बाईंनी जरी त्यांच्याकडे पूर्ण पाठ फिरवलेली असली तरी त्यांना साहेबांचे डोळे त्यांच्या प्रत्येक अवयवावर फिरत असलेले जाणवत होते. प्रथम मानेवर, नंतर पाठीवर आणि शेवटी तर चक्क त्यांच्या अनावृत्त नितंबांवर रोमांच उभे राहले. शेवटी त्यांना सहन होईनासे झाले. त्यांनी मान वळवून साहेबांकडे विनंती दर्शक नजर टाकली.
साहेब गालांतल्या गालांत हसले आणि त्यांनी आपली नजर दुसरीकडे वळवली. बाईंनी एक सुटकेचा नि: श्वास टाकला. नाहीतर त्या नुसत्या नजरेने त्या झडल्या असत्या. त्यांनी आपले गुडघे वळवत जवळ आणून मांड्या एकमेकांवर दाबल्या आणि आपल्या छकुलीला जरा दाबत शांत केले.
“अजून एक आयडीया करू.”
असे म्हणत साहेब उठले. शेजारच्या कपाटातून मेणबत्त्या काढल्या. दोन मेणबत्त्या त्यांनी डायनिंग टेबलवर लावल्या आणि एक किचन ओट्यावर आणून लावली.
“कॅण्डल लाईट डिनर करू या आज.” असे म्हणत त्यांनी बाहेर जात सगळ्या घरातले दिवे घालवले.
येताना त्यांनी ट्रान्झिस्टर आणला, डायनिंग टेबलवर ठेवत चालू केला. रेडिओवर मराठी गाण्यांचा कार्यक्रम सुरू झाला. किचनमध्ये फक्त मेणबत्त्यांचा उजेड होता. दोघेही संपूर्ण नागडे. एकमेकांकडे बघत खट्याळपणे हसत होते. कौमुदीबाईनी हसू दाबतच टेबलवर जेवण मांडले. जेवायला बसताच पहिला घास घेऊन सुभाषराव म्हणाले,
“वा! असलं स्वादिष्ट आणि रूचकर जेवण कोणालाच मिळालं नसेल आजपर्यंत.” रेडिओवरच्या गाण्यावर ताल धरत ते म्हणाले.
“काहीतरीच कल्पना असतात तुमच्या. हुं.” कौमुदीबाई मुरका मारत म्हणाल्या.
खुर्चीवर बसल्यावर थंड स्पर्श त्यांच्या पार्श्व भागाला जाणवला. त्या सुखद स्पर्शाने आणि आपल्यासमोर जेवणाबरोबर काय वाढून ठेवले असेल याच्या कल्पनेने त्यांच्या अंगातून एक गोड शिरशिरी उमटली. त्यांनीही एक घास तोंडात घेतला सुभाषरावांकडे पाहिले. त्यांची रोखून धरलेली खट्याळ नजर जाणवताच त्या नखशिखांत लाजल्या.
“ऊंऽऽ, आम्ही नाई जा! तुम्हाला सांगितलं होतं ना की असं बघू नका म्हणून. मला कसंतरीच होतं.” असे म्हणतच त्यानी मान दुसरीकडे वळवली.
“हाऽऽ हाऽऽ हाऽऽ अगं आजपर्यंत तू अशी कधी लाजली नव्हतीस. बास! माझे श्रम आणि वेळ दोन्ही वसूल झाले.”
सुभाषरावांनी आमटीचा भुरका मारत त्यांच्यावर एक कौतुकाची नजर टाकली. अचानक रेडिओ वरच्या डिजेने अनाऊन्समेंट केली.
“मित्रांनो, सख्यांनो आणि प्रेक्षकांनो, आता रात्र होतच आली आहे, तेव्हा आजच्या या ‘शारद सुंदर चंदेरी राती’च्या वर्णनाने भरलेले हे गाणे ऐका. आपल्या प्रियतमेला कुरवाळा आणि रातीसाठी तयारी करा.”
अशी उत्तेजक अनाउंसमेंट होताच सुभाषरावांनी कान टवकारले.
“अगं बघ हा काय म्हणतोय? आपल्या प्रियतमेला कवटाळा.” असे म्हणतच त्यांनी आपले हात वर केले.
त्यांच्या खरकट्या हाताकडे नजर टाकतच कौमुदीबाई म्हणाल्या,
“अहो तो असेही म्हणाला, की रातीसाठी तयारी करा.”
“अगं हो मग, आता रात झालीच ना.” सुभाषराव थोडे पुढे होतच म्हणाले.
“अं हं. थांबा गाणे ऐका, माझे आवडीचे गाणे आहे.” कौमुदीबाई त्यांचे हात दूर करतच म्हणाल्या.
रेडिओवर गाणे सुरू झाले होते.
शारद सुंदर चंदेरी राती,
स्वप्नांचा झुलतो झुला,
थंड या हवेत, घेऊन कवेत,
साजणा झुलव मला,
साजणा रे, मोहना रे, ऐक ना रे,
तुझ्याचसाठी रे तुझ्याचसाठी,
सगे सोयरे मी सांडिले पाठीमोहन मधुर राती,
भराला येऊ दे प्रीती,
प्रीतीची हीच ना रिती,
कशाला कुणाची भीती,
झाडामागे चांद हा वरती आला,
ये ना, ये ना, आतुर जीव हा झाला,
मी भुलावे, स्वैर व्हावे, गीत गावेवार्यात लहर मंद,
फुलांचा मादक गंध,
मोगरा चमेली कुंद,
जीवाला करिती धुंद,
माझ्या देही पुनव चांदणे साजे,
प्राणामध्ये प्रीतीची पावरी वाजे,
आज राया, धुंद काया, मोह वाया.
संपूर्ण गाणे अगदी लक्ष देऊन ऐकत होते दोघेजण. गाणे संपताच सुभाषरावानी रेडिओ बंद केला. कौमुदीबाईंनी त्यांच्याकडे प्रश्नार्थक नजरेने पाहिले.
“का बंद केलात? किती छान गाणी चालू होती.”
“अगं मी गाणं म्हणतो ना तुझ्यासाठी आज, ते ऐक.” असे म्हणत ते आपल्या भसाड्या आवाजात गाऊ लागले.
“उंऽऽ फारच सुंदर, नग्न या राती.” मग ते थबकून पुढचे शब्द जुळविण्याचा प्रयत्न करू लागले.
कौमुदीबाईही आपल्या परीने शब्द जुळविण्याचा प्रयत्न करू लागल्या. तशा त्याही काही कमी नव्हत्या.
“टिंब टिंबचा झुलतो झुला.”
पटकन ओळ म्हणत त्या खाली मान घालून हसू लागल्या. फक्त पहिला शब्द म्हणताना त्यांनी तो आवाज न करता मोठा आ वासून निःशब्दपणे उच्चारला.
“काय? काय म्हणालीस? नीट बोल ना!”
“चला! मला नाही जमत तुमच्यासारखं निर्लज्जासारखं बोलणं. तुम्हाला माहिती आहे तो शब्द.”
सुभाषरावांनी काही सेकंद विचार केला आणि एकदम ट्युब पेटली.
“हां. म्हणजे ‘लंडाचा झुलतो झुला’ असं म्हणायचंय का तुला? अगं मग लाजतेस काय अशी? बिनधास्त बोलायचं. आ पण दोघंच आहोत ना घरात!”
“अंहं तुम्हीच योग्य तो शब्द घालून घ्या. मी नाही असं बेशरम होणार.”
“लंडाचा झुलतो झुला! वा! वा! क्या बात है. तू पण कवियत्री झालीस. बघ अशा रोमेंटीक वातावरणाचा असा परिणाम होतो. च्यायला, तुला माझ्यासमोर नागडं बसून जेवलेलं चालतं, फक्त तो शब्द बोलता येत नाही?”
“ते वेगळं. बायका कधी असले शब्द उच्चारत नाहीतं. मीच वेडी, उगीचच तुम्हाला मदत करण्याचा प्रयत्न केला.”
“कर ना! चालू ठेव पुढे. अशी लाजू नकोस. नवर्यासमोर कसली लाज?”
“हो! नवरा तर अगदीच पोचलेला आहे; बेशरम, निर्लज्ज!” गालात हसत कौतुकाच्या स्वरांत कौमुदीबाई म्हणाल्या.
जरी त्यांना अशी भाषा बोलायला लाज वाटत असली तरी ऐकायला फारच आवडायचं. खोटे खोटे आढावेढे घेत त्या बोलायच्या. त्यानी डोळे बंद करून शब्द जुळविण्याचा प्रयत्न केला.
“नाही मला जमत, तुम्हीच करा असले चावट उद्योग.”
सुभाषरावांनी परत सुरू केले.
“उंऽऽ बंद या खोलीत, लंड माझ्या चीरेत, अंऽऽ अंऽऽ.” ते थबकले.
“साजणा झुलव मला.” कौमुदीबाई पटकन म्हणून गेल्या.
“वा! वा! जमतंय तुला. पण झुलव मधला ‘ल’ खटकतोय तो काढून टाकला तर? ‘झुलव’च्या जागी नुसतं ‘झव’ म्हटलं तर अगदी फिट बसेल.”
“असल्या गोष्टी तुम्हालाच सुचतात म्हणा. लावा, लावा वाट एका चांगल्या गाण्याची!” त्या कृतकोपाने म्हणाल्या.
“साजणा रे… ऐकना रे… झव ना रे…”
सुभाषरावांनी ओळ पूर्ण केली.
“वा! काय पण जुळलं आहे गाणं. आता संपूर्ण कडवं ऐक.” असे म्हणत ते परत गाऊ लागले.
“फारच सुंदर नग्न या राती, लंडाचा झुलतो झुला,
बंद या खोलीत, लंड माझ्या चीरेत, साजणा झव रे मला,
सजना रे… चोद ना रे… झव ना रे…
तुझ्याचसाठी रे… तुझ्यासाठी… सगळे कपडे मी सांडिले पाठी…”
तोंडानेच पुढच्या म्युझिकचा आवाज काढत ते आपले खांदे उजवीकडून डावीकडे गोल फिरवत डोलू लागले.
“टॉग टिंग टिडींग टिंग ट्यॉ ट्यॉ… टॉग टिंग टिडींग टि ट्यॉ ट्यॉ… टॉग टिंग टिडींग… टॉग टिंग टिडींग…”
हे ऐकूनच नागड्या बसलेल्या कशातरी भसाड्या आवाजात अश्लील गाणी गाणार्या आपल्या नवर्याला पाहून कौमुदीबाईना हसू आवरेना. खुर्चीवर मान मागे टाकून त्या हसू लागल्या. त्यांच्या हातातला आमटीत बुडवलेला पोळीचा तुकडा हातातच राहला, आमटीचे थेंब त्यांच्या छातीवर पडू लागले.
ते बघून सुभाषराव झटकन उठले. त्यांच्या शेजारच्या खुर्चीवर बसून वाकले. त्यांच्या छातीवरून आमटीचे थेंब चाटून घेऊ लागले. त्यांच्या जि‍भेचा खरखरीत स्पर्श कौमुदीबाईंच्या अंगातून झिणझिण्या पैदा करत होता. त्यानंतर तर सुभाषरावांनी त्यांचे पाय उचलून आपल्या मांड्यांवर घेतले, त्यांना ओढून आपल्या मांडीवर बसवले.
कौमुदीबाईंच्या ढुंगणाला बाजूने खालून त्यांचा तो टेकू लावतच होता. गुदगुल्या होत होत्या. त्यांना मांडीवर घेतल्यावर ते आणखिनच मुडमध्ये आले. परत त्यांनी गाण्याचं म्युझिक चालू केलं
“टॉग टिंग टिडींग टि ट्थ ठ्यॉ… टॉग टिंग टिडींग टि ट्य ठ्य…”
तोंडाने म्युझिक म्हणता म्हणता त्यांनी एक हात त्यांच्या मांड्यांमध्ये घालत त्यांच्या पुच्चिचे ओठ बोटाने गिटारसारखे छेडायला सुरूवात केली. तेथून निघणार्या झिणझिण्या सहन होईनाशा झाल्यावर कौमुदीबाईंनी त्यांना हाताने थांबवलं. आता त्या पण पुरत्या पेटलेल्या होत्या.
सुभाषरावांनी समोरच्या ताटातून आमटीत बुडवून पोळीचा एक तुकडा उचलला.
“हे घे डार्लिंग.” असे म्हणत सुभाषरावांनी परत एक घास उचलला बाईंना ऑफर केला.
“वा! आज काय प्रेम एकदम उतू चाललंय तुमचं. बायकोला घास भरवताय प्रेमानं.” त्यांनी घास तोंडात घेतला.
वेगळीच गोडी होती त्या घासाला. त्यांनी घास तोंडात घोळवला. “ऊंमऽऽ” असा आवाज काढत पसंती जाहीर केली.
“अगं प्रेम तर रोजचंच असतं. आज तुझीच नजर बदललीय म्हणून तुला दिसायला लागलंय.”
“अस्सं काय! मग बायकोला नुसताच घास भरवायचा नसतो बरोबर उखाणा पण घ्यावा लागतो.”
“हट तेरी! उखाणा घेऊ का? पण बघ हं! तुला पण घ्यावा लागेल नंतर.”
“चालेल मला. मला पुष्कळ उखाणे येतात.”
“ह्ह तसला नाही चालणार. मंगळसुत्र आणि सासर अन्‌ माहेरचे उखाणे नाही चालणार.”
“ठीक आहे. तुम्ही घ्या तर एखादा उखाणा मग बघू.”
सुभाषराव मागे खुर्चीवर रेलून बसले आणि विचार करून उखाणा जुळवता जुळवता एका हाताने त्यांनी कौमुदीबाईंचा एक स्तन हातात घेऊन चुरायला सुरूवात केली.
कौमुदीबाईनी जरासं उठत नवर्याचा लवडा बरोबर कुल्ल्यांच्या फटीत ऐंड्जस्ट करून घेतला आणि मागे रेलून बसल्या. सुभाषरावांचा डावा हात परत आपल्या स्तनावर घेतला आणि आपल्याच हाताने त्यावर दाब देऊन त्या स्पर्शाची अनुभूति घेऊ लागल्या.
“चल, तयार आहेस?” असे म्हणत त्यांनी आमटीत पोळीचा तुकडा बुडवून घास उचलला.
घास बाईंच्या तोंडात भरवण्यासाठी तोंडाजवळ नेला परत मागे घेतला. कौमुदीबाईंच्या तोंडून एक नाराजीचा स्वर निघाला.
“अं… हं… असा नाही.”
असे म्हणत त्यांनी आपली जीभ बाहेर काढत घास त्यावर ठेवला आणि आपले तोंड त्यांच्या तोंडाजवळ आणले. आणि त्यांची मान वळवून आपल्याकडे केली.
“उं… ऊं…” करत त्यांनी त्यांना तोंड उघडण्याचा इशारा केला.
कौमुदीबाईंच्या लक्षात येताच त्यांनी जवळ येत तोंडाचा आ वासला. त्याबरोबर सुभाषरावांनी आपली जीभ अलगद त्यांच्या तोंडाजवळ नेऊन त्यांच्या जि‍भेवर घास टाकला. पण परतिच्या प्रवासात त्यांनी त्यांच्या ओठांवर ओठ दाबत खालचा ओठ चावला.
“अं हे काय? चावायची काय गरज होती?”
असे म्हणत त्यांनी परत खोटे खोटेच रागवत तोंड फिरवले. पण खाता खाता त्यांनी ओठांवरून जीभ फिरवली तेव्हा तो घास अजूनच गोड लागला.
