“आई ग्गंऽऽ आह् आह् आह्ऽऽ ओह् आह् आऽऽईऽ”
“ऊंऽऽऽ ऊंऽऽ ऊंऽ आऽऽ ऊऽऽ आऽऽईऽ”
“आहाहा आहाऽऽ आहाऽऽ आऽऽई आहाहा!”
कधी आळीपाळीनं, तर कधी एकत्र, अशा आवाजांनी स्वराची बेडरूम भरून गेली होती.
संध्याकाळी रूममध्ये मारलेल्या फ्रेशनरचा सुवास, किचनमधून गरम जेवणाचा येणारा सुगंध, बियरचे बारा-पंधरा टिन उघडून-सांडून पसरलेला दरवळ, आणि घरामधल्या सहा नग्न शरीरांच्या घामाचा आणि मेंदीचा एकत्र घमघमाट.
या वासानं आणि आवाजानं स्वराचं डोकं आता भणभणू लागलं होतं. बेडरूमच्या खिडकीजवळ उभ्या राहिलेल्या जयश्रीकडं तिनं नजर टाकली. तिच्याही चेहर्‍यावर वैताग आणि राग स्पष्ट दिसत होता.
“ही आयडीयाच बकवास होती, जयु.” एकदा जयश्रीकडं आणि एकदा खिडकीतून आत बघत स्वरा म्हणाली.
“आयडीया चांगलीच होती, स्वराताई. तुमच्या मैतरनींनी काशी केली! बघा बघा, कशा जळवासारख्या चिकाटल्यात त्याला. तरी मी तुम्हाला सांगत हुते, येकापेक्शा येक झवाड्या हैत रांडा.”
“आई ग्गंऽऽ आह् आह् आह् ओह् आह् आऽऽई,” आपल्या छातीवरच्या हापूस आंब्यांना त्याच्या तोंडात कोंबत मनीषा विव्हळत होती.
“ऊंऽऽऽ ऊंऽऽ ऊंऽ आऽऽ ऊऽऽ आऽऽई” आपल्या घशापर्यंत त्याचं जाडजूड लिंग कोंबून चोखत संगीता हुंकारत होती.
“आहाहा. आहाऽऽ आहाऽऽ आऽऽई आहाहा!” आपल्या योनिभोवती गुदगुल्या करणारी त्याची बोटं आणखी आत सारायचा प्रयत्न करत अर्पिता खिदळत होती आणि एकाच वेळी आनंद, सुख, समाधान, भीती, अपराधीपणाची भावना यांनी त्याच्या मनात घातलेला गोंधळ त्याच्या चेहर्‍यावर स्पष्ट दिसत होता.
असहाय्यपणे त्यानं खिडकीतून बाहेर जयश्री आणि स्वराच्या दिशेला बघितलं. त्याची ती अवस्था बघून स्वराला दुपारचा प्रसंग आठवला. हाता-पायांना मेंदी लावल्यानं ती जयश्री पुढे अशीच असहाय्य झाली होती.
मेंदीची आठवण होऊन स्वरानं स्वतःच्या शरीराकडं बघितलं. तिच्या संपूर्ण गोऱ्यापान शरीरावर लालभडक मेंदी रंगली होती. खांद्यापासून हातांच्या बोटांपर्यंत आणि मांड्यांपासून पायाच्या नखांपर्यंत ती अक्षरशः मेंदीनं ‘भरली होती.
त्यातून आत्ता तिच्या अंगावर बोटभर कपडा नव्हता, ज्यामुळं तिचा रेखीव सुंदर चेहरा, तिची गोरी-गुलाबी प्रमाणबद्ध छाती, पोटाचे मैद्याच्या कणकेसारखे नाजूक वेटोळे आणि कंबरेखाली तुरळक केसांमध्ये लपलेली चॉकलेटी ओठांची गुलाबी योनि. असं स्वर्गीय लावण्य अक्षरशः उघड्यावर पडलं होतं.
स्वराचं शरीर मैद्याची कणिक असेल तर जयश्रीचं शरीर गव्हाची कणिक होती. गव्हाळ रंगाच्या जयश्रीची उंची स्वरापेक्षा थोडी कमी होती, पण शरीरावरचा मुद्दे माल जिथल्या तिथं आणि संपन्न स्थितीत होता.
विशेषतः तिच्या मांडीत डोकं ठेऊन आळीपाळीनं तिच्या भव्य स्तनांचं रसपान करायला स्वराला खूप आवडायचं. स्वराचे निप्पल नाजूक मनुक्यांसारखे, तर जयश्रीचे टप्पोरे द्राक्षांसारखे मोठ्ठे होते. ही द्राक्षं दातांनी चावायला स्वराला जाम आवडायचं.
“आईऽऽग्गं मेलेऽऽ आह् आह् आह्,” संगीताच्या ओरडण्यानं जयश्री आणि स्वराचं लक्ष पुन्हा आतमध्ये गेलं.
आत बेडच्या काठावर तो बसला होता. त्याच्या गळ्यात हात टाकून संगीता त्याच्यावर अक्षरशः चढली होती. आपल्या शरीराचा संपूर्ण भार त्याच्या मांड्यांवर टाकत तिनं हळुहळू त्याचं लिंग आपल्या योनित घुसवून घेतलं होतं. स्वतःच उड्या मारत लिंग आत-बाहेर करायची मजा घेत ती ओरडत होती.
“खोटं-खोटं वरडत्ये बघा ती,” जयश्री रागानं म्हणाली.
“तुला काय माहिती गं, खरं ओरडत्ये की खोटं?” स्वरानं नजर संगीतावर रोखत विचारलं.
“लै बाराची हाय ती संगीता. आमच्या शेजारचा संदीप तिच्याकडं कामाला हाय, डायवर म्हून. त्याच्या खोलीवर येते अधून-मधून. दोघं कडी लावून आत बसली की हूं का चू करत न्हाईत. आन् आत्ता पयलीच येळ असल्यागत वरडतीय.”
“काय सांगतेस? संगीता तुमच्या वस्तीत येते? दिवसा-ढवळ्या? कसं शक्य आहे? अगं, नगरसेवक खाजकरांची सून आहे ती.”
“व्हय, म्हायतीय मला. सासरा जरी असला नगरसेवक खाजकर, सुनंची खाज भागवायला लागतोय डायवर!”
“शट् अप, जयु! मा‍झ्या मैत्रिणीबद्दल बोलतीयेस तू.”
“व्हय, तुमची लाडकी मैतरीन तुमच्यासमोर.”
“जयु. प्लीज. प्लीज काहीतरी करून हे थांबव ना.”
“का? आता का? तुमच्या लाडाच्या मैतरनी हैत ना? मी म्हनलं हुतं, त्यांना देऊ घरी पाठवून. तुमीच म्हनला, असू देत गं, करू देत मजा. आता घ्या, तुमची मजा तुमच्याच गांडीत घुसली का नाय!”
“जयु, अगं चूक झाली माझी. मला काय माहिती या भवान्या असे गुण उधळतील. माझ्यासमोर तर किती सभ्य, घरंदाज वागतात. आणि ती संगीता. तू म्हणतेस तसे खरंच तिच्या ड्रायव्हरशी संबंध असतील तर.? अगं, काँडोमसुद्धा नाही लावलेला त्यानं.”
“कंडोम? काय स्वराताई, तुमचं काय तर येगळंच. ह्या तुमच्या मैतरनींपेक्षा धंदेवाल्या बायका परवडल्या. कसल्या उपाशी हायेत बघा, तिघी-तिघी मिळून एकाला पिळायल्यात. आता संगीताचं झालं की मनीशा चढत्ये का नाय बघा त्याच्यावर. छातीवरचा अख्खा आंबा कोंबलाय बघा त्याच्या तोंडात.”
“होय, हिची तर कुंडलीच माहित असेल ना तुला?”
“मग नाय तर काय. सा महिनं कामाला हुते मी हिच्याकडं. दुपारी घरात येकटी असली की माज्याकडनं मसाज करून घ्यायची. कसली कसली तेलं आनायची आन् मला चोळून दे म्हनायची. सुरुवातीला मी द्यायचे चोळून, पन नंतर-नंतर लैच चावटपना करायला लागली. केसं काडून दे, खालती चोखून दे, असलं काय-काय सांगायची. मग म्याच सोडलं काम. आता गावाकडचं एक पोरगं रातंय त्यांच्या घरात. कोनतर मानल्येला भाऊ हाय म्हनं, गावाकडनं हितं शिकायला आल्येला. त्याच्याकडंच ड्युटी असतीया कनिक मळायची.”
“तुला बरं सगळ्यांच्या खाजगी गोष्टी माहिती असतात. खरंच सांगतेस का उगीच गावगप्पा.”
“गावगप्पा न्हाईत, स्वराताई! शप्पथ, खरी गोश्ट हाय. त्यो मनीशाचा मानल्येला भाऊ मी कामावर असतानाच रायला आल्येला. आधी माज्याशी लगट करायला बगायचा. मी काय त्याला पेंड घालत न्हवत्ये. नंतर नंतर मी काम सोडल्यावर घरी यायचा. माज्या हातच्या च्याची सवय लागलीय म्हनायचा. च्या पिताना चावट-चावट बोलायचा. त्यानंच सांगीतले मला, मनीशाच्या तेल मालिशचे किस्से.”
“आईऽऽऽ ग्गंऽऽ आह् आह् आह् ओह् आह् आऽऽई” मनीषाच्या ओरडण्यानं स्वराचं लक्ष पुन्हा आतल्या खेळाकडं वेधलं गेलं.
जयश्रीनं सांगितल्याप्रमाणं आता मनीषा त्याच्या मांडीवर बसली होती. संगीता आपली हुळहुळी झालेली योनि कुरवाळत शेजारी लोळत होती. अर्पिता त्याच्या शरीरावर कान, मान, पाठ, छाती, दंड अशा मिळेल त्या भागांची चुंबनं घेत होती.
“ह्या अर्पिताची मजा सांगू का तुम्माला?” जयश्रीनं उत्साहानं विचारलं.
स्वरानं उत्तरादाखल फक्त तिच्याकडं एक रिकामा कटाक्ष टाकला. जयश्री पुढं सांगू लागली, “हिच्या नवऱ्यानं त्याच्या सायबाला घरी बोलवलं हुतं जेवायला. मी त्यावेळी त्या मनीषाकडं जात हुते कामाला. अर्पिताची कामवाली नेमकी गेली हुती सुट्टीवर. मग हिनं मनीषाला फोन करून मला बोलवून घेतलं मदतीला.”
“मग?” स्वराला आता उत्सुकता वाटू लागली.
“मग काय? मी गेले संध्याकाळी. दोघींनी मिळून स्वैपाक आन् बाकीची तय्यारी करून ठेवली. त्यो सायेब आल्यावर हिचा नवरा आन त्यो बसले ड्रिंक करायला. ही पन कंपनी द्यायला बसली हुती बियर का ब्रीजर घिऊन. दोन-तीन पेग झालं असत्याल-नसत्याल आन् हिचा नवरा झाला की औट!”
“काय सांगतेस!”
“मग काय, त्यो लागला जाग्यावरच घोरायला. ही बया टापटीप तयार हुन बसलेली. टीचभर कापडं आन ढीगभर मेकअप. त्यो सायेब घसरला की बसल्या-बसल्या. हालमधी सोप्यावरच त्यानं आवळली हिला. म्या किचनमधीच हाय ह्ये पन इसरली हुती. जेवायला ताटं लावायची का इचारायला म्या भायेर आले तर.”
“तर काय?”
“तर सोप्यावरच त्यो सायेब आडवा झाल्याला आन् ही अर्पिता त्याच्यावर चढून कचाकच झवून घ्यायलेली.”
“मग?”
“मग काय. म्या तशीच माघारी गेले किचनमधी. तिथून ह्या दोघांचा खेळ बघत र्हायले तासभर. दमून, घामानं भिजून ही दोघंपन तिथंच सोप्यावर झोपून गेली. कवा उटली अस्तील म्हाईत नाय. मी गेले निघून घरी.”
“आणि तिला कळालं नाही तू गेलीस ते?”
“तिला ना कपड्याची शुद ना नवऱ्याची. माज्याकडं कवा लक्ष देनार? दुसर्‍या दिवशी तिनं मनीषाला फोन करून सांगितलं माजे पैसे द्यायला. नंतर कदी गेलेच नाय तिच्याकडं. त्यावर आजच भेटली मला भव्वानी!”
“बाई गं! काय एकेक प्रताप ह्या मुलींचे. मला खरंच काहीच माहिती नव्हतं गं यातलं.”
“त्येच तर म्हंत्ये मी, तुमी लै भोळ्या हाय स्वराताई. आता संध्याकाळी बगितलं ना, कशा हावरटागत तुटून पडल्या त्याच्यावर. तुमी त्यांना हितं थांबूच द्यायचं न्हवतं बघा.”
“मी सांगितलं ना जयु, मला अजिबात माहिती नव्हतं त्या असं काही करतील. एक तर मला तुझी ही बॅचलर पार्टीची आयडीयाच पटली नव्हती. तरी म्हटलं, या तिघी थांबल्या तर तू जरा कन्ट्रोलमध्ये राहशील.”
“घ्या. माज्यावर कन्ट्रोल फकस्त तुमचा हाय, स्वराताई. ह्या झवाड्यांवर भरोसा ठेवला व्हय तुमी? ह्ये म्हंजे, लवड्याला पुच्चीची राखन करायला सांगितल्यागत झालं.”
“अगं पण, आता ह्या तिघींना कन्ट्रोल कसं करायचं ते सांग ना.”
“आता कसला कन्ट्रोल आन् कसलं काय! तिघींनी पार पिळून घेतला बिचाऱ्याला. त्ये बघा. केळाचं शिक्रान तिघी मिळून खायल्यात. आता आपल्या वाट्याला उरनार साली आन् खारका.”
स्वरानं खिडकीतून आत बघितलं तर तिघी त्याच्यासमोर गुडघ्यावर बसलेल्या दिसल्या. त्याचं अजून ताठ राहिलेलं लिंग आळीपाळीनं तिघींच्या तोंडात आत-बाहेर करत होतं. तिघींचे हात त्याच्या तटतटलेल्या गोट्यांना कुरवाळत होते.
“ऊंऽऽ ऊंऽऽऽ आह्हऽऽ आह् अंऽऽ उह् उह्ऽऽ” असे आवाज खोलीत घुमत होते.
काही क्षणांतच त्याच्या पिचकारीतून घट्ट द्रव स्रवायला लागला. तिघींनी मिटक्या मारत त्याचा रस पिऊन टाकला आणि चाटून-पुसून त्याचं आक्रसणारं लिंग चकचकीत साफ करून टाकलं.
हे दृश्य बघून स्वरा डोक्याला हात लावून मटकन् खालीच बसली.
“काय झालं, स्वराताई? डोक्याला कशापाय हात लावला?” जयश्रीनं तिच्याशेजारी बसत विचारलं.
“संपलं सगळं, जयु. सगळं संपलं!” हे बोलताना स्वराचे डोळे पाण्यानं भरले होते.
“अहो संपायला काय रेशनची साखर हाय व्हय ती?” मोठ्यानं हसत जयश्री म्हणाली, “आता त्यांचं झालं की त्या भायेर येतील. मग आपन जाऊन त्याचा उठवू परत. थोडा येळ लागंल, पन हुईल तयार गडी. मग रात्र आपलीच हाय, नाय का?”
“ते आता शक्य नाही, जयु. सगळं संपलंय.”
“असं काय बडबडायला लागलाय, स्वराताई?” जयश्रीनं स्वराच्या दोन्ही खांद्यांना धरून गदगदा हलवत विचारलं, “काय संपलंय? काय शक्य नाही? तुम्हाला ह्यो उष्टा माल नको वाटतुय का? मग ह्यो जिकडनं मागवला त्यांना फोन लावून इचारा की, दुसरा पीस पाठीवत्यात काय आर्जंट?”
“असा एकाला दुसरा पीस मिळाला असता तर किती बरं झालं असतं ना, जयु?”
“अवो मिळंल की, तुमी आसं काय करताय? काय झालंय मला सांगा बरं नीट.”
“जयु, दुपारी तुला पार्टीसाठी होय म्हटल्यावर मी ऑनलाईन सर्च केलं, जिगोलोसाठी.”
“जिगलो म्हंजी?”
“अगं, म्हणजे पुरुष वेश्या.”
“आसं व्हय? मंग कुटं घावला तुमाला ह्यो अरबी घोडा?”
“माझं नीट ऐकून तरी घे आधी, जयु.” स्वरा अजून रडवेली होत म्हणाली.
“स्वारी स्वारी, बोला तुमी.”
“ऑनलाईन सर्च करून एका साईटवर मला जिगोलोंचे अल्बम मिळाले. त्यातून मी एकाला सिलेक्ट केलं आणि साईटवर दिलेल्या नंबरवर फोन करून आज रात्रीसाठी बुकींग केलं. ऐडव्हान्स म्हणून अडीच हजार त्यांनी सांगितलेल्या अकाउंटला ट्रान्सफर सुद्धा केले. बाकीचे पैसे काम झाल्यावर कॅशनं पे करायचं ठरलं होतं.”
“मग?”
“संध्याकाळी साडेसातपर्यंत ‘तो’ घरी पोहोचेल असं त्यांनी सांगितलं. त्याच्यासोबत आठवणीनं काँडोमचं मोठं पाकीटसुद्धा पाठवायला मी सांगितलं होतं. तुझी इच्छा तर पूर्ण होईलच, पण मा‍झ्या सोज्वळ घरंदाज मैत्रिणींचीसुद्धा चैनी होऊन जाईल, असा मी विचार केला. पण झालं सगळं उलटंच.”
“उलटं? काय उलटं? बरुबर येळेत तर आलाच की त्यो.”
“अगं बावळट, ‘तो’ आलाच नाही. सव्वासातला त्यांचा फोन आला की मी सिलेक्ट केलेला मुलगा आज अव्हेलेबल नाही. माझा तर मूडच गेला. इतर काही मुलांचे फोटो त्यांनी ऑप्शन म्हणून व्हॉट्सऐपला पाठवले, पण मला त्यातला एकसुद्धा आवडला नाही. मी त्यांना फोन करून ऑर्डर कॅन्सल करायला सांगितली, तर ते नाही म्हणाले. नंतर कधीही तो मुलगा अव्हेलेबल झाला की त्याच पैशात पाठवतो म्हणाले. माझं डोकंच सरकलं होतं. मी बाल्कनीत जाऊन त्यांच्याशी फोनवर भांडत होते, तेव्हाच तू आलीस आणि मला ओढत आत आणलंस.”
“व्हय, कारन तोपर्यंत ‘त्यो’ आला हुता. दार मीच उघडलं हुतं. त्यानं तुमचं नाव इचारलं आन् मी तुमाला बोलवायला आत येनार तोवर ह्या तिघी झवाड्यांनी त्याला बेडरूममदी खेचून नेला. आता अजून उशीर नको म्हनून मी माजी कापडं काडून टाकली आनी तुमची पन कापडं काढतच तुमाला आत आनलं.”
“होय, आणि तोपर्यंत त्या तिघींनी बेडरूमचं दार आतून लॉक करून परस्पर कार्यक्रम सुरु केला होता.” स्वरा हताशपणे म्हणाली.
“त्ये बरोबर हाय, स्वराताई. पन जर तुमी ठरीवलेला जिग्लो आलाच न्हाई, तर मग ह्या रांडा आत कुनाला झवत बसल्यात? ‘त्यो’ जर ‘त्यो’ न्हाई तर मग कोन हाय?”
“तो पुष्कर आहे, जयु!” स्वरानं डोळे पुसत शांतपणे सांगितलं.
“क्काय??” जयश्री जवळ-जवळ किंचाळलीच. तिच्या किंचाळण्याचा स्वरावर काहीच परिणाम झाला नाही. आत बेडरूममध्ये मात्र अर्धवट ग्लानीत असलेल्या संगीता, मनीषा आणि अर्पिता तिघीही खडबडून जाग्या झाल्या आणि मलूल होऊन पडलेल्या त्याच्या लिंगाभोवती तिघीच्या जीभा पुन्हा पिंगा घालू लागल्या.
