्हटल्या. लाजून पसारा आवरायला घेतला.
त्यांचं आवरून होतं न होतं तोच सुभाषरावही उठून आलेच. त्यांनी अंगाला फक्त एक लुंगी गुंडाळलेली होती. त्यांचा उघडा बंब बलदंड देह पाहून त्यांनी एक कौतुकाची नजर टाकली. परत एक अस्फुट हसू त्यांच्या चेहेऱ्यावर झळकलं.
सुभाषरावांनी परत त्यांना मागून मिठीत गच्च पकडलं आणि म्हणाले,
“काय गं, एवढं काय झालं हसायला? मला पण कळू दे जरा. एखादा उखाणा सुचला की काय?”
“चला! सुरू झालं तुमचं सकाळी सकाळी. आता काही चावटपणा नाही हं.” असे म्हणत त्यांनी त्यांचे आपल्याभोवती लपेटलेले हात काढून टाकले.
सुभाषराव डायनिंग टेबल जवळ खुर्चीवर बसले. कौमुदीबाई त्यांच्यासाठी चहा करत होत्या.
“मी म्हणते, जर कुठे चावट साहित्य संमेलन झालं तर तुम्हाला नक्कीच अध्यक्ष करतील.” त्यांच्या समोर चहाचा कप ठेवत त्या म्हणाल्या.
“अग मग? नक्कीच. पण मी मा‍झ्या यशाचं श्रेय तुलाच देईन. अगं, असली सेक्सी बायको मिळाल्या वरच तर अशा चावट कल्पना सुचतात.” सुभाषराव चहाचा घोट घेत म्हणाले.
“चला! तुमचं आपलं काहीतरीच. माझा काही संबंध नाही हां त्यात. तुमचंच डोकं उलटं चालतं.”
“अच्छा! म्हणजे कालचे उखाणे फक्त मीच घेतले का? तुझा उखाणा म्हणून दाखवू का?”
“काही नको. उखाण्य़ाच्या आधी घास द्यावा लागतो ना! एकदा का तुम्ही घास दिला की तुम्ही परत सुरू कराल तुमचं इंजिन. मग माझी वाट लावाल, आधीच एका चांगल्या गाण्याची वाट लावली आहे तुम्ही. त्या गीतकाराला हे कळलं तर आत्महत्या करेल बिचारा. चला उठा, आवरा आणि ऑफीसला पळा. मला पण जायचंय ऑफीसला.” असे म्हणत त्यांनी त्यांना जबरदस्तीने उठवलं.
काय करणार बिचारे सुभाषराव. नाइलाजाने उठले कामाला लागले. बायकोच्या पुढे कुणाचा इलाज चाललाय. नाही का?
