तू घरी नसतेस तेव्हा भाग : ८

प्रॉब्लेम काय होता तो मला माहित होता पण त्यावरील इलाज करायला मी तयार नव्हते. पण शेवटी प्रत्येक गोष्टीची एक हद्द असते. मी कितीही मा‍झ्या मनाला आवर घालायचा प्रयत्न केला, मा‍झ्या मनातील सुप्त इच्छेला दाबून टाकायचा प्रयत्न केला तरी मी ते थोपवू शकले नाही.
एके दिवशी मला माझी कामवासना असह्य झाली आणि माझा माझ्यावरील कंट्रोल सुटला! नितेश बिझनेस टुरवर गेलेला होता आणि मी तब्येत ठिक नाही म्हणून घरीच राहिले होते. टाईमपास करावा म्हणून मी माझ्याकडे असलेल्या सिनेमाच्या डिव्हिडी बघत होते तेव्हा मा‍झ्या हाताला एक ब्लू-फिल्मची डिव्हिडी लागली.
बरेच दिवस मी अशी डिव्हिडी पाहिली नव्हती तेव्हा त्या दिवशी मी ती डिव्हिडी लावली आणि पहात बसले. डिव्हिडीतील संभोग दृश्याचा मा‍झ्या मनावर परिणाम व्हायला लागला आणि मी कामोत्तेजीत व्हायला लागले.
मी माझे कपडे काढून नग्न झाले आणि माझे उभार दाबत, मा‍झ्या योनित बोटे घालत स्वत:ची कामतृप्ती करून घेवु लागले. पण माझी तृप्ती होत नव्हती आणि मा‍झ्या डोळ्यासमोर संदीप उभा राहत होता.
ब्लू-फिल्ममधील दृश्यात मला पुरुषांच्या जागी संदीप दिसू लागला आणि तो झवत असलेल्या स्त्रीच्या जागी मी दिसू लागले. त्या कल्पनेत मी वहावत गेले आणि प्रचंड तापले. संदीपच्या तगड्या लिंगाची मला गरज भासू लागली आणि माझे मन संदीपच्या विचाराने भरून गेले.
शेवटी मला रहावले नाही आणि मी मोबाईल घेऊन संदीपला फोन लावला. मी जवळ जवळ दिड दोन महिन्याने त्याला फोन करत होते पण तो जणू माझ्याच फोनची वाट बघत होता असे त्याने पटकन कॉल घेतला.
“हॅल्लो संदीप.”
“हाय मनीषा, कशी आहेस?” संदीपचा प्रसन्न स्वर कानावर पडला.
“ठिक आहे. तू बिझी आहेस का? बोलू शकतोस?” मी त्याला विचारले.
“या या. बिनधास्त बोलू शकतो. मी एकटाच आहे केबीनमध्ये.” संदीप हसत म्हणाला.
“आय सी. काम नाही वाटतं जास्त.” मी हसून विचारले.
“नाही तसं काम आहे. पण ठिक आहे. तुझ्यासाठी काम बाजूला.” तो म्हणाला.
“अरे असे नको करूस. बिझी असशील तर राहु दे. मी नंतर कधीतरी फोन करेन.” मी ओशाळत म्हटले.
“नाही नाही. इतके काही अर्जंट काम नाहीये. आणि तू इतक्या दिवसांनी फोन केलाय म्हणजे नक्कीच काहितरी ‘स्पेशल’ असावे.” संदीप हसत म्हणाला.
“तसे खास काही नाही. असेच फोन केला.” मी भांबावत म्हटले.
आता त्याला कसे सांगणार मी का फोन केलाय ते? त्याला सरळ सरळ कसे सांगणार की मा‍झ्या योनित आग लागली आहे तर तुझा बंब घेऊन ये विझवायला? पण त्याला बरोबर अंदाज होता कारण त्यानेच मला विचारले,
“तू असेच फोन केलाय म्हणजे ‘तसेच’ काहितरी कारण असावे. तू घरी आहेस ना?”
“तू कसे ओळखलेस?” मी आश्चर्याने विचारले.
“आय ॲम स्मार्ट बेबी. जस्ट जोकींग. सकाळी सोनालीला ऑफिसमध्ये फोन केला होता तेव्हा ती म्हणाली की तू ऑफीसला आली नाही आहेस. तुझी तब्येत ठिक नाही आहे म्हणून.” संदीपने म्हटले.
“अच्छा. म्हणून तुला माहीत पडले.” मी हसून म्हटले.
“येस्स. तेव्हा तू घरात आहेस आणि काय करतेय ते पण मी सांगू शकतो.” संदीप पलीकडून हसत म्हणाला.
“कसे काय? तुला काय माहीत मी काय करतेय?” मी कुतुहलाने विचारले.
“स्मार्ट. आय ॲम स्मार्ट बेबी. तू काय करतेय हे बरोबर सांगीतले तर काय हरणार? सांग.” संदीपने हसत विचारले.
“काय हरू? तुला काय पाहिजे माझ्याकडून?” मीच मिश्किलपणे हसत त्याला विचारले.
“तुझ्याकडून? मला काय पाहिजे ते तुला चांगले माहीत आहे. फक्त तू द्यायला तयार हो.” तो पण चावटपणे म्हणाला.
“ते आपण नंतर बघू. आधी सांग तरी मी काय करतेय?” मी विषयांतर करत उत्सुकतेने म्हटले.
“सांगतो ना. पण बरोबर ओळखलेस तर मी मागेल ते द्यायचे. मी म्हणेन ते करायला तयार व्हायचे. कबुल आहे? तरच सांगतो.” तो म्हणाला.
येथे मी किंचित विचारात पडले. त्याचे म्हणणे मान्य करावे की करू नये. त्याने जर बरोबर ओळखले तर तो माझ्याकडे काय मागणार ह्याची मला कल्पना होती. पण मग त्याचसाठी मी त्याला फोन केला होता ना.
जर त्याने बरोबर ओळखले तर नॅचरली त्याचे म्हणणे मान्य करून मी त्याला जे हवे ते देणार होते. आणि जरी त्याने बरोबर नाही ओळखले तरी मी त्याला बोलवुन मला जे हवेय ते त्याच्याकडून घेणार होते. दोन्ही गोष्टीत मला जे हवेय तेच होणार होते.
मग मान्य केले तर काय हरकत आहे? उलट तो जर जिंकला तर त्याला जे हवय ते मी देतेय असे चित्र निर्माण होईल. ते जे त्याला हवय ते मलाही हवय असे दिसणार नव्हते. तेव्हा मी त्याचे म्हणणे मान्य करायचे ठरवले.
“ठिक आहे! कबुल आहे मला. सांग बरं. मी काय करतेय.?” मी हसत विचारले.
“हंम्म्म. खूप विचार करून उत्तर दिलेस. नक्कीच काहितरी मनात आहे तुझ्या. एनी वे! सांगतो ऐक. आत्ता तू तुझे सगळे कपडे काढून नागडी आहेस. समोर टिव्हीवर ब्लू-फिल्म चालू आहे. मला फोन करायच्या आधी तू तुझ्या छातीचे गोळे दाबत होतीस आणि पुच्चीत बोटे घालून घेत होतीस. काय. बरोब्बर ओळखले ना?”
“संदीपऽऽऽऽ ओहह नोऽऽऽऽ,” मी जवळ जवळ किंचाळतच विचारले, “कसे काय ओळखलेस तू?”
“आय ॲम स्मार्ट बेबी.” संदीप हसत हसत म्हणाला.
“तू काय मा‍झ्या घरात कॅमेरा वगैरे लावला आहेस का? तुला कसे कळले मी काय करतेय ते?” मी शरमत विचारले.
“वेल. कॅमेरा लावायची गरज नाही. मी मा‍झ्या अनुभवावरुन ओळखले. आय कॅन रिड पिपल्स माईंड.” संदीप हसत म्हणाला.
“व्हेरी स्मार्ट गाय!” मी उत्स्फुर्तपणे म्हणाले.
“येस्स. एनी वे. आता तू हरली आहेस. तेव्हा तयार रहा. मी येतोय तुझ्याकडे आत्ता.” संदीप म्हणाला.
“आत्ता? कशाला? काय करणार आहेस तू?” मी जणू काही माहीतच नाही अश्या आविर्भावात विचारले.
“तुला माहीत आहे मी कशाला येतोय. आणि तयार रहा. मी सांगेल ते करायचे. मला जे जे हवय ते गुपचूप द्यायचे.” तो गुढपणे म्हणाला.
“काय हवय तुला? काय करणार आहेस तू?” मी प्रचंड उत्सुकतेने विचारले. त्या विचारनेच माझी योनि पाझरायला लागली.
“ते मी आल्यावर सांगतो. म्हणजे करून दाखवतो. प्रॉक्टिकली तुला ते कळेल. ओके. बी रेडी बेबी. आय ॲम कमींग.” असे बोलून संदीपने फोन कट केला.
“ओहहहऽऽऽऽ” संदीपने ‘आय ॲम कमींग’ म्हटले तसे मी व्हायला लागले. त्याच्याशी बोलताना मी योनित दोन बोटे घालून माझा दाणा घासत होतेच. त्याचा ‘कमींग’ शब्द ऐकून मी ‘कम’ व्हायला लागले.
‘संदीप येतोय, आल्यावर तो मला भोगेल, माझ्याशी काय काय करेल, माझा चोळामोळा करेल.’ ह्या आणि अश्या विचाराने मी झडायला लागले. फोन खाली ठेवून मी माझी छाती दाबत खसाखसा योनित बोट घालत झडत होते.
झडून जेव्हा मी शांत झाले तेव्हा माझी मलाच प्रचंड लाज वाटली. निव्वळ संदीप येतोय ह्या कल्पनेने मी झडले ह्याचे मला आश्चर्य वाटले. झडून शांत झाले तसे मला वाटायला लागले की उगाच मी त्याला फोन केला.
आता तो येणार आणि त्याच्याबरोबर जे नाही करायचे ते आपण करणार. पुन्हा एकदा किंचित गिल्टी फिलींग मा‍झ्या मनात घर करायला लागले तसे मी ते विचार झटकुन टाकायचा प्रयत्न केला. मी उठले आणि फ्रेश व्हायला टॉयलेटमध्ये गेले. फ्रेश होऊन मी बाहेर आले आणि बसून पुन्हा संदीप येत आहे त्याचा विचार करु लागले.
मघाशी फोनवर त्याच्याशी बोलताना मनात त्याच्याबद्दल जी आसक्ती वाटत होती ती आता कमी झाली होती पण थोडी होती जरूर. आता तो येणार होता आणि मी त्याला थांबवु शकत नव्हते. तेव्हा जे होईल ते पहायचे आणि स्वत:ला झोकुन देऊन त्याच्याबरोबर वहावत जायचे मी ठरवले.
मी अजुनही नग्न होते तेव्हा उठून कपडे घालायचा विचार केला. म्हटले तर कपडे घालायची गरज नव्हती पण तरीही माझे मन मला निर्लज्ज होण्यापासुन परावृत्त करत होते. तो आल्यानंतर कपडे काढून आम्ही संभोग करणार होतो हे माहीत असुनही मी अंगात एक पांढरा टि-शर्ट घातला आणि खाली एक थ्री-फोर्थ स्लॅक घातली.
फ्रेश वाटावे म्हणून मी किचनमध्ये जाऊन चहा करायला ठेवला. संदीप येत आहे तर त्यालाही आधी चहा द्यावा असा विचार करून मी दोघांसाठी चहा करायला ठेवला. साधारण अजून पंधरा मिनीटे गेली आणि डोअर बेल वाजली.
बेलचा आवाज ऐकून मा‍झ्या छातीची धडधड वाढली आणि माझे अंग कंप पावायला लागले. हुरहुरत्या मनाने माझी पाऊल दरवाज्याच्या दिशेने पडु लागली आणि म्हटले तर मी स्वत:हुन चालू लागले की संदीपची ओढ मला खेचु लागली ते कळत नव्हते.
जाऊन मी दरवाजा उघडला आणि हसतमुख संदीप ‘हाय’ म्हणत दारात उभा होता. किंचित लाजऱ्या हास्याने मी पण त्याला हाय म्हटले आणि आत घेतले. तो आत आल्यावर मी दरवाजा लावून घेतला आणि संदीप पुढे चालत हॉलमध्ये गेला आणि मी त्याच्या मागे ओढल्यासारखी गेले.
तो सोफ्यावर जाऊन बसला आणि मी त्याच्या बाजूच्या सोफ्यावर बसले. आमची नजरानजर झाली आणि पुन्हा संदीप प्रसन्नपणे हसला. मी पण हसून त्याला अनुमोदन दिले आणि काहितरी बोलायचे म्हणून मी म्हटले,
“थँक्स! आल्याबद्दल.”
“अरे त्यात काय थँक्स म्हणायचे. मी तर आनंदाने उड्या मारत आलोय. तुला भेटायचे म्हणजे किती आनंदाची गोष्ट आहे.” संदीप आनंदाने म्हणाला.
ते ऐकून मी प्रचंड लाजले कारण त्याच्या बोलण्यात दोन अर्थ होते. एक तर मला भेटल्याचा आनंद आणि दुसरे म्हणजे माझ्याशी संभोग करायला मिळण्याचा आनंद.
आमच्यात म्हटले तर काहीही संकोच नव्हता तरीही गेला जवळ जवळ महिनाभर त्याच्यापासुन दूर राहून मी त्याला लाजायला लागले. जणु ही आमची पहिलीच वेळ आहे अशी मला शरम वाटायला लागली. लाजेने मला त्याच्यासमोर बसवेना. तेव्हा मी उठत म्हटले,
“बस हं. मी चहा आणते. तू येणार म्हणून करायला ठेवला होता.”
संदीप काहितरी बोलायला गेला पण मग ‘ओके’ म्हणत गप्प बसला. मी संकोचल्या सारखी उठले आणि आत किचनमध्ये गेले. मला कल्पना होती की संदीपचे डोळे मागून मा‍झ्या स्लॅकमधील नितंबावर असणार तेव्हा परत मनात मला लाज वाटली आणि मी नितंब हलवत आत निघून गेले.
किचनमध्ये मी चहा दोन मगात ओतला आणि घेऊन बाहेर आले. संदीपच्या जवळ जाऊन मी एक मग त्याच्या हातात दिला आणि वळून परत त्याच्या बाजूच्या सोफ्यावर बसायला जाणार तेवढ्यात संदीप म्हणाला,
“येथेच बस ना. अशी मा‍झ्या जवळ.”
त्याने तो बसलेल्या सोफ्यावर त्याच्या बाजूला थोपटले. किंचित संकोचत मी त्याच्या बाजूला सोफ्यावर बसले आणि मग आम्ही चहा घ्यायला लागलो.
आम्ही दोघेही शांत बसून चहा पित राहलो. तसे बोलायला दोघांनाही किंचित संकोच वाटत होता त्यामुळे चहाचे निमित्त साधून आम्ही गप्पच होतो. मा‍झ्या मनात विचारांचे काहूर माजले होते जसे पहिले वेळ संदीपशी मी रत झाले त्यावेळेसारखे.
संदीपशी शेवटचा संग केला त्याला म्हटले तर महिनाभर झाला होता पण ह्या गॅपने आमच्यातील जवळीक जणु नष्ट झाली होती आणि नव्याने त्याच्याशी मी रिलेशन प्रस्थापित करत होते.
बहुतेक संदीपला मा‍झ्या मनातील काहूराची चाहुल होती त्यामुळे चहा घेता घेता तो फक्त माझ्याकडे बघत होता. खरे तर पहिली चाल तोच करणार होता पण तो त्यासाठी थोडा वेळ घेत होता.