दहा वर्षांपूर्वी हाच स्तन त्याच्या तोंडात पूर्णपणे मावायचा आणि सुकलेल्या मनुक्यासारखं तिचं टोकदार निप्पल त्याच्या घशाला टेकलं, की खाली त्याचा बांध फुटून तिच्या मांड्या ओल्या व्हायच्या.
दहा वर्षांत एवढा विकास झाला होता की, तिच्या एका गोळ्याचा जेमतेम अर्धा भागच आता त्याच्या तोंडात मावायचा. टप्पोऱ्या बेदाण्यासारखे सुजलेले तिचे निप्पल जिभेनं चाळवायला त्याला खूप आवडायचं. आत्तासुद्धा तोंडात घेतलेल्या स्तनगोळ्याला लाळेनं भिजवत, तो तिच्या निप्पलभोवती जिभेनं वर्तुळं काढत होता.
“आऽऽ आहऽऽ काय करतोयसऽऽ ऊंss” अशी विव्हळत गौरी त्याच्याकडून स्तनमर्दनाचं सुख लुटत होती. मधेच अचानक तिनं त्याचा चेहरा दोन्ही हातांमधे धरला आणि आपल्या छातीवरून दूर केला.
अजिंक्यच्या तोंडाची तिच्या मांसल गोळ्यावर एवढी मजबूत पकड होती की, त्याच्या चेहऱ्यासोबत तिचा स्तन वरच्या दिशेनं ओढला जाऊ लागला. शेवटी त्याच्या तोंडातून तो गोळा सुटला तेव्हा ‘प्पॉक्क!’ असा जोरात आवाज झाला आणि अजिंक्यच्या तोंडात साठलेली लाळ गौरीच्या उघड्या छातीवर उडाली.
लहान मुलांच्या हातातून खेळणं काढून घेतल्यावर ती रुसतात, अगदी तसाच अजिंक्य चेहरा फुगवून बसला.
“रुसू नको माझ्या राजा,” हसत-हसत त्याला समजावत गौरी म्हणाली, “सब्र का फल मीठा होता है.” आणि शेजारी ठेवलेल्या पाकीटातून एक बेदाणा काढून तिनं स्वतःच्या तोंडात घातला.
पण पूर्ण बेदाणा खाऊन न टाकता, तिनं पुढच्या दोन दातांमधे तो अर्धा आत आणि अर्धा बाहेर धरून ठेवला. अजिंक्यला आता वेगळ्या सूचनेची गरज नव्हती. झटक्यात खाली झुकत त्यानं आपले पुढचे दात गौरीच्या दातांवर टेकवले आणि अर्धा बेदाणा तोडून परत मागं सरकला.
“आज मुडात दिसतायत राणी सरकार,” अर्धा बेदाणा चवीनं चावून खात अजिंक्य म्हणाला, “या दिवाळीला अनपेक्षित धनलाभ होईल असं कालच वाचलं मी दिवाळी अंकात. धनलाभाचं माहिती नाही, पण स्तनलाभ नक्कीच लिहिलाय माझ्या नशिबात!”
त्याच्या विनोदावर दोघंही खळखळून हसले.
“स्तनलाभ तर नेहमीचाच आहे रे,” त्याच्याच भाषेत त्याला उत्तर देत गौरी म्हणाली, “फक्त यावेळी रेसिपी थोडी वेगळी आहे. त्यासाठी लागणारं अर्धं साहित्य तर तयार आहे, पुढचं मलाच अरेन्ज करावं लागेल असं दिसतंय.”
“रेसिपी? साहित्य? कशाबद्दल बोलतीयेस तू?” अजिंक्य गोंधळून गेला, पण त्याच्या प्रश्नाला उत्तर देण्याऐवजी गौरीनं त्याला आपल्या अंगावरून बाजूला केलं आणि फरशीवरच उठून बसली.
अजिंक्य अनिच्छेनं आणि नाईलाजानं ती काय करतीय ते बघत शेजारीच बसून राहिला.
अजिंक्यकडं खट्याळपणे बघत गौरीनं आपला सॅटीनचा गाऊन मांड्यांपर्यंत वर उचलला. तिच्या गोऱ्यापान गुबगुबीत मांड्या अजिंक्यसमोर उघड्या पडल्या. कापसाच्या मऊ, पण गच्च भरलेल्या लोडासारख्या त्या मांड्यांमधे डोकं खुपसून झोपून जायला अजिंक्यला खूप आवडायचं.
आत्तासुद्धा त्या दुधाळ मांड्या चाखायचा मोह त्याला अनावर होत होता. पण तेवढ्यात गौरीनं आपली चड्डी त्या मांड्यांवरून खाली सरकवली आणि गाऊन व्यवस्थित करत तो देखावा बंद करून टाकला.
दोन्ही पायांतून आपली लाल लेसची चड्डी काढून तिनं अजिंक्यच्या अंगावर फेकली आणि पुन्हा फरशीवर आडवी झाली.
“तुझे डोळे बंद कर.” पडल्या-पडल्या तिनं अजिंक्यला हुकुम सोडला.
भारावल्यासारखा अजिंक्य एकदा तिच्याकडं आणि एकदा हातातल्या लाल चड्डीकडं बघत होता. नकळत त्यानं तो चड्डीचा बोळा उलगडला आणि नाकाशी धरून तिचा सुगंध उरात भरून घेतला. मग त्या इवल्याशा चड्डीच्या कापडाची आडवी घडी करुन त्यानं स्वतःच्या डोळ्यांवर पट्टीसारखी बांधून टाकली.
चड्डीचं कापड म्हणजे जाळीदार लेस होती, आणि अजिंक्यच्या डोक्यावर ती कशीबशी पुरली होती. थोडीशी लबाडी केली तर त्याला त्या पट्टीतून सहज दिसू शकलं असतं. पण आपले डोळे बंद करायला सांगण्यामागं गौरीचा काहीतरी मस्त प्लॅन असणार हे त्याला माहिती होतं. त्यामुळं पट्टीच्या आत त्यानं डोळे घट्ट मिटून घेतले आणि कानांत प्राण आणून तो गौरीच्या पुढच्या सूचनांची वाट बघू लागला.
“बेदाणे आवडतात ना तुला?” अजिंक्यच्या हाताला धरून त्याला आपल्या अंगावर ओढून घेत गौरीनं विचारलं.
गौरीच्या दोन्ही बाजूला अंदाजानं फरशीवर हात टेकवत अजिंक्य पुन्हा तिच्या अंगावर झुकला. ती कशाबद्दल बोलतीय ते त्याला चांगलंच माहिती होतं. तिच्या प्रश्नाला शब्दात उत्तर देण्याऐवजी कृतीतून उत्तर द्यायचं त्यानं ठरवलं.
डोळ्यांवर पट्टी असल्यामुळं अंदाजानंच अजिंक्यनं आपलं तोंड गौरीच्या छातीजवळ आणलं. तिच्या श्वासासोबत वर-खाली होणाऱ्या छातीवरच्या गोळ्यांची हालचाल त्याला जाणवली, तशी त्यानं आपली जीभ बाहेर काढून तिचा टप्पोरा बेदाणा शोधायचा प्रयत्न केला.
जिभेला अपेक्षित स्पर्श होताच त्यानं वर्तुळाकार जीभ फिरवून तिला पेटवायचं ठरवलं. पण त्यानं जीभ जागेवरून हलवली आणि त्याच्या जीभेला चिकटून तो बेदाणा चक्क त्याच्या तोंडामधे आला. आयला! हे काय झालं!
त्याला काही सुचायच्या आतच गौरीच्या खिदळण्याचा आवाज त्याच्या कानावर आला.
“आहे की नाही गंमत?” खळखळून हसताना गौरीचे मांसल स्तनगोळे कसे हिंदकळत असतील याची कल्पना करत असतानाच, गौरीनं त्याला पुढची सूचना दिली, “जीभेचा वापर करायचा नाही. खरे बेदाणे आणि खोटे बेदाणे फक्त दातांनी ओळखायचे.”
हा भारी खेळ होता. अजिंक्यच्या पँटमधला नाग आता फुत्कार टाकू लागला. गौरीच्या विस्तीर्ण गोलाकार गोऱ्यापान छातीवर बेदाणे विखुरलेत आणि त्या खऱ्या बेदाण्यांमधून तिचे स्वतःचे दोन जिवंत बेदाणे ती आपल्याला दातांनी ओळखायचं चॅलेंज देतीय, ही कल्पना अजिंक्यसाठी खूप उत्तेजक होती.
सांडलेल्या बेदाण्यांची आज्ञा पाळत अजिंक्यनं आपली जीभ म्यान केली आणि तोंड उघडून पुन्हा खाली झुकला. ओठांना कसलातरी अडथळा जाणवला म्हणून अजिंक्यनं सावधपणे पुढच्या दातांची कात्री उघडली आणि हळुवारपणे बेदाण्याचा चावा घेऊ लागला.
जर हा खरा बेदाणा नसून गौरीचं टंच निप्पल असेल तर? चुकून बेदाणा समजून जोरात चावलो तर तिला दुखणार नाही का? पण न चावता बेदाणा खरा आहे की खोटा हे समजणार तरी कसं? जीभ लावून बेदाणा उचलायला परवानगी नव्हती. जीभ लावून चव तपासायचीसुद्धा सोय नव्हती.
अशा परिस्थितीत, बेदाण्याचा हळू-हळू चावा घ्यायचा आणि गौरीच्या प्रतिसादावरुन खरा-खोटा बेदाणा ओळखायचा, असं त्यानं ठरवलं. त्यानुसार आपल्या दातांचा जोर त्यानं थोडासा वाढवला आणि “आहऽऽऽ आईग्गंऽऽ ऊँऽऽ” गौरी जोरात विव्हळली.
अजिंक्यनं दचकून दातातला बेदाणा सोडून दिला. बहुतेक पहिल्याच प्रयत्नात गौरीचं उत्तेजित निप्पल आपल्या तावडीत सापडलं की काय? असा विचार त्याच्या मनात आला. पण ही गौरीची ट्रिक होती हे लगेच त्याच्या लक्षात आलं.
तिच्या हसण्यामुळं अजिंक्यला अजूनच चेव चढला. पुढच्या तीन-चार प्रयत्नांत त्यानं अंदाजानं शोधलेल्या बेदाण्यांवरचा जोर हळू-हळू वाढवत नेला. तिसरा किंवा चौथा बेदाणा तर त्यानं कचकन् अर्धा तोडून खाऊन टाकला. प्रत्येक वेळी खोटं-खोटं विव्हळत गौरी त्याला चिडवत आणि पेटवत होती. अजिंक्यला आता या खेळाची मजा वाटायला लागली.
तोंडातला अर्धा बेदाणा संपवून अजिंक्य पुन्हा गौरीच्या छातीवर झेपावला. अंदाजानं एक बेदाणा पुढच्या दातांच्या कात्रीत पकडत त्यानं कचकन चावला. यावेळी अपेक्षेप्रमाणं गौरीचं विव्हळणं ऐकू आलं नाही. उलट तिचा श्वास अडकल्यासारखं त्याला वाटलं.
दातातल्या बेदाण्यावरचा दाब कमी किंवा जास्त न करता तो गौरीच्या प्रतिसादाची वाट बघू लागला. तिच्याकडून काहीच प्रतिसाद न मिळाल्यानं तो दातांची पकड आवळू लागला. हीसुद्धा गौरीची ट्रिक आहे की काय? अचानक तिचं विव्हळणं बंद कसं काय झालं? हा नक्की बेदाणा आहे की.
अजिंक्यच्या दातांचं प्रेशर निप्पलवर वाढू लागलं तशी गौरीची उत्तेजनासुद्धा वाढू लागली. आपल्या दातांनी आपलेच ओठ घट्ट दाबून तिनं आपली किंकाळी आतल्या आत गिळली. अजिंक्यनं अजून जोरात कडकडून आपल्या निप्पलचा चावा घ्यावा, असं तिला मनापासून वाटत होतं.
बिचारा अजिंक्य गौरीच्या अनपेक्षित मौनानं गोंधळून गेला होता आणि सावधपणे दातांचं प्रेशर वाढवत चालला होता. गौरीचा अडकलेला श्वास पुन्हा जोरजोरात आत-बाहेर व्हायला लागला तेव्हा त्याला तिचा डाव समजला. आता तोसुद्धा या खेळाची मजा घ्यायला लागला.
अजिंक्यच्या दातांचे व्रण गौरीच्या सुजलेल्या निप्पलवर उमटू लागले. प्रचंड कळा येत असूनही गौरीनं तोंडातून एक अक्षर बाहेर काढलं नाही. आता एक तर तिचे स्वतःचे दात घुसून तिच्या ओठांमधून रक्त येईल किंवा अजिंक्यचे दात तिच्या निप्पलमधून रक्त काढतील, असं वाटत असतानाच अजिंक्यनं दातांची कात्री उघडली आणि गौरीचा टप्पोरा बेदाणा सोडून दिला.
“आऽऽ अजिंक्य. आऽ आऽऽऽ”
गौरीनं काही तक्रार करायच्या आधीच अजिंक्यनं तिचा स्तन आपल्या तोंडात घेऊन त्या मांसल गोळ्यांवर आपल्या दातांची नक्षी उमटवली.
“आऽऽ आऽऽ आऽऽ आईऽऽ अऽऽ अजिंक्यऽऽ आऽऽऽ” असं ओरडत गौरीनं दोन्ही हातांनी अजिंक्यचा चेहरा आपल्या छातीवर दाबून ठेवला. पुढचे काही सेकंद ती घशातून विचित्र आवाज काढत झडत राहिली.
गौरीचं हंबरणं आणि झडणं दोन्ही थांबेपर्यंत अजिंक्य तिच्या गोऱ्यापान स्तनगोळ्यांचे चावे घेत राहिला. मोठ्ठे-मोठ्ठे श्वास घेत डोळे मिटून गौरी शांत पडून राहिली, तेव्हाच त्यानं आपला चेहरा तिच्या छातीवरुन बाजूला केला आणि डोळ्यांवरची पट्टी काढून टाकली.
तिच्या श्वासांच्या लयीत वर-खाली होणाऱ्या दोन स्तनांपैकी एक गोरापान तर दुसरा लालभडक दिसत होता. ते मादक दृश्य बघून अजिंक्यच्या मनातलं आणि शरीरातलं जनावर अनावर झालं.
गौरीच्या परवानगीची वाट न बघता अजिंक्यनं खालून तिचा गाऊन गुंडाळायला सुरुवात केली. सॅटीनचं मऊ सळसळीत कापड एका हातानं गौरीच्या मांड्यांवर गोळा करत त्यानं दुसऱ्या हातानं स्वतःची पँट खाली सरकवली.
अजिंक्यच्या राकट पुरुषी हाताचा स्पर्श गौरीच्या थुळथुळीत मांड्यांच्या आतल्या भागावर जाणवला तसा तिच्या सर्वांगावर सरसरून काटा आला. काही क्षणांपूर्वीच अनुभवलेल्या उत्कट ऑरगॅजममधून बाहेर येत तिनं आपल्या मांड्या एकमेकींवर दाबत अजिंक्यला ‘नो एन्ट्री’चा सिग्नल दिला.
“ऊंऽऽ आत्ता नको.” गाऊनचं कापड खाली ढकलत ती लाडीक आवाजात बोलली.
“”का? सुरुवात तर तूच केलीस ना?” उतावीळ झालेल्या अजिंक्यनं तक्रारीच्या सुरात विचारलं.
“हो रे माझ्या राजा, सुरुवात मीच केली आणि शेवट तुला करायचाय. फक्त थोडा धीर धर.”
“वात काढून पेटवलेल्या फटाक्याला धीर धरायला सांगतीयेस होय? आता धीर नाही, आता फक्त चीर. तुझ्या चीरेत माझा फटाका फोडून आतषबाजी करायचीय. आता मला थांबवू नकोस प्लीज.” उत्तेजनेनं टणाटण उड्या मारणाऱ्या आपल्या लिंगाला चड्डीवरुनच कुरवाळत अजिंक्य बोलला.
“नाही अजिंक्य, प्लीज ऐक माझं! फराळ फराळाएवढाच केलेला चांगला, जेवणासारखा पोटभर खाल्ला तर पोट दुखणार नाही काय?” अजिंक्यच्या चड्डीत वाढत चाललेल्या फुगवट्याकडं बघत लबाड हसू चेहऱ्यावर खेळवत गौरी बोलली.
“नाही गौरी, आता पोट दुखू दे नाही तर चोट. आता मला कंट्रोल होत नाही.” अजिंक्य आता हट्टालाच पेटला होता.
“माझं ऐक प्लीज, अजिंक्य,” आपल्या अंगावरून त्याला बाजूला सारत गौरी उठून बसली. “अरे, अरुंधतीची ट्रेन आहे दुपारची. तिला हा फराळ नेऊन द्यायचाय. आणि माझी पार्लरची अपॉइंटमेंटसुद्धा आहे बुक केलेली. तू एवढा फराळाचा डबा अरूला नेऊन दे आणि तिला सामान पॅकींगला काही मदत लागली तर बघ. मी तोपर्यंत माझं पार्लर वगैरे आवरून घेते. मग संध्याकाळनंतर आपण दोघंपण मोकळे, पाहिजे तेवढी आतषबाजी करायला.” बोलता-बोलता पटपट गाऊनच्या पट्ट्या खांद्यावर पुन्हा चढवत गौरी तिथून उठली आणि लाडू सुकलेत का बघायला लागली.
अजिंक्यला काही बोलायला वावच नव्हता. फराळाचे सगळे पदार्थ डब्यात भरून होईपर्यंत गौरीच्या हालचाली न्याहाळत बिचारा फरशीवरच बसून राहिला. ही कसली दिवाळी? लंडाची होळी आणि शेजारणीला पुरणपोळी. असे काहीतरी विचार त्याच्या डोक्यात फेर धरून नाचू लागले.
फराळ, बेदाणे, लाडू, गौरी, अरुंधती, फराळ, फटाके, आतषबाजी, अरु, अरु, अरुंधती! आणि अजिंक्यच्या विचारांची गाडी अरुंधतीच्या स्टेशनवर अडकून बसली.
