दहा वाजत आले होते. आणखी चार तासांचं अंतर होतं. तो भराभर नेहमीच्या वेगाने गाडी पळवत होता. ती मोबाईलवर बहुधा राजनला मेसेजेस करत होती. अर्ध्या एक तासाने तिने मोबाईल बंद केला.
“काय झालं?” त्याने विचारलं.
“कंटाळला तो. झोप आलीय त्याला. आता दोन दिवस तरी मुक्त राहू दे म्हणे!” रश्मी
“बरोबर आहे ना! बायका नावर्यांना मोकळं सोडतच नाहीत बिलकुल!” तो
“हो का? तुला काय रे माहिती?” तिने विचारलं.
“माझ्या बहुतेक मित्रांची लग्न झालीत.” तो
“आणि तू कधी करणार?” ती
“मी नाही करणार लग्न!” तो
“का रे?”
“मला जिच्याशी करायचं होतं तिचं तर झालं आता. मग मी काय पळवून आणू तिला?” तो रस्त्यावरची नजर न हटवता बोलत होता.
“काहीतरीच काय?” ती
“नाही गं! मस्करी केली! मला पटत नाही हे लग्न बिग्न!” तो
“का?” तिचे प्रश्न संपत नव्हते.
“ते तुला नाही सांगू शकत!” तो
“का पण?” ती
“असंच! नाही सांगू शकत!” तो
“सांग ना! मी केव्हाची गप्पा मारण्याचा प्रयत्न करतेय आणि तू मात्र तोंडी परीक्षा असल्यासारखा एका वाक्यात उत्तरं देतोयस!” ती लटक्या रागाने बोलली.
“अगं बरोबर वाटत नाही!” तो
” काऽऽऽय?” ती वैतागली.
“मला नाही वाटत मी कुणा एका माणसामध्ये अडकून राहू शकेन म्हणून!” तो
“बाप रे! म्हणजे कान्हा समजतोस तू स्वतःला!” ती
“तसं नाही पण मी जवळजवळ प्रत्येक स्त्रीकडे आकर्षित होतो. तसा मी सावरतो स्वतःला पण जर मनाने कुणाशी एकनिष्ठ नसेन तर तिला बांधून ठेवण्यात काय अर्थ आहे?” तो
त्याच्या या वाक्याने मात्र ती घाबरंली. मगाशी आ पण झोपेत असताना याने आपल्याला काही केलं तर नसेल ना अशी शंका तिच्या मनात चमकून गेली. पण तशी ती धीट होती आणि शहरात शिकलेली असल्यामुळे कोणत्या मुलाला कसं हँडल करायचं हे तिला पक्कं ठाऊक होतं.
“तुला आठवते का रे मी?” ती
“म्हणजे?” तो
“मी जास्त नव्हते ना गावात म्हणून विचारलं रे!” ती
“अच्छा! थोडी थोडी आठवते. लहानपणी तुझे दात पुढे होते. आम्ही ससा म्हणायचो तुला.” तो
“असू दे! आता नाहीयेत. मी नीट करून घेतले आता!” तिने तोंडाने ईऽऽऽ करत त्याला आपले दात दाखवले.
“दाखवायची गरज नाही. तुझे ओठांचा चंबू झालेला असायचा तेव्हा दातांमुळे! आता छान दिसतात! त्यामुळे कळतं.” तो
“थँक्स!” तिच्या ओठांची स्तुती ऐकून ती लाजली.
“मला तर तू आठवतही नाहीस.” काही तरी बोलायचं म्हणून ती बोलली.
“हो कारण माझे दात आधीपासूनच सरळ होते.” तो हसत बोलला.
“किती दूर राहतात आत्या! त्यांना जवळ रहायला काय प्रॉब्लेम होता किती प्रवास करावा लागतो! मला तर कंटाळा यायला लागलाय!”
“झोप तुला हवं असेल तर!” तो
“झाली माझी झोप!” ती
“गाडी चालवतेस का मग?” तो
“घरी जायचंय ना?” ती खिदळली.
“मग काय करायचं आता?” तो
“काय करणार?” तिने नाक मुरडलं आणि बोटांशी चाळे करू लागली.
“मी घेऊ का थोडीशी?” त्याने कचरत कचरत विचारलं.
“दारू? घरी जाईपर्यंत उतरेल का?” तिने विचारलं.
“त्याचे वेगळे उपाय आहेत माझ्याकडे!” तो
“ठीक आहे मग! थांबूयात आपण!” ती
त्याने एक चांगलं मोठ्ठं हॉटेल पाहून गाडी वळविली.
“आलोच मी दहा मिनिटात. तू गाडी उघडू नकोस आतून.” तो गाडीतून उतरत बोलला.
“वेडा आहेस का? मी नाही एकटी थांबणार! मला भीती वाटते.” तिनेही दार उघडले.
“मग?” तो दार लावत बोलला.
“मी बसेन ना तुझ्यासोबत!” ती
“नक्की?” तो
“हो! चल!” असं म्हणत तिने त्याचा हात धरून त्याला ओढायला सुरवात केली. तिचा नाजूक स्पर्श हातांना होताच तिच्या उघड्या पडलेल्या छातीचे चित्र क्षणार्धात त्याच्या डोळ्यांसमोर तरळून गेले.
“हो हो! येतोय!” म्हणत त्याने तिची पकड सोडविली.
ते आत गेले. आणि एका कॅबिनेटमध्ये जाऊन बसले. सगळीकडे मंद प्रकाश पसरला होता. जवळजवळ अंधारच म्हणावं असा.
“कित्ती छान आहे ना?” ती इकडे तिकडे पाहत चेकाळली.
“हं! प्रॉपर बार असेच असतात.” तो मेनूकार्ड पाहत बोलला.
“येस सर?” वेटर समोर पाण्याची बाटली ठेवत बोलला.
“एक निप रोमनोव्ह, एक अर्धा लिटर लिमका आणि एक फुल चिकन तंदुरी आणि तुला?” त्याने रश्मीला विचारलं.
“मी पण घेऊ थोडी?” तिने त्याला उलट प्रश्न केला.
“तु घेतेस?” तो आश्चर्यचकित झाला.
“महाबळेश्वरला राजनसोबत घेतली होती. खूप मजा आली होती.” ती
“ पण मी राजन नाहीये!” तो
“असुदेत! वेटर! मला पण थोडी आणा!” ती वेटरला म्हणाली.
“दीड निप आणा!” त्याने वेटरला सांगितलं.
वेटरने सगळं आणून दिलं. तिने औषध प्यायल्यासारखी घटाघट अर्धी निप संपवून टाकली. त्यानेही एक म्हणता म्हणता म्हणता दोन संपवल्या आणि बिल दिलं.
“अमित! मला धर! गरगरतय!” ती पेंगुळल्यासारखी बोलत होती.
“सावकाश!” त्याने तिच्या उजव्या दंडाला धरून तिला उभं केलं. तिच्या मुलायम त्वचेचा स्पर्श त्याच्या अंगात अंगार फुलवत होता. तिला तसेच दंडाला धरून त्याने गाडीत आणून बसवलं आणि गाडी चालू केली. आता तो सावकाश गाडी चालवत होता.
थोड्या वेळाने पुन्हा काकूंचा फोन आला.
“काकू! जेवायला थांबलो होतो. तुम्ही झोपा हो! मी फोन करेन!” त्याने फोन उचलताच उत्तर दिले.
“झोप आली असेल तर बळेच गाडी चालवू नकोस हं बाळा! थांब पंधरा वीस मिनटं बाजूला. जेवण झाल्यावर पेंग येते.” काकू
“काकू! मी महिन्यातून दोनदा मुंबईला येतो. तेव्हा कधी फोन नाही करत आज मुलगी आहे तर किती फोन? म्हणजे माझी किती काळजी आहे ते कळलं हं आज!” तो
“नाही रे बाळा आता औषध घेतलंय झोपणार होते म्हटलं एक फोन करावा!” काकू
“आम्ही पोचू दीडपर्यंत झोपा आता. ताईही झोपली आहे. मला ड्रायव्हिंग करताना बोलावं लागतय!” तो
“सॉरी सॉरी! या सावकाश!” म्हणून काकूंनी फोन ठेवला.
त्याने त्याचा फोन स्विच ऑफ करून टाकला. लागेच तिनेही आपला मोबाईल बंद करून टाकला. घरी मेसेज करून आधीच अपडेट केलं होतं त्यामुळे सासरहून फोन येणार नव्हता.
“तुला त्रास तर होतं नाहीये ना?” त्याने रश्मीला विचारलं.
“नाही नाही! मस्त वाटतंय! हवेत उडल्यासारखं!” ती विनाकारण हसत होती.
“झोपायचंय का मागे? सीट फोल्ड करून देऊ?” त्याने तिला विचारलं.
“नको ना! मला नाही आलीय झोप!” ती चिडली.
एक एक गाव मागे टाकत त्यांची गाडी निघाली होती. थोड्या वेळाने तिने त्याला गाडी थांबवायला सांगितलं.
“कशाला?” तो
“थांबाव म्हणते ना!” ती
“अगं सेफ नाहीये इथं!” तो
“थांबव म्हणतेय ना गाढवा!” तिने मुठी आवळून डॅशबोर्डवर आपटल्या. त्याने गाडी थांबवली.
“उतरून या बाजूला ये पटकन!” तिने आदेश दिला.
तो जाऊन तिच्या दरवाज्याशी येऊन उभा राहिला. तिने झटकन दरवाजा उघडला आणि खाली उतरून त्याच्यापासून पाच सात फुटांवर जात आपली साडी मांड्यांपर्यंत वर घेतली आणि खालून हात आत घालत ती झटकन खाली बसली. अर्ध्या सेकंदासाठी त्याला तिच्या रेखीव नडग्या दिसल्या. त्याने आपली मान दुसरीकडे वळवली. काम उरकून ती परत आली. त्याच्या डोक्यावर टपली मारत ती बोलली,
“समजून घेत जा ना जरा!”
“सॉरी!”तो.
दोघेही गाडीत बसले.
“नशा कमी झाली ना?” तो
“हो बर्यापैकी! पण अजून जमिनीवर नाही आले!” ती पुन्हा हसली.
“आणि मी अजून हवेत नाही गेलो!” तो सिगारेट पेटवत पुटपुटला.
“काय? अजून प्यायचीय तुला?” ती
“पिऊन हवेत जात नसतं कुणी! दारूची नशा माझ्या तरी डोक्यात जात नाही!”
त्याचं डोकं भणभणु लागलं होतं. त्याचे विचार पूर्णपणे भरकटले होते. पण भीतीही वाटत होती. त्याची छाती इतकी धडधडत होती की त्याला त्या धडधडण्याचा आवाज ऐकू आल्याचे भास होऊ लागले होते.
“मग कशाची नशा लागते? ड्रग्स वगैरे घेत नाहीस ना?” त्याच्या डोक्यात काय चाललंय हे तिच्या ध्यानीमनीही नव्हते.
“नाही!” तो धूर खिडकीतून बाहेर सोडत बोलला.
“मग?” ती
तो काहीच बोलला नाही. तो काचेतून एकटक बाहेर पाहत होता.
“अमित! ठीक आहेस ना?” रश्मी
तो पुन्हा शांत. तो स्वतःवर नियंत्रण ठेवण्याचा आटोकाट प्रयत्न करत होता.
“काय झालं अमित?” तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला.
तो बाहेरच पाहत होता त्याने सिगारेट बाहेर फेकून दिली आणि मन वळवून तिच्याकडे एक कटाक्ष टाकला. ती अर्धवट नशेत होती. त्याने झटकन आपलं डावा हात तिच्या मानेभोवती टाकला आणि तिचे डोके जवळ घेत वाकून तिचे रेखीव टपोरे ओठ आपल्या ओठांमध्ये घट्ट पकडले.
काही अचानक झालेल्या हल्ल्याने रश्मी गडबडून गेली. तिचे डोळे वटारले गेले होते. तिच्या डावा हात धरत त्याने तिची हालचालच बंद करून टाकली. मानेवरची पकड घट्ट करत काही सेकंद तो तिचे ओठ चोखत राहिला.
“मुंऽऽ उंऽऽऽ अंऽऽ” तिचे बोलणे आतल्या आत विरत राहिले. तिने आपला हात सोडवत त्याला जोराचा धक्का दिला. तो दरवाजाला धडकला. उजव्या हाताने तिने त्याच्या गालावर जोरदार थप्पड लगावली.
“डोकं फिरलं आहे का तुझं! माझ्या लहान भावासारखा मानत होते मी तुला! नालायका माझा नाही तर नाही निदान प्रणव आणि आईच्या विश्वा…” तिचं वाक्य पूर्ण होण्याआधीच पुन्हा त्याचा हात तिच्या मानेवर आणि ओठ त्याच्या ओठांच्या कैदेत गेले. ती काही विरोध करणार इतक्यात तिच्या कमरेवरील साडीच्याकडेवर त्याचा कामुक स्पर्श झाला आणि तिचे डोळे मिटले गेले.
