“गार्गी, जेवण तयार आहे…”
किचनमधल्या डायनिंग टेबलवर नाश्त्यासाठी प्लेट्स ठेवता ठेवता लोकेशने हाक मारली. पण गार्गीचं उत्तर आलं नाही. त्याने नुसताच एक दीर्घ उसासा सोडला आणि तो खुर्चीत बसला. समोर त्यानेच बनवलेलं जेवण होतं. पण त्याने त्याला हात लावला नाही. आपल्या राखाडी होऊ लागलेल्या दाढीवरून हात फिरवत खोलवर विचारांत तो गुंतला होता.
जवळपास आठवडा झाला आता, पण तो आणि त्याची मुलगी गार्गी यांच्यातलं भांडण संपलं नव्हतं. खरं तर नुसतं हे भांडण हा विषय नव्हता. लोकेशला पालकत्वाची सवयच नव्हती. आणि आता अचानक ही जबाबदारी अंगावर आल्यावर ती निभावायची कशी हे कळत नव्हतं.
अखेर त्याने सारे विचार बाजूला सारले आणि जेवायला सुरुवात केली. जेवण संपवून प्लेट्स ओट्याशेजारच्या सिंकमध्ये धुवायला सुरुवात केली तोवर गार्गी किचनमध्ये आली.
“जेवण वाढू? छान झाली आहे थाई करी…” त्याने उत्साहात विचारलं. पण तिने उत्तर दिलं नाही. न बोलताच फ्रीजमधून ज्यूसचा कॅन काढला, त्यातला ज्यूस एका ग्लासमध्ये ओतून घेतला.
“मी काय विचारतोय…” लोकेशने विचारलं, “जेवण देऊ का?”
“मला भूक नाही!”
त्रोटक उत्तर देऊन ज्यूसचा ग्लास घेऊन गार्गी तिथून निघून गेली. पाठोपाठ तिच्या खोलीचा दरवाजा लागल्याचा मोठा आवाज आला. पुन्हा एकदा लोकेशने उसासा सोडला. या मुलीचं नेमकं करायचं काय त्याला समजत नव्हतं. तो स्वत: जे वागला ते त्याला मुळीच चुकीचं वाटत नव्हतं. पण त्यावरून बापलेकीमध्ये चांगलाच बेबनाव झाला होता.
गेल्या आठवड्यात घडलं असं की एकदा रात्रीच्या वेळेस पाणी प्यायला उठलेला लोकेश पाणी पिऊन किचनमधून पुन्हा आपल्या खोलीत जात असताना गार्गीच्या खोलीतून कसला तरी आवाज आला. त्याने हलकेच दरवाजा वाजवला पण उत्तर आलं नाही. त्याने नॉब फिरवून दरवाजा उघडला आणि जे दृश्य दिसलं त्यामुळे अवाक झाला.
गार्गी संपूर्ण नग्नावस्थेत बेडवर बसली होती. कानाला हेडफोन्स लावलेले होते म्हणूनच कदाचित दरवाजा वाजवलेले तिला ऐकू गेले नसावे. तिच्या पुढ्यात लॅपटॉप होता आणि ती कोणाशी तरी व्हिडीओ चॅट करत होती.
“येस…येस… इट फिल्स सो हॉट…फक मी…” गार्गी हे बोलत बोलत स्वत:च्या योनित रबरी डील्डो खुपसत होती.
“हे काय चाललंय?” लोकेश संतापून ओरडला तेव्हा गार्गीची ही काम समाधी भंग पावली.
“डॅडी, तू काय करतोयस इथे?” लॅपटॉप बंद करून गार्गीने अंगावर चादर घेत स्वत:चं अंग झाकून घेतलं.
“तू काय करतेयस हे?” लोकेशने पुन्हा एकदा प्रश्न केला.
“म… मी…” काय बोलावं ते गार्गीला सुचेना.
“कोण होता तो मुलगा?” लोकेशने विचारलं.
गार्गी काहीच बोलली नाही. त्यावर लोकेशचा आवाज चढला, “गार्गी, उत्तर हवंय मला… कोण होता तो मुलगा?”
“म… म… माझा बॉयफ्रेंड…”
“बॉयफ्रेंड??” लोकेशने विचारलं, “तुला कधीपासून बॉयफ्रेंड आहे?”
गार्गी काहीच बोलली नाही.
“गार्गी उत्तर दे!” लोकेश ओरडला.
“तीन महिने झाले…” गार्गी चाचरत म्हणाली.
“नाव काय त्याचं?” लोकेशचा अजून कडक स्वरांत प्रश्न आला.
“रॉकी नाव आहे…”
“रॉकी? हे कसलं नाव?”
“रोहन आहे नाव… सगळेजण त्याला ‘रॉकी’ म्हणतात…”
“आणि काय करतो हा रॉकी?”
“….” गार्गी काहीतरी पुटपुटली.
“मोठ्याने बोल…” लोकेश कडाडला, “आणि वर तोंड करून नीट माझ्याकडे बघून माझ्याशी बोल…”
“डीजे आहे आणि गिटार वाजवतो.”
उत्तर देताना गार्गी घाबरली होती हे दिसत होतं. आपल्या बापाला तिने असं चिडलेलं कधीच बघितलं नव्हतं.
“तो तुझ्या एवढा दिसत नव्हता…”
“नाही… मोठा आहे…”
“किती मोठा?”
“३४ वर्षांचा आहे.” गार्गीने उत्तर दिलं. तिची नजर पुन्हा जमिनीवर खिळली होती.
“गार्गी…” आपल्या डोक्याला हात लावून घेत लोकेश बेडवर बसला. त्याचा रागावण्याचा स्वर आता बदलला, “गार्गी, अगं तू फक्त १९ वर्षांची आहेस… हा कोण कुठला रॉकी… आत्ता काही महिन्यांपूर्वी भेटलेला…”
“डॅडी, आय लव्ह हिम…” गार्गी मध्येच म्हणाली.
“लव्ह? अगं गेले अडीच महिने तर आपण लॉकडाऊनमध्ये आहोत. म्हणजे तीन महिन्यांच्या तुमच्या ओळखीतले पहिले काही दिवस सोडले तर तुमची भेटही झाली नसणार…”
“पण त्याचं खूप प्रेम आहे माझ्यावर…” गार्गी काहीशी अधीरपणे आणि निरागसपणे म्हणाली, “माझ्यासाठी तो स्वत:च्या बायकोला पण सोडायला तयार आहे…”
“बायको???” लोकेशला अजून एक आश्चर्याचा धक्का बसला, “लग्न झालं आहे या रॉकीचं?”
“हो! तो ज्या पबमध्ये डीजे आहे, तिथेच ती वेट्रेस आहे.”
“मी जगभर फिरलोय. अनेक लोक बघितलेत. आणि या सगळ्या अनुभवातून मी तुला सांगतो, हा रॉकी तुला वाटतो तसा चांगला माणूस नाहिये.”
“डॅडी, तू त्याला एकदाही न भेटता हे कसे म्हणतोयस..?” गार्गी काहीशी रागवून म्हणाली.
“चल ठीक आहे… असेल प्रेम… पण मी म्हणतो हे असं आत्ता भेटलेल्या मुलाबरोबर व्हिडीओ कॉलवर कपडे उतरवणं..?”
“तू आता म्हातारा झालायस. आमच्या जनरेशनमध्ये हे नॉर्मल आहे.”
टिपिकल टीनेज मुलीच्या बोलण्यात असावा तसा बेफिकीर स्वर गार्गीच्या बोलण्यात आला. लोकेश स्वत:शीच हसला.
“पोरी, हे जग तुला वाटतं तेवढं सरळ असतं तर किती बरं झालं असतं. पण हे त्याचं प्रेम बिम नाही… नुसती भूक आहे. तरुण शरीराची भूक…”
“डॅडी… बास आता हे…” गार्गी रागवून म्हणाली, “मी रॉकीच्या विरोधात काही ऐकणार नाहिये. तुम्हाला त्याचं प्रेम समजत नसेल तर राहू देत. डोन्ट डिस्टर्ब मी…”
“ऐक अगं माझं… हे असं इंटरनेटवर व्हिडिओ कॉल रेकॉर्ड करून गैरवापर केला जाऊ शकतो…”
“रॉकी तसला मुलगा नाहिये.” गार्गी आपल्या बापावर भसकन ओरडली, “ही लव्हज् मी… मी व्हिडीओ कॉलवरचं हे बंद केलं, तरी त्याचं प्रेम कमी होणार नाहिये…”
तिच्या ओरडण्यावर लोकेश संतापला. आपण आपल्या मुलीला परोपरीने समजावयाचा प्रयत्न करतोय पण तिला समजतच नाही हे बघून वैतागला. त्याने तिचा लॅपटॉप आणि स्मार्ट फोन काढून घेतला. आणि त्या ऐवजी फक्त तिला एक साधा फोन दिला.
“नुसता फोन करायचा तर कर… पण हे असले धंदे मी मा‍झ्या घरात सहन करणार नाही.” लोकेशने तिच्या खोलीतून बाहेर पडताना निक्षून सांगितलं.
झालं तेव्हापासून बाप-लेकीमध्ये एका शब्दाचाही संवाद झाला नाही.
खरं तर व्हिडीओ कॉल बंद झाल्यानंतर अवघ्या दोनच दिवसात त्या रॉकीने ब्रेकअप केलं होतं. लोकेश म्हणाला होता तसं त्याचं प्रेम बिम नव्हतं, त्याच्या त्या वयात एकोणिस वर्षांची एक मुलगी त्याला भाव देतीये बघून त्याची वासना चेतवली गेली होती इतकंच.
लॉकडाऊन संपताच तिचा उपभोग घेऊन सोडून द्यायचाच त्याचा विचार होता. हे सगळं गार्गीला समजलं तेव्हा तिला धक्का बसला होता. आपल्या वडि‍लांना वाटत होतं तसाच हा मुलगा निघाला याबद्दल तिला अपराधीही वाटत होतं.
पण कोणत्याही किशोरवयीन मुलीप्रमाणे ती बंडखोर होती, स्वत:ची चूक स्वत:च्या पालकांसमोर मान्य कशी करणार हा प्रश्न होता. आणि त्यातही आपला लॅपटॉप आणि स्मार्टफोन काढून घेण्याच्या कृतीवरचा तिचा राग अजून गेला नव्हता. त्यामुळे अबोला अजून कायम होता.
या घटनेच्या आधीही दोघांचं नातं फार छान होतं अशातला भाग नाही, पण आता तर नातं पार बिघडलं होतं. त्यांचं नातं कधी छान बहरूच शकलं नाही कारण लोकेशचं काम!
अगदी तरुण असतानाच आवश्यक ते शिक्षण पूर्ण करून तो मर्चंट नेव्हीमध्ये रुजू झाला. मर्चंट नेव्हीमध्ये गेली जवळपास सत्तावीस वर्षं अथांग समुद्रात बोटीवर जगभर भटकत जगला. प्रचंड पैसाही कमावला. पण कुटुंबाला द्यायला हवा तसा वेळ काही त्याला देता आला नाही.
वयाच्या सत्ताविसाव्या वर्षी त्याचं स्मिताशी लग्न झालं. दोन वर्षांनी त्यांना ‘गार्गी’ ही मुलगी झाली. तो सहा-सहा महिने बोटीवर असायचा तेव्हा गार्गी आणि स्मिता दोघीच घरी असायच्या. दोन असाईनमेंटच्या मध्ये महिना-दोन महिने जे मिळायचे तेवढाच काय तो लोकेशला आपली बायको आणि मुलीबरोबर सहवास मिळे.
सहा महिन्यांपूर्वी मात्र यात बदल झाला जेव्हा लोकेशच्या बायकोला कॅन्सर झाला आणि त्यातच ती गेली. लोकेश त्या वेळी बोटीवर होता. तो परत येईपर्यंत दोन आठवडे उलटले. तेव्हापासून गार्गीशी जुळवून घ्यायचा त्याचा झगडा चालूच आहे.
त्या दोघांना जोडणारी व्यक्तीच अचानक आयुष्यातून निघून गेल्याने एक चमत्कारिक पोकळी दोघांनाही जाणवत होती. पुन्हा बोटीवर जायचं असं लोकेशच्या मनात आलंही. पण त्या दिशेने प्रयत्न करण्याआधीच कोरोनाचा जगभर हाहाकार सुरू झाला आणि जग ठप्प झालं.
दोघांना एकमेकांच्या सहवासाची सवय नव्हती आणि आता अचानक सतत २४ तास दोघं एकत्र होते. साहजिकच एक अवघडलेपणा होता. त्यात गार्गी आत्ता या अशा वयात जेमतेम वर्षाची आणि समोर ४८ वर्षांचा लोकेश.
आईची लाडकी गार्गी फार शिस्तप्रिय व्यक्ती नव्हती. उशिरापर्यंत जागरण, सकाळी उशिरा उठणे, हवं तेव्हा हवं ते खाणेपिणे असं स्वच्छंदी आयुष्य. तर त्या उलट अगदी लोकेशचा स्वभाव. बोटीवर राहण्याची सवय असल्याने अतिशय स्वावलंबी. लवकर झोपून पहाटे पाचला उठायची सवय. मग भरपूर व्यायाम करून ठरल्या वेळी ठरलेला नाश्ता, जेवण असं अगदी काटेकोर आयुष्य. त्यामुळे दोघांचे जमतच नसे.
पण दोघांनाही देशपरदेशातले उत्तमोत्तम सिनेमे बघायची आवड आहे याचा त्यांना शोध लागला. रोज रात्री जेवण झाल्यावर नेटफ्लिक्स लावून चांगले चांगले सिनेमे बघायचे असं ठरूनच गेलं होतं जणू. आणि हळूहळू त्यांचं नातं सुधारू लागलं होतं.
पण तेवढ्यात हे व्हिडीओ कॉलवालं प्रकरण घडलं आणि नातं बिनसलं. पण गेले आठवडाभर संवाद नसला तरी रात्रीचा सिनेमा दोघंही चुकवत नसत. एक दिवस त्याने सिनेमा निवडायचा एक दिवस तिने असं ठरून गेलेलं होतं तेही तसंच चालू होतं.
आज जेवायला थाई करी राईस करायचा बेत त्याने आदल्या दिवशीच केला होता. सगळी तयारीही केली होतीच. गार्गीला फार आवडायची थाई करी. छान जेवण करता करता भांडण मिटेल अशी त्याला आशा होती. पण तसं काही घडलं नाही.
