शेजारचा राज भाग : ४

तर मी ती अंगप्रदर्शन करणारी साडी नेसले. आतमध्ये ब्रेसीयर, पँटईज न घालण्याचा विचार मी केला होता पण मी आत तशीच नागडी राहिले असते तर राज मला पक्की रांड समजला असता.
जावू द्या! नाहीतरी आता तो समजतच असेल म्हणा. पण माझी पुच्चीसुद्धा सारखी पाझरत होती तेव्हा मी पँटीज, ब्रेसीयर आत घातली. मी मग काय केले माहीत आहे का?
मी ना त्या साडीच्या ब्लाऊजचे लायनींग मटेरीयल कापून काढले. नाहीतरी मला आता त्या साडीवर नवीन ब्लाऊज शिवायचा होता कारण सध्याचा ब्लाऊज मला फार घटट होत होता. तेव्हा म्हटले तो ब्लाऊज टाकून द्यायच्या आत त्याचा शेवटचा चांगला उपयोग करावा.
लायनींग काढून टाकल्यामुळे ब्लाऊजच्या पातळ मटेरीयल मधून माझी काळी ब्रेसीयर स्पष्ट दिसत होती. आणि मला तेच हवे होते. आणि काय केले मी माहीत आहे का? मी त्या साडीच्या आत परकरच घातला नाही.
पँटीजच्यावर नुसती साडी घालून मी साडी पँटीजमध्ये खोचली. त्याने साडीच्या पातळ मटेरीयलमधून माझी पँटीज स्पष्ट दिसत होती. तयार होत असताना अजून दोनवेळा मी बोटे घालून घालून झडून घेतले. एवढी मी एक्साईट होते.
राजने बेल वाजवली आणि मी अक्षरश धावत जाऊन दरवाजा उघडला! तो आत शिरला आणि मी त्याच्यामागे मुरडत मुरडत चालले. या आधी मी अशी कधीही वागले नव्हते. एखाद्या रांडेसारखी.
माझी मलाच लाज वाटत होती. असे वाटत होते की असेच पळत जाऊन बेडरूममध्ये लपावे आणि परत कधी त्याला आपला चेहरा न दाखवावा. पण मा‍झ्या पुच्चीची खाज मला बेशरम बनवत होती.
“व्वा! आंटी. तुम्ही फार सुंदर दिसता आज!” माझ्याकडे निरखून बघत राज म्हणाला.
“थॅंक्स!”
मी शरमेने लाल होत म्हणाले आणि माझी मान वळवली. मला इतकी लाज वाटत होती की मी त्याच्या डोळ्याला डोळा भिडवू शकत नव्हते.
“तुम्ही आणि आकाश अंकल पार्टीला चाललाय का?” त्याने दबकत दबकत विचारले.
“नाही रे. खरे तर तुझे आकाश अंकल आज रात्री घरी येणार नाहीत. त्यांना अचानक ऑफीसाच्या कामासाठी पुण्याला जावे लागले. ते उद्या सकाळी परत येणार आहे. तेव्हा आता आपण दोघेच जेवायला आहोत. चल आपण जेवून घेऊ या.”
असे म्हणत मी किचनकडे वळाले. राज येवून डायनींग चेअरवर बसला व मी आतून जेवण घेऊन आले. मी दोघांना जेवण वाढून घेतले आणि आम्ही जेवू लागलो. राज अधून मधून माझ्याकडे चोरून बघत होता.
त्याला मा‍झ्या पारदर्शक साडीतून माझे खाचखळगे आणि आतली अंर्तवस्त्र दिसत असणार आणि ती त्याला नक्कीच उत्तेजित करत असणार हे मी ओळखले होते. जेवताना आम्ही गप्पच होतो.
जेवण झाले आणि हात वगैरे धुवून राज हॉलमध्ये बसला. जेवण झाले की तो नॉर्मली तुझ्याबरोबर हॉलमध्ये थोडा वेळ गप्पा मारत बसतो तेव्हा तो रात्रीही थांबला त्यात काही विचित्र नव्हते.
तोपर्यंत मी किचनमध्ये आवरले आणि मग बाहेर येवून त्याच्या शेजारीच बसले. बसताना मी त्याला म्हणाले,
“काय रे, राज. आज असा गप्प गप्प का आहेस?” त्याला बोलते करावे म्हणून मी त्याला विचारले.
“काही नाही. आकाश अंकल नाहीत ना तेव्हा बोलायला कोणी नाही.” त्याने थोडेसे ओशाळत उत्तर दिले.
“अरे आकाश अंकल नाहीत तर काय झाले. मी आहे ना. माझ्याबरोबर बोलायला लाजतोस काय? माझ्याबरोबराही तू त्यांच्यासारखेच मोकळेपणे गप्पा मारू शकतोस.”
“तसे काही नाही, आंटी.”
“हो ना. मग गप्प का? बोल ना काहीतरी.”
“त ते मी मघाशी विचारले ना. तुम्ही कोठे बाहेर चाललात का. तुम्ही अशा छानपैकी तयार झाला आहात म्हणून.”
“अरे नाही रे. मी कोठे नाही चालले. बरेच दिवस ही साडी घातली नव्हती. तेव्हा म्हटले आज घालावी. म्हणजे मी बाहेर जाऊन आले एका फंक्शनवरून. पण आल्यावर काढून नाही ठेवली.”
मी त्याला उगाचच खोटे सांगीतले. हो! नाहीतर माझी काय हिंमत त्याला खरे सांगायची. की मला तुझ्याकडून झवून घ्यायचेय. तेव्हा मी तुला आकर्षित करण्यासाठी ही साडी नेसलेय.
“तुम्ही बाहेर गेला होतात? अशी साडी घालून?” त्याने आश्चर्याने मला विचारले.
“हो! का रे? असे आश्चर्याने काय विचारतोस?”
“न नाही. काही नाही.”
“तरी पण? काहीतरी असणार. उगाचच तू असे विचारणार नाहीस.”
“नाही म्हणजे आंटी. ही तुमची साडी.” राज खुलेपणे बोलायला चाचरत होता.
“काय झाले मा‍झ्या साडीला? अरे बोल ना बिनधास्त.” मी त्याला बोलते करत विचारले.
“तुमची ही साडी फारच ट्रान्सपरंट आहे.”
“अस्स होय. हो! मला माहीत आहे. त्यात काय झाल?
“नाही. पण म्हणजे त्यातून.”
“त्यातून काय?”
“त्यातून सगळं दिसतयं. म्हणजे आतलं सगळं.” शेवटी एकदाचा तो बोलून गेला.
“अरे हो! दिसतेय खरं. पण त्याच काय एवढं. ही तर आजकालची फॅशन आहे. कितीतरी बायका अश्या साड्या घालतात. तू पाहीले नाही का कधी?”
“न नाही. म्हणजे तसे पाहीले. पण अश्या तर्‍हेने घातलेली आत्ताच पहातोय. म्हणजे इतक्या जवळून.”
“हो का! मग काय दिसतेय तुला?” मी चावटपणे त्याला विचारले.
“हं? क काही नाही.” तो शरमला.
“अरे काही नाही काय? आधी बोलतोस दिसतय म्हणून. आता बोलतोयस काही नाही म्हणून. नक्की काय ते सांग.”
“अ म्हणजे दिसतेय. पण मला लाज वाटते सांगायला.” राजने लाजत म्हटले.
“अरे बापरे! चांगला मुलगा असून असा बायकांसारखा काय लाजतोस? स्पष्टपणे बोल ना काय दिसतेय ते.” मी त्याला दम दिल्यासारखे विचारले.
“तुमची आतली ब्रा दिसतेय, आंटी. आणि..”
“आणि काय?”
“आणि तुमची पँटीजही दिसतेय.”
“अच्छा. बस्स एवढच दिसतेय? अजून काही नाही?” मी मादकपणे विचारले.
“अजून अजून. काही नाही.”
“काही नाही? त्या ब्राखाली लपलेल्या उभारांचा भाग नाही दिसत? पँटीजखाली दडलेले नितंबाचा भाग नाही दिसत?”
“हं? द दिसतो. म्हणजे नाही दिसत. पण थोडा दिसतो.” राजने कसेबसे उत्तर दिले.
“हाऽऽ हाऽऽ हाऽऽऽ” मी खळखळून हसत म्हणाले, “दिसतो ना. मग लाजतोस काय असा सांगायला? आता मला सांग तसे दिसल्यावर तुला काय वाटते?”
“क काय?” राज गोंधळला.
“अरे तुला काय वाटते माझ्याकडे बघितल्यावर? काहीतरी होत असेल ना तुला.”
“काही नाही.” त्याने ओशाळत उत्तर दिले.
“पुन्हा काही नाही? हे बघ! तू असे लाजायचे वगैरे सोडून दे आणि बिनधास्तपणे बोल माझ्याशी. तुला काहीतरी होत असणार ना मा‍झ्या अवयवांकडे बघून? हो की नाही?”
“ह हो!”
“मग सांग ना तसे. काय होते?”
“कसेतरीच होते. उत्तेजित व्हायला होते.”
“हो ना. मग लाजायचे काय त्यात सांगायला. सगळ्यांनाच होते तसे. वयात आलेल्या सगळ्या मुलांना तसे वाटते. तू काही वेगळा नाहीस त्यांच्यापासून. हो की नाही?”
राज ओशाळवाणे हसला.
“तू पण वयात आला आहेस. तुलाही स्त्रीचे आकर्षण वाटत असणार. मला माहीत आहे ते. तुझ्या आकाश अंकलने सांगीतले मला.” मी लाडीकपणे हसत त्याला म्हणाले.
“हं? काय सांगीतले तुम्हाला त्यांनी?” तो थोडा घाबरा-घुबरा झाला.
“सगळे! जे तुझ्यात आणि त्याच्यात चालते ते! खरं तर! तो मला म्हणाला की मी तुझ्याशी त्या बाबतीत बोलावे.”
“काय? कशा बाबतीत?”
“पुन्हा काय? हे बघ! तू असे एकदम आश्चर्यचकीत झाल्यासारखे दाखवू नकोस. एवढेच ध्यानात ठेव की मला सगळे माहीत आहे.”
“पण काय? कशाबद्दल बोलताय तुम्ही, शिल्पा आंटी?”
“मा‍झ्या फोटोबद्दल. जे तुला राज अंकलने बघायला दिले होते. त्यांनी मला सांगीतले.”
“कुठले फोटो, आंटी? मला नाही माहीत कुठल्या फोटोबद्दल तुम्ही बोलताय.”
“अरे, उगाच वेड पांघरून पेडगावला जावू नकोस. मला मिळाले ते फोटो. तुझ्या कपाटात.”
ते ऐकून राज गोरामोरा झाला! त्याच्या लक्षात आले की त्याची चोरी पकडली गेली.
“आता सांग. पाहीलेत ना तू. माझे ते फोटो?” मी मवाळपणे त्याला विचारले.
“हो!” त्याने लाजत लाजत उत्तर दिले.
“तुला माहीत आहे ना आम्ही त्या फोटोमध्ये काय करत होतो?”
“हं ह हो! माहीत आहे.”
“नाही, ते माहीत असणार तुला म्हणा. की आम्ही फोटोत कामक्रिडा करत होतो. पण मला विचारायचयं की तुला माहीत आहे का की ती कशी करतात? म्हणजे कामक्रिडा रे.”
“हो! माहीत आहे.”
“हो का. अरे व्वा! कोणाबरोबर केलीस तू? आणि काय केलेस तू?” मी त्याची फिरकी घेत असल्याच्या स्वरात विचारले.
“त ते मी ती तिच्याबरोबर.” तो उत्तर देताना चाचरू लागला.
“हं? कोणाबरोबर? सांग. सांग मला.”
“म मा‍झ्या एका मैत्रिणीबरोबर.”
“हं. तू खोटे बोलतोयस. मला माहीत आहे तुला कोणी मैत्रिण नाही. म्हणजे मैत्रिण असेल पण तुझी कोणी गर्लफ्रेंड नाही. मला आकाशने सांगीतले आहे. बरोबर ना?” मी हसत हसत त्याला म्हटले.
ते ऐकून तो गप्प झाला आणि खाली मान घालून बसून राहिला.