“क्या, साब! आप इतना दिनसे इधर आता है। आपको मालूम नही, फ्री-सर्वीस बार?” माझ्या नेहमीच्या दलालाने मला आश्चर्यात विचारले.
“मालूम होता तो कायकू पुछता तेरे को रे, भेंचोद!” मी त्याच्यावर वैतागत म्हणालो.
“अरे साब, वो अगली गली मे आखीरवाला बार है ना। उधरीच चलता है ये फ्री-सर्वीसवाला धंदा! अंदर जावोगे तो एकदम सादा बार लगेगा। लेकिन आखीर मे कोने मे जो दरवाजा दिखेगा, उधरीच अंदर चले जाना। अंदर जावोगे तो कुछ दिखेगा नही, साब एकदम अंधेरा होगा। लेकिन डरनेका नही, साब। उधर अंधेरेमेच सब कुछ चलता है। कोई पंटर आपका हात पकडके आपको एक केबीनमे ले जाके बिठा देगा।”
“थोडा टाईममे एक लडकी आके आपके बाजूमे बैठेगी। उससे एकदम हल्लू आवाजमे बात करनेका। वो भी आपसे हल्लूच बात करेगी। उधर सब सुमडीमे चलता है। जराभी शोरशराबा नही चलता। लडकी आपसे दारू का आर्डर लेगी। माल लाने के बाद आपको पुछेगी फ्री-सर्वीस के बारेमें। फिर क्या उससे बात करके रेट फिक्स करो। पैसा निकालके उसे दे दो और फिर मजा करो उसके साथ उधरीच!”
“सही खबर दिया, भिडू! ये ले, मजा कर!” मी खूष होत त्याच्या हातात पन्नासची नोट सारत म्हणालो.
“क्या, साब! इतनाच? इतनेमे क्या होता है साब, आजकल।” त्याने ती नोट पहात गयावया करत म्हटले.
“तेरे डिमांड बहोत बढ गये है, साले! अभी पैसा नही है ज्यादा। अगली बार दुंगा ज्यादा भाग अभी।” असे म्हणत मी त्याला कटवले.
ह्या माझ्या नेहमीच्या दलालाला माझ्यासाठी एकदम कामाचा माणूस. कोठला नवीन माल आला आहे गल्लीत. कोठल्या कोठ्यावर काय चालते. मटक्याच्या अड्डयावर काय चालले आहे. जुगाराच्या अड्डयावर काय राडा झाला. कोठल्या बार मध्ये काय चालते. सगळी सगळी खबर असते त्याला.
हो! या सगळ्या ठिकाणी आपले जाणेयेणे असते. असेल नाही तर काय. पहिल्यापासून आपल्याला या सगळ्या चांगल्या व्यसनाची सवय आहे. आता नागपाड्यातल्या गल्लीतील चाळीत राहून कोण लेकाचा साफसुदरा ‘मिस्टर क्लिन’ राहू शकतो?
आणि त्यात एवढी मोठी फॅमेली. बाप आमचा खानदानी दारुड्या! मिलमधली टुकार नोकरी. त्याच्या लवड्याला जन्माची खाज़. झवतोय आईला. काढतोय पोरं. सगळा पगार त्याला दारू प्यायला पुरत नव्हता तिथे तो काय पोट भरणार सात मुलांची.
हो! आम्ही सात भावंडे. मोठ्या दोन बहिणी. मग एक भाऊ. त्यानंतर मी. मग माझ्यामागे दोन भाऊ व शेवटी एक बहिण. तरी एक बरे होते, त्या चाळीत आमच्या आजुबाजूच्या दोन खोल्या होत्या. त्यामुळे घरात कधी अडचण वाटली नाही.
आता एवढ्या मोठ्या कुटुंबात असते तशी शिक्षणाची बोंबच होती. मोठ्या दोन बहिणींनी जेमतेम शाळा पुर्ण केली व छोटी मोठी नोकरी करत त्या घरखर्चाला हातभार लावत होत्या. नंतरचा भाऊही कसाबसा कॉलेज पुर्ण करू शकला पण त्यालाही चांगली नोकरी नव्हती.
माझे म्हणाल तर मी काय ते थोडा व्यवस्थित शिक्षण पुरे करू शकलो व बऱ्यापैकी नोकरीही मला लागली. पण मी कधी घरात कोणाला सांगितले नाही की मी कुठे काम करतो अन मला किती पगार मिळतो ते. सांगणार कसे? माझा पगार मलाच पुरत नव्हता माझ्या व्यसनांसाठी. शेवटी व्यसनी बापाचे रक्त वहात होते ना आमच्या अंगात! त्याचे नाव नको का पुढे चालवायला.
दुनीयाभरची सगळी व्यसने होती आपल्याला! मावा, तंबाखू, सिगारेट, जुगार, मटका, दारू, मुजऱ्याचा कोठा, वेश्यांची माडी, काय काय करत नव्हतो मी? फक्त ड्रग्जचे व्यसन सोडून सगळे करत होतो मी. सगळ्या गोष्टीची मजा लुटत होतो.
ज्या एरीयात रहात होतो तेथे असलाच बकालपणा होता. चांगले वाईट सांगायला कोणी नव्हतेच. आणि करायचे काय ते चांगले होवून? आजकालच्या या खोट्या दुनीयेत कोणाचा निभाव लागतो शेवटपर्यंत? तेव्हा आहे तेवढे आयुष्य जगून घ्या मजा करत. ऐश करत.
तेव्हा मी जात असलेल्या नेहमीच्या बारमधील एका मित्राने जेव्हा मला फ्री-सर्वीसबद्दल सांगितले तेव्हा याची पण मजा घ्यावी असे मी ठरवले. माझ्या खबऱ्याने मला बरोबर टिप दिली कोठे असा बार आहे ते.
त्या रात्री मी थोडा रंगात होतो. नुकतेच जुगारात मी बरेच रुपये जिंकलो होतो. त्या आनंदात मी एक कार्टर व्हिस्की रिझवली होती. माझे एक होते. मी कितीही प्यायलो तरी अजिबात हलत डुलत नसे की बरळत नसे. हार्डली! कोणी सांगू शकेल की मी प्यायलो आहे.
बरे आपले रहाणीमान एकदम टापटीप! जंटलमन सारखे! कोणी सांगून पण विश्वास ठेवणार नाही आपल्याला एवढी व्यसने आहेत. सगळे आपण साळसूदपणे करत होतो.
तेव्हा त्या बारमध्ये मी जेव्हा प्रवेश केला तेव्हा बघणाऱ्यांना वाटले की मी चुकून तेथे आलो आहे. पण माझ्या सराईत हालचाली बघून जाणकार लोक समजले की मी फार पोहचलेलो होतो.
मी सरळ त्या कोपऱ्यातल्या दरवाज्याने आत गेलो. आतमध्ये डोळे फाडले तरी काही दिसत नव्हते. कोणीतरी माझा हात धरून मला आत नेले व एका टेबलवर नेवून बसवले.
अंधारात काही दिसतच नव्हते. मी हाताने चाचपडून अंदाज घेतला की ज्या सोफा चेअरवर मी बसलो होतो त्याच्या पुढे एक फूट अंतर ठेवून टेबल होते. मागे आणि साईडला मी चाचपून बघितले तर तेथे पार्टीशन सारखे लागले. म्हणजे तीन बाजूला पार्टीशन व एका बाजूला पडदा लावून केबीन तयार केली होती व आत एक साधारण चार फूट लांब टेबल व सोफा चेअर ठेवली होती.
आयला! अरेंजमेंट तर एकदम झक्कास होती! मस्त प्रायवसी. पुर्ण अंधार. काहिही करा. आपण तर बाप एकदम खूष झालो!
कोणतरी माझ्या बाजूला येवून बसल. मला कसे कळले तर त्याने मला ढकलून आत सरकवले व स्वत: मला चिटकून बसत पडदा व्यवस्थीत लावून घेतला. मला त्याच्या मांसल अंगाचा स्पर्श होत होता ज्यावरून मी ओळखले की तो ‘तो’ नसून ‘ती’ आहे. अचानक माझ्या कानाजवळ मला गरम श्वास जाणवला मग तिचा आवाज आला.
“क्या पियेंगे, सर?”
आवाज कसला! मला वाटते तिने नुसते तोंड हलवले असावे. अक्षरश: इतक्या हळू आवाजात तिने मला विचारले की त्या आवाजात बाहेर कोठे विचारले असते तर काहीच ऐकू आले नसते.
कदाचीत ती आवाज ओळखू नये म्हणून सुद्धा हळू बोलत असावी. पण तिथल्या शांततेत मला ते कसेबसे ऐकू आले. मी चेहरा वळवला व अंदाजाने तिच्या कानाजवळ नेला. मग मी ही माझा खरा आवाज लपवण्यासाठी तिच्याच टोनमध्ये बोललो.
“एक स्टाँग बियर लेके आव। कोईभी चलेगी।”
ती उठली व निघून गेली. आयला! हे बरे आहे! कानात गुलूगुलू बोलून कानगोष्टी करायच्या. आवाजावरून वाटणार पण नाही की बोलत आहोत.
ती बियर घेवून आली. ग्लासाच्या आवाजावरून कळले. नाहीतर काय टाप आहे ओळखायची! बरोबर डिशमध्ये काहीतरी चाकणा आणला तिने. काय होते कोणास ठाऊक!
कोणाला फिकीर होती त्याची! इकडे काय चाकणा खायला आलोय मी? गटागट बियरचा एक घोट घेतला व कडवट तोंड चाकण्याने कमी केले. मग पुन्हा वळून अंदाजाने तिच्या कानाजवळ कुजबुजलो.
“क्या नाम है तुम्हारा?”
“नाम से क्या लेना, सर! काम की बात करो!”
“क्या करोगी?”
“जो भी आप करोगे, सर!”
“क्या मतलब?”
“मतलब! वैसे तो इधर फ्री-सर्वीस मे आप सिर्फ उप्पर हात लगा सकते है। लेकीन आप ज्यादा खर्च कर सकते हो तो फुल-सर्वीस कर सकते हो।”
“रेट क्या है?”
“फ्री-सर्वीस का तीनसौ रुपया और फुल-सर्वीस का साडे सातसौ। दारू का बील अलग!”
“ठिक है। मै फ्री-सर्वीस लेगा।”
“फुल-सर्वीस नही लो गे, सर?”
“नही!”
“सर! फ्री-सर्वीस और दारू का बीलमें से हमको कुछ नही मिलता। सिर्फ दस परसेंट मिलता. लेकीन फुल-सर्वीस लेंगे तो तीन सौ के उप्पर का हमको मिलता है। इसलिये पुछ रही हू, सर।”
मला फुल-सर्वीस घ्यायला काही प्रॉब्लेम नव्हता पण मी उगाच ताणून धरत होतो. असल्या मुलींना कसे हॅन्डेल करायचे ते आपल्याला चांगले माहीत होते. त्यांना आपली गरज दाखवायची नाय! असे दाखवायचे की आपण त्यांच्यावर उपकार करतोय तयार होवून. मग त्या पाहिजे तश्या वाकतात. काहिही करायला तयार होतात.
“नही! रेट ज्यादा है।”
“ले लो, सर! एकदम खूष कर दुंगी!”
“साडे सातसौ में क्या क्या करोगी?”
“आपको क्या क्या करना है, सर?”
“फ्रेंच किसींग?”
“हा!”
“मुह मे लोगी?”
“हा, सर!”
“मुंह मे फिनिश करोगी?”
“उसके पचास अलग!”
“सेक्स करोगी?”
“नही! वो छोडके।”
“अच्छा हात तो लगाने देगी उधर?”
“ठिक है!”
“उंगली डालने दोगी उधर?”
“उसके पचास अलग़।”
“बियर का कितना?”
“दो सौ रुपया!”
“ठिक है! अब सून! दारू का बिल मिलाके पुरे हजार दुंगा। उससे ज्यादा नही!”
“ठिक है, सर! निकालो पैसा!”
“कैसे निकालू? लाईट ही नही गिनने के लिये!”
“सिगरेट पिते है आप? लाईटर या माचीस है?”
“लाईटर है!”
“मै एक मिनट में जा के आती हू! तब तक लाईटर जलाके पैसा गिनके रखना। ज्यादा टाईम मत लेना और पाचसौ अलग अलग रखना।”
“ठिक है।”
ती निघून गेली. मायला! तिचा आवाज ऐकताना मला थोडे विचित्र वाटत होते. का ते माहीत नाय! मरून दे तिकडे! लवकर नोटा मोजा आपल्या. नाहितर येईल बया एवढ्यात.
मी लाईटर काढून पेटवायला लागलो. पण पटकन पेटतच नव्हते. च्या मारी! फेकून द्यायला पाहिजे हे लाईटर! चार पाच वेळा ट्राय केले तेव्हा पेटले. पटकन खिश्यातून रुपये काढले व पाचशेच्या दोन नोटा काढून वेगवेगळ्या फोल्ड केल्या.
मग लाईटर बंद करून तिची वाट बघू लागलो. तेवढ्यात गटागटा बियरचे दोन घोट घेतले. नाहीतर काय! एकदा तिच्याबरोबर काम चालू केले की कोठल्या लेकाला वेळ आहे बियर प्यायला! एका मिनिटानंतर ती आली. दिसत तर नव्हते काय. पण हालचालीवरून कळले.
“पैसा निकाला, सर?”
“हा!”
“दे दो।”
तिचा हात माझ्या मांडीवर होता. मी पैसे तिच्या हातात दिले. ‘अभी आती’ बोलून ती परत गेली. येईल ना परत? नाही तर लावली खुल्ला खुल्ला टोपी! मी आपला बसलोय लंड धरत आणि ती गेली माझ्या लंडाला टोपी लावून!
