खूप वर्षांपूर्वीची गोष्ट आहे. प्रवीण दहावी उत्तम गुणांनी पास झाला होता. त्याला ८२% गुण मिळाले होते. त्या काळात एवढे गुण म्हणजे आताचे ९०-९५%. त्याच्या वर्गातील सगळी चांगली गुण मिळालेली मुलं चांगल्या कॉलेजात ऍडमिशन मिळावं म्हणून धडपडत होती.
त्यालाही पुण्याला शिकायला जायची खूप इच्छा होती. पण घरची परिस्थिती फारशी चांगली नसल्याने आपल्या वडिलांना हे झेपणार नाही हे त्याने ओळखले व आपली इच्छा कुणाला बोलूनही दाखवली नाही.
त्याचे सगळे मित्र इतर चांगल्या नावाजलेल्या कॉलेजांमध्ये निघून गेले. त्याने मात्र त्याच्याच हायस्कुलमध्ये नव्याने सुरू झालेल्या ज्युनियर कॉलेजात प्रवेश घ्यायचं ठरवलं. त्याच्यापेक्षा जास्त गुण असणारी सगळी मुलं दुसरीकडे गेल्याने त्याला सहजच प्रवेश मिळाला. तसेच वडिलांना त्यांच्या छोट्याश्या धंद्यात मदत करत त्याने हे गुण मिळवले याचं कौतुक शाळेतल्या सगळ्या शिक्षकांना होतंच.
त्याच्या वडीलांनाही आ पण आपल्या मुलाच्या इच्छा पूर्ण करू शकत नाही याची सल होती पण त्यांच्याकडे पर्याय नव्हता. भाजीपाल्याच्या किरकोळ विक्रीतून तेवढे पैसे कमावणे अशक्यच होते. तसं तो बाहेर सगळ्या लोकांत मिसळून राहत असे.
शाळेतही सर्व क्षेत्रात खूप बक्षीसं मिळवल्याने गावातील प्रतिष्ठित लोक त्याला ओळखत असत. त्यांनी त्याला मदतही केली असती परंतु त्याला त्यांच्यापुढे हात पसरणे योग्य वाटलं नाही.
त्याचं कॉलेज सुरू झालं. मोठं होऊन इंजिनियर किंवा डॉक्टर होऊन खूप पैसे कमवायचे असं त्याच स्वप्न होतं. एका शिक्षकांनी त्याला स्वतः हून आपल्या खाजगी क्लासेसमध्ये मोफत प्रवेश दिला. तो जोमाने अभ्यास करत होता.
अभ्यासाव्यतिरिक्तही इतर क्षेत्रातही त्याचं बक्षीसं मिळवणं चालूच होतं. शाळेतल्या शिक्षकांच्या गळ्यातला ताईत तर तो होताच पण आता त्याच्या वर्गातल्या मुलीही विनाकारण त्याच्याकडे पाहून गालातल्या गालात हसू लागल्या होत्या.
गावाकडे शहरातल्या सारखं शाळेत मुलं-मुली एकत्र राहत नाहीत. मुलींशी बोलणं तर दूरच त्यांच्याकडे पाहतानाही मुलं लपूनछपून पाहत. तशा त्याच्या वर्गातल्या बर्यापैकी मुली दहावीतही त्याच्याच वर्गात होत्या. पण दोन चार नवीन मुलीही आता त्याच्या वर्गात आल्या होत्या. त्यातली एक त्याला आवडलीही होती.
इतर सगळ्या गोष्टी एवढ्या छान होत्या पण त्याला स्त्रिया आणि मुलींबद्दल वाटणारं कमालीचं आकर्षण मात्र त्याला त्रासदायक ठरत होतं. तास चालू असताना तो वाकून वाकून मुलींची शरीरे न्याहाळायचा. त्यांच्या नुकत्याच उमलू लागलेल्या छाताडांकडे बघण्याचा जुना छंद काही सुटता सुटत नव्हता. त्यात केमिस्ट्रीच्या मनीषा मॅडम म्हणजे त्याला लागलेलं नवं खूळ!
तिशी पस्तिशीतल्या मनीषा मॅडम म्हणजे त्याच्या सर्वात आवडत्या शिक्षिका. अगदी घट्ट ब्लाउज, उघडी पाठ, कडक इस्रीची चापून चोपून नेसलेली साडी. फळ्याकडे पाहत जेव्हा त्या बोलायच्या तेव्हा एका बाजूने साडी खालचं त्यांचं सपाट पोट आणि ब्लाउजने आवळून धरलेला स्तन त्याला दिसायचा. आपली पॅन्ट दोन्ही हातांनी दाबून धरत तो एकटक त्यांच्याकडे पहायचा. घरी गेल्यावर अर्धा अर्धा तास मॅडमला आठवून आठवून तो टॉयलेटमध्ये बसून रहायचा.
मॅडम बोलायलाही जरा आगाऊ होत्या. त्या वयातील मुलांच्या मनातले विचार ओळखून त्या खोचक बोलायच्या त्यामुळे त्याच्या आगीत आणखीच भर पडायची. कॉलेज सुरू होऊन महिना दोन महिने होतात न होतात तोच ‘मनीषा मॅडम मुंबईला जाणार आहेत’ ही बातमी कॉलेजमध्ये पसरली. तो अस्वस्थ झाला. तशी कल्पना केली तरी त्याला गुदमरायला व्हायला लागलं. एक दिवशी तो तडक मॅडमकडे गेला.
“मॅडम, तुम्ही खरंच कॉलेज सोडून जाणार आहेत?” त्याने मॅडमना विचारलं.
“हो, का रे बाळा?” मॅडमने त्याला विचारलं.
“नका ना जाऊ मॅडम! किती छान शिकवता तुम्ही?” तो
“अरे माझ्या मिस्टरांची बदली झालीय तिकडे. मला जावे लागेल ना!” त्यांनी त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवला.
“मला तर आता कॉलेजात यायची इच्छाच होणार नाही आता!” त्याचा चेहरा पडला.
“अरे नवीन रीता मॅडम येणार आहेत ना माझ्या जागी. त्याही छान शिकवतात आणि आणखी एक महिना आहे ना मी इथे!” मनीषा मॅडम
“पण…!” तो
“वेडा आहेस तू, जा क्लासमध्ये जाऊन बस!” मनीषा मॅडम
त्याला काही न बोलू देता मॅडमने तिथून जायला सांगितलं. तो नाइलाजास्तव जाऊन वर्गात बसला. दोन दिवस त्याचं कॉलेजात बिलकुल लक्ष लागलं नाही. तिसर्‍या दिवशी सकाळी पहिलाच तास मॅडमचा होता. मॅडम नेहमीप्रमाणे वेळेवर वर्गात आल्या. त्यांच्या सोबत आणखी एक पंचवीस सत्तावीस वर्षांची तरूणी होती. मॅडमने एकदा त्याच्याकडे पहिले आणि त्यांनी त्या तरूणीची ओळख करून द्यायला सुरवात केली.
“मुलांनो, ह्या रीता मॅडम. मी आज जाणार आहे. आता ह्याच शिकवतील तुम्हाला केमिस्ट्री!” मनीषा मॅडम
” पण मॅडम तुम्ही तर म्हणालात ना, एक महिना आहेत तुम्ही अजून म्हणून?” तो आणखीच कासावीस झाला.
“शांत बस जागेवर! जास्त शहाणपणा करू नकोस. मॅडमला कसे वाटेल?” मनीषा मॅडम जरा चिडल्याच.
“सॉरी!” असं म्हणून तो खाली बसला.
“असुद्या हो मॅडम. मुलांना लळा लागलेला असतो. त्यांना वाटणारच ना थोडं तरी!” रीता मॅडम बोलल्या.
“अहो खूप हुशार आहे तो पण कधीकधी त्याला काय होतं कुणास ठाऊक!” मनीषा मॅडम.
त्याला मनीषा मॅडमचा खूप राग आला. सगळ्या वर्गासमोर मॅडमनी त्याचा पाणउतारा केला होता. त्याला वाटलं बरं झालं त्या जात आहेत. रीता मॅडम चालत त्याच्या जवळ गेल्या,
“नाव काय रे तुझं?” त्यांनी त्याला विचारलं.
“प्रवीण!” तो खाली मन घालून उत्तरला.
“मीही तुला तुमच्या मॅडम सारखं छान शिकवेन हं!” त्याच्या खांद्यावर आपला नाजूक हात ठेवत त्या बोलल्या. तो काहीच बोलला नाही.
“तर मुलांनो, येते मी!” असं म्हणून मनीषा मॅडम तरातरा निघून गेल्यासुद्धा.
प्रवीणला मनीषा मॅडमबद्दल आपुलकी वाटू लागली. किती चांगल्या होत्या त्या? किती गोड बोलतात! मॅडमनी शिकवायला सुरवात केली आणि त्याची जुनी खोड उफाळून आली. तो मॅडमना केसांपासून पायांपर्यंत न्याहाळू लागला.
रीता मॅडम म्हणजे नुकतीच शिक्षण पूर्ण झालेली एक तरूणी होती. संस्थेच्या अलिखित नियमानुसार ती साडी नेसून आली होती. अगदी परफेक्ट फिट म्हणावा असा जांभळट रंगाचा ब्लाउज आणि मोरपंखी रंगाची साडी.
अगदी मनीषा मॅडम सारखीच! पण रीता मॅडमच्या ब्लाउजची पाठ मनीषा मॅडम सारखी उघडी नव्हती. अतिशय अरूंद होती. ब्लाउजच्या बाह्याही कोपरापर्यंत लांब होत्या. पदराखाली पोटही साडीचा एक पदर ओढून व्यवस्थित झाकलं होतं.
त्वचा गोरीपान आणि नितळ, मध्यम बांधा, उरोज अगदी मनीषा मॅडम सारखेच ऊन्नत आणि घट्ट! कमनीय म्हणावी अशी नसली तरी कमरेची वळणं कमी आकर्षक नव्हती. नितंबांचा उठावही बराच ठळक होता. बारीक कोरल्यासारखे दिसणारे ओठ आणि त्यावर अगदी हलक्या गुलाबी रंगाची लिपस्टिक!
कानात आणि नाकात चमचमणारे खडे आणि गळ्यात सोन्याची नाजूक चैन! खडू हातात धरून फळ्यावर लिहितानाही त्यांना त्रास होत असावा, असं वाटावं इतके कोमल हात!
थोडक्यात रीता मॅडम म्हणजे झाकून ठेवलेले गुप्तधनच होते जणू. तो मॅडमकडे एकटक पाहत होता. मनीषा मॅडम गेल्याची खंत विसरायला लागावी अशाच होत्या त्या!
तो मनोमन खुश झाला आणि त्याने मनीषा मॅडमला मनातल्या मनात एक जोरदार शिवी हासडली. तास संपेपर्यंत तो रीता मॅडमला डोळ्यात साठवत होता. शेवटी घंटा वाजली.
“प्रवीण जरा बाहेर ये तू!” मॅडमच्या या वाक्याने तो भानावर आला. तो भलताच घाबरला. त्याला वाटलं तो ज्या नजरेने मॅडमकडे पाहत होता ती नजर मॅडमने पकडली की काय? घाबरत घाबरत तो मॅडमच्या पाठोपाठ वर्गाबाहेर गेला.
“प्रवीण माझं एक काम आहे तुझ्याकडे.” मॅडम
“काय?” नक्की काय चाललंय ते प्रवीणला कळेना.
“तुला आठवडाभर कॉलेज झाल्यावर एखादा तास इथे थांबता येईल का?” मॅडम
“कशासाठी पण?” तो
“अरे माझा एक प्रोजेक्ट आहे, त्यात मला तुझी किरकोळ मदत लागेल. जमेल का तुला?” मॅडम
खरं तर कॉलेज झालं की लगेच बाबांना जेवणासाठी सुटी देण्यासाठी त्याला मंडईत जावं लागत असे पण मॅडमच्या सानिध्यात राहण्याची संधी तो सोडू इच्छित नव्हता.
“हो जमेल की! मलाही शिकायला मिळेल तेवढंच!” तो उत्तरला.
“हुशार आहेस! मला मनीषा मॅडमनी सांगितलं होतं पण तू एवढा हुशार असशील असं वाटलं नव्हतं.” मॅडम.
त्याने मनोमन मनीषा मॅडमचे आभार मानले.
“उद्यापासून थांबलो तर चालेल?” प्रवीण
“हो, उद्यापासूनच!” असं म्हणून मॅडम निघून गेल्या.
घरी गेल्यावर प्रवीण आज टॉयलेटमध्ये मनीषा मॅडम ऐवजी रीता मॅडमना आठवून थंड होण्याचा प्रयत्न करत होता पण त्याला काहीच दिसेना कारण मॅडमने सगळं तर झाकूनच ठेवलं होतं.
शेवटी तासभराने तो तसाच बाहेर आला. उद्यापासून त्याला कॉलेज नंतर मॅडमना मदत करायची होती. त्याने आपल्या घरी तसं सांगितलं. घरच्यांना त्याचं भारी कौतुक वाटलं. आईवडील दोघेही अशिक्षित असल्याने ते सहाजिकच होतं.
