“स्वराताई, जरा इकडं बघा. ए पोरींनो, जरा बाजूला व्हा बरं पाच मिन्टं.” जयश्री ऑर्डर सोडतच खोलीत शिरली.
“काय गं जयु? तुझं काय आता मध्येच?” स्वरानं आश्चर्यानं विचारलं. तिचे हात दंडापासून आणि पाय मांड्यांपासून मेंहदीनं भरले होते.
“अवो, काय इशेष नाय. जरा द्रिष्ट काडायची होती तुमची.” जयश्री तिच्या जवळ जात कानात कुजबुजली.
“चल. तुझं आपलं काहीतरीच!” स्वराने मानेला लाडीक हिसडा दिला.
“आत्ता? येवडं लाजाय काय झालंय? द्रिष्टच काडायची म्हन्ले ना मी? कापडं काडायची म्हन्ले अस्ते तर.”
“जयु, तुझ्या जीभेला काही हाड?”
“कुन्नाच्याच नसतं. बगू तुमच्या जिभीला हाय का.” जयश्रीनं आपलं तोंड स्वराच्या कानाजवळून ओठांजवळ आणलं.
“अगं तुला कुठं काय बोलावं तेवढंपण कळत नाही का?” जयश्रीपासून स्वतःला वाचवत स्वरा म्हणाली.
“सम्दं कळतंय मला. आता गपगुमान द्रिष्ट काडून घेताय का म्या त्वांड उघडू?”
“नको बाई, चूक झाली. तुझ्याशी वादात जिंकणार आहे का मी? कर तुझ्या मनासारखं.” मग आपल्या मैत्रिणींकडं वळत स्वरा म्हणाली, “ए मनीषा, संगीता, अर्पिता, तुम्ही जरा पाच मिनिटं बाहेर व्हा बघू. जयुचं जरा महत्त्वाचं काम आहे माझ्याकडं.”
स्वरा आणि जयश्री कडं संशयानं बघत तिघी काही न बोलता बाहेर निघून गेल्या.
“थांबा, दार लावून घेते.” जयश्री त्यांच्या मागोमाग गेली.
“आता दार कशाला लावतेस? बोल ना असंच.”
“असंच न्हाई बोलता यायचं. थांबा.” दाराची कडी लावून जयश्रीनं बाहेरचा कानोसा घेतला. मग मागं वळत म्हणाली, “हं, आता बघू. अग्गो बाऽऽई. अप्सराच दिस्ताय जनु! तुमचं गोरं-गोरं हात-पाय मेन्दीनं पार भरून टाकलं बघा तुमच्या मैतरणींनी.”
“बघ ना! मी फक्त हातावर आणि पायांवर काढा म्हणाले होते.” स्वरा तिच्याकडं तक्रार करत म्हणाली.
“इडा-पीडा टळो. आन् माज्या सोन्यासारक्या स्वराताईला लोकंडाचा लवडा मिळो!”
“ही असली कसली गं दृष्ट काढायची पद्धत तुझी? ह्यासाठी मा‍झ्या मैत्रिणींना बाहेर घालवलंस का?”
“असू दे, असू दे. माजी पद्दत अशीच हाय. आन् तुमच्या त्या टवळ्या मैतरणींना चांगलंच वळकते मी. येकापेक्शा येक झवाड्या हैत रांडा.”
“एऽऽ असं काय बोलतेस, जयु?”
“मग कसं बोलू? तिघींचीबी लग्नं हून येक-दोन प्वार बी झालं. पन कोन कुनाबरुबर झोपती आन् कोन कुनाला चडवून घेती त्ये मला इचारा!”
“अगं हळू बोल ना, बावळट! बाहेरच्याच खोलीत आहेत त्या आणि तुला काय करायच्यात गं त्यांच्या चौकशा? कोण कुणाबरोबर झोपतंय आणि कोण कुणाबरोबर जागं राहतंय.”
“आसं कसं? आपल्याला म्हाईती नको? बरं त्ये जाऊ द्या. रातच्याला पार्टीचं नक्की हाय न्हवं?”
“हे बघ जयु, मी पार्टीला कधीच नाही म्हणाले नाही. पण तू उगाच नाही तो हट्ट धरू नकोस माझ्याकडं. मी तसलं काहीही करणार नाही. उद्या सकाळी आई-बाबा येणारेत पुण्यावरून. आज रात्री मी मनीषा, संगीता, अर्पिताला इथंच थांबायला सांगते. मस्त चिकन-बिकन मागवू, बियर पिऊ आणि झोपू. कसा वाटला प्लॅन?”
“छ्या! लैच बोगस प्लॅन हाय तुमचा. ह्ये बगा स्वराताई, मी सपष्टच सांगते. तुमचं नि माजं वय शेम हाय. तुम्ही शिकलेल्या हाय, नोकरी करून पैसं कमावताय, तुमचं येगळं जग हाय. तुमच्यात पोरीनं तिसाव्या वर्षी लगीन करनं काय इशेष नसंल. पर आमचं जग येगळं हाय. आमच्यात पंधरा-सोळा झालं की पोरगी उजवून टाकत्यात. वीसची होईपतुर चालणारं येक आन् कडंवर येक ल्येकरु आस्तंय. म्या तीसपत्तुर माज्या आयबापाला कसं थांबवलंय माजं मला म्हाईत. पाच वर्षांपास्नं मी तुमच्याकडं कामाला हाय. पयलं सा म्हैनं सोडलं तर बाकीची चार-साडेचार वर्षं आपल्या दोघींमदी काय चाल्लंय त्ये इसरला काय तुम्मी?”
“नाही गं जयु डार्लिंग. विसरण्यासारखी गोष्ट आहे का ती? मुंबईतल्या ह्या माणसांच्या जंगलात तूच एकटी माझी खरी मैत्रिण झालीस. माझी मैत्रिण, बहीण, आई. सगळं तूच झालीस. तुझ्याशीच सगळं बोलत राहीले, तुलाच सगळं सांगत राहीले. तूच माझं पहिलं प्रेम, तूच माझं सर्वस्व आहेस.”
“बास. बास. ह्ये असं तुमच्यासारकं गोड-गोड बोलाय येत न्हाई बगा मला. म्हनून तर तासन्तास तुमचं ऐकतच बसावंसं वाटतं. माजं तोंड ह्ये आसं. माजी माय तर म्हंती, तोंडाची मोरी आन् झवायची चोरी!”
“असंच आहे बघ आपलं. तुला माझं सगळं आवडतं आणि मला तुझं. तुझं हे रांगडं बेधडक बोलणं, वागणं, आणि.”
“आनी काय?”
“आणि तुझं सभ्यता नि नैतिकतेच्या पलीकडं जाऊन भरभरून प्रेम करणं!”
“आत्ता गं बया! ह्ये अस्लं पिरेम-बिरेम काय समजत नाय आपल्याला. तुमाला सुरवातीलाच सांगितलेलं. तवा तुमी म्हनला हुता, जयु मला तू आवडतेस, मला तुज्यासोबत र्हायचं हाय. मग तवापास्नं आपन दोघी नवरा-बायकुसारकं र्हातोय का न्हाई?”
“होय तर, तू माझा नवरा आणि मी तुझी बायको. इश्श!”
“आता कसलं इश्श? आता सगळंच ढिस्स्!! माजी बायको चाल्लीय दुसरं लगीन कराया, मला सोडून.”
“शट्-अप! मी कुठंही चाललेली नाही. लग्नानंतर पुष्करच शिफ्ट होणारे इकडे. आणि तुला अशी कशी सोडेन मी?” स्वरानं आपले मेंदीनं भरलेले हात लांबवून जयश्रीला मिठीत यायचं आमंत्रण दिलं.
“ह्ये बगा स्वराताई, उगा खोट्या आशेला नका लाऊ मला.” तिच्या कुशीत शिरत जयश्री म्हणाली, “वयानं तुमच्यायेवडीच अस्ले तरी दुनिया जास्त बघितलीया म्या. येकदा का तुमचं लगीन झालं की माजी गरज संपलीच समजा. उद्या खाली सहा इंचाचा लवडा घुसल्यावर माजी दीड इंचाची जीभ आन् तीन इंचाची बोटं आठवनार हैत व्हय तुम्हाला.” असं बोलत असतानाच तिनं स्वराच्या गोऱ्यापान मानेवरून आपली ओली जीभ फिरवली.
“आह्… स्स… तसं नाही होणार, जयु. हे बघ, मी आपल्या नात्यात खूप खूष आहे गं. पण मलाही सगळ्यांसारखं सेटल व्हायचं आहेच की. आई-बाबा तर केव्हाचेच मागं लागलेत, लग्न कर, लग्न कर म्हणून. सोशल स्टेटससाठी का होईना, पण एक नवरा मलाही हवाच आहे. स्स… आह्… आणि मी तुलाही तेच सांगेन. तूपण एखादा छानसा नवरा शोध तुझ्यासाठी.”
“व्हय व्हय, शोदनारच हाय. तुमचं लगीन झाल्यावर मी कशाला थांबत्येय?” आपलं डोकं स्वराच्या मानेवरुन मागं घेत जयश्री म्हणाली, “फक्त तुमच्यामुळं इतकी वर्षं पाळलेला उपवास मोडायचा हाय एकत्र. तेवडीच इच्चा हाय बगा माजी.”
“कसला उपवास? तू कधीपासून उपास-तापास करायला लागलीस बाई?”
“तसला उपास न्हाई ओ, असला.” असं म्हणून तिनं डाव्या हातानं स्वराचा उजवा स्तन पिळला आणि उजव्या हाताची दोन बोटं तिच्या मांड्यांच्या मध्ये घुसवायचा प्रयत्न करू लागली.
“उंऽऽऽ उंऽऽऽ जयुऽऽ हे काय आत्ता?” मेंदी ओली असल्यानं स्वराला ना हात हलवता येत होते ना पाय जवळ घेता येत होते. मांडीवर मेंदी काढण्यासाठी तिच्या मैत्रिणींनी तिचा स्कर्ट पार कंबरेपर्यंत नेऊन गुंडाळला होता.
“तुम्हाला समजंल अशा भाषेत सांगत आहे.” असं म्हणत जयश्रीनं स्वराच्या रेखीव ओठांवरुन आपली जीभ फिरवली. त्या ओलसर स्पर्शानं स्वराचं संपूर्ण शरीर शहारलं.
“उंऽऽऽ नको ना जयुऽऽ आह्.” तोंडानं विरोध केला तरी मनातून स्वराला तो स्पर्श हवाहवासा वाटत होता. आणि स्वराला कसं पेटवायचं ते जयश्रीला चांगलंच माहीत होतं.
“नको कसं? आज शेवटचा चान्स आहे आपला.” स्वराचे लाल गोबरे गाल, रुंद कपाळ, टोकदार नाक, अशी सगळीकडं आपली जीभ फिरवत जयश्री म्हणाली, “उद्या लगीन झाल्यावर नवऱ्याला नको म्हनशील का?”
स्वराकडं या प्रश्नाचं उत्तर नव्हतं. आपले आधीच फाकलेले पाय आणखी फाकवत तिनं जयश्रीच्या बोटांना रस्ता करून दिला. जयश्रीनं संधीचा फायदा उठवत बोटांनी तिच्या चड्डीचं कापड बाजूला केलं आणि तिचा तुळतुळीत योनि प्रदेश बोटांनीच चोळू लागली.
“आह्ऽऽऽ काय करत्येस जयुऽऽऽ बाहेर मा‍झ्या…” पुढचे शब्द स्वराच्या तोंडातून निघाले खरे, पण बाहेर पडण्याऐवजी ते जयश्रीच्या तोंडातच विरले. मोठ्ठा ‘आ’ वासून जयश्रीनं स्वराच्या नाकापासून हनुवटीपर्यंत चेहऱ्याचा भाग आपल्या तोंडात घेतला होता.
हावरटासारखी ती स्वराच्या सुंदर चेहऱ्याचं रसपान करत होती. खाली तिच्या दोन बोटांनी स्वराच्या भट्टीत आग लावली होती. “उं… उं… आह्… आह्… ज… यू… आईऽऽग्ग आह्ऽऽऽ” असे आवाज आणि हुंकार खोलीत भरले होते.
मेंदीनं हातपाय भरलेल्या असहाय्य अवस्थेत, बाहेरच्याच खोलीत आपल्या तीन मैत्रिणी थांबल्यात हे आठवून स्वराची उत्तेजना प्रचंड वाढली. ती जागेवरच जयश्रीच्या मिठीत विव्हळू लागली.
जयश्रीच्या चुंबनाला प्रतिसाद देत असतानाच तिनं आपली कंबर पुढं ढकलत तिची बोटं आणखी आत घ्यायचा प्रयत्न केला.
“मला वाटतंय आत्ता येवडंच बास,” धूर्तपणे हसत जयश्री मागं सरकली.
“नाही नाही, जयु प्लीज.” स्वरा बसलेल्या अवस्थेतच पुढं सरकत म्हणाली, “असा डाव अर्ध्यातून नाही सोडायचा. प्लीज जयु, डाव पूर्ण कर.”
“नाही!” जयश्री ठामपणे म्हणाली, “आधी पार्टीचं काय त्ये ठरवायचं, मगच पुढचा डाव.”
“हे इमोशनल ब्लॅकमेलिंग आहे, जयु.”
“ब्लॅकमेलिंग म्हना नायतर व्हाईटमेलिंग, माज्यासमोर आता फक्त पुरषाचे लिंग!”
“नाही, जयु. मी तुला आधीच सांगितलंय, मला हे मान्य नाही. अगं, इतकी वर्षं हे कौमार्य जपलं ते असं कुणाच्याही हातून भंग करेन का मी?”
“काय बी जपलं-बिपलं नाय. आपन काय कमी गोश्टी घालून घेतल्यात काय भोकात? काकडीपास्नं कंगव्यापर्यंत आन् बाटलीपास्नं रबरी लवड्यापर्यंत दुनियाभरच्या गोश्टी घालून घेतल्यात. तरीपन शिल्लक असायला तुमचा पडदा पत्र्याचा हुता का रबराचा?”
“तसं नाही गं! कौमार्य म्हणजे काय फक्त शरीराचा एक भाग नव्हे. तू आणि मी आजपर्यंत एका तरी पुरुषाच्या जवळ गेलोय का? कुणाला तरी मिठी मारलीय? किस केलंय? सांग.”
“नाय ब्वॉ. मला तर नाय आठवत.” विचार करत जयश्री म्हणाली, “पन पुरूशच कशाला, मी तर तुम्ही सोडून कुटल्या बाईच्या पण जवळ नाय गेले.” तिनं पुढं येऊन दोन्ही हातांच्या ओंजळीत स्वराचा चेहरा धरला.
“बघ, याला म्हणतात लॉयल्टी! म्हणजेच आपण स्वतःला एवढी वर्षं एवढं जपून, सांभाळून ठेवलंयच ना? मग आता एक-दोन दिवसांसाठी कशाला.”
“त्ये काय मला म्हाईत नाय.” स्वराचं बोलणं मध्येच तोडत जयश्री म्हणाली, “मी मा‍झ्या समद्या प्रायवेट गोश्टी तुमच्याबरुबरच पयल्यांदा केल्यात. तुम्हाला आता एका पुरुश मानसाशी लगीन करायचंय त्ये मला कळतंय. मला बी आज ना उद्या त्ये करायचंच हाय. पन पुरशासोबत रत व्हायचा अनुभव मला तुमच्यासोबत एकत्रच घ्यायचा हाय.”
“अगं पण.”
“आता पन-बिन काय नाय. तुम्हीच मला ती फिल्लीम दाखवली व्हती ना.”
“कुठली गं?”
“ती एका मुलीची. तीचं लगीन ठरलेलं अस्तंय आन् ती मैतरनींसंगं ब्याचलर पार्टीला जाती.”
“हो, आठवली. तीचं काय इथं?”
“तशीच पार्टी करायची आपन. त्या मुलीनं पन कदी कुटल्या मुलाकडनं झवून घेतल्येलं नस्तंय. आन् पार्टीच्या रात्री त्यो सांड तिला समद्या मैतरनींसमोर कचाऽ कचा झवून काडतो.” बोलता-बोलता जयश्रीचे हात स्वराच्या गालांवरून खांद्यांवर आणि तिथून छातीवर फिरू लागले.
“बरोबर! आणि त्यानंतर काय होतंय ते पण आठवत असेलच ना तुला?” बसल्या जागी ढुंगण मागं सरकवत स्वरा म्हणाली.
“व्हय तर! समदं आटवतंय. त्यो तिला पार्टीत नागवी करून झवतो आनि तिची येक मैत्रिन मोबाईलवर शुटींग करती आन् देती होनाऱ्या नवऱ्याला पाटवून.”
“आणि मग काय होतं?”
“मग काय व्हायचं? त्यो नवरा म्हंतो, असला सील तुटलंला माल आम्हाला नको. मग ती नवरी स्वताच दुसऱ्याच्या ब्याचलर पार्ट्यात नाचायला जाऊ लागती. असंच कायतरी हुतं ना पुढं?”
“अगदी बरोबर! मग माझ्यावर पण तीच वेळ यावी असं वाटतंय का तुला, जयु डार्लिंग?”
“न्हाय न्हाय न्हाय!! तुमच्यावर कशापाय तसली येळ यील? पुष्करभौंना कोन सांगनारे जाऊन, माज्याशिवाय?” डोळा मारत जयश्रीनं विचारलं.
ती बोलता बोलता हे बोलून गेली, पण काही क्षणांतच तिच्या डोक्यात एक कल्पना चमकली. “नाय तर आपन आसं करायचं का स्वराताई?”
“कसं गं?” जयश्रीचा विचार बदललेला दिसतोय या अंदाजानं स्वरा खूष झाली.
“आजची पार्टी क्यान्सल करू.”
“चालेल!”
“नीट आयका तर काय सांगत आहे मी.”
“हां, सांग. ऐकते.”
“आजची पार्टी क्यान्सल करू आन् हनिमूनला तिघं एकत्र जाऊ!”
“जयश्री!!” स्वरा चिडून ओरडली, “वाट्टेल ते बडबडू नकोस.”
“ठीकाय मग. आता तुम्हीच ठरवा.” जयश्री स्वराच्या समोरून उठत म्हणाली, “आज रात्री ब्याचलर पार्टी एकत्र करायची का हनिमून एकत्र करायचा त्ये तुम्हीच सांगा.” असं म्हणत ती वळली आणि दार उघडून बाहेर निघूनही गेली.
स्वरा तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडं आणि स्वतःच्या हाता-पायांना लावलेल्या मेंदीकडं असहाय्य होऊन बघत राहिली.
